Jak starsi okazują miłość i miłosierdzie tym, którzy zgrzeszyli

1. Co jest możliwe w wypadku osób, które dopuściły się poważnego grzechu?

Z POPRZEDNIEGO artykułu dowiedzieliśmy się, jak Paweł polecił rozwiązać sprawę poważnego grzechu w zborze w Koryncie. Ponieważ grzesznik nie okazywał skruchy, musiał zostać usunięty ze zboru. Jednak werset przewodni tego artykułu wskazuje, że niektóre takie osoby mogą się zmienić. ‛Bóg może im pomóc okazać skruchę’ (Rzym. 2:4). Jaką rolę odgrywają w tym starsi zboru?

2, 3. Co powinniśmy zrobić, jeśli dowiemy się, że współwyznawca popełnił poważny grzech, i dlaczego?

² Żeby starsi mogli zareagować, muszą wiedzieć, co się stało. Co więc powinniśmy zrobić, kiedy dowiemy się, że współwyznawca popełnił poważny grzech — taki, który może doprowadzić do usunięcia ze zboru? Powinniśmy zachęcić go, by zwrócił się do starszych o pomoc (Izaj. 1:18; Dzieje 20:28; 1 Piotra 5:2).

³ Co jednak wtedy, gdy grzesznik nie chce porozmawiać ze starszymi? Żeby mieć pewność, że zostanie mu udzielona niezbędna pomoc, powinniśmy sami się do nich zwrócić. Będzie to z naszej strony przejaw miłości, bo nie chcemy stracić brata czy siostry. Osoba, która trwa w złym postępowaniu, jeszcze bardziej pogarsza swoje relacje z Jehową. Poza tym może zaszkodzić reputacji zboru. Dlatego z miłości do niej i do Jehowy musimy podjąć odważne działania (Ps. 27:14).

JAK STARSI POMAGAJĄ TYM, KTÓRZY POPEŁNILI POWAŻNY GRZECH

4. Jaki cel mają starsi, gdy spotykają się z osobą, która popełniła poważny grzech?

⁴ Kiedy ktoś w zborze dopuści się poważnego grzechu, grono starszych powołuje komiteta składający się z trzech wykwalifikowanych braci. Bracia ci muszą być skromni i pokorni. Chociaż próbują pobudzić błądzącego współwyznawcę do skruchy, to rozumieją, że nie mogą zmusić go do dokonania zmian (Powt. Pr. 30:19). Zdają sobie sprawę, że nie wszyscy zareagują tak pozytywnie, jak kiedyś król Dawid (2 Sam. 12:13). Niektórzy mogą nie chcieć posłuchać rad Jehowy (Rodz. 4:6-8). Ale jeśli to tylko możliwe, starsi starają się pomóc grzesznikowi okazać skruchę. Co powinni brać przy tym pod uwagę?

5. O jakiej radzie powinni pamiętać starsi, spotykając się z osobą, która dopuściła się grzechu? (2 Tymoteusza 2:24-26). (Zobacz też ilustrację).

⁵ Starsi patrzą na osobę, która dopuściła się grzechu, jak na cenną, zagubioną owcę Jehowy (Łuk. 15:4, 6). Kiedy więc się z nią spotykają, nie zwracają się do niej szorstko ani nie traktują jej nieżyczliwie. Nie podchodzą też do tego spotkania rutynowo, uznając, że ich rola sprowadza się do zadawania pytań i zapoznania się z faktami. Przeciwnie, przejawiają cechy wymienione w 2 Liście do Tymoteusza 2:24-26 (odczytaj). Są delikatni, łagodni i życzliwi, ponieważ zależy im na tym, żeby trafić współwyznawcy do serca.

6. Jak starsi przygotowują swoje serce, zanim spotkają się z grzesznikiem? (Rzymian 2:4).

⁶ Starsi przygotowują swoje serce. Starają się traktować grzesznika tak jak Jehowa. Pamiętają przy tym o słowach Pawła: „Bóg w swojej dobroci próbuje ci pomóc okazać skruchę” (odczytaj Rzymian 2:4). Nie mogą zapomnieć, że przede wszystkim są pasterzami podporządkowanymi przewodnictwu Chrystusa (Izaj. 11:3, 4; Mat. 18:18-20). Zanim spotkają się z grzesznikiem, z modlitwą rozmyślają nad swoim celem — żeby pomóc mu okazać skruchę. Szukają informacji w Biblii i naszych publikacjach i modlą się o wnikliwość. Zastanawiają się, co powinni wiedzieć o przeszłości i sytuacji życiowej tej osoby, i starają się zrozumieć, jak mogło to wpłynąć na jej sposób myślenia, nastawienie i postępowanie (Prz. 20:5).

7, 8. Jak starsi mogą naśladować cierpliwość Jehowy, gdy spotykają się z kimś, kto poważnie zgrzeszył?

