Absolwenci Szkoły Gilead przyjmują dar służby misjonarskiej
W DNIU 1 marca 1992 roku 22 absolwentów 92 klasy Biblijnej Szkoły Strażnicy — Gilead przyjęło pewien dar, dar służby misjonarskiej. Lloyd Barry, członek Ciała Kierowniczego, oznajmił im: „Przyjmijcie ten cudowny dar z wielką radością i korzystajcie z niego, by nieść radość drugim”.
Na uroczystość rozdania dyplomów przybyło do Sali Zgromadzeń w Jersey City w stanie New Jersey 4662 zaproszonych gości i członków rodziny Betel. Dzięki łączom telefonicznym dalsze 970 osób mogło skorzystać z programu w obiektach Towarzystwa Strażnica w Brooklynie, Wallkill i w Patterson w stanie Nowy Jork. Wszyscy z uwagą wysłuchali pożegnalnych rad udzielonych absolwentom, mających im pomóc wysoko cenić dar służby misjonarskiej i robić z niego mądry użytek.
Program rozpoczęto entuzjastycznym odśpiewaniem pieśni 155, zatytułowanej: „Mile przyjmujcie jedni drugich”. Wszystkich wzruszyła żarliwa modlitwa, którą zaraz potem posłużył 98-letni rektor Szkoły Gilead, Frederick W. Franz. Następnie przewodniczący zgromadzenia, Carey Barber z Ciała Kierowniczego, przywitał obecnych i powiedział: „Misjonarze z Gilead jeszcze nigdy nie byli tak potrzebni, jak obecnie”. Kończąc swe uwagi, wprowadził serię krótkich, pouczających przemówień.
Pierwszy zabrał głos Curtis Johnson, członek Komitetu Domu Betel. Rozwinął temat: „Dobrze się opiekuj swoim ogrodem”. Zaznaczył, że gdy ci nowi misjonarze udadzą się na przydzielone im tereny, każdy będzie uprawiać pewien duchowy ogród (1 Koryntian 3:9). Lud Jehowy na całej ziemi tworzy duchowy ogród wypuszczający wobec wszystkich narodów pędy sprawiedliwości i chwały (Izajasza 61:11). ‛Wasze powodzenie w służbie misjonarskiej w ogromnej mierze zależy od tego, w jaki sposób będziecie w przyszłości opiekować się swoim duchowym ogrodem’ — podkreślił mówca. Co będzie im w tym pomocne? ‛Jehowa może być murem ochronnym wokół twego duchowego ogrodu. Jeżeli jesteś zdecydowany pielęgnować prawe czyny, utrzymuj ścisłą więź z Bogiem przez modlitwy, a potem zgodnie z nimi działaj’.
Następnie Lloyd Barry wygłosił przemówienie pod tytułem: „Zawsze radujcie się w Panu” (Filipian 4:4). Czerpiąc z doświadczenia nagromadzonego podczas przeszło 25-letniej służby misjonarskiej w Japonii, podał kilka praktycznych sugestii, które mogą pomóc absolwentom radować się otrzymanym darem służby. Powiedział: ‛Przekonacie się, że radość ze służby Bożej ułatwi wam pokonanie niejednego stresu, a także wielu problemów zdrowotnych, z jakimi możecie się zetknąć’ (Przysłów [Przypowieści] 17:22). Przypomniał absolwentom, że mogą się znaleźć w warunkach i sytuacjach całkowicie odmiennych od tych, do których przywykli. Niewykluczone, iż będą musieli się nauczyć nowego języka. ‛Opanowanie go będzie kosztować sporo wysiłku, ale umiejętność swobodnego porozumiewania się z ludźmi w ich własnym języku jeszcze spotęguje waszą radość’.
