Niech twój postęp będzie jawny
1 Przypomnij sobie, jak to było, gdy po raz pierwszy usłyszałeś orędzie Królestwa. Proste prawdy rozbudziły w tobie pragnienie nabywania wiedzy i zrozumienia. Wkrótce zacząłeś dostrzegać potrzebę wprowadzania zmian w swym sposobie życia i uświadomiłeś sobie, jak dalece drogi Jehowy przewyższają twoje drogi (Izaj. 55:8, 9). Robiłeś postępy, oddałeś swe życie Bogu i zostałeś ochrzczony.
2 Ale nawet już po dokonaniu pewnych ulepszeń pod względem duchowym ciągle jeszcze musiałeś walczyć ze swymi słabościami (Rzym. 12:2). Może nękała cię bojaźń przed człowiekiem i dlatego ociągałeś się z wyruszaniem do służby polowej. A może wydawałeś za mało owoców ducha Bożego? Zamiast się zniechęcać, byłeś zdecydowany dążyć do robienia postępów przez wyznaczanie sobie celów teokratycznych.
3 Może zostałeś ochrzczony już szereg lat temu. Czy spoglądając wstecz, dostrzegasz u siebie postępy? Czy osiągnąłeś cele, które sobie wytknąłeś? Czy pałasz taką samą gorliwością, jaką ‛miałeś na początku’? (Hebr. 3:14). Tymoteusz był dojrzałym chrześcijaninem z wieloletnim doświadczeniem, gdy Paweł gorąco go zachęcał: „Zastanawiaj się nad tymi rzeczami; bądź nimi pochłonięty, aby twój postęp był jawny dla wszystkich” (1 Tym. 4:15).
4 Musimy analizować samych siebie. Kiedy się zastanawiamy nad swym życiem, czy dostrzegamy u siebie jakieś słabości, z których już dawno temu zdawaliśmy sobie sprawę? A może nie udało nam się osiągnąć jakichś obranych celów? Jeżeli tak, to dlaczego? Może nawet mieliśmy dobre chęci, ale odwlekaliśmy obrócenie ich w czyn. Niewykluczone, że pozwoliliśmy, by zniechęciły nas troski życia codziennego lub presja tego systemu (Łuk. 17:28-30).
5 Co prawda nie da się cofnąć tego, co minęło, ale za to możemy coś zdziałać z myślą o przyszłości. Dokonajmy rzetelnej samooceny i ustalmy, w czym nie dopisujemy, a potem stanowczo postarajmy się to zmienić. Może musimy w większej mierze wydawać owoce ducha Bożego, takie jak panowanie nad sobą, łagodność czy wielkoduszna cierpliwość (Gal. 5:22, 23). Jeżeli trudno nam porozumieć się z drugimi lub współpracować ze starszymi, koniecznie musimy wyrobić w sobie pokorę i uniżoność umysłu (Filip. 2:2, 3).
6 Czy nie dałoby się robić widocznych postępów przez ubieganie się o przywileje służby? Dzięki szczególnym wysiłkom bracia mogą się nadawać na sług pomocniczych lub starszych. Niektórzy mają możliwość podjęcia stałej służby pionierskiej. Dla wielu innych dostępnym celem jest pomocnicza służba pionierska. Ten i ów może starać się ulepszyć swoje studium osobiste, brać aktywniejszy udział w zebraniach zborowych lub owocniej pracować jako głosiciel.
7 Oczywiście każdy sam ustala, pod jakim względem musi zrobić postępy. Bądźmy pewni, że szczere ‛parcie do dojrzałości’ ogromnie pomnoży naszą radość i uczyni nas użyteczniejszymi członkami zboru (Hebr. 6:1).