Teraz pora na gorliwą służbę

„Kto wytrwa aż do końca, ten zostanie wybawiony” (Marka 13:13).

1, 2. (a) Jakie warunki wyraźnie dowodzą, że żyjemy przy końcu obecnego systemu rzeczy? (b) Jakie są dwie możliwe reakcje?

NIEKTÓRZY ludzie ciągle mają wątpliwości, czy żyjemy przy końcu teraźniejszego systemu rzeczy, chociaż trudno zrozumieć, dlaczego im się nasuwają. Daje się we znaki upadek moralny. Sytuacja ekonomiczna jest coraz gorsza. Szerzy się przemoc. Eksplozja demograficzna przybiera na sile, wzmaga się skażenie środowiska, mnożą się zapasy broni atomowej a zarazem gromadzą się radioaktywne odpady poprodukcyjne, i niewierzący często się zastanawiają, czy da się ocalić życie na ziemi?

² Jednakże koniec tego starego systemu jeszcze nie nadszedł. Niektórzy oddani Bogu chrześcijanie znużyli się pełnieniem służby na rzecz Królestwa. Wygląda na to, że jeśli ktoś nie oddał swego życia Bogu z miłości, lecz z myślą o określonej dacie, może ulec odsianiu. Natomiast ci, którzy uczynili ten krok, żeby zawsze spełniać wolę Jehowy Boga i kroczyć Jego drogami, stają się coraz silniejsi, a liczba ich ciągle rośnie.

3. (a) Dlaczego miłośnicy sprawiedliwości skwapliwie wyglądają końca tego starego systemu? (b) Co powinniśmy czynić, zanim to nastąpi?

³ Ludzie miłujący sprawiedliwość z utęsknieniem wyglądają końca tego starego systemu, gdyż zgodnie z obietnicą biblijną jego miejsce zajmie ziemski Raj, sprawiedliwy nowy porządek (Izaj. 9:5, 6, Nowy Przekład; Mat. 6:9, 10; 2 Piotra 3:13; Obj. 21:1-4). Ma się rozumieć, słudzy Jehowy pragną, żeby ta zmiana nadeszła, gdy tylko będzie to Jego wolą. Ponieważ jednak szczerze oddali się Bogu, więc cierpliwie czekają na tę Jemu znaną chwilę, a tymczasem gorliwie prą naprzód w pasjonującym dziele ogłaszania Królestwa, które zostało im zlecone (Mat. 24:14).

PRZYKŁADY Z NATCHNIONYCH PISM

4. Jaki piękny przykład dali wierni mężczyźni i kobiety z czasów starożytnych?

⁴ Nie ma najmniejszego powodu do cofania się, utraty zapału lub opuszczania rąk. Bóg Jehowa i Chrystus Jezus są zajęci pracą (Jana 5:17). Ponadto Biblia zawiera niemało relacji o pilnie zajętych, szczęśliwych mężczyznach i niewiastach pełnych wiary, których postawa dodaje nam otuchy i stanowi pokrzepiający przykład. A przecież wielu z tych wiernych mężów i kobiet wiedziało, że dane im obietnice nie spełnią się za ich życia. Od spodziewanych wydarzeń dzieliły ich całe pokolenia, a w niektórych wypadkach nawet tysiące lat. Nigdy jednak nie osłabli w aktywności. Niejeden z radością pełnił służbę do sędziwego wieku, zachowując silną wiarę, gorliwie okazując posłuszeństwo względem Boga i cierpliwie czekając na realizację Jego zamierzeń. Poza tym Bóg objawiał swoją wolę stopniowo, przez setki lat. Dlatego ci starożytni mężowie wiary nie za dużo wiedzieli o tym, jak Wszechmocny dokona tego, co obiecał; w każdym razie znacznie mniej niż ty, czytelniku, możesz wiedzieć dzisiaj.

5. Jaki przykład dał Abel?

⁵ Pomyślmy, jak niewiele informacji posiadał Abel. Wiedział tylko tyle, że Bóg obiecał „nasienie” i że kiedyś w przyszłości to „nasienie” rozgniecie głowę węża (Rodz. 3:15). Mimo to Jezus nazwał Abla „sprawiedliwym” a Paweł wymienia go na pierwszym miejscu w szeregu wybitnych mężów wiary (Mat. 23:35; Hebr. 11:4). Czy przy tak skąpych wiadomościach, jakie były dostępne za czasów Abla, zdobyłbyś się na taką wiarę?