Z kolei Eldor Timm z Komitetu Drukarni rozwinął myśl: „Miej wzrok stale zwrócony na nagrodę”. Co jest tą nagrodą? Życie wieczne! Aby ją zdobyć, nie możemy jej spuszczać z oczu. Mówca omówił niektóre podobieństwa i różnice zachodzące między chrześcijanami uczestniczącymi w biegu po życie a biegaczami z I wieku, stającymi do zawodów. Chrześcijanie muszą podobnie jak biegacze intensywnie trenować, przestrzegać przepisów i zrzucić uciążliwy balast. Jednakże w przeciwieństwie do literalnych zawodników biorą udział w biegu trwającym całe życie, a nagroda, o którą walczą, jest nieprzemijająca. W tym biegu po życie nie będzie tylko jednego zwycięzcy — nagroda przypadnie bowiem każdemu, kto dobiegnie do mety. Na zakończenie brat Timm powiedział: ‛Chcąc zdobyć nagrodę życia, musimy zachowywać pokój z Jehową, który jest jej Dawcą. A chcąc żyć w pokoju z Jehową musimy utrzymywać pokojowe stosunki z naszymi braćmi’.
Potem Milton Henschel z Ciała Kierowniczego wygłosił przemówienie zatytułowane: „Przez pociechę z Pism zachowujemy nadzieję” (Rzymian 15:4). Rozpoczął je słowami: ‛W ciągu ostatnich pięciu miesięcy byliście zajęci studiowaniem Biblii. Stała się wam bardzo bliska. Macie mocno ugruntowaną nadzieję. Kiedy wyjedziecie na przydzielone tereny, zechciejcie pamiętać, dzięki czemu wasza nadzieja jest tak mocna: dzięki temu, że tak blisko obcujecie z Pismem Świętym’. Jako przykład sprawozdania biblijnego, które utwierdza nadzieję, mówca podał Księgę Sędziów, rozdziały od 6 do 8, gdzie opisano, jak Gedeon otrzymał polecenie oswobodzenia Izraela spod jarzma Midianitów. Po omówieniu tej relacji i jej znaczenia na nasze dni zauważył: ‛Kiedy korzystacie ze sposobności bliższego zapoznania się z Pismem Świętym i rozmyślacie o tych sprawach, doznajecie pokrzepienia. Nabieracie otuchy’.
Wszyscy pragnęli usłyszeć, jakich końcowych rad udzielą swoim studentom dwaj główni wykładowcy. Pierwszy z nich, Jack Redford, przemówił na temat: „Czyńcie to, co słuszne”. Przypomniał absolwentom: ‛W Gilead dokładnie poznaliście, co według Pisma Świętego jest słuszne. Obecnie wyruszacie na przydzielone wam pasjonujące, choć niełatwe tereny misjonarskie. Zdajemy sobie sprawę, że prawdopodobnie napotkacie na swej drodze różne trudności. Pomimo tego i pomimo waszych odczuć wiemy, że potraficie czynić to, co słuszne’. Co w tym pomoże? Przede wszystkim właściwy pogląd na drugich. Mówca oświadczył: ‛Nie oczekujcie doskonałości od niedoskonałych’. Pomóc może też właściwy pogląd na trudne sytuacje. ‛Wszyscy mamy w życiu chwile dobre i złe’ — zaznaczył. Z dobrymi każdy potrafi sobie poradzić. Ale to, czy wytrwacie w służbie misjonarskiej, ‛zależy od waszej umiejętności radzenia sobie w chwilach złych’ (Jakuba 1:2-4).
Sekretarz szkoły, Ulysses Glass, obrał temat: „Jaką masz nadzieję na przyszłość?” Ojcowskim tonem zachęcił absolwentów, by stale podsycali płomień swej nadziei (Przysłów 13:12). ‛Wygasanie nadziei początkowo bywa trudne do zauważenia’ — wyjaśnił. ‛Pod wpływem różnych okoliczności możemy zacząć bardziej zajmować się sobą niż naszą więzią z Bogiem. Możemy zachorować albo poczuć się skrzywdzeni. Ktoś może mieć więcej dóbr materialnych niż my lub osiągać lepsze wyniki w służbie i możemy mu trochę zazdrościć. Jeżeli kiedykolwiek dopuścimy, by coś takiego zaczęło pochłaniać naszą uwagę, nadzieja Królestwa wkrótce zatraci swą realność i wygaśnie w naszych sercach i umysłach, wskutek czego możemy nawet przestać wytrzymywać trudy biegu po życie’. Co wtedy uczynić? ‛Chcąc na nowo rozniecić w sobie nadzieję, trzeba podjąć zdecydowane działania. Musimy napełnić umysły i serca niezawodnymi obietnicami Bożymi i całkowicie skoncentrować uwagę na realności Królestwa Bożego. Musimy też odbudować więź z Jehową, co na pewno przyniesie nam radość’.
