Możesz się cieszyć „rzeczywistym życiem”

JEHOWA BÓG obdarzył człowieka poczuciem wieczności (Kaznodziei 3:11). To dlatego ludzie mają niezłomne pragnienie życia i jednocześnie czują się tak bezsilni w obliczu śmierci.

Natchnione Słowo Boże, Biblia Święta, daje nam wspaniałą nadzieję (2 Tymoteusza 3:16). Jehowa, który jest uosobieniem miłości, nie mógłby stworzyć człowieka ze zdolnością pojmowania wieczności, a potem skazać go na życie trwające tylko kilkadziesiąt lat. Powołanie nas do istnienia po to, byśmy zadręczali się swym losem, byłoby po prostu sprzeczne z osobowością Boga. Nie zostaliśmy stworzeni jak „bezrozumne zwierzęta z natury urodzone na schwytanie i zagładę” (2 Piotra 2:12).

Stwarzając Adama i Ewę z wrodzonym poczuciem wieczności, Jehowa Bóg uczynił coś „bardzo dobrego”; wyposażył ich w zdolność życia bez końca (Rodzaju 1:31). Niestety, ci pierwsi ludzie nadużyli swej wolnej woli, zlekceważyli wyraźny zakaz Stwórcy i utracili pierwotną doskonałość. W rezultacie musieli umrzeć, a swym potomkom przekazali niedoskonałość i śmierć (Rodzaju 2:17; 3:1-24; Rzymian 5:12).

Biblia nie okrywa mrokiem tajemniczości kwestii sensu istnienia oraz tego, czym jest śmierć. Mówi, że po śmierci „nie ma pracy ani snucia planów, ani poznania, ani mądrości” i że „umarli nie są świadomi niczego” (Kaznodziei 9:5, 10). Innymi słowy, umarli są martwi. Nauka o duszy nieśmiertelnej nie ma podstaw biblijnych, tak więc stan zmarłych nie stanowi jakiejś niezgłębionej tajemnicy (Rodzaju 3:19; Psalm 146:4; Kaznodziei 3:19, 20; Ezechiela 18:4).a

Bóg miał określony cel; nie stworzył ziemi „po prostu na nic”. Ukształtował ją po to, „żeby była zamieszkana” przez doskonałych ludzi, żyjących w rajskich warunkach, i nie zmienił tego zamierzenia (Izajasza 45:18; Malachiasza 3:6). Aby je zrealizować, posłał na ziemię swego Syna. Jezus Chrystus do końca dochował wierności, dzięki czemu umożliwił wykupienie ludzkości z grzechu i śmierci. On sam powiedział: „Bóg tak bardzo umiłował świat, że dał swego jednorodzonego Syna, aby nikt, kto w niego wierzy, nie został zgładzony, lecz miał życie wieczne” (Jana 3:16).

Dawno temu Bóg obiecał, że stworzy „nowe niebiosa i nową ziemię” (Izajasza 65:17; 2 Piotra 3:13). W tym celu dał ograniczonej liczbie wiernych chrześcijan możliwość życia w niebie. Razem z Jezusem Chrystusem tworzą oni ośrodek władzy. Biblia nazywa go „królestwem niebios” lub „królestwem Bożym”, które będzie zarządzać „tym, co na ziemi” (Mateusza 4:17; 12:28; Efezjan 1:10; Objawienie 5:9, 10; 14:1, 3). Po usunięciu z naszego globu wszelkiej bezbożności i oczyszczeniu go Bóg utworzy „nową ziemię” — nowe, prawe społeczeństwo. Będą to ludzie, których ocali w czasie nadchodzącej zagłady obecnego niegodziwego systemu rzeczy (Mateusza 24:3, 7-14, 21; Objawienie 7:9, 13, 14). Później dołączą do nich ci, którzy powrócą do życia podczas obiecanego zmartwychwstania (Jana 5:28, 29; Dzieje 24:15).

