RABBI

Określenie „Rabbi” znaczy przede wszystkim „nauczyciel” i w takim znaczeniu było używane (Jn 1:38). Jednakże na krótko przed narodzinami Jezusa stało się dla Żydów formułką grzecznościową lub czcigodnym, zaszczytnym tytułem oznaczającym „mój wielki; mój wybitny”. Niektórzy mędrcy, uczeni w piśmie i nauczyciele prawa wręcz domagali się takiego tytułowania. Schlebiało im szumne miano „Rabbi”. Jezus Chrystus potępił ową tytułomanię i polecił swym naśladowcom, by nie dawali się nazywać „Rabbi”, gdyż to on jest ich nauczycielem (Mt 23:6-8).

W Biblii określenie „Rabbi” występuje tylko w Chrześcijańskich Pismach Greckich. Dwunastokrotnie odniesiono je do Jezusa w podstawowym znaczeniu „Nauczyciel”: dwa razy zrobił to Piotr (Mk 9:5; 11:21), raz dwaj uczniowie Jana (Jn 1:38), raz Natanael (Jn 1:49), raz Nikodem (Jn 3:2), trzy razy niewymienieni z imienia uczniowie Jezusa (Jn 4:31; 9:2; 11:8), raz tłum (Jn 6:25) i dwa razy Judasz (w jednym wypadku mamy do czynienia z relacją o tym samym wydarzeniu) (Mt 26:25, 49; Mk 14:45). Maria Magdalena oraz ślepiec, którego uzdrowił Jezus, nazwali go „Rabbuni” („mój Nauczycielu”). Zaimek „mój” występuje tu jako przyrostek, ale w praktyce zatracił chyba swój pierwotny sens (podobnie stało się ze słowem monsieur, które pierwotnie znaczyło „mój pan”) (Mk 10:51; Jn 20:16). Jeden raz mianem Rabbi określono Jana Chrzciciela (Jn 3:26).