Pokazy i dialogi
1 Pisząc do Koryntian, apostoł Paweł powiedział: „Współpracownikami Bożymi jesteśmy” (1 Kor. 3:9). Natomiast Syn Boży Jezus Chrystus zachęcał swych naśladowców: „Weźcie na siebie moje jarzmo i stańcie się moimi uczniami (...) a znajdziecie pokrzepienie dla dusz swoich” (Mat. 11:29, NW). Koniecznie więc musimy wziąć na siebie obowiązki, których spełnianie czyni człowieka uczniem Jezusa Chrystusa. Powinniśmy dbać o jak najlepsze wywiązanie się z zadania głoszenia dobrej nowiny o Królestwie. Powinniśmy stale udoskonalać swój sposób podejścia do ludzi i odpierania ich zarzutów. Właśnie temu celowi służą w zborze pokazy i dialogi.
2 Pokazy są jedną z form przekazywania pouczeń, które oddziałują jednocześnie na słuch i wzrok. Tematem pokazów są często kazania wstępne lub odwiedzinowe. Jak się je przeprowadza w zborach? Czy głosiciel, który po omówieniu kazania przez przewodniczącego przedstawia je praktycznie, jest naprawdę dobrze przygotowany? Czy mówi z przekonaniem? Dobrze jest, gdy nadzorca postara się o wypisanie szkicu kazania na większym arkuszu papieru, żeby głosiciele mogli śledzić sposób rozwinięcia tematu. Można też przepisać skrótami przez kalkę kazanie ze wstępem i zakończeniem i dać taką karteczkę każdej rodzinie. Takie zadanie można przydzielić młodemu, zdolnemu głosicielowi.
3 Czy w czasie przedstawiania pokazu zachęcacie wszystkich obecnych do korzystania z Biblii? A czy każdy członek waszego ośrodka służby przychodzi z własną Biblię na każde zebranie zborowe? Powinno się więc poprosić wszystkich obecnych o otwieranie Biblii i śledzenie w nich wersetów, które przewodniczący odczytuje podczas omawiania kazania. Przy omawianiu kazania należy zwrócić uwagę na uwydatnienie tematu oraz na stosowne powiązanie poszczególnych punktów. Dobrze jest też wyjaśnić, jak można uprościć kazanie, ograniczając je do jednego lub dwóch wersetów biblijnych.
4 Czy wzorowe wygłoszenie kazania powierza się w waszym ośrodku różnym głosicielom? Zarówno młodszym, jak starszym, samodzielnym i niesamodzielnym? W niektórych ośrodkach do wygłaszania kazań wyznacza się stale jednych i tych samych głosicieli. To prawda, że jedni mogą być zdolniejsi niż inni i że mogą to zrobić lepiej, ale przecież chodzi nam o uczenie się umiejętnego przedstawiania słowa prawdy. A kto potrzebuje pod tym względem więcej pomocy — samodzielny czy niesamodzielny? Jak można uwypuklać praktyczną korzyść z takiego pokazu, przeprowadzonego na zebraniu służby? Przez powtarzanie kazań na niedzielnych zbiórkach do pracy polowej.
5 A jak w waszym zborze przeprowadza się dialogi? Powinna to być rozmowa między dwoma głosicielami na temat określonego artykułu ze Służby Królestwa lub innej publikacji Towarzystwa. Jeden zadaje pytanie a drugi odpowiada, albo na odwrót — pyta ten, który przedtem odpowiadał, bądź też każdy omawia po jednej myśli, odczytując przy tym wersety biblijne. Obaj powinni dobrze znać swoje role i wiedzieć, kiedy i co mają mówić. Gdy treść artykułu na to pozwala, jeden głosiciel może grać rolę zainteresowanego i bronić jakiegoś poglądu lub wysuwać kontrargumenty, a drugi może je zbijać. Powinno to brzmieć naturalnie.
6 Przyjmujcie więc chętnie i z zadowoleniem proponowane wam punkty w programie zebrań służby. Poczytujcie to sobie za przywilej. Pamiętajcie o tym, że jako „współpracownicy Boga”, jesteście zobowiązani stale ulepszać swoje kwalifikacje. Udział w zebraniach służby, zwłaszcza w pokazach i dialogach daje po temu dobrą sposobność. Gdy ktoś nie wie, jak się zabrać do przygotowania wyznaczonego punktu programu, powinien zapytać o to nadzorcę lub innego dojrzałego głosiciela. Dzięki temu zebrania staną się bardziej ożywione i wszyscy odniosą więcej pożytku z udzielanych na nich pouczeń.