‛Bądź bogaty w szlachetne uczynki’
1 W ostatnich latach swej gorliwej służby apostoł Paweł blisko współpracował z Tymoteuszem i Tytusem. Do każdego z nich skierował podobne słowa zachęty. Tytusowi powiedział, że „ci, którzy uwierzyli Bogu”, mają ‛skupiać umysły na trwaniu w szlachetnych uczynkach’ (Tyt. 3:8). Do Tymoteusza zaś napisał, że osoby pokładające nadzieję w Bogu powinny ‛być bogate w szlachetne uczynki’ (1 Tym. 6:17, 18). To doprawdy wyśmienita rada dla każdego z nas! Ale co będzie nas pobudzać do zdobywania się w życiu na szlachetne uczynki? I jakie szczególne uczynki moglibyśmy spełniać w najbliższej przyszłości?
2 Do wzbogacania się w szlachetne uczynki pobudza nas wiara w Jehowę, miłość do Niego i cudowna nadzieja, jaką nam dał (1 Tym. 6:19; Tyt. 2:11). Zwłaszcza o tej porze roku często myślimy o tym, że Jehowa posłał na ziemię swego Syna, by oczyścił Go z zarzutów i umożliwił życie wszystkim ludziom, którzy na to zasługują (Mat. 20:28; Jana 3:16). Bardzo dokładnie zostanie to omówione 28 marca podczas obchodów Pamiątki śmierci Chrystusa. Czy nadzieja na życie wieczne mobilizuje nas, byśmy ze wszystkich sił starali się być „bogaci w szlachetne uczynki”? Oczywiście, że tak! A jakie uczynki moglibyśmy spełniać w tym okresie?
3 Szlachetne uczynki w marcu i następnych miesiącach. Z całą pewnością będziemy obecni na Pamiątce — dla Świadków Jehowy na całym świecie jest to najważniejsze wydarzenie w roku (Łuk. 22:19). Ale chcielibyśmy, żeby na tę radosną uroczystość przybyło również jak najwięcej innych osób. Jak wynika ze sprawozdania zamieszczonego w Roczniku — 2002, w ubiegłym roku w wielu krajach liczba obecnych na Pamiątce była wyższa od liczby głosicieli trzy, cztery, pięć, a nawet więcej razy. Wszyscy tamtejsi głosiciele zapewne dołożyli szczególnych starań, by na swych terenach rozpowszechnić zaproszenia na tę uroczystość. Dlatego przed 28 marca chcielibyśmy poświęcić jak najwięcej czasu na zapraszanie ludzi, aby przybyli na Pamiątkę i dowiedzieli się o nadziei wybawienia.
4 W kwietniu dni będą dłuższe, a pogoda ładniejsza. Jak możemy to wykorzystać, aby ‛być bogatymi w szlachetne uczynki’? Dalej entuzjastycznie bierzmy udział w głoszeniu dobrej nowiny i bądźmy ‛gorliwi w szlachetnych uczynkach’ (Tyt. 2:14; Mat. 24:14). Jeżeli nie zdołasz być pionierem pomocniczym w marcu, to może uda ci się to w kwietniu lub maju albo w obu tych miesiącach? A jeśli pełnisz służbę pionierską w marcu, czy nie mógłbyś pomyśleć o jej kontynuowaniu?
5 Ci, którzy pracują zawodowo, niekiedy starają się poświęcić mniej więcej godzinę na służbę w drodze do pracy, na przykład głosząc na ulicy lub odwiedzając ludzi pracujących wcześnie rano w sklepach lub punktach usługowych. Inni dają świadectwo podczas przerw obiadowych. Niejeden nawet prowadzi w tym czasie studium biblijne ze współpracownikiem. Wiele niepracujących sióstr rezerwuje sobie czas na służbę wtedy, gdy dzieci są w szkole. W niektóre dni wstają nieco wcześniej, by zająć się obowiązkami domowymi, dzięki czemu w ciągu dnia mają więcej czasu na działalność ewangelizacyjną (Efez. 5:15, 16).
6 Nawet jeśli nie uda ci się być pionierem pomocniczym, być może zdołasz opracować sobie plan, który pozwoli ci zwiększyć udział w służbie i ze wszystkich sił ‛pracować nad tym, co dobre, być bogatym w szlachetne uczynki, hojnym, gotowym się dzielić’ z bliźnimi prawdą biblijną (1 Tym. 6:18).
7 Pamiętaj o szlachetnych uczynkach związanych z czynieniem uczniów. Co roku na Pamiątkę przychodzą zainteresowani. Czy ktoś z waszego zboru nie mógłby poświęcić uwagi tym, którzy przybędą na tę uroczystość, ale jeszcze nie studiują Biblii? Czy nie można by zaplanować odwiedzin ponownych z myślą o pomaganiu im w rozwoju duchowym? Niektórzy z nich mają krewnych będących Świadkami Jehowy. Inni już kiedyś studiowali, trzeba ich tylko zachęcić do wznowienia studium i regularnego przychodzenia na zebrania. Ileż radości zaznamy, jeśli takie osoby zaczną razem z nami służyć Jehowie!
