‛Wypracowaliśmy jednomyślne stanowisko’

1, 2. (a) Przed jakimi ważnymi pytaniami stanęło wczesnochrześcijańskie ciało kierownicze? (b) Co mogło pomóc apostołom i starszym w wyciągnięciu właściwych wniosków?

WŚRÓD obecnych wyczuwa się atmosferę oczekiwania. Apostołowie i starsi zebrani w Jerozolimie spoglądają po sobie, świadomi, że nadszedł decydujący moment. W związku z kwestią obrzezania nasuwają się ważne pytania: Czy chrześcijanie podlegają Prawu Mojżeszowemu? Czy ma być jakaś różnica między uczniami pochodzenia żydowskiego a nawróconymi nie-Żydami?

² Mężczyźni przewodzący zborowi rozważyli wiele faktów. Dobrze znają prorocze Słowo Boże, a teraz zapoznali się też z wymownym świadectwem bezpośrednich uczestników wydarzeń, które dowodzi błogosławieństwa Jehowy. Wyczerpująco przedyskutowali temat. Nagromadzone dowody są nie do podważenia. Duch Jehowy wyraźnie wskazuje kierunek. Czy apostołowie i starsi poddadzą się temu kierownictwu?

3. Jaką korzyść odniesiemy z przeanalizowania relacji zawartej w 15 rozdziale Dziejów Apostolskich?

³ Podporządkowanie się w tej sprawie kierownictwu ducha świętego będzie wymagało od tych braci prawdziwej wiary i odwagi. Istnieje ryzyko, że ściągną na zbór jeszcze większą nienawiść żydowskich przywódców religijnych. Ponadto muszą się liczyć z oporem pewnych członków zboru, którzy upierają się przy tym, że lud Boży powinien przestrzegać Prawa Mojżeszowego. Co więc zrobi ciało kierownicze? Przeanalizujmy relację biblijną i zobaczmy, jak to grono ustanowiło wzorzec postępowania, którego trzyma się dzisiejsze Ciało Kierownicze Świadków Jehowy. Przykład ten przyda się też każdemu z nas, gdy w naszym chrześcijańskim życiu sami będziemy musieli podjąć jakąś decyzję lub staniemy w obliczu próby.

„Jest to zgodne ze słowami zapisanymi w pismach proroków” (Dzieje 15:13-21)

4, 5. Jak Jakub nawiązał do proroczego Słowa Bożego?

⁴ Głos zabrał uczeń Jakuba, przyrodni brat Jezusa. Jak się wydaje, przewodniczył on temu spotkaniu i ostatecznie w swoim wystąpieniu wyraził zgodne stanowisko całego grona. Na wstępie rzekł: „Symeon wyczerpująco opowiedział, jak Bóg po raz pierwszy zwrócił uwagę na inne narody, żeby wybrać spośród nich lud, który by nosił Jego imię. I jest to zgodne ze słowami zapisanymi w pismach proroków” (Dzieje 15:14, 15).

⁵ Wypowiedź Symeona, czyli Szymona Piotra, oraz dowody przedstawione przez Barnabasa i Pawła musiały przywieść Jakubowi na pamięć odpowiednie wersety, które rzucały światło na omawiany temat (Jana 14:26). Po stwierdzeniu, że „jest to zgodne ze słowami zapisanymi w pismach proroków”, Jakub zacytował Księgę Amosa 9:11, 12. Księga ta należy do części Pism Hebrajskich nazywanej „pismami proroków” lub „Prorokami” (Mat. 22:40; Dzieje 15:16-18). Fragment przytoczony przez Jakuba brzmi nieco inaczej niż we współczesnych tłumaczeniach Księgi Amosa. Prawdopodobnie wynika to stąd, że cytował on z Septuaginty, będącej przekładem Pism Hebrajskich na język grecki.

