Do wszystkich ochrzczonych sług Jehowy
Drodzy Bracia!
W ubiegłym tygodniu mieliśmy pobudzające do myślenia specjalne zebranie z udziałem ludzi zainteresowanych. Ci, których interesuje Jehowa i Jego wspaniałe zamierzenia, niewątpliwie zostali na nim zachęceni do poważnego przemyślenia z modlitwą swego stosunku do Stwórcy. Wykazano im dobitnie, że czas nagli i że miłość do Jehowy powinna ich skłonić do stanięcia po Jego stronie jeszcze przed wybuchem „wielkiego ucisku”.
Ze względu na czas my także powinniśmy poważnie i z modlitwą zastanowić się nad swoim stosunkiem do Jehowy Boga. Nie chodzi tu o wypatrywanie z napięciem „wielkiego ucisku” i życia w ustanowionym przez Boga nowym porządku. Musimy bezustannie podejmować wysiłki, żeby się okazać oddanymi sługami Jehowy. Apostoł Piotr tak nas napomina: „Najmilsi, ponieważ oczekiwanie wasze zwrócone jest ku takim sprawom, zabiegajcie o to, aby Pan znalazł was w pokoju, bez skazy i zmazy”. — 2 Piotra 3:14, Kow.
Jako ogół stosujemy się do tej natchnionej rady apostoła i zdajemy sobie sprawę z potrzeby robienia dalszych postępów w chrześcijańskim trybie życia. Nie znaczy to jednak, że można tak powiedzieć o każdej poszczególnej osobie, która twierdzi, że jest ochrzczonym uczniem Jezusa Chrystusa. Dlatego byłoby dobrze, gdybyśmy wszyscy, każdy z osobna, zastanowili się głęboko i z modlitwą nad tym, co czynimy ze swym życiem w tej końcowej fazie „dni ostatnich”. Jaka byłaby nasza pozycja przed Jehową, gdyby „wielki ucisk” rozpoczął się już jutro?
Wypełnienie naszej powinności wobec świata ludzkiego
Każdy z nas powinien się więc zastanowić, jak spełnia swoją powinność wobec ludzi, którzy jeszcze nie są pełnoprawnymi sługami Jehowy. Ich życiu grozi wielkie niebezpieczeństwo w szybko nadciągającym „wielkim ucisku”. Rozważ: „Czy gotów jestem pospieszyć im z pomocą? Czy moje warunki pozwalają mi na dokonanie pewnych zmian, żebym mógł zwiększyć swój udział w dobiegającym końca niezwykle ważnym dziele ostrzegania i ratowania?”
To nie znaczy, że miałbyś bezustannie wytężać swe siły, bez chwili wytchnienia. Nawet Jezus Chrystus dbał o to, żeby jego uczniowie mieli potrzebny wypoczynek i odprężenie (Marka 6:31, 32). Twój sposób spędzania czasu powinien jednak świadczyć o tym, że szczerze pragniesz okazać się lojalnym ‛współpracownikiem’ Jehowy Boga i że gotów jesteś oddać się całkowicie do Jego dyspozycji, aby otwierać serca bliźnich do przyjęcia prawdy. — 1 Kor. 3:9; Dzieje 16:14.
Czy w niektórych wypadkach narada w gronie rodzinnym nie doprowadziłaby do tego, że ktoś z rodziny wziąłby pełniejszy udział w tej końcowej fazie dzieła głoszenia? Czy przy odpowiednim zadysponowaniu dochodami i przy współpracy całej rodziny, ktoś nie mógłby zostać pionierem stałym lub okresowym? A gdyby nawet uniemożliwiały to warunki rodzinne, czy taka współpraca całej rodziny nie doprowadziłaby do zwiększenia udziału w głoszeniu i nauczaniu? Czy w tej końcowej fazie „dni ostatnich” nie powinniśmy wzmóc aktywności?
