pomogą słowa zaklinacza” (Kohel. [Kazn.] 10:11, Gd). Umiejętność zaklinania węży na nic się nie zda, gdy wąż ukąsi kogoś dysponującego taką zdolnością, zanim zacznie działać zaklęcie. R. Brandstaetter podaje w swoim przekładzie: „Jeżeli żmija ukłuje przed zaklęciem, zaklinacz nie ma z tego żadnego pożytku”. Zatem należy mówić tak, żeby osiągnąć zamierzony skutek.

Zamiast więc zazdrościć nieudolnym ludziom, którzy dochodzą do władzy, trzeba zdać sobie sprawę, jak niepewna jest ich pozycja, a w swoim kręgu działania starać się dobrze spożytkować posiadaną wiedzę i umiejętności. Na dłuższą metę człowiek mądry, choćby z początku nie poznano się na bystrości jego umysłu, jest mimo wszystko w lepszej sytuacji niż ten, kto zaszedł wysoko, ale nie dysponuje takim darem.

JEZUS w swoim Kazaniu na Górze dał dowody głębokiej miłości do spisanego Słowa Bożego. Szacunek swój wyraził na przykład oświadczeniem: „Nie sądźcie, że przyszedłem znieść Prawo albo Proroków [to znaczy Pisma Hebrajskie]. Nie przyszedłem znieść, ale wypełnić”. — Mat. 5:17.

Zarówno w słowach, jak i czynach Jezus różnił się znacznie od ówczesnych żydowskich nauczycieli religijnych. Zapowiedział czas, kiedy ludzie zaprzestaną czcić Boga w świątyni jeruzalemskiej (Jana 4:21). Przyrównał swoją naukę do „młodego wina”, którego nie należy przetrzymywać w „starych bukłakach” (Łuk. 5:37). Jezus ponadto jadał razem z „celnikami i grzesznikami” oraz dokonywał cudownych uzdrowień w dniu cotygodniowego szabatu (Marka 2:13-17; 3:1-5). Nie było to naruszeniem żadnego przepisu Prawa Bożego, ale kolidowało z żydowskimi tradycjami, które uchodziły

Jedyny rodowód o istotnym znaczeniu

RODOWODAMI interesują się dzisiaj ludzie, którzy chcieliby poznać, dokąd sięgają korzenie ich rodzin. Jednakże zestawienie swego drzewa genealogicznego ze wszystkimi jego odgałęzieniami i ustalenie tożsamości odległych przodków ma w gruncie rzeczy niewielką wartość praktyczną. Chrześcijanie wiedzą przecież, że wszyscy ludzie są niedoskonali, wobec czego nikt nie ma podstaw do szczycenia się swymi praszczurami; nie ma też powodu, by z ich przyczyny ktoś miał się czuć upokorzonym. Apostoł Paweł wezwał młodego Tymoteusza, żeby nie zawracał sobie głowy „nie kończącymi się rodowodami, które przeważnie wywołują spory, a nie służą dziełu zbawienia Bożego, które jest z wiary”. — 1 Tym. 1:3, 4, NP.

Tymoteusz przebywał wtedy w azjatyckim mieście Efezie. Było tam wielu Żydów nawróconych na chrystianizm, a niektórzy z nich nadal trzymali się żydowskich zwyczajów. Lubili śledzić i omawiać powiązania genealogiczne — własne i cudze. Nie miało to praktycznego zastosowania ani nie służyło zbudowaniu; czynili to raczej z poczucia własnej wyższości lub chęci wystawienia na pokaz swej wiedzy. W odniesieniu do pierwszych wieków naszej ery czytamy w dziele The Jewish Encyclopedia: „Ile zarozumiałości na tle pochodzenia powstawało w oparciu o te księgi biblijne [Kroniki], widać z informacji [Talmudu Babilońskiego], że na temat I Kron. VIII. 37 do IX 44 istniało tyle komentarzy, iż obładowanoby nimi 900 jucznych wielbłądów. (...) Takie spekulacje wokół rodowodów i pochodzenia całych rodzin musiały wyrządzić wiele szkody”. — Tom V, strona 597 (wydanie z roku 1910).

Chociaż więc niekiedy rodowód może się przydać do uregulowania kwestii prawnych, to sprzeczanie się o przodków bądź pysznienie się nimi jest marnotrawstwem czasu i uszczerbkiem dla wiary. Tylko jeden rodowód ma naprawdę doniosłe znaczenie. Chodzi o linię przodków Jezusa Chrystusa. Dlaczego jest tak ważna? Dlaczego dzisiaj powinniśmy się nią interesować?

Jednym z najważniejszych powodów jest fakt, że może to posłużyć utwierdzeniu i pogłębieniu naszej wiary. Potrzebujemy wszystkiego, co Bóg przewidział w tym celu, abyśmy nie osłabli w próbach, na przykład pod wpływem ataków ze strony przeciwników usiłujących zniweczyć naszą wiarę. Ponadto chcielibyśmy umieć innym udowodnić, że Jezus Chrystus jest Mesjaszem, to znaczy dostarczyć im mocnej podstawy do zbudowania na niej wiary.

