Юсуф бо омодагӣ дастури Яҳуваро ба кор мебурд ва барои ҳамин ӯ тавонист шавҳари хуб бошад. Камаш дар се маврид Яҳува дар хусуси оилааш ба ӯ дастурот дод. Ҳар бор ӯ бечуну чаро мувофиқи роҳнамоии Яҳува амал мекард, ҳатто агар барои ин тағйироти ҷиддӣ даровардан лозим мешуд (Мат. 1:20; 2:13–15, 19–21). Ба гуфти Яҳува амал карда, Юсуф Марямро муҳофизат мекард ва дар бораи ӯ ғамхорӣ менамуд. Тасаввур кунед, ки рафтори Юсуфро дида муҳаббати Марям ва иззату ҳурмати ӯ ба ҳамсараш чӣ қадар зиёд мегашт! Шавҳарон, агар шумо низ барои ба оилаи худ ғамхорӣ кардан аз Китоби Муқаддас роҳнамоӣ ҷӯед, мисли Юсуф амал мекунед. Он гоҳ,— ҳатто агар дар ҳаётатон дигаргунӣ даровардан лозим шавад,— нишон медиҳед, ки зани худро дӯст медоред ва пайванди издивоҷатонро мустаҳкам мегардонед. Хоҳаре аз Вануату, ки зиёда аз 20 сол боз оиладор аст, мегӯяд: «Вақте шавҳарам роҳнамоии Яҳуваро ҷуста, аз рӯйи он амал мекунад, ман ӯро бештар ҳурмат мекунам. Дилам тинҷ аст ва ба қарорҳое, ки ӯ қабул мекунад, шубҳа намекунам». w23.05 саҳ. 21, сарх. 5

Исроилиёне, ки аз Бобил баргаштанд, барои Худояшон бояд «халқи муқаддас» мегаштанд (5 Мӯсо 7:6). Албатта, ин маънои онро надошт, ки барои ба даст овардани розигии Яҳува ба онҳо лозим набуд, ки ба ҳаёташон дигаргуниҳо дароранд. Аксарияти яҳудиён дар Бобил таваллуд шуданд. Аз афташ, онҳо тарзи фикрронӣ ва баъзе одатҳои бобилиёнро аз худ карда буданд. Даҳсолаҳо баъд аз он ки қисми аввали яҳудиён ба Исроил баргаштанд, ҳоким Наҳемё фаҳмид, ки кӯдакони дар Исроил таваллудшуда ҳатто забони яҳудиро аз худ накардаанд. Ӯ аз ин ба ҳайрат омад (5 Мӯсо 6:6, 7; Наҳемё 13:23, 24). Агар ин кӯдакон забонеро, ки қисми зиёди Каломи Худо бо он навишта шудааст, надонанд, пас, чӣ тавр Яҳуваро дӯст дошта, парастиш карда метавонистанд? (Эзро 10:3, 44). Ана барои ҳамин он яҳудиён бояд ба ҳаёташон дигаргунии ҷиддӣ медароварданд. Лекин ин корро дар Исроил, дар ҷое, ки ибодати пок оҳиста-оҳиста барқарор мешуд, кардан осонтар буд (Наҳемё 8:8, 9). w23.05 саҳ. 15, сарх. 6, 7

Афсӯс ки, чи қадар хоҳиш надошта бошем ё чи қадар аз рӯйи тартиб зиндагӣ накунем, баъзан бо нокомӣ дучор мешавем. Масалан, «воқеаҳои ғайричашмдошт» вақтеро, ки барои ба мақсадамон расидан лозим аст, дуздида метавонанд (Пандгӯ 9:11). Шояд, мо бо мушкилие рӯ ба рӯ шавем, ки моро дилшикаста мегардонад ва қувватамон кам мешавад (Пнм. 24:10). Аз сабаби нокомилиямон бошад, мо хатоҳое карда метавонем, ки барои ба мақсад расидан халал мерасонанд (Рум. 7:23). Ё, мумкин, мо хаставу бемадор мешавем (Мат. 26:43). Пас, чӣ кумак мекунад, ки чунин нокомиҳоро паси сар кунем? Нокомӣ маънои онро надорад, ки шумо ба мақсадатон расида наметавонед. Дар Каломи Худо гуфта мешавад, ки мо гаштаву баргашта ба мушкилиҳо дучор шуданамон мумкин. Вале дар он инчунин қайд мешавад, ки мо аз нав ба по хеста метавонем. Бале, вақте мо новобаста ба мушкилиҳо кӯшиш мекунем, ки ба мақсадҳоямон расем, исбот менамоем, ки розигии Яҳуваро ба даст овардан мехоҳем. Чӣ қадар хурсанд мешавад Яҳува, вақте мебинад, ки шумо ҷон канда сӯйи мақсадатон мешитобед! w23.05 саҳ. 30, сарх. 14, 15