Wiara Abrahama
„MIEJCIE wiarę w Boga”, powiedział kiedyś Jezus. Dlaczego więc powinniśmy mieć wiarę? Dlatego, że posiadając wiarę można zrobić wszystko, wszystko czego Bóg wymaga od chrześcijanina. Wszystkie rzeczy są wtedy możliwe, ponieważ „Bóg jest miłość”, jak również jest On Wszechmądry i Wszechmocny. Dlatego właśnie trudno wyolbrzymić potęgę wiary, albo jej znaczenie. — Marka 11:22.
Co to jest wiara? „Wiara jest niezawodnym oczekiwaniem rzeczy spodziewanych, oczywistym przejawem rzeczywistości, których nie widać.” Tak, zgodnie ze Słowem Bożym wiara jest przeświadczeniem o rzeczach, które jeszcze przyjdą i których się spodziewamy, takich jak przywrócenie na ziemi raju przy pomocy Królestwa Bożego. Wiara jest również przeświadczeniem o prawdziwości tego, czego nie widzimy, jak Królestwa niebiańskiego i tych, którzy w nim stale mieszkają. — Hebr. 11:1, NW.
Jak to zostało słusznie wspomniane, wiara musi mieć wystarczającą mocną podstawę, bo inaczej jest zwykłym przesądem, czyli łatwowiernością. Słowo Boże dostarcza odpowiedniej podstawy dla wiary. Ono wydaje prawdziwy dźwięk prawdy. Spisywali je pisarze z oczywistą szczerością i w harmonii z sobą pomimo ich wielkiej liczby i odmiennych warunków w których pisali. Te historyczne sprawozdania były wielokrotnie potwierdzone przez odkrycia archeologiczne, a dosłownie setki jego proroctw spełniło się, albo jest w toku spełniania się.
Wiele osób dziś twierdzi, że ma wiarę w Boga, ale ich religijny analfabetyzm, jak również ich codzienne postępowanie przeczy temu twierdzeniu. Uczeń Jakub dobrze to zauważył: „Ty wierzysz, że jest jeden Bóg, prawda? Czynisz zupełnie słusznie! Jednakże i demony wierzą, a drżą. Ale czy chcesz wiedzieć, o człowieku próżny”, że właśnie „jak martwe jest ciało bez oddechu, tak też wiara bez uczynków jest martwa?” — Jak. 2:19, 20, 26, NW.
Tak, kto rzeczywiście ma wiarę, pokaże ją swymi uczynkami. Patriarcha Abraham, „przyjaciel Jehowy”, miał właśnie tego rodzaju wiarę. Nie bez słusznego powodu był nazwany „ojcem wszystkich wierzących”. Całe jego życie, jak o tym zapisano w Piśmie Świętym, było wyrazem wiary, chociaż nawet niektóre wydarzenia kładły się na niego wielkim ciężarem. — Jak. 2:23, NW; Rzym. 4:11.
Abraham udowodnił swą wiarę uczynkami szczególnie wtedy, gdy usłuchał skierowanego do niego rozkazu Bożego, aby opuścił swą ojczyznę w Mezopotamii, swych krewnych oraz dom swego ojca i poszedł do obcego kraju. Na początku przeprowadził się do Haran, a po śmierci swego ojca poszedł dalej do Chanaanu. Ileż wysiłku, uwalniania się od więzów rodzinnych i straty materialnej musiał pociągnąć za sobą ten krok, biorąc pod uwagę szczególnie liczne posiadłości Abrahama! Czy on się wahał? Wcale nie, bowiem czytamy: „Tedy wyszedł Abraham, jako mu rozkazał Pan [Jehowa, NW].” Gdy Abraham poszedł do ziemi Chanaan, nie był jeszcze w podeszłym wieku, bowiem miał wówczas siedemdziesiąt pięć lat, lecz w posłuszeństwie do rozkazu Jehowy kontynuował on wędrówkę po Palestynie jako obcokrajowiec i przejściowy mieszkaniec przez sto lat! — 1 Mojż. 12:1-4; 13:2; 25:7.
Dlatego mieć dziś wiarę Abrahama, znaczy stawiać wolę Bożą przed osobistymi korzyściami, ponad względami materialnymi. Każdy, kto w swym życiu sprawy Boże stawia na pierwszym miejscu, ma taką właśnie wiarę, a czynią tak dziś ci chrześcijańscy kaznodzieje, którzy służą jako misjonarze w dalekich krajach, albo ci, którzy podobnie jak Abraham opuścili swe rodzinne posiadłości, aby służyć tam, gdzie jest największa potrzeba chrześcijańskich kaznodziei.
