Podzielone królestwo

ZALEDWIE 120 lat po tym, jak Saul został pierwszym władcą Izraela, królestwo to rozpadło się na dwie części. Dlaczego? Wskutek odstępstwa, jakiego dopuścił się król Salomon. Chcąc się przypodobać cudzoziemskim żonom, zbudował „wyżyny” dla fałszywych bogów i tym sposobem pozwolił, by w jego państwie rozpleniło się jawne bałwochwalstwo. Takie wiarołomstwo napełniało Jehowę odrazą. Ale Bóg nie położył kresu dynastii Dawidowej, lojalnie pamiętając o przymierzu zawartym z jej założycielem. Postanowił tylko, że oderwie od niej część królestwa (1Kl 11:7-13).

Stało się to w r. 997 p.n.e., gdy poczynania nieustępliwego Rechoboama, syna Salomona, skłoniły dziesięć plemion do buntu i utworzenia królestwa, które obejmowało głównie pn. część kraju, ale także rozproszone w Judzie miasta-enklawy zamieszkane przez Symeonitów. Jedynie plemiona Beniamina i Lewiego pozostały lojalne wobec południowego królestwa Judy.

Pierwszy władca królestwa północnego, Jeroboam, obawiał się, że jeśli jego poddani dalej będą oddawać cześć Bogu w Jerozolimie, to w końcu wypowiedzą mu posłuszeństwo; dlatego założył własną religię. Sporządził złote cielce, z których jednego umieścił daleko na pn., w Dan, a drugiego w Betel — zaledwie 17 km na pn. od Jerozolimy. Ustanowił też własne kapłaństwo i odrębne święta (1Kl 12:26-33).

W ten sposób dokonał się polityczny i religijny podział Izraela, prowadzący do niszczycielskich wojen domowych i ułatwiający zadanie obcym najeźdźcom. Królestwo północne, odcięte od czystego wielbienia Jehowy, popadało w coraz większe zepsucie moralne i duchowe. Mimo to Jehowa dalej posyłał tam swych proroków, którzy nawoływali do skruchy.