6. Jak natchnione Pisma rzuciły więcej światła na omawiany temat?

⁶ Za pośrednictwem proroka Amosa Jehowa zapowiedział, że w odpowiednim czasie ‛na nowo postawi dom Dawidowy’ — co było związane z ustanowieniem mesjańskiego Królestwa. Ale czy do realizacji swojego zamierzenia miał się posłużyć jedynie rodowitymi Żydami? Nie. Proroctwo podawało dalej, że „ludzie ze wszystkich narodów” zostaną zjednoczeni jako lud ‛nazwany od imienia Jehowy’. I jak pamiętamy, Piotr dopiero co poświadczył: „Nie ma dla Niego [Boga] żadnej różnicy między nami [chrześcijanami pochodzenia żydowskiego] a nimi [chrześcijanami wywodzącymi się z innych narodów], i ze względu na ich wiarę oczyścił ich serca” (Dzieje 15:9). Innymi słowy, Bóg zamierzył, żeby dziedzicami Królestwa byli zarówno Żydzi, jak i nie-Żydzi (Rzym. 8:17; Efez. 2:17-19). Żadne natchnione proroctwo nie sugerowało, że ludzie z innych narodów, którzy chcą uzyskać ten przywilej, muszą najpierw dać się obrzezać na ciele i zostać prozelitami.

7, 8. (a) Do jakiego wniosku doszedł Jakub? (b) Jak powinniśmy rozumieć słowa „moje zdanie jest takie”?

⁷ Pod wpływem takich argumentów z Pism oraz dobitnych relacji świadków Jakub doszedł do następującego wniosku: „Dlatego moje zdanie jest takie: Nie należy robić trudności ludziom z innych narodów, którzy się nawracają do Boga. Wystarczy im napisać, żeby powstrzymywali się od tego, co ofiarowano bożkom, od niemoralnych kontaktów seksualnych, od mięsa uduszonych zwierząt i od krwi. Bo od najdawniejszych czasów w każdym mieście byli ludzie, którzy przekazywali słowa Mojżesza. Jego pisma odczytuje się w synagogach w każdy szabat” (Dzieje 15:19-21).

⁸ Czy słowa „moje zdanie jest takie” wskazują, że Jakub — być może z racji przewodniczenia obradom — narzucił braciom swoje zdanie i arbitralnie zadecydował, jak należy postąpić? Wcale nie! Przytoczony powyżej zwrot jest tłumaczeniem greckiego wyrazu, który może też oznaczać „uważam” lub „sądzę”. Jakub więc nie narzucał zebranemu gronu swojej woli, ale zaproponował do rozważenia pewien sposób działania, zgodny z relacjami świadków i dowodami z Pism.

9. Pod jakimi względami propozycja Jakuba była korzystna?

⁹ Czy była to dobra propozycja? Bez wątpienia tak — z dalszej części relacji wynika, że apostołowie i starsi ją przyjęli. Pod jakimi względami okazała się korzystna? Z jednej strony postanowiono ‛nie robić trudności’ chrześcijanom z innych narodów, czyli ‛nie nakładać na nich ciężarów’ w postaci wymagań Prawa Mojżeszowego (Dzieje 15:19; Biblia Tysiąclecia). Z drugiej strony uszanowano sumienie uczniów wywodzących się z Żydów, którzy od lat słuchali, jak ‛w każdy szabat odczytywano w synagogach pisma Mojżesza’ (Dzieje 15:21)b. Zalecany sposób działania miał się przyczynić do zacieśnienia więzi między chrześcijanami z obu grup. A przede wszystkim podobał się Jehowie Bogu, ponieważ był zgodny z Jego sukcesywnie realizowanym zamierzeniem. Jakże mądrze bracia rozwiązali problem, który zagrażał jedności i pomyślności całego ludu Bożego! Jest to naprawdę wspaniały wzór dla dzisiejszego zboru chrześcijańskiego.

10. Jak dzisiejsze Ciało Kierownicze trzyma się wzorca ustanowionego w I wieku?

¹⁰ Jak wspomnieliśmy w poprzednim rozdziale, członkowie Ciała Kierowniczego Świadków Jehowy wzorują się na swoich poprzednikach z I wieku i zawsze szukają przewodnictwa Jehowy, Władcy Wszechświata, oraz Jezusa Chrystusa, Głowy zboru (1 Kor. 11:3)c. Jak to robią? Albert Schroeder — który usługiwał w Ciele Kierowniczym od roku 1974 aż do końca swojego ziemskiego biegu w marcu 2006 roku — wyjaśnił: „Zbierają się w środy i rozpoczynają swe posiedzenie modlitwą do Jehowy o kierownictwo Jego ducha. Dokłada się wszelkich starań, żeby każda załatwiona sprawa i każda podejmowana decyzja pozostawała w zgodzie ze Słowem Bożym, Biblią”. Podobnym spostrzeżeniem podzielił się Milton Henschel, długoletni członek Ciała Kierowniczego, który ukończył swój ziemski bieg w marcu 2003 roku. W przemówieniu do absolwentów 101 klasy Biblijnej Szkoły Strażnicy — Gilead postawił zasadnicze pytanie: „Czy istnieje na ziemi jakaś inna organizacja, której ciało kierownicze [czyli osoby sprawujące przewodnictwo] przed powzięciem ważnych decyzji szuka wskazówek w Słowie Bożym, Biblii?”. Odpowiedź jest oczywista.

