Naśladowanie naszego Mistrza
1 Jezus kochał ludzi. Świadczyło o tym jego postępowanie, gdy był na ziemi. Rozmawiał z ludźmi wszędzie — nad jeziorem i na stokach górskich, na placach targowych i ulicach, w miastach i wsiach, w synagogach i w domach prywatnych. Przemawiał do wielkich tłumów, zwracał się do pojedynczych osób, mężczyzn i kobiet, starych i młodych, bogatych i biednych. Wiedział, że dobra nowina, którą głosił, ma doniosłe znaczenie, ponieważ od niej zależy życie (Jana 3:36).
2 Czy idziemy dzisiaj śladami naszego Mistrza? Tak! W roku służbowym 1980 rzetelnie pracowaliśmy, a Jehowa nam błogosławił i kierował nami swoim duchem. Powinniśmy jednak zawsze mieć przed oczami przykład Jezusa, aby sprawdzać, jak on się wywiązywał z wyznaczonego mu zadania. Jezus zlecił swym uczniom prowadzenie takiej samej działalności, jaką on prowadził, gdy przebywał na ziemi (Mat. 28:19, 20).
3 Jezus był zdyscyplinowany, jego praca była dobrze zorganizowana i można było na nim polegać (Łuk. 21:37, 38). Jeżeli chcemy dzisiaj zdziałać jak najwięcej, to i my musimy dobrze zorganizować naszą działalność, musimy być niezawodni i do pewnego stopnia musimy się trzymać osobistego planu zajęć.
4 Jezus także bywał zmęczony, spragniony i głodny. Niekiedy zajęty pracą zapomniał o jedzeniu (Mat. 21:18; Jana 4:6, 7). Czy w służbie okazujemy gotowość do ponoszenia ofiar? Czy staramy się osiągać rozsądne cele, które sobie wytyczyliśmy? Jehowa nie żąda od nas, żebyśmy byli ascetami, ale jak miałby nas wzmacniać swoim duchem, gdybyśmy nigdy nie wysilali się do tego stopnia, żeby potrzebować Jego pomocy? (Filip. 4:13).
5 Jezus opuścił swoje wspaniałe stanowisko w niebie, aby tu na ziemi całkowicie oddać się do dyspozycji swego Ojca (Filip. 2:5-8). W jakże odmiennych warunkach się znalazł! Nam, niedoskonałym ludziom, jest bardzo trudno w pełni pojąć ogrom jego ofiary. Czy bylibyśmy gotowi — idąc za jego przykładem — zrezygnować z wygód, towarzystwa serdecznych przyjaciół i z innych udogodnień, żeby podjąć służbę pionierską? Czy tak jak Jezus uważamy za najważniejsze zadanie w swoim życiu usprawiedliwianie imienia naszego Ojca niebiańskiego? Nie ulega wątpliwości, że wielu z nas potrafi się na to zdobyć.
6 Jezus odnosił się życzliwie i przyjaźnie nie tylko do swoich wiernych uczniów, lecz także do obcych (Mat. 11:28-30; Jana 13:1; 15:11-15). Czy widok cierpień fizycznych i psychicznych, które ludzie dzisiaj znoszą, nie skłania nas do dzielenia się z nimi naszą nadzieją? Czy w pełni zdajemy sobie sprawę ze znaczenia działalności obwieszczania dobrej nowiny o Królestwie, które jest dla nich jedyną nadzieją? A czy miłość do braci pobudza nas do okazywania im miłości i do niezwracania uwagi na ich błędy i drobne dziwactwa, tak jak my tego od nich oczekujemy? Czy i pod tym względem naśladujemy naszego Mistrza?
7 Jezus poważnie traktował powierzone mu zadanie. Troszczył się o drugich i pamiętał o tym, że ich zdolność pojmowania jest ograniczona (Marka 4:33). Czy sumiennie przygotowujemy się do służby polowej? Czy ćwiczymy się w tym, co chcemy powiedzieć? Czy korzystamy z sugestii podawanych na łamach Naszej Służby Królestwa? A może nie przywiązujemy do nich zbytniej wagi i głosimy ludziom tak samo, jak przed laty, gdy poznawaliśmy prawdę? Czy tak jak Jezus staramy się trafiać do serc naszych rozmówców? (Mat. 7:28, 29).
8 Wszyscy chrześcijanie powinni za wzorem Jezusa przejawiać pokorę i życzliwość. On posiadał te cechy w stopniu doskonałym. Gdy nadal będziemy dokładać starań, żeby wiernie spełniać wyznaczone nam zadania, wówczas pomaganie drugim będzie dla nas źródłem zadowolenia i radości, a przede wszystkim przyniesie chwałę naszemu niebiańskiemu Ojcu i Jego Synowi, który dał nam tak piękny przykład.