6, 7. Jaki wspaniały przykład dał nam Abraham, chociaż pewne obietnice Boże nie spełniły się za jego życia?

⁶ Noe, Abraham, Izaak i Jakub — każdy z nich żył przed wyjściem Izraela z Egiptu, kiedy to Jehowa cudownie zademonstrował swoją potęgę. Nie były im znane napawające grozą wydarzenia, jakie się rozegrały z okazji nadania Prawa przy górze Synaj. Za ich życia nie została jeszcze spisana nawet pierwsza księga biblijna.

⁷ Abraham nie liczył na to, że przed śmiercią ujrzy na ziemi przywrócony Raj. Powiedziano mu przecież, że jego potomstwo będzie ciemiężone przez 400 lat. Dopiero gdzieś w dalekiej przyszłości miała się spełnić obietnica Boża, że ‛za pośrednictwem jego nasienia, stanowczo zjednają sobie błogosławieństwo wszystkie narody ziemi’ (Rodz. 15:13; 22:18; Gal. 3:8). Abraham „oczekiwał (...) miasta mającego realne fundamenty, którego budowniczym i twórcą jest Bóg” (Hebr. 11:10). Okoliczność, że ten patriarcha nie miał go ujrzeć za życia, lecz dopiero po zmartwychwstaniu, nie osłabiła jego wiary, posłuszeństwa ani gorliwości w służeniu Bogu. Zadajmy sobie pytanie: Czy odznaczam się taką wiarą, posłuszeństwem i gorliwością, jak Abraham?

8. Czego możemy się nauczyć z cierpliwości i wytrwałości Mojżesza?

⁸ Mojżesz uważał, że nie jest w stanie wykonać zleconego mu przez Boga zadania. Tłumaczył się, iż nie jest biegłym mówcą, i sądził, że ani jego rodacy, ani faraon nie będą go słuchać (Wyjścia 4:1, 10; 6:12). Okazał jednak posłuszeństwo. Stosował się do poleceń Jehowy i to przez bardzo długi czas. Na pustyni Mojżesz wiedział, że upłynie jeszcze 40 lat, zanim jego lud wejdzie do Ziemi Obiecanej, a z powodu popełnionego później grzechu powiedziano mu, że on nawet wtedy nie wejdzie do tej ziemi. Mimo to rok za rokiem trzymał się wiernie Jehowy (Liczb 14:33, 34; 20:9-12; Powt. Pr. 3:23-28; 34:1-6). Czy twoja miłość do Boga skłania cię do takiej cierpliwości i pilności w Jego służbie? Czy wiernie prowadziłbyś innych do celu, gdybyś wiedział, że sam go nie osiągniesz?

9, 10. Jak Izajasz i Jeremiasz przejawiali wytrwałość, chociaż nie mogli się spodziewać, że za swego życia otrzymają upragnioną nagrodę?

⁹ Kiedy Jehowa zapytał, kto pójdzie przemawiać w Jego imieniu, Izajasz odpowiedział: „Oto ja! Mnie poślij” (Izaj. 6:8-11). I ponad 40 lat występował w charakterze proroka Jehowy. Między innymi przekazał Boską obietnicę „nowych niebios i nowej ziemi”, chociaż nie mógł mieć nadziei na bezpośrednie doczekanie się sprawiedliwego nowego systemu (Izaj. 65:17-25). Czy zachowałbyś taką wierność tylko dlatego, że to jest słuszne i zgodne z twoją głęboką miłością do Boga?

¹⁰ Jeremiasz ogłaszał niepopularne przestrogi ludowi, który mu nie dawał wiary. U kresu tej działalności nie czekał go sprawiedliwy Raj ustanowiony na ziemi. Wprost przeciwnie, jego ukochane Jeruzalem miało być ‛zniszczone doszczętnie i uczynione przedmiotem grozy’, zburzone z powodu braku wiary u mieszkańców. Jeremiasz wiedział o mającej nastąpić odbudowie, ale miało do tego dojść dopiero po 70 latach, a więc po upływie normalnego okresu życia człowieka! (Jer. 25:8-11, NP; 29:10). Fakt, iż nie miał na własne oczy oglądać przepowiedzianej odbudowy, nie powstrzymał go od głoszenia. Nawet kiedy chciał zamilknąć, słowo Jehowy było jak „ogień palący, zamknięty w (...) kościach”. Po prostu musiał mówić, a Jehowa był z nim „jak mocarz potężny” (Jer. 20:7-11, Biblia poznańska).

