Spełniali wolę Jehowy

Jezus wysyła 70 uczniów

BYŁA jesień 32 roku n.e. Do śmierci Jezusa pozostało tylko sześć miesięcy. Aby więc przyśpieszyć dzieło głoszenia i dalsze szkolenie niektórych spośród swych naśladowców, wyznaczył on 70 uczniów i „posłał ich przed sobą po dwóch do każdego miasta i miejsca, do którego sam miał przyjść” (Łukasza 10:1).a

Jezus wysłał uczniów „przed sobą”, aby ludzie mogli zawczasu zadecydować, po której stronie się opowiedzą, gdy później przyjdzie sam Mesjasz. Ale dlaczego rozesłał ich „po dwóch”? Najwyraźniej ze względu na to, by w obliczu sprzeciwu mogli wzajemnie dodawać sobie otuchy.

Podkreślając pilność głoszenia, Jezus powiedział swym naśladowcom: „Żniwo wprawdzie jest wielkie, lecz pracowników mało. Proście zatem Pana żniwa, aby wysłał pracowników na swe żniwo” (Łukasza 10:2). Było to trafne porównanie, gdyż jakiekolwiek opóźnienie w okresie żniwa może doprowadzić do utraty cennych plonów. Podobnie gdyby uczniowie zaniedbali zlecone im zadanie głoszenia, mogłoby to pozbawić ludzi czegoś bardzo drogocennego — życia! (Ezechiela 33:6).

Kaznodzieje całkowicie oddani służbie

Jezus polecił jeszcze swym uczniom: „Nie noście sakiewki ani torby, ani sandałów, a po drodze nikogo nie bierzcie w objęcia na powitanie” (Łukasza 10:4). Podróżny na ogół brał ze sobą nie tylko torbę i żywność, ale także dodatkową parę sandałów, gdyż podeszwy mogły się zetrzeć, a rzemyki przerwać. Jednakże uczniowie Jezusa mieli się o to nie zamartwiać, lecz ufać, iż Jehowa zatroszczy się o nich za pośrednictwem ich rodaków, mających w zwyczaju okazywanie gościnności.

Ale dlaczego Jezus radził uczniom, by nikogo nie obejmowali na powitanie? Czy mieli być obojętni, a nawet szorstcy? Bynajmniej! Grecki czasownik aspázomai, oznaczający branie się w objęcia na powitanie, może wskazywać na coś więcej niż grzecznościowe „dzień dobry”. Kryje też w sobie myśl o zwyczajowych pocałunkach, uściskach i długiej rozmowie, która towarzyszy spotkaniu dwóch znajomych. Pewien komentator zauważył: „Pozdrowienia wśród mieszkańców Wschodu nie składały się, tak jak na Zachodzie, tylko z lekkiego ukłonu czy podania ręki, ale z wielokrotnego obejmowania się i bicia pokłonów, a nawet padania na twarz. Wszystko to zajmowało sporo czasu” (porównaj 2 Królów 4:29). A zatem Jezus radził swym naśladowcom unikać zwyczajów niepotrzebnie rozpraszających uwagę.

Na koniec Jezus powiedział swym uczniom, że gdy wejdą do któregoś domu i zostaną serdecznie przywitani, powinni ‛w nim pozostać, jedząc i pijąc, co podadzą’. Gdyby jednak w jakimś mieście ich nie przyjęto, mieli ‛wyjść na jego szerokie ulice i powiedzieć: Nawet proch, który z waszego miasta przylgnął do naszych stóp, ścieramy przeciwko wam’ (Łukasza 10:7, 10, 11). Wytarciem lub strząśnięciem prochu ze swych stóp uczniowie pokazywali, że w pokoju opuszczają nieprzychylne im domostwo lub miasto, pozwalając mu ponieść konsekwencje, które ostatecznie miały je dosięgnąć z ręki Boga. Natomiast ci, którzy życzliwie przyjęli naśladowców Jezusa, mieli dostąpić błogosławieństw. Kiedy indziej Jezus oświadczył apostołom: „Kto przyjmuje was, ten przyjmuje także mnie, a kto przyjmuje mnie, ten przyjmuje także tego, który mnie posłał. A kto by dał do picia jednemu z tych małych choćby tylko kubek zimnej wody, ponieważ jest on uczniem, zaprawdę wam mówię, na pewno nie straci swej nagrody” (Mateusza 10:40, 42).

Lekcja dla nas

Obecnie z nakazu głoszenia dobrej nowiny o Królestwie Bożym i czynienia uczniów wywiązuje się ponad 5 000 000 Świadków Jehowy na całym świecie (Mateusza 24:14; 28:19, 20). Zdają sobie sprawę, że przedstawiane przez nich orędzie jest pilne. Dlatego jak najlepiej wykorzystują czas, unikając czegokolwiek, co mogłoby im przeszkodzić w pełnym skoncentrowaniu się na zleconym im ważnym zadaniu.

Świadkowie Jehowy starają się być mili wobec wszystkich napotkanych osób. Nie dają się jednak wciągnąć w czcze pogawędki ani dyskusje nad zagadnieniami społecznymi czy też w podejmowane w tym świecie nieudane próby uporania się z przejawami niesprawiedliwości (Jana 17:16). W rozmowach kierują uwagę na jedyne trwałe rozwiązanie ludzkich problemów — Królestwo Boże.

Świadkowie Jehowy znani są z tego, że najczęściej pracują parami. Czy nie zdziałaliby więcej, gdyby głosili w pojedynkę? Być może. Niemniej nowożytni chrześcijanie uświadamiają sobie korzyści wynikające ze współpracy z drugim współwyznawcą. Podczas świadczenia w niebezpiecznej okolicy stanowi to poniekąd ochronę. A gdy nowa osoba wyrusza do służby z bardziej doświadczonymi głosicielami dobrej nowiny, może się od nich wiele nauczyć. W gruncie rzeczy obie strony mają sposobność wzajemnie się zachęcać (Przysłów 27:17).

Nie ulega wątpliwości, że dzieło głoszenia jest najpilniejszym zadaniem wykonywanym w tych „dniach ostatnich” (2 Tymoteusza 3:1). Świadkowie Jehowy z radością korzystają z pomocy całej ogólnoświatowej społeczności braci, z którymi pracują „ramię w ramię za wiarę dobrej nowiny” (Filipian 1:27).

[Przypis]