⁷ Starsi naśladują cierpliwość Jehowy. Pamiętają, jak Jehowa postępował z grzesznikami w przeszłości. Na przykład cierpliwie próbował przemówić do rozsądku Kainowi — ostrzegł go przed konsekwencjami grzechu i zapewnił, że jeśli okaże posłuszeństwo, odzyska Jego uznanie (Rodz. 4:6, 7). Z kolei Dawida napomniał za pośrednictwem proroka Natana. Prorok posłużył się przykładem, który trafił królowi do serca (2 Sam. 12:1-7). Poza tym Jehowa „dzień w dzień” posyłał swoich proroków do krnąbrnych Izraelitów (Jer. 7:24, 25). Nie czekał, aż okażą skruchę, ale sam ich do tego zachęcał.

⁸ Próbując pomóc tym, którzy poważnie zgrzeszyli, starsi naśladują przykład Jehowy. Stosują się do słów z 2 Listu do Tymoteusza 4:2 i w kontaktach z takimi osobami przejawiają cierpliwość. W Biblii do studium w komentarzu do tego wersetu o jednym z takich starszych powiedziano: „Zawsze musiał zachowywać spokój i cierpliwie rozbudzać w (...) [grzesznikach] pragnienie robienia tego, co właściwe. Gdyby się irytował i okazywał rozczarowanie, mógłby ich do siebie zrazić, a nawet doprowadzić do upadku”.

9, 10. Jak starsi mogą pomóc grzesznikowi zastanowić się nad swoim postępowaniem?

⁹ Starsi próbują ustalić, co doprowadziło kogoś do grzechu. Czy na przykład stopniowo osłabł duchowo, ponieważ zaniedbał studium osobiste albo służbę kaznodziejską? Czy przestał się regularnie modlić albo jego modlitwy stały się powierzchowne? Czy zaczął ulegać złym pragnieniom? W jakim towarzystwie się obracał i jaką wybierał rozrywkę? Jak to wszystko mogło wpłynąć na jego serce? Czy rozumie, co w związku z jego ostatnimi decyzjami i działaniami czuje Jehowa?

¹⁰ Starsi nie są wścibscy, ale życzliwie zadają grzesznikowi przemyślane pytania, żeby się przed nimi otworzył i zastanowił nad swoim postępowaniem (Prz. 20:5). Poza tym, tak jak kiedyś Natan w rozmowie z Dawidem, mogą posłużyć się jakimś przykładem. Dzięki temu współwyznawca może sobie uświadomić, że to, co zrobił, było złe. Być może już podczas pierwszego spotkania zacznie naprawdę żałować swojego czynu, a nawet okaże skruchę.

11. Jak Jezus postępował z grzesznikami?

¹¹ Starsi starają się naśladować Jezusa. Kiedy zmartwychwstały Jezus ukazał się Saulowi z Tarsu, zadał mu wnikliwe pytanie: „Saulu, Saulu, czemu mnie prześladujesz?”. W ten sposób pomógł mu zrozumieć, że to, co robi, jest złe (Dzieje 9:3-6). Z kolei o symbolicznej Jezebel Jezus powiedział: „Dałem jej czas na skruchę” (Obj. 2:20, 21).

12, 13. W jaki sposób starsi mogą dać grzesznikowi czas na skruchę? (Zobacz też ilustrację).

¹² Naśladując Jezusa, starsi nie zakładają, że ktoś, kto zgrzeszył, nie okaże skruchy. Niektóre osoby mogą to zrobić podczas pierwszej rozmowy, a inne potrzebują czasu. Dlatego starsi mogą spotkać się z grzesznikiem więcej niż jeden raz. Być może po pierwszym spotkaniu błądzący chrześcijanin zacznie się poważnie zastanawiać nad tym, co usłyszał. Niewykluczone, że zwróci się do Jehowy z pokorną modlitwą (Ps. 32:5; 38:18). I na następnym spotkaniu będzie już przejawiał zupełnie inne nastawienie.

¹³ Żeby pomóc grzesznikowi okazać skruchę, starsi przejawiają empatię i życzliwość. Modlą się do Jehowy z nadzieją, że pobłogosławi ich wysiłkom — że błądzący chrześcijanin opamięta się i okaże skruchę (2 Tym. 2:25, 26).

14. Komu należy przypisać zasługę, gdy grzesznik okaże skruchę, i dlaczego?

¹⁴ Gdy grzesznik okazuje skruchę, mamy powód do wielkiej radości! (Łuk. 15:7, 10). Ale czyja to zasługa? Starszych? Przypomnijmy sobie, co o grzesznikach napisał Paweł: „Być może Bóg pozwoli im okazać skruchę” (2 Tym. 2:25, przypis). Jak powiedziano w komentarzu do tego wersetu w Biblii do studium, zasługi za to, że ktoś zdobędzie się na skruchę, „nie można przypisać żadnemu człowiekowi, ale Jehowie, który pomaga błądzącemu chrześcijaninowi w dokonaniu tej ważnej zmiany. W następnym wersecie Paweł wspomina o niektórych wspaniałych rezultatach okazania skruchy. Pomaga ona grzesznikowi ‛dokładniej poznać prawdę, opamiętać się i wyrwać z sideł Diabła’ (2Tm 2:26)”.