‛Wysłanie wybranych’ braci (Dzieje 15:22-29)

11. Jak decyzję ciała kierowniczego przekazano zborom?

¹¹ Ciało kierownicze w Jerozolimie podjęło w sprawie obrzezania jednomyślną decyzję. Ale żeby bracia w zborach zgodnie zastosowali się do tego postanowienia, trzeba było przekazać je w sposób niebudzący wątpliwości, a zarazem pozytywny i zachęcający. Co byłoby najlepszym rozwiązaniem? Sprawozdanie donosi: „Apostołowie i starsi oraz cały zbór postanowili wybrać spośród siebie Judasa nazywanego Barsabbasem i Sylasa — którzy przewodzili braciom — i wysłać ich do Antiochii razem z Pawłem i Barnabasem”. Ci wysłannicy otrzymali też list, który miał zostać odczytany we wszystkich zborach „w Antiochii, Syrii i Cylicji” (Dzieje 15:22-26).

12, 13. Co dobrego osiągnięto dzięki: (a) wysłaniu Judasa i Sylasa? (b) przekazaniu listu od ciała kierowniczego?

¹² Wysłanie czteroosobowej delegacji miało pokazać, że nie chodzi tylko o udzielenie odpowiedzi na zadane pytanie, ale także o przekazanie wyraźnego postanowienia ciała kierowniczego. Judas i Sylas „przewodzili braciom”, dlatego dobrze się nadawali do reprezentowania ciała kierowniczego. Przybycie tych wybranych mężczyzn miało się przyczynić do zacieśnienia więzi między chrześcijanami pochodzenia żydowskiego mieszkającymi w Jerozolimie a chrześcijanami pochodzenia nieżydowskiego z innych zborów. Taki sposób przekazania informacji był wyrazem mądrości i miłości. Bez wątpienia umocnił pokój i harmonię wśród sług Bożych.

¹³ Wspomniany list jednoznacznie wskazał chrześcijanom wywodzącym się z innych narodów nie tylko to, jak mają podchodzić do obrzezania, ale też co muszą robić, żeby zyskać uznanie i błogosławieństwo Jehowy. Zasadnicza część listu brzmiała: „Duch święty i my sami uznaliśmy za słuszne nie nakładać na was dodatkowego ciężaru, z wyjątkiem następujących rzeczy koniecznych: Macie powstrzymywać się od tego, co ofiarowano bożkom, od krwi, od mięsa uduszonych zwierząt i od niemoralnych kontaktów seksualnych. Jeśli będziecie się tego starannie wystrzegać, dobrze się wam powiedzie. Bądźcie zdrowi!” (Dzieje 15:28, 29).

14. Dzięki czemu słudzy Jehowy współpracują ze sobą w jedności?

¹⁴ Obecnie ponad 8 000 000 Świadków Jehowy należących do przeszło 100 000 zborów na całej ziemi zgodnie działa i zachowuje jedność wierzeń. Dzięki czemu jest to możliwe, skoro żyjemy w świecie pełnym zamieszania i skłonności do podziałów? Przede wszystkim dzięki temu, że Jezus Chrystus, Głowa zboru, zapewnia nam wyraźne przewodnictwo, posługując się „niewolnikiem wiernym i roztropnym”, czyli Ciałem Kierowniczym (Mat. 24:45-47). Bardzo ważnym czynnikiem jest również to, że cała ogólnoświatowa społeczność braterska chętnie stosuje się do wskazówek tego grona.

„Ucieszyli się z jego zachęcającej treści” (Dzieje 15:30-35)

15, 16. Jak ostatecznie zakończył się spór wokół kwestii obrzezania i co się do tego przyczyniło?

