Dlaczego służysz Bogu?
Pewien bogobojny król udzielił swemu synowi następującej rady: „Znaj Boga twego ojca i służ mu sercem niepodzielnym i duszą radosną” (1 Kronik 28:9). Jehowa niewątpliwie pragnie, by ludzie służyli Mu sercem przepełnionym wdzięcznością i docenianiem.
JAKO Świadkowie Jehowy na pewno przyznamy, że kiedy po raz pierwszy usłyszeliśmy o biblijnych obietnicach, nasze serca wezbrały uczuciem wdzięczności. Każdego dnia dowiadywaliśmy się czegoś nowego o zamierzeniach Bożych. Im lepiej poznawaliśmy Jehowę, tym bardziej pragnęliśmy służyć Mu „sercem niepodzielnym i duszą radosną”.
Wielu Świadków Jehowy przez całe życie pełni służbę dla Boga z ogromną radością. Ale niektórzy chrześcijanie pomimo dobrych początków z czasem tracą z oczu istotne powody, dla których chcemy służyć Bogu. Czy coś takiego przytrafiło się i tobie? Jeśli tak, to nie rozpaczaj. Utraconą radość można odzyskać. W jaki sposób?
Rozmyślaj o błogosławieństwach
Po pierwsze, zastanawiaj się nad błogosławieństwami, które codziennie otrzymujesz od Boga. Pomyśl o dobrych darach od Jehowy: różnorodnych dziełach stwórczych — dostępnych dla każdego człowieka, bez względu na pozycję społeczną lub finansową — o pokarmach i napojach, o zdrowiu, jakim się cieszysz, o znajomości prawdy biblijnej, a przede wszystkim o darze w postaci Syna Bożego. Jego śmierć umożliwiła ci służenie Bogu z czystym sumieniem (Jana 3:16; Jakuba 1:17). Im więcej rozmyślasz o dobroci Bożej, tym bardziej będziesz ją doceniać. Wtedy serce pobudzi cię do służenia Mu z wdzięczności za wszystko, co uczynił. Z pewnością znowu poczujesz to, co psalmista, który napisał: „Wiele rzeczy uczyniłeś, Jehowo, Boże mój — swe zdumiewające dzieła oraz swoje zamysły wobec nas; nikogo nie można z tobą porównać. (...) Stały się liczniejsze, niż potrafię opowiedzieć” (Psalm 40:5).
Słowa te napisał Dawid — człowiek, którego życie wcale nie było wolne od trudności. Jako młodzieniec przez długi czas musiał się ukrywać, gdyż niegodziwy król Saul i jego ludzie nastawali na jego życie (1 Samuela 23:7, 8, 19-23). Dawid musiał też walczyć z własnymi słabościami. Wspomniał o tym w Psalmie 40: „Osaczyły mnie bowiem nieszczęścia, aż nie można ich było policzyć. Dosięgło mnie więcej mych przewinień, niż potrafiłem zobaczyć; stały się liczniejsze od włosów na mej głowie” (Psalm 40:12). Dawid rzeczywiście miał kłopoty, ale nie pozwolił, by całkowicie go przytłoczyły. Skoncentrował się nie na problemach, lecz na błogosławieństwach od Jehowy, i stwierdził, że jest ich znacznie więcej niż zmartwień.
Kiedy przytłaczają cię osobiste problemy lub czujesz się nic niewart, wzorem Dawida rozmyślaj o doznawanych błogosławieństwach. Z pewnością to właśnie docenianie tych błogosławieństw pobudziło cię do oddania się Jehowie; takie myśli pomogą ci też odzyskać utraconą radość i służyć Bogu sercem przepełnionym wdzięcznością.
Pomoc w postaci zebrań zborowych
Oprócz osobistego rozmyślania o dobroci Jehowy, musimy także przebywać w towarzystwie współwyznawców. Regularne spotkania z mężczyznami, kobietami i dziećmi, którzy miłują Boga i są zdecydowani Mu służyć, działają bardzo zachęcająco. Ich przykład pobudza nas do pełnego angażowania się w służbę dla Jehowy. A nasza obecność w Sali Królestwa jest z kolei zachętą dla nich.
To prawda, że gdy wracamy do domu po ciężkim dniu pracy albo jesteśmy przygnębieni jakimś problemem lub słabością, może nam nie być łatwo wybrać się na zebranie do Sali Królestwa. W takich chwilach musimy być wobec siebie stanowczy, niejako ‛bić pięściami swoje ciało’, żeby podporządkować się nakazowi zgromadzania się ze współwyznawcami (1 Koryntian 9:26, 27; Hebrajczyków 10:23-25).
Czy taka konieczność oznacza, że w rzeczywistości nie kochamy Jehowy? Ależ nie. W przeszłości dojrzali chrześcijanie, którzy niewątpliwie miłowali Boga, również musieli dokładać usilnych starań, by spełniać wolę Bożą (Łukasza 13:24). Do takich osób należał apostoł Paweł. Otwarcie pisał o swoich odczuciach: „Wiem, że we mnie, to jest w moim ciele, nie mieszka nic dobrego; bo jest we mnie zdolność chcenia, lecz nie ma zdolności zrobienia tego, co szlachetne. Gdyż dobra, którego chcę, nie czynię, ale dopuszczam się zła, którego nie chcę” (Rzymian 7:18, 19). A w liście do Koryntian oświadczył: „Jeśli więc oznajmiam dobrą nowinę, nie jest to dla mnie powodem do chlubienia się, gdyż nałożono na mnie konieczność. (...) Jeżeli dokonuję tego chętnie, mam nagrodę, a jeśli czynię to wbrew własnej woli, to przecież powierzono mi szafarstwo” (1 Koryntian 9:16, 17).
Grzeszne skłonności utrudniały Pawłowi czynienie tego, co właściwe, podobnie jak większości z nas. On jednak toczył nieustanną walkę z tymi skłonnościami i na ogół odnosił zwycięstwo. Oczywiście nie zawdzięczał tego własnej sile. Napisał: „Do wszystkiego mam siłę dzięki temu, który mi udziela mocy” (Filipian 4:13). Jehowa udzielał mocy Pawłowi i wesprze również ciebie w czynieniu tego, co słuszne, jeśli tylko Go o to poprosisz (Filipian 4:6, 7). Podejmij więc „ciężką walkę o wiarę”, a Jehowa ci pobłogosławi (Judy 3).
Walki tej nie musisz toczyć sam. W zborach Świadków Jehowy chętnie pomogą ci dojrzali chrześcijańscy starsi, którzy sami wytrwale ‛walczą o wiarę’. Jeśli się do nich zwrócisz, spróbują ‛pocieszyć cię swą mową’ (1 Tesaloniczan 5:14). Będą starali się być „jak schronienie przed wiatrem i kryjówka przed deszczową nawałnicą” (Izajasza 32:2).
„Bóg jest miłością”, pragnie więc, byśmy służyli Mu z miłości (1 Jana 4:8). Jeżeli chcesz ponownie rozbudzić swą miłość do Boga, poczyń odpowiednie kroki, biorąc pod uwagę powyższe wskazówki. Na pewno przekonasz się, że warto było to uczynić.