Czy zmiana religii jest grzechem?
1 Prawdopodobnie już nie raz w pracy od domu do domu spotkaliśmy się z taką reakcją: „Ja miałbym zmienić swoją religię? O nie! Moja rodzina z dziada pradziada trzyma się kościoła katolickiego. Jeżeli ta religia była dobra dla moich przodków, to jest dobra i dla mnie. Jestem zadowolony ze swojej religii. Nie mamy o czym mówić.” Co w tej sprawie ma do powiedzenia Słowo Boże? Jak udowodnić takiej osobie, że jest w błędzie?
2 Przede wszystkim nie chodzi o to, czy ktoś jest czy nie jest zadowolony ze swej religii. Osobiste zadowolenie nie jest rzeczą najważniejszą. Decydujące znaczenie ma punkt widzenia Boga. A chcąc wiedzieć, jak On się na to zapatruje, trzeba zajrzeć do Słowa Bożego, Biblii. Zanotowano tam dla naszego pouczenia liczne przykłady z życia wybitnych postaci, które zmieniły religię z pełną aprobatą Bożą. Przyjrzyjmy się bliżej niektórym z nich.
3 Takim człowiekiem był patriarcha Abraham, który nie trzymał się religii swego ojca. O Abrahamie i jego ojcu Terachu czytamy: „Po drugiej stronie Rzeki mieszkali wasi przodkowie od starodawnych czasów: Terach, ojciec Abrahama i Nachora, którzy służyli bogom cudzym” (Joz. 24:2). Ale Abraham nie trwał w pogańskiej religii swego ojca Terach, tylko został czcicielem prawdziwego Boga, Jehowy. Uderzającym przykładem osoby, która porzuciła pogańską religię swego kraju po to, żeby zostać czcicielką Jehowy, była Moabitka Rut. — Ruty 1:16.
4 Również w I wieku n. e. wiele ludzi zmieniało religię i spotykało się to z uznaniem Boga. A co ciekawe, religia, którą porzucali, wcale nie była religią pogańską. Było to wielbienie, w którym chodzili w imieniu samego Boga Jehowy ich przodkowie, tacy jak Abraham, Izaak, Jakub, Mojżesz, Dawid. Mimo to Bóg pobłogosławił ich decyzję! Dlaczego? Ponieważ ta religia wskutek skażenia jej tradycjami i odstąpieniem jej kapłanów od Boga przestała cieszyć się uznaniem Bożym. Do byłych wyznawców judaizmu apostoł Piotr pisał: „Wiecie bowiem, że z waszego, odziedziczonego po przodkach, złego postępowania zostaliście wykupieni.” Paweł powiedział o swej poprzedniej religii: „W żarliwości o judaizm przewyższałem wielu moich rówieśników z mego narodu, jak byłem szczególnie wielkim zapaleńcem w zachowywaniu tradycji moich przodków”. Ale gdy ci szczerzy żydzi przekonali się, że przekazane przez przodków tradycje są błędne, porzucili dotychczasową religię i stali się chrześcijanami. — Mar. 7:13; 1 Piotra 1:18; Gal. 1:14.
5 Podobnie przedstawia się sprawa ze współczesnym chrześcijaństwem. Mimo dobrych początków z czasem w jego szeregi wkradło się zorganizowane odstępstwo, a tradycja całkowicie wyparła Słowo Boże. W obecnym stanie chrześcijaństwo niczym się nie różni od niewiernego judaizmu. Spełniła się na nim prorocza zapowiedź apostoła Pawła skierowana do starszych zboru: „Wiem, że po moim odejściu wejdą między was wilki drapieżne, nie oszczędzając stada. Także spośród was samych powstaną ludzie, którzy głosić będą przewrotne nauki, aby pociągnąć za sobą uczniów.” Tacy fałszywi nauczyciele rzeczywiście pojawili się po śmierci apostołów, a wynikiem ich działalności jest dzisiejsze odstępcze chrześcijaństwo. — Dzieje 20:29, 30.
6 Co wobec tego trzeba czynić? Jezus powiedział: „Bóg jest Duchem; potrzeba więc, by czciciele Jego oddawali Mu cześć w Duchu i prawdzie” (Jana 4:24). Takie wielbienie wymaga czegoś więcej niż tylko szczerości. Trzeba zbadać swą wiarę i przekonać się, czy jest ona całkowicie zgodna z „prawdą”, którą Bóg objawił w swoim Słowie. Każdy człowiek ponosi odpowiedzialność przed Bogiem za zbadanie swojej religii w świetle prawdy biblijnej. A jak postąpić, gdyby się okazało, że czyjaś religia nie jest zgodna z Biblią? Tak samo, jak postąpili Abraham, Rut, Piotr, Paweł i inni wierni słudzy Jehowy dawnych czasów — porzucić religię swych ojców i zostać prawdziwym czcicielem Jehowy Boga. Tym bardziej, że o Babilonie Wielkim, którego częścią jest chrześcijaństwo, Biblia mówi: „Grzechy jej narosły — aż do nieba”. Stąd wezwanie: „Ludu mój, wyjdźcie z niej, byście nie mieli udziału w jej grzechach i żadnej z jej plag nie ponieśli.” — Apok. 18:4, 5.
7 Czy zatem zmiana religii jest grzechem? Na pewno nie, gdy się porzuca fałszywą, żeby obrać prawdziwą.