Nie chcemy patrzyć obojętnie na krytyczną sytuację, w jakiej się znajdują mieszkańcy naszego terenu, żeby nie ściągnąć na siebie winy krwi (Porównaj Ezech. 3:17-19.) I jako ogół z całą pewnością nie obciążymy się taką winą. Szczera miłość do bliźnich oraz troska o nich nie pozwoli nam zadowalać się minimalnym udziałem w służbie.
Stanowczo nie pora teraz na to, żeby dać się odciągnąć pragnieniu prowadzenia wygodnego życia albo nadmiernej trosce o byt (Mat. 13:22; Łuk. 21:34, 35; 1 Tym. 6:9, 10; 1 Jana 2:15-17). Prawdziwym chrześcijanom dano zlecenie, żeby głosili i czynili uczniów, wskutek czego swoje zajęcia świeckie zawsze musieli stawiać na drugim miejscu, poświęcając na głoszenie i nauczanie czas i siły, które w innym wypadku spożytkowaliby na dążenie do poprawy warunków materialnych (Mat. 28:19, 20). Czyż więc nie powinno tak być teraz, w ostatniej fazie „czasu końca”?
Przyznawanie pracy świeckiej należnego jej miejsca, to znaczy traktowanie jej jedynie jako środka do utrzymywania się w służbie Bożej i do pomagania drugim w zaspokojeniu niezbędnych potrzeb życiowych, stanie się dla nas ochroną w trudnych chwilach, które niewątpliwie przyjdą już w niedalekiej przyszłości (Efez. 4:28; 1 Tym. 6:6-8, 17-19). Może zajść potrzeba podzielenia się tymi skromnymi środkami, jakimi będziemy rozporządzać, z braćmi, którzy mogą wtedy mieć jeszcze mniej. Czy będziemy gotowi tak postąpić i czy uczynimy to chętnie?
Nie jest też nigdzie powiedziane, że nasze dobra materialne przetrwają „wielki ucisk”. Pomyślmy o Locie. Stracił dom i wszystko, co miał, a w końcu musiał się zadowolić razem z dwiema córkami zamieszkaniem w jaskini (Rodz. 19:2, 16, 24, 25, 30). My również podczas zagłady obecnego niegodziwego systemu oraz jakiś czas potem możemy się znaleźć w bardzo trudnym położeniu. Czy przywiązywanie teraz zbytniej wagi do dóbr materialnych nie mogłoby nas wtedy skłonić do narzekania, czym pogarszalibyśmy tylko i tak już przykre położenie swoje i drugich? (Porównaj z Księgą Liczb 11:4-6, 10; 20:3-5.) A spotkałoby nas jeszcze większe nieszczęście, gdyby przesadna troska o sprawy materialne osłabiła w naszych sercach docenianie więzi z Jehową, wskutek czego stracilibyśmy życie jak żona Lota. — Rodz. 19:26.
Dbałość o przykładne postępowanie
Pozostawanie bez skazy i zmazy nie polega jedynie na mądrym wykorzystaniu czasu i zasobów w spełnianiu naszej powinności przez głoszenie (Dzieje 20:26, 27). Musimy też dbać o właściwe postępowanie (Mat. 5:14-16). Czy staramy się trzymać na wodzy swoje grzeszne skłonności, jak to czynił apostoł Paweł? (1 Kor. 9:27) Czy robimy postępy w wydawaniu owoców ducha Bożego? (Gal. 5:16-18, 22-24) Czy zdajemy sobie sprawę, że nienawiść, spory, niezgoda i zazdrość są w oczach Jehowy równie złe jak cudzołóstwo, pijaństwo czy bałwochwalstwo? — Gal. 5:19-21.
Olbrzymia większość tych, którzy się oddali Jehowie Bogu, prowadzi przykładne chrześcijańskie życie w świecie ulegającym coraz większemu zwyrodnieniu. Wiedząc dobrze o swych słabościach, codziennie prosimy Jehowę o przebaczanie nam grzechów i usilnie staramy się korygować swoje błędy. — 1 Jana 1:8-10.