W związku z rodowodem Jezusa wyłania się wszakże kilka problemów, tyle, że każdy z nich daje się rozwikłać. Sama ta okoliczność zresztą potwierdza wiarogodność omawianej genealogii. Hebrajczycy, którzy przez stulecia prowadzili rejestry rodowe, wprawdzie wiedzieli, że Mesjasz ma być potomkiem Abrahama, początkowo jednak nie byli świadomi faktu, iż ta linia będzie przebiegać poprzez Judę, prawnuka Abrahama, a później przez dynastię Dawidową. Ponadto nie było im z góry wiadomo, że prawo do władzy królewskiej miało być przekazane dalej poprzez Salomona, syna Dawida. Nie znali też czasu i sposobu przyjścia Mesjasza. Gdyby więc ów rodowód był całkowicie jednoznaczny, nie nastręczał żadnych trudności, nie zawierał żadnych prawnych adopcji i tak dalej, mielibyśmy uzasadnione podstawy do podejrzewania, że został umyślnie spreparowany. Nieliczne problemy napotykane przy wyprowadzeniu tej linii rodowej jeszcze silniej potwierdzają rzetelność zapisków.

Zatem warto rozpatrzyć ten najważniejszy ze wszystkich rodowodów, aby stwierdzić, jak jest zdumiewająco dokładny i obszerny, zawierając więcej szczegółów i uzupełnień niż którekolwiek inne drzewo rodowe w dziejach ludzkich. Przekonamy się, że Bóg troskliwie czuwał nad tą linią i dbał o to, by została należycie zarejestrowana, niekiedy nawet przez ludzi, którzy wcale nie zdawali sobie sprawy z jej znaczenia.

REJESTRY GENEALOGICZNE WSKAZUJĄ NA JEZUSA JAKO MESJASZA

Istnieją cztery podstawowe zestawienia ukazujące linię rodową Chrystusa, z których trzy sięgają aż do Adama; występują w Biblii: (1) w Księdze Rodzaju i Księdze Rut, (2) w Księdze 1 Kronik, rozdziałach od 1 do 3, (3) w Ewangelii według Mateusza, rozdziale 1, i (4) w Ewangelii według Łukasza, rozdziale 3 (przy czym Łukasz kreśli linię wstępującą, a więc od Jezusa dochodzi do Adama). Poza jednym wyjątkiem (a) wszystkie ściśle zgadzają się ze sobą na odcinku od Adama do Salomona, syna Dawida. Łukasz w miejsce Salomona wymienia Natana, innego syna Dawidowego. Do tego ogniwa doprowadza linię rodową Jezusa, ciągnąc ją przez Helego, ojca Marii wydanej za Józefa. Tym samym dowodzi, że Jezus jako faktyczny potomek Dawida posiadał przyrodzone prawo do wystąpienia w roli Mesjasza, chociaż nie miał ziemskiego ojca, będąc tylko przybranym synem Józefa, a w gruncie rzeczy Synem Boga wydanym na świat za sprawą cudu. — Łuk. 1:34, 35.

PRZYCZYNY ODCHYLEŃ W WYKAZACH PRZODKÓW

Kreśląc w swym sprawozdaniu linię rodową Jezusa poprzez Salomona, Mateusz wskazuje na prawną podstawę do objęcia tronu Dawidowego. Dlatego relacje Mateusza i Łukasza celowo różnią się w wyliczaniu kolejnych potomków od Dawida do Jezusa. Godna uwagi jest wszak okoliczność, że obaj pisarze dają wyraźnie do zrozumienia, iż Jezus w rzeczywistości nie był synem Józefa, choć urodziła go Maria. Mateusz podaje: „Jakub [był] ojcem Józefa, męża Maryi, z której narodził się Jezus, zwany Chrystusem” (Mat. 1:16). A u Łukasza czytamy: „Jezus rozpoczynając swoją działalność miał lat około trzydziestu. Był, jak mniemano, synem Józefa”. — Łuk. 3:23.

W rodowodzie zamieszczonym w Księgach Kronik występuje kilka innych imion niż w analogicznym spisie Mateusza, mimo iż oba są wyprowadzone od Salomona. Imiona te pojawiają się po Zorobabelu, dziewiętnastym w linii prostej po Salomonie. Różnicę można łatwo wyjaśnić, ponieważ w biblijnych genealogiach zdarzało się opuszczanie niektórych ogniw. Dobrym przykładem tego jest rodowód Ezdrasza, w którym wykazuje on swe kapłańskie pochodzenie (Ezdr. 7:1-5). Na liście jego brak paru imion, które występują w równoległym wykazie podanym w Księdze 1 Kronik 5:29-40 (6:3-14, Gd). Dlaczego Ezdrasz pominął te imiona? Prawdopodobnie chciał uniknąć niepotrzebnych powtórzeń i skrócić przydługie wyliczanie. Mógł też mieć na uwadze przytoczenie tylko najbardziej znanych imion. Tak samo dziś postąpiłby ten, kto chciałby udowodnić, że pochodzi od jakiegoś sławnego człowieka, na przykład z rodu któregoś z królów polskich. Wymieniłby tylko kilku głośniejszych potomków swego protoplasty i wykazał, że jednym z nich był jego ojciec lub dziadek. Ezdrasz uwzględnił jedynie imiona potrzebne do osiągnięcia zamierzonego celu. Z podobną sytuacją spotykamy się w niektórych innych genealogiach biblijnych.