Przemówienie kluczowe wygłosił Karl Klein z Ciała Kierowniczego. Nosiło tytuł: „Dlaczego trzeba być pokornym?” Jak brzmi odpowiedź na to pytanie? ‛Ponieważ takie postępowanie jest słuszne i sprawiedliwe, mądre i nacechowane miłością’ — wyjaśnił mówca we wstępie. Słuchacze z zaciekawieniem przysłuchiwali się, gdy omawiał cztery przykłady pokory. Postąpimy słusznie, naśladując: (1) Jehowę Boga, który niewątpliwie okazał pokorę w kontaktach z Abrahamem i z Mojżeszem (Rodzaju [1 Mojżeszowa] 18:22-33; Liczb [4 Mojżeszowa] 14:11-21; Efezjan 5:1), (2) Jezusa Chrystusa, który ‛zdobył się na pokorę i wytrwał w posłuszeństwie aż do śmierci na palu męki’ (Filipian 2:5-8; 1 Piotra 2:21), (3) apostoła Pawła, który ‛służył niby niewolnik Pana z największą kornością umysłu’ (Dzieje 20:18, 19; 1 Koryntian 11:1), oraz (4) osoby ‛przewodzące pośród nas’, między innymi pierwszego prezesa Towarzystwa, brata Russella, który swego czasu napisał: „Dzieło, w którym spodobało się Panu użyć naszych skromnych talentów, polega nie tyle na tworzeniu, ile na odtwarzaniu, dopasowywaniu, harmonizowaniu” (Hebrajczyków 13:7). Brat Klein wyłuszczył jeszcze inne ważne powody okazywania pokory. Usłuchanie rady co do przejawiania pokory na pewno pomoże absolwentom mądrze spożytkowywać dar służby misjonarskiej!
Po tych zachętach przewodniczący przekazał pozdrowienia, które napłynęły z różnych stron świata. Nadeszła pora na wręczenie absolwentom dyplomów. Przybyli oni z 7 krajów: Finlandii, Francji, Holandii, Kanady, Mauritiusa, Szwecji i USA. A zostali skierowani jako misjonarze do 11 państw: Boliwii, Estonii, Grenady, Gwatemali, Hondurasu, na Mauritius, do Peru, Togo, Turcji, Wenezueli i na Węgry.
Po przerwie rozpoczął się program popołudniowy. Najpierw Joel Adams z Komitetu Działu Służby poprowadził skrócone studium Strażnicy. Następnie absolwenci odtworzyli w scenkach niektóre swoje przeżycia ze służby polowej, zebrane w okresie pobytu w szkole. A przedstawiony na zakończenie dramat pod tytułem: Dlaczego należy przestrzegać porządku teokratycznego? zbudował zarówno studentów, jak i wszystkich obecnych.
Absolwenci udają się do przydzielonych krajów rzeczywiście wzbogaceni o rady i zachęty, które pomogą wykorzystywać dar służby misjonarskiej w sposób przynoszący radość nie tylko im samym, lecz także drugim.
[Ramka na stronie 22]
Dane statystyczne o absolwentach
Liczba reprezentowanych krajów: 7
Liczba przydzielonych krajów: 11
Ogólna liczba absolwentów: 22
Średnia wieku: 33,4
Średnia lat w prawdzie: 16,7
Średnia lat w służbie pełnoczasowej: 11,8
[Ilustracja na stronie 23]
Absolwenci 92 klasy Biblijnej Szkoły Strażnicy — Gilead
W poniższym wykazie ponumerowano rzędy od przodu do tyłu, a nazwiska osób w każdym rzędzie podano od strony lewej do prawej:
(1) M. Chan Chin Wah, N. Bouancheaux, B. Chapman, A. Östberg, L. Cole, K. Jackson, A. Meerwijk; (2) J. Smith, K. Wollin, R. Chapman, N. Gabour, J. Chan Chin Wah, C. Smith, L. Edvik; (3) E. Bouancheaux, S. Östberg, K. Cole, R. Jackson, S. Gabour, V. Edvik, R. Meerwijk, G. Wollin.