POMOC W WYTRWANIU

11, 12. Do czego według Biblii powinny nas pobudzać starożytne przykłady wiary?

¹¹ Apostoł Paweł wskazał, jaki wpływ te przykłady powinny wywrzeć na nas, gdy napisał: „A zatem, skoro mamy tak wielki otaczający nas obłok świadków, my też złóżmy wszelki ciężar i grzech [braku wiary], który nas łatwo omotuje, i biegnijmy wytrwale w wyznaczonych nam zawodach” (Hebr. 12:1).

¹² Ponadto Paweł wyjaśnił: „Wszystko bowiem, co niegdyś napisano, to spisano dla naszego pouczenia, abyśmy przez wytrwałość i przez pociechę z Pism zachowali nadzieję. Oby teraz Bóg, który udziela wytrwałości i pociechy, obdarzył was posiadaniem między sobą takiego samego usposobienia, jakie miał Chrystus Jezus, abyście jednomyślnie, jednymi ustami przysparzali chwały Bogu i Ojcu naszego Pana, Jezusa Chrystusa” (Rzym. 15:4-6). Tak więc te starożytne przykłady wiary powinny nas pobudzać do wytrwałości, do niezmordowanego realizowania naszego zadania głoszenia i nauczania, a tym samym do gorliwego wysławiania Jehowy, Boga i Ojca naszego Pana Jezusa Chrystusa.

13. Jakich wiadomości nam dostępnych nie mogli znać starożytni słudzy Boży?

¹³ Pomyślmy o wzmacniających wiarę wiadomościach, których nie mogli posiadać wierni prorocy w starożytności. Za ich życia nikt jeszcze nie wiedział, kto będzie Mesjaszem. My nie tylko wiemy, kto nim został, ale znamy szczegóły dotyczące narodzenia, działalności nauczycielskiej, śmierci i zmartwychwstania tej postaci, to jest Jezusa Chrystusa. Ponadto mamy informacje o okupie, Królestwie oraz „nasieniu”, którego tamci ludzie tak wiernie wyczekiwali. Nie koniec na tym, bo posiadamy w całości Chrześcijańskie Pisma Greckie, od Ewangelii według Mateusza aż do Objawienia. Mamy też możliwość zrozumienia wspaniałej Księgi Objawienia, jej wzmacniających wiarę proroctw, które teraz się spełniają i będą się jeszcze spełniać w przyszłości. Doprawdy, żyjemy w interesujących, przełomowych czasach — w czasach, których skwapliwie wyczekiwali starożytni mężowie wiary.

PRZYKŁADY GORLIWEJ SŁUŻBY

14, 15. Czy okoliczność, że Królestwo było sprawą przyszłości, oddziaływała zniechęcająco na chrześcijan z I wieku? Rozwiń tę odpowiedź.

¹⁴ Pierwsi naśladowcy Jezusa z niecierpliwością wyglądali obiecanego Królestwa. Zapytywali: „Panie, czy w tym czasie przywrócisz królestwo Izraelowi?” Uczniowie ci wówczas jeszcze nie zdawali sobie sprawy z tego, że chodzi o Królestwo niebiańskie. Mieli to zrozumieć dopiero później dzięki oddziaływaniu ducha Bożego. Jezus jednak dał im do zrozumienia, że czeka ich wielkie dzieło. Powiedział, że mają mu być „świadkami tak w Jeruzalem, jak w całej Judei i Samarii, i aż do najodleglejszego miejsca na ziemi” (Dzieje 1:6-8). Zadania tego nie uznali za zbyt wielkie, aby się go podjąć. W dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e. około 120 uczniów przystąpiło pod kierownictwem ducha świętego do głoszenia dobrej nowiny. Tego samego dnia przyjęło słowo około 3000 osób! Wkrótce potem arcykapłan żydowski musiał przyznać: „Oto jednak napełniliście Jeruzalem swą nauką” (Dzieje 2:41; 5:28).

