Wszyscy możemy coś dać Jehowie
1 Czy wiesz, że jest coś, co człowiek może dać Bogu? Abel ofiarował Jehowie najlepsze zwierzęta ze swej trzody i podobnie czynili Noe i Hiob (Rodz. 4:4; 8:20; Hioba 1:5). Ponieważ tak czy inaczej wszystko należy do Stwórcy, dary te nie mogły Go wzbogacić. Były jednak wyrazem głębokiej miłości, jaką ci wierni mężczyźni żywili do Boga. Dziś możemy składać Bogu „ofiarę wysławiania”, odpowiednio wykorzystując swój czas, siły i środki (Hebr. 13:15).
2 Czas. To godne pochwały, że ‛wykupujemy sobie’ czas, starając się kosztem mniej istotnych zajęć w większej mierze uczestniczyć w służbie kaznodziejskiej (Efez. 5:15, 16). Zapewne niejednej osobie uda się tak ułożyć swój rozkład zajęć, by przez jeden lub kilka miesięcy w roku pełnić pomocniczą służbę pionierską. A może jesteś w stanie po prostu przeznaczać na działalność ewangelizacyjną więcej czasu? Jeżeli każdego tygodnia będziesz głosił dodatkowo 30 minut, to w ciągu miesiąca poświęcisz na nią dwie godziny więcej niż zwykle.
3 Siły. Do uczestniczenia w służbie kaznodziejskiej potrzebna jest energia. Dlatego nie poświęcamy rozrywce czy pracy za dużo czasu i uwagi, bo to mogłoby nas ograbić z sił do pełnienia służby Bożej z całej duszy. Odsuwamy też na bok troski, które osłabiają i przytłaczają serce (Prz. 12:25). Nawet gdy mamy uzasadnione powody do zmartwień, o wiele lepiej jest ‛zrzucić swe brzemię na Jehowę’ (Ps. 55:22; Filip. 4:6, 7).
4 Środki materialne. Wspierać dzieło głoszenia możemy również naszymi środkami materialnymi. Paweł zachęcał współchrześcijan, by regularnie coś odkładali, mając na względzie potrzebujących (1 Kor. 16:1, 2). Podobnie my możemy odkładać pieniądze z myślą o potrzebach zboru lub o naszej ogólnoświatowej działalności. Jehowa ceni to, co dajemy z serca, nawet jeśli stać nas na niewiele (Łuk. 21:1-4).
5 Jehowa hojnie nas obdarowuje (Jak. 1:17). Wdzięczność za to możemy okazać, wykorzystując swój czas, siły i środki w służbie dla Niego. W ten sposób sprawiamy Mu radość, gdyż „Bóg miłuje dawcę rozradowanego” (2 Kor. 9:7).