PRZECIWNICY JEZUSA NIEZDOLNI ZAKWESTIONOWAĆ URZĘDOWYCH REJESTRÓW

Mateusz i Łukasz niewątpliwie sporządzili podane w swoich doniesieniach rodowody Jezusa na podstawie urzędowych rejestrów miejskich, jakie prowadzono w Betlejem Judzkim, gdzie się narodził Jezus (Łuk. 2:1-5; Mich. 5:1; Mat. 2:1-6). Istnieje pewien godny uwagi fakt, który powinien położyć kres wszelkim wątpliwościom co do tego, czy Jezus był zarówno fizycznym potomkiem Dawida, jak też miał prawną podstawę do objęcia w dziedzictwo jego tronu, będąc pierworodnym (choć jedynie przysposobionym) synem mężczyzny z rodu króla Salomona: Oto żaden spośród Żydów wrogo ustosunkowanych do Jezusa nie zakwestionował nigdy jego pochodzenia od Dawida, bądź to przez matkę, bądź przez przybranego ojca. Wiadomo przecież, że faryzeusze i saduceusze czyhali na Jezusa niczym chmara wilków, usiłując go za wszelką cenę skompromitować. Nie mogli jednak podważyć publicznych rejestrów urodzin, dobrze znanych ludziom i dostępnych każdemu do wglądu. Podobnie też pogańscy wrogowie Jezusa nie wnosili zastrzeżeń przeciw jego rodowodowi do chwili, gdy w okresie zajęcia Jeruzalem i zburzenia tego miasta przez Rzymian wszelkie żydowskie dokumenty uległy zniszczeniu. Oczywiście później nie można już było na podstawie ksiąg metrykalnych zadać kłam pochopnym twierdzeniom nieprzyjaciół.

Będąc z dawna oczekiwanym Mesjaszem, dopełnił Jezus genealogię biblijną i ją zamknął. Wstąpił na tron Dawida, aby na nim zasiadać bez następców (Łuk. 1:31-33). Bóg posłużył się nim również do ustanowienia nowego kapłaństwa; teraz w niebie Jezus jest „arcykapłanem na wieki na wzór Melchizedeka”, a nie lewickiego kapłaństwa żydowskiego (Hebr. 6:20; 7:11-14, 23, 24). Dane o rodowodzie Jezusa, utrwalone w Piśmie Świętym, stanowią cząstkę podwaliny naszej wiary oraz są świadectwem niezawodności słowa i obietnic Boga Jehowy.

[Przypis]

[Tabela na stronach 12, 13]

BIBLIJNE WYKAZY RODOWODU JEZUSA

Księgi: Księga Ew. wg Łukasza

Adam Adam Adam

Set Set Set

Enosz Enosz Enos

Kenan Kenan Kainam

Mahalaleel Mahalaleel Maleleel

Jered Jered Jaret

Henoch Henoch Enoch

Matuszelach Matuzalem Matusal

Lamek Lamek Lamech

Noe Noe Noe

Sem Sem Sem

Szelach Szelach Sale (Szelach)

Eber Eber Eber

Peleg Peleg Falek

Reu Reu Ragau Ewangelia

Terach Terach Tare

Izaak Izaak Izaak Izaak

Peres Peres Fares Fares

Chesron Chesron Esrom Ezron

Ram Ram Arni (Ram?)b Aram

Amminadab Amminadab Aminadab Aminadab

Nachszon Nachszon Naasson Naasson

Obed Obed Jobed Obed

Jesse Jesse Jesse Jesse

Salomon Natanc Salomon

Roboam Mattat Roboam

Abiasz Menna Abiasz

Asa Meleasz Asa

Jozafat Eliakim Jozafat

Ochozjasz Juda

Joasz Symeon

Amazjasz Lewi

Jotam Jorim Joatam

Achaz Eliezer Achaz

Ezechiasz Jezus Ezechiasz

Manasses Her Manasses

Amon Elmadam Amos

Jojakim Melchi

Zorobabelf Zorobabel Zorobabel

Resa

Chananiasz Jan Abiud

Izajasz Joda

Josech Eliakim

Refajasz Semej

Arnan Matatiasz Azor

Maat

Obadiasz Naggaj Sadok

Chesli

Szekaniasz Nahum Achim

Szemajasz Amos Eliud

Matatiasz

Neariasz Józef

Jannaj Eleazar

Elioenaj Melchi

Lewi Mattan

Mattat

Jezus Jezus

[Przypisy]

[Ilustracje na stronie 12]

Adam

Abraham

[Ilustracja na stronie 13]

Rejestry rodowe wyraźnie potwierdzają, że JEZUS był Mesjaszem