Przedstawianie dobrej nowiny — taktownie
1 Gdy odwiedzamy ludzi w ich mieszkaniach lub rozmawiamy z nimi na ulicy, w sklepie bądź innym miejscu musimy być taktowni. Dlaczego? Ponieważ żyjemy w „dniach ostatnich”, w „czasach krytycznych”. Paweł napisał, że ludzie żyjący w tych dniach mieli być „zuchwali, wyniośli (...) nieprzejednani (...) bez panowania nad sobą, zawzięci (...) uparci” (2 Tym. 3:1-4). Rozumie się zatem, że w tych czasach lud Jehowy musi okazywać takt, gdy głosi dobrą nowinę.
2 Czym właściwie jest takt? Według definicji podanej w pewnym słowniku jest to „dobre rozeznanie, co można zrobić lub powiedzieć w trudnej bądź drażliwej sytuacji, żeby utrzymać dobre stosunki z drugimi i uniknąć zadrażnień”. Jako chrześcijanie, chcemy żyć w zgodzie z ludźmi i unikać niepotrzebnych spięć. A zatem — ‛o ile to zależy od nas’ — nasze słowa i czyny powinny sprzyjać zachowaniu pokoju z wszystkimi ludźmi (Rzym. 12:18).
3 Trzeba umieć się wczuwać w położenie swego rozmówcy. Może przeszkodziliśmy mu w ważnym zajęciu, często akurat nie spodziewa się żadnych odwiedzin. Musimy więc być taktowni, wyrozumiali oraz okazywać głęboką troskę o poszczególnych ludzi, kierując się szczerym pragnieniem przyjścia im z pomocą.
4 Dobrym przykładem taktownego świadka chrześcijańskiego był apostoł Paweł. Chyba pamiętamy, że w rozmowie z Ateńczykami nie łajał ich ani nie potępiał za bałwochwalstwo i wielobóstwo, choć w duchu go to irytowało (Dzieje 17:16). Ich zainteresowanie kultem wielu bóstw taktownie wykorzystał we wstępie do swego budującego przemówienia (Dzieje 17:22-31).
5 My także spotykamy ludzi, którzy mówią, że mają swoją religię. Jak na to zareagować? Trzeba być taktownym. Nie wolno nikogo przypierać do muru, unosić się lub krytykować. Powinniśmy raczej szukać wspólnej płaszczyzny porozumienia i w miarę możności od niej nie odbiegać. Nie ma potrzeby obalać lub roztrząsać każdego zarzutu wysuwanego przez kogoś, kto się nie zgadza z naszym orędziem.
6 Chcąc okazywać takt, trzeba być dobrym słuchaczem. Przez przysłuchiwanie się i zastanawianie nad wypowiedziami naszego rozmówcy dowiadujemy się, co myśli. Często można taktownie trzymać się toku jego rozumowania i nawiązać pożyteczną rozmowę. Warto zadawać pytania; trzeba jednak uważać, by nikogo nie wprowadzić w zakłopotanie. Mają one tylko ułatwić nawiązanie rozmowy i poznanie poglądów danej osoby. Powinniśmy naśladować Pawła, który powiedział: „Stałem się wszystkim dla ludzi wszelkiego rodzaju, abym mógł jakimś sposobem niektórych zbawić” (1 Kor. 9:22).
7 Nasze słowa muszą być zawsze odpowiednio dobrane, żeby nie wywoływały zadrażnień (Prz. 25:11). Słuchacze uznają wówczas, że składamy im przyjazne wizyty, by przekazać pomyślne wiadomości. Gdy zarówno nasze wypowiedzi, jak i wyraz twarzy świadczą o osobistym zainteresowaniu, życzliwości i przyjaznym nastawieniu, większość ludzi to zauważy i częściej będzie reagować pozytywnie. Pamiętajmy o następującej radzie Pawła: „Wypowiedź wasza niech zawsze będzie ujmująca, zaprawiona solą; macie wiedzieć, jak należy odpowiedzieć każdemu” (Kol. 4:6).
8 Nawet wówczas, gdy ludzie zdecydowanie nie chcą rozmawiać, można się zachować taktownie i uniknąć zadrażnień. Pozostawiając po sobie korzystne wrażenie, torujemy drogę następnemu Świadkowi. Przedstawiajmy zatem dobrą nowinę taktownie, żeby przekazywać ludziom to, co jest dobre i pożyteczne (Efez. 4:29).