Ten i ów jednak pozwolił, żeby w jego sercu zagnieździła się nienawiść. Tacy mogą nie chcieć rozmawiać z pewnymi braćmi lub siostrami, ponieważ żywią do nich urazę z powodu drobnych przewinień, rzeczywistych lub urojonych. Może przypisują swym współwyznawcom złe pobudki, pomawiając ich o coś i potępiając, a nawet posuwając się do oczerniania ich. — Gal. 5:13-15, 25, 26; Jak. 3:5-16; 4:11, 12.
Inni znów mogą próbować w daleko idący sposób wzorować się na stylu życia świata. Chcą pokazać ludziom światowym, że my też możemy mieć swój „ubaw”. Może się to przejawiać w zmysłowych tańcach, nadużywaniu alkoholu itp. — 1 Piotra 4:1-5.
Co ujawnia bliższe zbadanie Waszego postępowania? Jeżeli dochodzicie do wniosku, że w pewnych dziedzinach moglibyście zmienić coś na lepsze, i jeżeli rzeczywiście chcecie tak postąpić, to macie wszelkie powody, żeby się czuć szczęśliwymi. Dlaczego? Ponieważ to dowodzi, że Wasze serca reagują właściwie, że pobudzają Was do słusznego postępowania. Ale możecie też stwierdzić, że Wasze serca lgną do czegoś innego, zamiast do spraw duchowych. Może trudno Wam jest żyć w zgodzie z drugimi. W takim wypadku trzeba popracować nad zmianą sposobu myślenia, aby Wasz stan się nie pogorszył i żeby „wielki ucisk” nie zastał Was splamionych i poróżnionych z Jehową i Jego ludem.
To, do czego zmierzamy jako słudzy Jehowy, jest zbyt cenne, żeby to zaprzepaścić teraz, kiedy tak bliskie jest urzeczywistnienie się naszej nadziei — życie w ustanowionym przez Boga sprawiedliwym nowym porządku. Czyż nie byłoby głupotą ulegnięcie jakiejś pokusie i wejście na drogę grzechu? Czy nie byłaby tragedią utrata życia z powodu pogoni za przemijającymi bogactwami ziemskimi, z powodu pójścia na kompromis pod naciskiem świata lub zobojętnienia wobec zbawczego dzieła głoszenia i czynienia uczniów?
Już teraz jako słudzy Jehowy dostępujemy sowitej nagrody. Mamy prawdziwych przyjaciół, którzy szczerze troszczą się o nas. Mimo że ciągle musimy się borykać z trudnościami, jesteśmy teraz w o wiele lepszej sytuacji niż przed poznaniem prawdy. Mądrość zawarta w Biblii ułatwia nam rozwiązywanie problemów życiowych. Posłuszeństwo wobec Słowa Bożego umożliwia nam usuwanie trudności w rodzinie i w naszych codziennych kontaktach z innymi ludźmi. Czy dzięki temu nasze życie nie stało się przyjemniejsze? Czyż życie oddanych sług Jehowy nie jest najbardziej wartościowe? Samo to jest skarbem, którego trzeba zazdrośnie strzec, nie mówiąc już o widokach na życie wieczne w szybko nadchodzącym nowym porządku. — Marka 10:29, 30.
Poweźmijcie więc niezłomne postanowienie, że będziecie czynić wszystko co tylko leży w Waszej mocy, aby Jehowa Bóg znalazł Was „w pokoju, bez skazy i zmazy”. Wykorzystujcie dogodny czas i wysilajcie się, żeby pomagać drugim w dostąpieniu zbawienia. Swoim trybem życia udowadniajcie, że utrzymanie więzi z Jehową rzeczywiście stawiacie na pierwszym miejscu w życiu. Żyjcie każdego dnia tak, jak gdyby miał to być ostatni dzień. Tak postępując, możecie być przeświadczeni, że bez względu na to, kiedy wybuchnie „wielki ucisk”, nie zaskoczy Was nieprzygotowanych, lecz przetrwacie go jako wypróbowani słudzy Jehowy. — Apok. 7:14-17.
Wasi współsłudzy
Watchtower Bible Society