Już samo postępowanie Abrahama ze swym bratankiem Lotem daje świadectwo jego wiary, wiary w opatrzność Bożą. Abraham chętnie pozwolił Lotowi wybrać najlepszą ziemię dla swych stad, a sam zadowolił się tym, co zostało. Niezaprzeczalnie w tym szlachetnym geście przejawiała się jego niezłomna wiara w Jehowę Boga, że On dostarczy wszystkiego, co Abraham będzie potrzebował. Tak, w jakiej mierze ma człowiek wiarę w Boga może on sobie pozwolić na uszczęśliwiające dawanie odpowiednio do swych możliwości. — 1 Mojż. 13:5-12; Dzieje 20:35.
Inny wypadek, który jest również przykładem wiary, odnosi się do czasu gdy Jehowa powiadomił Abrahama o swym zamiarze zniszczenia Sodomy i Gomory. Wiara w sprawiedliwość Jehowy sprawiła, że Abraham wniósł skargę: „Izali sędzia wszystkiej ziemi nie uczyni sprawiedliwości?” W rzeczywistości on nawet kontynuował sprzeczkę z Jehową. Kiedy Bóg powiedział: „Jeśli znajdę w Sodomie pięćdziesięciu sprawiedliwych odpuszczę wszystkiemu miejscu ich.” Abraham zdobył się na odwagę, żeby zapytać: ‚gdyby zabrakło pięciu’? Albo gdyby tam było tylko czterdziestu?, lub trzydziestu?, albo dwudziestu? A przypuśćmy, że jest tam tylko dziesięciu? Wielka wiara w sprawiedliwość Jehowy Boga sprawiła, że Abraham mówił do Niego w ten sposób! — 1 Mojż. 18:23-33.
Czego mogą się nauczyć chrześcijanie z tego przykładu wiary? Pewnej lekcji, której udzielił Jezus przy pomocy ilustracji o natrętnej wdowie, mianowicie, że powinniśmy mieć wiarę w sprawiedliwość Bożą i miłosierdzie oraz nie zniechęcać się łatwo, ale trwać przy swych modlitwach do Niego. — Łuk. 18:1-8.
Nie ulega wątpliwości, Abraham dał najbardziej uderzający przykład wiary wtedy, gdy usłuchał Bożego nakazu: „Weźmij teraz syna twego, jedynego twego, którego miłujesz, Izaaka, a (...) ofiaruj [go] na ofiarę paloną.” Z jakimż ciężkim sercem Abraham musiał wziąć swego syna Izaaka, za którym tak długo tęsknił i którego tyle lat oczekiwał, i wyruszyć w podróż? Z jakim drżeniem serca musiał wiązać Izaaka i kłaść go na ołtarzu? Czy jego oczy napełniły się łzami, gdy brał nóż, aby zabić syna jako ofiarę dla Jehowy? Co do tego nie ma żadnej wątpliwości. A pomimo to posuwał się naprzód, nie spodziewając się bynajmniej, że Bóg powstrzyma go w składaniu ofiary, ale miał wiarę, że „Bóg może wskrzesić Izaaka ze śmierci”. — 1 Mojż. 22:1-14; Hebr. 11:17-19.
Bóg nie wymaga dziś od swych sług, żeby literalnie ofiarowali swych synów na ołtarzu z kamienia. Ale często Jego wolą dla nich może być, aby dla Jego sprawy wyrzekli się czegoś, co być może jest dla nich tak drogie jak jedyny syn, w rzeczywistości tym czymś może być właśnie jedyny syn. Biblia pokazuje, że Bóg obficie wynagrodził Abrahama za jego wyraz wiary. Tak też On wynagrodzi obficie wszystkich, którzy postępują za przykładem Abrahama, zgodnie z zasadą, którą Jezus wypowiedział: „Zaprawdę powiadam wam, nie masz nikogo, kto by opuścił” wszystko, „dla mnie i dla Ewangelii, żeby nie miał otrzymać stokroć więcej teraz (...) a życia wiecznego w przyszłości.” A zatem bądźcie mądrzy, miejcie wiarę Abrahama. Pokładajcie wiarę w Bogu i w Jego Słowie, i okazujcie ją przez swe uczynki. — Marka 10:29, 30; NDą.