จากผู้อ่านของเรา
เสื้อผ้า ดิฉันเขียนมาหาคุณเกี่ยวกับบทความ “แบบเสื้อผ้าที่เราสวมใส่—เป็นเรื่องสำคัญจริง ๆ หรือ?” (8 กุมภาพันธ์ 1999) ดิฉันหยั่งรู้ค่างานที่คุณทำเพื่อจัด ‘อาหารตามเวลาที่สมควร’ แก่พวกเรา. (มัดธาย 24:45, ล.ม.) แต่คำอธิบายบางอย่างในบทความนี้ดูเหมือนแสดงถึงความคิดเห็นส่วนตัว. ที่คุณเขียนว่า “เสื้อยืดที่โฆษณาดาราภาพยนตร์หรือยอดนักกีฬา . . . ที่คุณชอบอาจกระตุ้นคุณให้ยกย่องบูชาวีรบุรุษ—ซึ่งเป็นการบูชารูปเคารพ” นั้นไม่ชอบด้วยเหตุผล. น่าจะเป็นไปได้ที่จะชอบ หรือแม้กระทั่งนิยมยกย่องนักกีฬาคนหนึ่งโดยไม่ละเมิดคำสั่งข้อหนึ่งข้อใดในคัมภีร์ไบเบิล.
เอ็ม. ดี., ฝรั่งเศส
เราขอขอบคุณที่คุณให้ข้อคิดเห็นอย่างตรงไปตรงมา แต่เราไม่เจตนาจะตั้งกฎเกณฑ์หรือกำหนดแบบการแต่งกายขึ้นมา. บทความของเราสนับสนุนผู้อ่านให้ใช้ “สุขภาพจิตดี” เมื่อตัดสินใจเลือกเสื้อผ้าที่เขาสวมใส่. (1 ติโมเธียว 2:9, 10, ล.ม.) ความคิดเห็นในเรื่องเสื้อยืดไม่ใช่หลักคำสอนแต่เป็นการยอมรับความเป็นไปได้ที่การสวมเสื้อผ้าบางแบบอาจก่อผลเสียแก่ผู้สวมเอง. ขณะที่อาจไม่มีอะไรผิดในการนิยมชมชอบความเก่งหรือพรสวรรค์ของบางคน จะเป็นการฉลาดไหมที่คริสเตียนจะสวมเสื้อผ้าบางอย่างที่อาจทำให้คนอื่นคิดว่าเขานิยมวิถีชีวิตและหลักศีลธรรมของคนที่ไม่ดำเนินชีวิตตามมาตรฐานของคัมภีร์ไบเบิล?—บ.ก.
ริวเดจาเนโร ในฐานะชาวคาริโอคา ราษฎรคนหนึ่งในริวเดจาเนโร ผมเห็นว่าบทความของคุณที่ชื่อ “ริวเดจาเนโร—งดงามและชวนให้หลงใหล” (8 มีนาคม 1999) ทั้งดึงดูดใจและให้ความรู้. ภาพลักษณ์ของนครริวเสียหายมากเนื่องจากการรายงานข่าวแบบที่น่าตื่นเต้นเร้าใจ.
โอ. ดี. ซี., บราซิล
เช่นที่เคยเป็นมาเสมอ ข้อมูลที่คุณให้มีการเตรียมอย่างรอบคอบ. คุณเลี่ยงการเสนอแง่คิดที่มีอคติเกี่ยวกับคนยากจนซึ่งมักถูกหาว่าเป็นต้นเหตุของปัญหาสังคมของนครริว.
วี. อาร์. แอล., บราซิล
จดหมายถึงพ่อแม่ ดิฉันได้รับกำลังใจมากจากบทความ “จดหมายพิเศษฉบับหนึ่งถึงพ่อแม่.” (8 มีนาคม 1999) นั่นแหละคือสิ่งที่ดิฉันน่าจะเขียนถึงคุณพ่อคุณแม่ของดิฉัน. ท่านทั้งสองเป็นตัวอย่างที่ดีในการเข้าร่วมการประชุมคริสเตียน, การออกไปเผยแพร่อย่างสม่ำเสมอ, และการแสดงน้ำใจต้อนรับแขก. คุณพ่อดิฉันเป็นผู้ช่วยงานรับใช้; ท่านคงต้องมีงานยุ่งมากกับหน้าที่ในประชาคม. ถึงกระนั้น ท่านก็จัดให้เรามีนันทนาการบ่อย ๆ และเราไม่เคยรู้สึกอิจฉาพวกเพื่อนนักเรียนเลย. ท่านเสียชีวิตในอุบัติเหตุจราจรตอนเดินทางกลับบ้านจากการประชุมใหญ่ของคริสเตียน และชีวิตพวกเราเปลี่ยนไปอย่างขนานใหญ่ทีเดียว. แต่โดยไม่ลืมวิถีชีวิตของท่านซึ่งถือเอาราชอาณาจักรเป็นอันดับแรกและความเชื่อของคุณแม่ ดิฉันได้รับการกระตุ้นให้รับใช้พระยะโฮวาต่อ ๆ ไป.
เอส. เค., ญี่ปุ่น
การดำรงอยู่ของพระเจ้า ดิฉันไม่อาจพรรณนาได้ว่าชุดบทความ “พระเจ้ามีจริงไหม?” (8 กุมภาพันธ์ 1999) มีประโยชน์มากแค่ไหน. บทความชุดนี้เผยให้ดิฉันเห็นถึงพระเจ้าผู้ที่ดิฉันได้ยินเกี่ยวกับพระองค์มามากเหลือเกินแต่ไม่เคยหาพบได้เลย. ขอบคุณจากก้นบึ้งของหัวใจที่ช่วยฉายแสงสว่างแห่งหนทางของความจริงแก่คนอย่างดิฉัน.
ซี. พี., บราซิล
มีค่าทั้งที่ตาบอด ขอบคุณสำหรับเรื่องราวชีวิตของ พอลีทิมิ เวเนตซิยานอส ใน “มีค่าและมีความสุขทั้งที่ฉันตาบอด” ในฉบับ 8 กุมภาพันธ์ 1999. ความกล้าหาญและความเชื่อที่มั่นคงเธอในพระเจ้ากระตุ้นหัวใจดิฉันอย่างล้ำลึกทีเดียว. ด้านหนึ่ง ชีวิตของผู้หญิงคนนี้เคยเต็มไปด้วยการสูญเสียและความยากลำบาก. แต่อีกด้านหนึ่ง นั่นเป็นชีวิตที่มั่งคั่งด้วยผลประโยชน์อันประมาณค่าไม่ได้. ดิฉันเชื่อว่าเรื่องราวของเธอจะให้ความช่วยเหลือและให้กำลังใจมากทีเดียวแก่ทุกคนที่เหนื่อยล้าในช่วงเวลาแห่งการวิ่งแข่งอย่างหนักเพื่อชีวิต.
เค. อาร์., รัสเซีย