ANTYLIBAN

Wschodnie z dwóch pasm górskich w Libanie. Na długości ok. 100 km biegnie równolegle do pasma zwanego Liban. Ciągnie się od płaskowyżu Baszan, na wsch. od Dan, do rozległej równiny wokół miasta Emesa, niedaleko miejsca, gdzie leżała Ribla. Pomiędzy tymi dwoma pasmami rozpościera się długa dolina, utworzona przez rzeki Asi (dawniej Orontes) i Litani, zwana Celesyrią („wklęsłą Syrią”) lub doliną Bekaa (Joz 11:17).

Na pn. pasmo Antylibanu jest wąskie i ma szereg wyraźnych szczytów. W części centralnej jest szersze, wyższe i bardziej surowe, natomiast w pd. — poprzecinane długimi dolinami potoków płynących na wsch. i na pd. Po wsch. stronie jego głównej części kilka płaskowyżów opada stopniowo do poziomu równin wokół Damaszku. Po stronie pd. wznosi się góra Hermon o wysokości 2814 m n.p.m. Pod względem geologicznym Antyliban przypomina pasmo Liban; zbudowany jest przeważnie z wapieni, ma szare urwiska i szare, kopulaste szczyty.

Do Antylibanu najwyraźniej odnosi się słowo „Amana” użyte w hebrajskim tekście Pieśni nad Pieśniami 4:8 w kontekście góry Hermon. Niektórzy uważają, że „Amana” oznacza konkretny szczyt, ale jak się wydaje, chodzi raczej o całe pasmo Antylibanu lub o jakąś jego część. W inskrypcjach asyryjskich królów Tiglat-Pilesera III i Sancheriba znajdują się wzmianki o pasmach górskich „Libana” i „Ammanana”. W syryjskiej Peszitcie i aramejskich targumach w 2 Królów 5:12 nazwą „Amana” określono rzekę Abana (obecnie Barada) — główną rzekę przepływającą przez Damaszek, która ma swe źródła na pd. krańcu gór Antyliban. Dlatego nazwa ta może się odnosić do jakiegoś odcinka tych gór albo nawet do całego pasma.

Ponieważ większa część Antylibanu nie jest pokryta śniegiem, występuje tam niewiele rzek i strumieni. Na stokach nie ma dużo roślinności, lecz spotyka się rzadkie lasy karłowatych dębów i jałowców. Do dziś przetrwały tylko nieliczne cedry. Ale na niżej położonych zboczach, podobnie jak w czasach biblijnych, dalej rosną winnice, gaje oliwne i sady owocowe.