¹⁵ Obecni wówczas w Jeruzalem mieszkańcy różnych części Europy, Azji i Afryki, wracając do swoich krajów, mogli zabrać ze sobą dobrą nowinę (Dzieje 2:5-11). Niebawem Paweł gorliwie głosił i pomagał zakładać zbory chrześcijańskie na terenie całej rzymskiej prowincji Azji i w Grecji. Dotarł do Rzymu i najprawdopodobniej aż do Hiszpanii. Piotr ruszył w innym kierunku i trafił aż do Babilonu. Po niespełna 30 latach aktywności tych pierwszych chrześcijan, wspomaganych przez rzesze uczniów, których pozyskali, Paweł słusznie mógł napisać, że dobra nowina jest „głoszona całemu stworzeniu pod niebem” (Kol. 1:23). Jakże ogromną pracę wykonali dzięki gorliwemu posłuszeństwu wobec nakazu Jezusa, aby nauczać innych! (Mat. 28:19, 20; Tyt. 2:13, 14).

KONIEC PEWNEGO SYSTEMU

16. Jakiego wydarzenia wyczekiwali pierwsi chrześcijanie?

¹⁶ Nadchodziły jednak czasy o szczególnym znaczeniu dla pierwszych chrześcijan. Jezus powiedział: „Gdy ujrzycie Jeruzalem otoczone przez obozujące wojska, wtedy wiedzcie, że przybliżyło się jego spustoszenie. Niech wówczas ci, co będą w Judei, zaczną uciekać w góry, a ci, co będą w nim samym, niech uchodzą, i niech tam nie wstępują ci z okolic wiejskich, ponieważ są to dni wymierzenia sprawiedliwości, aby się wypełniło wszystko, co jest zapisane” (Łuk. 21:20-22).

17, 18. (a) Kiedy i w jaki sposób chrześcijanie usłuchali słów Jezusa, zanotowanych w Ewangelii według Łukasza 21:20-22? (b) Co potem mogło być dla nich dodatkową próbą?

¹⁷ Minęło ponad 30 lat, aż w roku 66 n.e. wojska rzymskie obległy Jeruzalem. Kiedy były bliskie zwycięstwa, wycofały się. Żydzi upojeni myślą, że odnieśli zwycięstwo, udali się nawet w pościg za Rzymianami.a A co zrobili chrześcijanie? Euzebiusz, który żył w pierwszej połowie IV wieku, donosi, że „ci, którzy wierzyli w Chrystusa, wywędrowali z Jeruzalem” do miasta Pella leżącego w Perei.b

¹⁸ Czas płynął. Skończył się rok 66, nadszedł i przeminął 67, potem 68, a następnie 69. Czy dla tych chrześcijan czynnik czasu nie był próbą? Czy niektórym się nie dłużyło? Czy się nie pomylili? Jezus im nie powiedział, jak długo mają czekać. Ale jeśli ktoś wrócił do Jeruzalem, to sam sobie zaszkodził, gdyż w 70 roku n.e. Rzymianie wrócili, zdobyli miasto i wymordowali mnóstwo jego mieszkańców. Historyk Józef Flawiusz informuje, że zginęło wtedy 1 100 000 osób, gdyż Jeruzalem było „zatłoczone ludźmi”, „z całego bowiem kraju” napłynęły tłumy na święto Paschy.c

19. (a) Jakie naprawdę ważne pytania powinni zadać sobie dzisiaj oddani Bogu chrześcijanie? (b) Co powinno nas pobudzać do udziału w świętej służbie?

¹⁹ Czy to nie skłania cię do zastanowienia się nad dzisiejszą sytuacją? Podstawowe pytanie nie brzmi: Kiedy się skończy ten stary system? Nastąpi to w czasie ustalonym przez Boga. Powinniśmy raczej myśleć o tym, co my czynimy. Trzeba by tu zapytać siebie: Czy pilnie studiuję Słowo Boże i czy bez zastrzeżeń oddałem swe życie Jehowie? Czy naprawdę żyję zgodnie z tym oddaniem? Pobudką do udziału w świętej służbie nie powinna być dla nas świadomość, że posunęliśmy się daleko w strumieniu czasu. Naszą siłą napędową powinna być miłość do Boga Jehowy, tak jak była nią u Abla, Abrahama, Mojżesza, Izajasza i innych. Jehowie trzeba służyć chętnie, bez względu na to, kiedy przyjdzie koniec. Ale teraz mamy szczególny bodziec. Weszliśmy w końcowe stadium „dni ostatnich” obecnego systemu (2 Tym. 3:1). Fakt ten powinien nas skłaniać do nadzwyczajnych wysiłków w służbie.