„Rzeczywiste życie”

Potwierdzenie wspaniałego opisu przyszłego życia na rajskiej ziemi stanowią słowa samego Boga: „Oto czynię wszystko nowe” (Objawienie 21:5). Nie potrafimy w pełni pojąć naszym umysłem cudownych dzieł, jakich Bóg dokona dla ludzkości. Całą ziemię przeobrazi w raj wzorowany na Edenie (Łukasza 23:43). Podobnie jak w tamtym ogrodzie ludzie będą się mogli upajać obfitością i pięknem barw, dźwięków i smaków. Nie będzie już ubóstwa ani braków żywności, gdyż Biblia tak mówi o tych czasach: „To, co poprzednie, przeminęło” (Objawienie 21:4; Psalm 72:16). Nikt już nie powie: „jestem chory”, ponieważ choroby zostaną usunięte raz na zawsze (Izajasza 33:24). Znikną wszelkie przyczyny bólu, łącznie z odwiecznym nieprzyjacielem ludzkości, śmiercią (1 Koryntian 15:26). W niezwykłej wizji „nowej ziemi”, nowego społeczeństwa ludzkiego pod panowaniem Chrystusa, apostoł Jan usłyszał głos, który zapowiadał, że Bóg „otrze z ich oczu wszelką łzę i śmierci już nie będzie ani żałości, ani krzyku, ani bólu już nie będzie”. Cóż mogłoby przynieść większą pociechę i radość niż spełnienie tej obietnicy?

Opisując przyszłe życie, Biblia zwraca szczególną uwagę na zaspokojenie moralnych i duchowych potrzeb człowieka. Spełnią się wtedy wszystkie wzniosłe ideały, do których ludzie dotąd na próżno dążyli (Mateusza 6:10). Dotyczy to między innymi tęsknoty za sprawiedliwością, której nie udało się osiągnąć, gdyż silniejsi często w okrutny sposób uciskają słabszych (Kaznodziei 8:9). Psalmista proroczo opisał warunki, jakie nastaną pod panowaniem Chrystusa: „Za dni Jego zakwitnie sprawiedliwość i wielki pokój” (Psalm 72:7, Biblia Tysiąclecia).

Wielu z poświęceniem walczyło o realizację jeszcze innego pragnienia — równości. Przy „odtworzeniu” Bóg usunie wszelką dyskryminację (Mateusza 19:28). Wszyscy będą się cieszyć takim samym poczuciem godności. Nie będzie to równość narzucona przez jakiś surowy system rządów. Wręcz przeciwnie, zostaną wyeliminowane przyczyny dyskryminacji, między innymi chciwość i pycha, które skłaniają ludzi do walki o władzę nad drugimi i do gromadzenia mnóstwa dóbr. Prorok Izajasz przepowiedział: „Pobudują domy i będą w nich mieszkać; zasadzą winnice i będą spożywać ich owoce. Nie będą budować, aby ktoś inny mieszkał; nie będą sadzić, aby ktoś inny jadł” (Izajasza 65:21, 22).

Iluż cierpień przysparza ludzkości przelew krwi — zarówno w pojedynczych aktach przemocy, jak i w wielkich konfliktach zbrojnych! Trwa to od czasu zabicia Abla aż do współczesnych wojen. Jakże więc długo ludzie z nadzieją czekają, pozornie na próżno, na zaprowadzenie pokoju! W przywróconym raju wszyscy będą potulni i usposobieni pokojowo; będą się „wielce rozkoszować obfitością pokoju” (Psalm 37:11).

W Księdze Izajasza 11:9 czytamy: „Ziemia będzie napełniona poznaniem Jehowy, tak jak wody pokrywają morze”. Między innymi z powodu odziedziczonej niedoskonałości nie potrafimy dziś w pełni zrozumieć, co to może oznaczać. Zapewne dopiero w przyszłości dowiemy się, jak doskonała znajomość Boga zjednoczy nas z Nim i jaką radość nam to przyniesie. Pismo Święte mówi, iż Jehowa jest Bogiem zdumiewającym w swej mocy, mądrości, sprawiedliwości i miłości, możemy więc być pewni, że wysłucha wszystkich modlitw zanoszonych przez mieszkańców „nowej ziemi”.

„Rzeczywiste życie” jest pewne — uchwyć się go!

Wiele osób sądzi, że życie wieczne w lepszych warunkach to tylko marzenie, coś urojonego. Jednakże dla tych, którzy naprawdę wierzą biblijnym obietnicom, nadzieja ta jest pewna. Przypomina w ich życiu kotwicę (Hebrajczyków 6:19). Tak jak kotwica utrzymuje statek w miejscu i chroni go przed dryfowaniem, tak nadzieja na życie wieczne dodaje pewności i równowagi oraz pomaga znosić i pokonywać nawet poważne trudności życiowe.

