ZIMRI

1. Syn Zeracha i wnuk Judy (1Kn 2:4, 6).

2. Naczelnik Symeonitów, syn Salu. Przyprowadził do obozu izraelskiego Midianitkę Kozbi, by w swym namiocie dopuścić się z nią rozpusty. Zostali za to oboje uśmierceni przez Pinechasa, którego szybkie działanie spotkało się z uznaniem Jehowy. Położyło kres pladze, w wyniku której zdążyło już zginąć tysiące winnych Izraelitów (Lb 25:6-8, 14-18).

3. Piąty król dziesięcioplemiennego królestwa Izraela. Panował w Tircy przez siedem dni ok. 951 r. p.n.e. Wcześniej był dowódcą połowy rydwanów, podlegającym królowi Eli. Kiedy jednak wojsko wyruszyło pod Gibbeton, a król Ela został na miejscu, Zimri go zamordował. Zgładził też pozostałych członków domu Baaszy i sam zasiadł na tronie. Rządy sprawował bardzo krótko, bo żołnierze obwołali królem Omriego, bezzwłocznie powrócili i oblegli Tircę, a wtedy Zimri „spalił nad sobą ogniem dom królewski”. Wiadomo o nim, że czynił to, co złe w oczach Jehowy (1Kl 16:3, 4, 9-20). Do jego losu nawiązywały ostatnie słowa Jezebel. Gdy Jehu tryumfalnie wjechał do Jizreel, drwiąco spytała z okna: „Czy powiodło się Zimriemu, zabójcy swego pana?” (2Kl 9:30, 31).

4. Potomek Saula i Jonatana (1Kn 8:33-36; 9:42). Niektórzy utożsamiają go z Zimrim omówionym w poz. 3. Według nich bowiem Zimri, jako członek rodu Saula, mógł dążyć do odzyskania władzy królewskiej.

5. Przypuszczalnie nazwa nieznanego dziś miejsca, łączonego nieraz — choć bez mocnych podstaw — z Zimranem, synem Abrahama (Rdz 25:1, 2; Jer 25:25).