¹⁵ Dalsza część omawianej relacji wskazuje, że gdy wysłańcy z Jerozolimy przybyli do Antiochii, „zebrali wszystkich i przekazali im list”. Jak bracia zareagowali na zawarte w nim wytyczne ciała kierowniczego? „Gdy go przeczytali, ucieszyli się z jego zachęcającej treści” (Dzieje 15:30, 31). Następnie Judas i Sylas „zachęcali i umacniali braci wieloma przemówieniami”. W tym sensie okazali się „prorokami”: oznajmiali wolę Bożą — podobnie jak Barnabas, Paweł i inni słudzy Boży (Dzieje 13:1; 15:32; Wyjścia 7:1, 2).

¹⁶ Dzięki błogosławieństwu Jehowy cała kwestia została pomyślnie rozstrzygnięta. Co odegrało w tym kluczową rolę? Z całą pewnością to, że ciało kierownicze w odpowiednim czasie podało jednoznaczne wytyczne, oparte na Słowie Bożym i zgodne z przewodnictwem ducha świętego. Istotny był też życzliwy sposób, w jaki przekazano je zborom.

17. Pod jakimi względami służba dzisiejszych nadzorców obwodów przypomina wzór ustanowiony w zborze wczesnochrześcijańskim?

¹⁷ Trzymając się tego wzoru, Ciało Kierownicze Świadków Jehowy udziela ogólnoświatowej społeczności braterskiej aktualnych wskazówek. Podjęte decyzje są przekazywane zborom w sposób jasny i bezpośredni. Nieraz odbywa się to w trakcie wizyt nadzorców obwodów. Odwiedzając zbory, ci ofiarni bracia przekazują wyraźne wytyczne oraz serdeczne zachęty. Za przykładem Pawła i Barnabasa poświęcają dużo czasu na służbę kaznodziejską — ‛nauczają i razem z wieloma innymi głoszą dobrą nowinę, słowo Jehowy’ (Dzieje 15:35). I tak jak Judas i Sylas ‛zachęcają i umacniają braci wieloma przemówieniami’.

18. Co jest warunkiem zaznawania błogosławieństwa Jehowy?

¹⁸ A co powiedzieć o samych zborach, rozsianych dzisiaj po całej ziemi? Co pomaga im zachowywać pokój i harmonię w tym podzielonym świecie? Warto zwrócić uwagę, że jakiś czas po spotkaniu w Jerozolimie uczeń Jakub napisał: „Mądrość pochodząca z góry jest przede wszystkim czysta, następnie usposobiona pokojowo, rozsądna, gotowa okazywać posłuszeństwo (...). Ponadto prawość wydaje owoc, gdy jest siana w pokojowych warunkach na rzecz tych, którzy krzewią pokój” (Jak. 3:17, 18). Nie wiemy, czy pisząc te słowa, Jakub miał na myśli tamto spotkanie. Ale rozważenie wydarzeń przedstawionych w 15 rozdziale Dziejów Apostolskich prowadzi do nieodpartego wniosku, że tylko tam, gdzie panuje duch jedności i współpracy, można liczyć na błogosławieństwo Jehowy.

19, 20. (a) Co świadczy o tym, że w zborze w Antiochii zagościły pokój i jedność? (b) Na czym mogli się skoncentrować Paweł i Barnabas?

¹⁹ W zborze w Antiochii faktycznie zagościły pokój i jedność. Tamtejsi bracia nie spierali się ze współwyznawcami z Jerozolimy, ale bardzo się ucieszyli z tej wizyty. O Judasie i Sylasie w sprawozdaniu czytamy: „Spędzili tam jakiś czas, po czym bracia wyprawili ich z powrotem z życzeniami bezpiecznej drogi” (Dzieje 15:33)d. Nie ulega wątpliwości, że bracia w Jerozolimie również się ucieszyli, gdy usłyszeli relację tych dwóch wysłanników. Dzięki niezasłużonej życzliwości Jehowy ich misja w pełni się powiodła!

²⁰ Paweł i Barnabas, którzy pozostali w Antiochii, mogli się teraz skoncentrować na przewodzeniu w działalności ewangelizacyjnej, podobnie jak to obecnie robią nadzorcy obwodów, gdy odwiedzają zbory powierzone ich opiece (Dzieje 13:2, 3). To prawdziwe dobrodziejstwo dla ludu Bożego! A jak Jehowa dalej się posługiwał Pawłem i Barnabasem i jak im błogosławił? Przekonamy się o tym w kolejnym rozdziale.