20. Jakie podobieństwo zachodzi między współczesnymi wydarzeniami, a tym, co oglądali chrześcijanie w I wieku?

²⁰ Chrześcijanie uszli z Jeruzalem, gdy spostrzegli, że pojawiło się wiele szczegółów „znaku” podanego przez Jezusa, a zwłaszcza gdy zobaczyli, że spełnia się jego zapowiedź o okrążeniu miasta przez wojska. Od pamiętnego roku 1914 obserwujemy, jak się urzeczywistniają liczne proroctwa dotyczące czasu końca (Mat. rozdz. 24 i 25; Obj. 6:1-8; 2 Tym. 3:1-5). Te proroczo zapowiedziane zdarzenia zaczęły występować około 70 lat temu. Jezus wszakże zaznaczył, że wszystkie miały się rozegrać za życia jednego pokolenia (Mat. 24:32-34). Nie da się więc zaprzeczyć, że już niewiele czasu pozostało temu pokoleniu!

GORLIWI W WIERZE

21. Dlaczego gorliwe służenie Bogu jest sprawą pilną?

²¹ Przy ratowaniu życia często konieczny jest pośpiech. Żyjemy w okresie wymagającym wzmożonej aktywności, wyjątkowo pilnej służby oraz niezwykłej wiary i dużej gorliwości. Powinniśmy pamiętać o tym, że któryś dzień będzie dla nas ostatnim dniem w tym starym systemie. Albo dożyjemy końca tego systemu, albo wcześniej dosięgnie nas śmierć. Obecne życie jest krótkie, ulotne. Nikt nie wie, czy doczeka jutra. Nie mamy za dużo czasu na udowodnienie przed Bogiem swojej wierności i prawości (Ps. 39:6, NP; Kazn. 12:1; Łuk. 12:18-21). Warto więc postawić sobie pytanie: Czy mogę być zadowolony z tego, co robię dzisiaj?

22. Co Pismo Święte mówi o nagrodzie?

²² Dobrze jest pamiętać o nagrodzie. Miej ją przed oczyma. Jezus powiedział: „Kto wytrwa aż do końca, ten zostanie wybawiony”. Paweł napisał, że „każdy otrzyma własną nagrodę według swego trudu”. Prócz tego wyjaśnił: „Potrzeba wam bowiem wytrwałości, abyście po wykonaniu woli Bożej mogli dostąpić spełnienia obietnicy” (Marka 13:13; 1 Kor. 3:8; Hebr. 10:36).

23, 24. Na co jesteś zdecydowany, jeśli chodzi o twoją wiarę i służbę dla Królestwa, po uwzględnieniu rad zawartych w przytoczonych tu wersetach biblijnych?

²³ Na kartach Biblii udzielono nam przestrogi: „Skoro to wszystko ma się w ten sposób rozpuścić, jakimi wy powinniście być w świętych postępkach swego sprawowania i w uczynkach zbożnego oddania, pełni oczekiwania mając ciągle na myśli obecność dnia Jehowy”. Prócz tego powiedziano nam: „A co się tyczy czasów i pór, bracia, to nie potrzeba wam pisać. Sami przecież wiecie całkiem dobrze, iż dzień Jehowy nadchodzi dokładnie tak, jak złodziej w nocy. (...) Tak więc nie śpijmy już, jak drudzy, ale pozostańmy przebudzeni i zachowujmy trzeźwą rozwagę” (2 Piotra 3:11, 12; 1 Tes. 5:1-6).

²⁴ Obyśmy zatem zachowali niewzruszoną wiarę i pozostali gorliwi w służbie Królestwa, nie dopuszczając do siebie wątpliwości. Wówczas będziemy mogli oświadczyć za apostołem: „Nie należymy do tych, którzy się cofają, ku zgubie, ale do tych, którzy wierzą — ku ocaleniu duszy” (Hebr. 10:39).

[Przypisy]

COŚ DO PRZEMYŚLENIA:

● Dlaczego przykład Abla, Abrahama, Mojżesza i Jeremiasza jest dla nas obecnie wielką zachętą?

● Jak się zachowywali pierwsi chrześcijanie, mimo że wtedy Królestwo jeszcze nie nadeszło?

● Wobec jakiej próby mogli stanąć ci chrześcijanie „po” ucieczce z Jeruzalem?

● Na czym powinno nam teraz najbardziej zależeć?

[Ilustracje na stronie 13]

Ci się nie wycofali!

Abel

Abraham

Dawid

Jeremiasz

Paweł