Jakieś dwa lata po zburzeniu Jerozolimy przez Babilończyków, król Nabuchodonozor miał przerażający sen, w którym zobaczył ogromny posąg. Gdy się obudził, zagroził, że zabije wszystkich mędrców, w tym także Daniela, jeśli nie opowiedzą mu treści snu i nie wyjaśnią jego znaczenia (Dan. 2:3-5). Daniel musiał działać szybko; w przeciwnym razie zginęłoby mnóstwo ludzi. „Poszedł więc i poprosił króla, żeby dał mu czas na wyjaśnienie snu” (Dan. 2:16). Z całą pewnością wymagało to odwagi i wiary. Nic nie wskazuje na to, by Daniel już wcześniej objaśniał sny. Poprosił swoich przyjaciół, żeby „modlili się do Boga niebios o miłosierdzie w związku z tą tajemnicą” (Dan. 2:18). Jehowa wysłuchał ich modlitw. Pomógł Danielowi wyjaśnić sen króla. Daniel i jego towarzysze ocaleli. w23.08 s. 3, ak. 4

Zastanów się, jakie korzyści przynosi cierpliwość. Kiedy okazujemy tę cechę, jesteśmy szczęśliwsi i spokojniejsi. Korzystnie wpływa więc ona na nasze zdrowie fizyczne i emocjonalne. Dzięki niej mamy lepsze relacje z innymi. Przyczynia się też do jedności w zborze. Gdy ktoś nas prowokuje, nasza spokojna reakcja może zapobiec zaognieniu sytuacji (Ps. 37:8, przypis; Prz. 14:29). A co najważniejsze, naśladujemy naszego niebiańskiego Ojca i jeszcze bardziej się do Niego przybliżamy. Cierpliwość to naprawdę ujmująca i pożyteczna cecha! Chociaż nie zawsze jest nam łatwo ją okazywać, z pomocą Jehowy na pewno uda nam się ją rozwijać. A póki nie nadejdzie obiecany przez Niego nowy świat, możemy być przekonani, że „oczy Jehowy czuwają nad tymi, którzy się Go boją, którzy czekają na Jego lojalną miłość” (Ps. 33:18). Wszyscy bądźmy zdecydowani dalej „ubierać się” w cierpliwość. w23.08 s. 22, ak. 7; s. 25, ak. 16, 17

Jakub zwrócił uwagę, że niektórzy mogą twierdzić, że mają wiarę, ale nie potwierdzają tego uczynkami (Jak. 2:1-5, 9). Wspomniał też o kimś, kto widzi, „że brat lub siostra nie mają się w co ubrać”, ale nie udziela im pomocy. Nawet jeśli twierdzi, że ma wiarę, nie dowodzi jej uczynkami. Nie przedstawia więc ona żadnej wartości (Jak. 2:14-16). Jakub wspomniał o pozytywnym przykładzie wiary w działaniu, jaki dała Rachab (Jak. 2:25, 26). Usłyszała ona o Jehowie i zdała sobie sprawę, że wspiera On Izraelitów (Joz. 2:9-11). Swojej wiary dowiodła uczynkami — udzieliła schronienia dwóm izraelskim zwiadowcom, którzy znaleźli się w niebezpieczeństwie. W rezultacie ta niedoskonała kobieta, która nie była Izraelitką, została uznana za prawą, tak samo jak Abraham. Jej przykład pokazuje, jak ważne jest to, żeby popierać wiarę uczynkami. w23.12 s. 5, ak. 12, 13