Regularność w służbie zapewnia błogosławieństwa
1 Niejedno człowiek musi robić regularnie w trosce o swoje dobro cielesne, w przeciwnym razie bowiem skutki nie dają długo na siebie czekać. Podobnie ma się rzecz z zaspokajaniem potrzeb duchowych. Gdy się to zaniedba, można osłabnąć w wierze i stać się nieregularnym w działalności teokratycznej. Czy przychodzimy na wszystkie zebrania i czy prowadzimy studium osobiste według z góry ustalonego planu, by się wzmacniać duchowo i zaprawiać do skutecznej działalności w charakterze sług dobrej nowiny? (2 Tym. 3:16, 17; 2 Kor. 3:5, 6). Czy podejmujemy odpowiednie kroki, żeby regularnie uczestniczyć w służbie polowej?
2 Psalmista napisał: „Dzień w dzień opowiadajcie dobrą nowinę o sprawionym przez Niego zbawieniu” (Ps. 96:2). Większość z nas może nie być w stanie co dzień uczestniczyć w służbie polowej, ale czy nie dałoby się tak ułożyć naszych planów, żeby wziąć w niej udział co tydzień? Chociaż Paweł uznawał oznajmianie prawdy za swoją „powinność”, to jednak gorliwie głosił dobrą nowinę o Królestwie z własnej chęci (1 Kor. 9:16; Rzym. 1:15). A czy my nie uważamy pełnienia służby co tydzień nie tylko za powinność, ale też za wielki zaszczyt? Czy jesteśmy tego samego zdania, co Piotr i Jan, którzy stanowczo oświadczyli: „Nie możemy zaprzestać mówienia o tym, cośmy widzieli i słyszeli”? (Dzieje 4:20).
3 Niektórzy bracia dopuścili do tego, że z takich czy innych przyczyn całymi miesiącami nie poświęcają na służbę polową nawet jednej godziny. Takie zjawisko jest niepokojące, bo siły duchowe możemy zachować jedynie wtedy, gdy będziemy wyrażać swą wiarę przez dzielenie się z drugimi dobrą nowiną (Rzym. 10:9, 10). Chcąc zachować siły fizyczne, trzeba stale używać mięśni. Tak samo silna wiara zależy od tego, czy ćwiczymy się w jej okazywaniu. Gdy ciągle mówimy drugim o Królestwie, prawda utrwala się w naszym sercu.
4 Jest jeszcze inna przyczyna, dla której powinniśmy regularnie uzewnętrzniać publicznie swą wiarę. Działalność ta stanowi dla nas ochronę, zabezpiecza przed bezustannymi atakami Szatana, który usiłuje przebić naszą zbroję duchową swoimi ognistymi pociskami (Efez. 6:16). Nie używana i nie konserwowana zbroja rdzewieje i niebawem przestaje chronić. Wyszczególniwszy składniki naszej zbroi, Paweł nawołuje: „Przyjmijcie także (...) miecz ducha, to jest słowo Boże” (Efez. 6:17). Można śmiało powiedzieć, że ochronna zbroja duchowa oraz miecz ducha to zabezpieczenie nie do przebycia.
5 W każdym zborze podejmuje się życzliwe starania, żeby pomóc tym, którzy z różnych przyczyn nie uczestniczą regularnie w służbie polowej (Efez. 4:11-15). Co miesiąc sekretarz zboru powinien przedstawić każdemu nadzorcy listę należących do jego ośrodka osób, które nie dały sprawozdania ze służby. Nadzorcy ośrodków ze swej strony zwrócą szczególną uwagę na ich potrzeby duchowe, proponując im pomoc w służbie lub dopilnują, żeby się tym zajął ktoś inny. Oczywiście przewodnictwo w przeciwdziałaniu nieregularności w zborze należy do zadań nadzorcy służby, który działa za pośrednictwem nadzorców ośrodków. Nie zapominajmy, że każdy z nas jest osobiście odpowiedzialny przed Jehową za regularne uczestniczenie w działalności, którą nam zlecił (Por. Psalm 61:9).
6 Gdy wytrwale trzymamy się planu regularnego wyruszania do służby polowej, zaznajemy wielu błogosławieństw. Osiągamy lepsze rezultaty, gdyż dzięki systematycznemu udziałowi w służbie rozwijamy umiejętność przedstawiania orędzia biblijnego. Wynikająca stąd radość pobudza nas do sięgania po dalsze przywileje. Może zdołasz podjąć pomocniczą służbę pionierską, a potem zostaniesz pionierem stałym? Bracia, którzy każdego miesiąca gorliwie uczestniczą w służbie polowej, mogą z czasem być poproszeni o przyjęcie dodatkowych odpowiedzialnych zadań w zborze. Regularność w służbie naprawdę zapewnia błogosławieństwa.
7 Pracując w jedności „dzień po dniu” w celu dokończenia dzieła zleconego nam przez Jehowę, będziemy doświadczać radości wynikającej z dawania i wyrabiać w sobie hart duchowy, który jest niezbędny, aby wytrwać do końca (Dzieje 20:35; Mat. 24:13).