8 Gdy w marcu i następnych miesiącach zwiększymy udział w służbie, zapewne napotkamy więcej osób, które warto ponownie odwiedzić. Staraj się na koniec rozmowy postawić jakieś ciekawe pytanie. Obiecaj, że udzielisz na nie odpowiedzi następnym razem. W ten sposób utorujesz sobie drogę do odwiedzin. Im wcześniej ich dokonasz, tym lepiej. Gdyby nie udało się założyć studium podczas pierwszych odwiedzin, to w miarę możliwości będziemy do tego dążyć podczas następnych.
9 Głosząc na ulicy, starajmy się nawiązywać rozmowy z napotykanymi ludźmi. Wielu głosicielom osoby takie podają nazwisko, adres i numer telefonu. Jeżeli ktoś nie mieszka na terenie twojego zboru, wypełnij formularz „Prośba o dokonanie odwiedzin” (S-43), dostępny w Sali Królestwa, i przekaż sekretarzowi, który zadba o dostarczenie go do zboru opiekującego się danym terenem. W razie trudności prześle formularz do Biura Oddziału. Dzięki temu będzie można podtrzymać zainteresowanie.
10 Jeżeli otrzymasz tylko numer telefonu, dokonaj odwiedzin ponownych telefonicznie. Przemyśl wcześniej, co chcesz powiedzieć. Miej pod ręką książkę Prowadzenie rozmów, by móc szybko z niej skorzystać. Sporo głosicieli z powodzeniem prowadzi studium przez telefon, między innymi z ludźmi, których trudno było zastać w domu. Pewna siostra zaczęła pytać o numer telefonu te kobiety, które okazały zainteresowanie w służbie od domu do domu. Dzięki temu udało jej się zapoczątkować dwa studia biblijne.
11 Współpracuj ze starszymi w pomaganiu nieczynnym. Starszym bardzo zależy na otaczaniu nieczynnych życzliwą troską. Wiele takich osób z własnej inicjatywy zaczęło ponownie przychodzić na zebrania zborowe. Zdają sobie sprawę, że jeśli chcą zaznawać bezpieczeństwa duchowego opisanego w Psalmie 91, muszą trzymać się blisko organizacji Jehowy. Niektórzy są już gotowi na nowo uczestniczyć w służbie polowej. Jeśli w tym miesiącu na Pamiątkę przyjdą też inni nieczynni, być może zgodzą się na prowadzenie z nimi studium biblijnego. W takim wypadku starsi zadbają o to, by ktoś studiował z osobami potrzebującymi pomocy. Jeśli cię o to poproszą, będą sobie bardzo cenić twoją współpracę (Rzym. 15:1, 2).
12 ‛Trwaj w szlachetnych uczynkach’. Ci, którzy przez miesiąc lub dłużej pełnili pomocniczą służbę pionierską, nierzadko przekonywali się, że w następnych miesiącach ich udział w działalności kaznodziejskiej był większy niż zwykle. Czuli się zobowiązani odwiedzać napotkane osoby zainteresowane prawdą, dlatego zdobywali się na dodatkowe wysiłki i częściej wyruszali do służby. Niektórzy zapoczątkowali studia biblijne, co również przyczyniło się do zwiększenia udziału w służbie.
13 Są też tacy, którym zwiększony udział w dziele głoszenia i czynienia uczniów sprawia tyle radości, że postanowili dać mu pierwszeństwo. Ograniczyli czas przeznaczany na pracę zawodową i na stałe podjęli pomocniczą służbę pionierską. Inni wstąpili w szeregi pionierów stałych. Udało im się w pełniejszej mierze oprzeć swą nadzieję na Bogu, a nie na tym, co ma do zaoferowania świat. Przekonali się, że kiedy są „hojni, gotowi się dzielić”, zaznają obfitych błogosławieństw od Jehowy i umacnia się ich nadzieja na „rzeczywiste życie” (1 Tym. 6:18, 19). Oczywiście kiedy więcej osób podejmuje służbę pionierską, korzysta na tym cały zbór. Pionierzy chętnie opowiadają doświadczenia ze służby i umawiają się do niej z innymi, a to sprzyja duchowej atmosferze w zborze.
14 Obyśmy wszyscy w okresie Pamiątki i w następnych miesiącach „byli bogaci w szlachetne uczynki”, zwiększając swój udział w chrześcijańskiej służbie! Okazujmy wdzięczność za daną przez Jehowę nadzieję życia wiecznego na ziemi, na której zamieszka prawość (2 Piotra 3:13).