Możemy być przekonani, że Bóg spełni swe obietnice. Dał nam nawet tego gwarancję przez złożenie przysięgi, czyli nieodwołalnego zobowiązania. Apostoł Paweł napisał: „Bóg, zamierzając dziedzicom obietnicy obficiej okazać niezmienność swego postanowienia, wystąpił z przysięgą, abyśmy przez dwie niezmienne rzeczy, w których jest niemożliwe, żeby Bóg skłamał, (...) mieli silną zachętę do uchwycenia się przedłożonej nam nadziei” (Hebrajczyków 6:17, 18). Te „dwie niezmienne rzeczy”, których Bóg nigdy nie unieważni, to Jego obietnica i przysięga. Właśnie one są podstawą naszej nadziei.

Wiara w obietnice Boże jest źródłem wielkiej pociechy i sił duchowych. Taką wiarę przejawiał wódz Izraelitów Jozue. Kiedy wygłaszał do nich mowę pożegnalną, był już stary i spodziewał się, iż wkrótce umrze. Całkowite zaufanie do Boskich obietnic dodawało mu jednak siły i pobudzało go do niezłomnej lojalności. Powiedział najpierw, że idzie „drogą całej ziemi”, drogą, która każdego człowieka prowadzi do śmierci, a potem dodał: „Dobrze wiecie całym swym sercem i całą swą duszą, że nie zawiodło ani jedno słowo ze wszystkich dobrych słów, które do was wyrzekł Jehowa, wasz Bóg. Wszystkie się wam spełniły. Ani jedno słowo z nich nie zawiodło”. Jozue aż trzy razy powtórzył, iż Bóg zawsze dotrzymuje wszystkich swoich obietnic (Jozuego 23:14).

Ty też możesz żywić podobną wiarę w bliskie już spełnienie Bożej obietnicy zaprowadzenia nowego świata. Dzięki sumiennemu studium Biblii zrozumiesz, kim jest Jehowa i dlaczego zasługuje na pełne zaufanie (Objawienie 4:11). Abraham, Sara, Izaak, Jakub i inni wierni ludzie w starożytności przejawiali niezachwianą wiarę, opartą na osobistej więzi z prawdziwym Bogiem, Jehową. Mocno trzymali się nadziei, choć za życia „nie dostąpili spełnienia obietnic”. Mimo to ‛z dala je ujrzeli i powitali’ (Hebrajczyków 11:13).

Obecnie na podstawie proroctw biblijnych widzimy, że zbliża się „wielki dzień Boga Wszechmocnego”, gdy ziemia zostanie oczyszczona z wszelkiej niegodziwości (Objawienie 16:14, 16). Tak jak starożytni mężowie wiary musimy z pełnym przekonaniem oczekiwać przyszłych wydarzeń, pobudzani wiarą oraz miłością do Boga i do „rzeczywistego życia”. Bliskość nowego świata stanowi silny bodziec dla tych, którzy wierzą w Jehowę i kochają Go. Pielęgnowanie takiej wiary i miłości jest niezbędne, jeśli chcemy zyskać uznanie Boga i Jego ochronę w czasie wspomnianego wielkiego dnia, który jest już bardzo blisko (Sofoniasza 2:3; 2 Tesaloniczan 1:3; Hebrajczyków 10:37-39).

Czy więc kochasz życie? I czy jeszcze bardziej pragniesz „rzeczywistego życia” — jako uznany sługa Boży z widokami na szczęśliwą przyszłość, a nawet na życie wieczne? Jeśli właśnie za tym tęsknisz, posłuchaj rady apostoła Pawła, by ‛nie opierać nadziei na niepewnym bogactwie, lecz na Bogu’. Paweł dodaje: ‛Bądźcie bogaci w szlachetne uczynki’, które przynoszą chwałę Bogu, ‛abyście mogli się mocno uchwycić rzeczywistego życia’ (1 Tymoteusza 6:17-19).

Jeśli zgodzisz się na studium Biblii ze Świadkami Jehowy, możesz zdobyć wiedzę, która ‛oznacza życie wieczne’ (Jana 17:3). W Biblii zanotowano takie oto ojcowskie zaproszenie: „Synu mój, nie zapominaj o moim prawie, a twe serce niech przestrzega mych przykazań, będą ci bowiem dodane długie dni i lata życia oraz pokój” (Przysłów 3:1, 2).

[Przypis]