15. Jak starsi mogą udzielać skruszonemu grzesznikowi dalszej pomocy?

¹⁵ Kiedy osoba, która zgrzeszyła, okaże skruchę, komitet starszych zaplanuje u niej wizyty pasterskie, żeby dalej udzielać jej duchowej pomocy. Dzięki temu łatwiej jej będzie opierać się pokusom Szatana i robić to, co słuszne (Hebr. 12:12, 13). Oczywiście starsi nikomu nie wyjawiają szczegółów dotyczących postępowania grzesznika. O czym jednak zbór musi czasem zostać poinformowany?

„UPOMINAJ NA OCZACH WSZYSTKICH”

16. Co Paweł miał na myśli, pisząc, że grzesznik powinien być upomniany „na oczach wszystkich”? (1 Tymoteusza 5:20).

¹⁶ Odczytaj 1 Tymoteusza 5:20. Paweł skierował te słowa do Tymoteusza, który też był starszym zboru. Udzielił mu wskazówki, jak należy postępować z „tymi, którzy trwają w grzechu”. Napisał, że grzesznik powinien być upomniany „na oczach wszystkich”. Czy miał na myśli, że zawsze miał się o tym dowiedzieć cały zbór? Niekoniecznie. Chodziło mu raczej o wszystkie osoby, które wiedziały o tym, co się stało. W niektórych wypadkach mogli to być jedynie naoczni świadkowie albo ci, którym ten ktoś się zwierzył. Starsi mieli dyskretnie powiadomić ich, że zajęli się tą sprawą i udzielili grzesznikowi skorygowania.

17. W jakich sytuacjach należy podać w zborze ogłoszenie o upomnieniu i dlaczego?

¹⁷ W niektórych wypadkach czyjeś złe postępowanie stało się znane w całym zborze albo zapewne stanie się znane z czasem. W takich sytuacjach określenie „wszyscy”, którego użył Paweł, obejmuje cały zbór. Jeden ze starszych ogłosi więc w zborze, że brat czy siostra zostali upomniani. Dlaczego? Paweł wyjaśnił: „Jako ostrzeżenie dla innych”.

18. Co robią starsi, jeśli poważnego grzechu dopuści się ochrzczony małoletni? (Zobacz też ilustrację).

¹⁸ A co, jeśli poważnego grzechu dopuścił się ochrzczony małoletni (poniżej 18 roku życia)? Starsi wyznaczą ze swojego grona dwóch braci, którzy spotkają się z nim i jego chrześcijańskimi rodzicamib. Dowiedzą się, co zrobili rodzice, żeby pomóc swojemu dziecku okazać skruchę. Jeśli małoletni przejawia właściwe nastawienie i pozytywnie reaguje na pomoc rodziców, ci dwaj starsi mogą uznać, że nie trzeba podejmować dodatkowych działań. Przecież to właśnie rodzice odpowiadają przed Bogiem za wypływające z miłości karcenie dzieci (Powt. Pr. 6:6, 7; Prz. 6:20; 22:6; Efez. 6:2-4). Starsi będą co jakiś czas upewniać się, czy rodzice zapewniają małoletniemu potrzebną pomoc duchową. Co jednak wtedy, gdy ochrzczony małoletni dalej postępuje niewłaściwie? W takim wypadku z nim i jego chrześcijańskimi rodzicami spotka się komitet starszych.

„JEHOWA OKAZUJE GŁĘBOKIE WSPÓŁCZUCIE I JEST MIŁOSIERNY”

19. Jak starsi, pomagając grzesznikowi, starają się naśladować Jehowę?

¹⁹ Starsi, którzy wchodzą w skład takich komitetów, są odpowiedzialni przed Jehową za utrzymywanie duchowej czystości zboru (1 Kor. 5:7). Jeśli to tylko możliwe, chcą pobudzić grzesznika do okazania skruchy. Zachowują przy tym pozytywne nastawienie — wierzą, że uda się mu pomóc. Dlaczego? Ponieważ pragną naśladować Jehowę, który „okazuje głębokie współczucie i jest miłosierny” (Jak. 5:11). Właśnie tak patrzył na braci i siostry sędziwy apostoł Jan. Zwrócił się do nich: „Moje dzieci, piszę to do was, żebyście nie popełniły grzechu. A gdyby jednak ktoś popełnił grzech, to u Ojca mamy pomocnika — Jezusa Chrystusa, który jest prawy” (1 Jana 2:1).

20. Co omówimy w ostatnim artykule z tej serii?

²⁰ Niestety, czasami chrześcijanin nie chce okazać skruchy. W takiej sytuacji musi zostać usunięty ze zboru. Jakie działania podejmują wtedy starsi? Omówimy to w ostatnim artykule z tej serii.