อะไรเป็นปกติวิสัยของคุณ?
1 การประชุมต่าง ๆ ของคริสเตียนเป็นส่วนที่ขาดไม่ได้แห่งการนมัสการของเราต่อพระยะโฮวา. อัครสาวกเปาโลกระตุ้นเราอย่างเหมาะสมที่จะไม่ละทิ้งการชุมนุมร่วมกันของพวกเรา “เหมือนอย่างบางคนเคย (ทำเป็นปกติวิสัย, ล.ม.) กระทำนั้น.”—เฮ็บ. 10:25.
2 คุณมีความรู้สึกอย่างเดียวกันนี้ในการคบหาสมาคมกับพี่น้องของคุณที่การประชุมต่าง ๆ ของคริสเตียนไหม? อะไรเป็นปกติวิสัยของคุณในเรื่องนี้? คุณเข้าร่วมการประชุมทุกครั้งเป็นประจำรวมทั้งการศึกษาหนังสือประจำประชาคมไหม? หรือคุณพบว่าคุณขาดการประชุมต่าง ๆ จนเป็นปกติวิสัย? การประชุมมีความสำคัญเพียงไรในชีวิตของคุณ? คุณกำลังสนับสนุนคนอื่น ๆ ที่จะเข้าร่วมการประชุมต่าง ๆ เป็นประจำไหม? คุณกำลังสนับสนุนผู้เข้าร่วมการประชุมอนุสรณ์ที่จะเข้าร่วมประชุมต่าง ๆ เป็นประจำไหม?
3 ไม่ว่ากิจวัตรประจำของเราจะเป็นเช่นไร คำแนะนำของเปาโลไม่ควรถูกทำให้ด้อยค่า. ถึงแม้เป็นที่เข้าใจได้ว่า บางครั้งบางคราคริสเตียนอาจต้องขาดการประชุมไปเนื่องจากสุขภาพที่ไม่ดีหรือสภาพแวดล้อมอื่น ๆ เกินกว่าที่เขาจะควบคุมได้ ก็แน่นอนว่าสิ่งนี้ไม่ควรเป็นปกติวิสัยของเขา. (โรม 2:21) เนื่องด้วยมีพันธะมากมายที่จะต้องเอาใจใส่ ซึ่งอาจหมายถึงกิจกรรมตามระบอบการของพระเจ้ามากมาย คริสเตียนจำเป็นที่จะทำให้แน่ใจเกี่ยวกับสิ่งที่สำคัญกว่า. (ฟิลิป. 1:10, ล.ม.) ในท่ามกลางสิ่งที่สำคัญกว่าสำหรับคริสเตียนนั้นรวมเอาการประชุมไว้ด้วยและเป็นสิ่งสำคัญยิ่งสำหรับสุขภาพที่เข้มแข็งทางฝ่ายวิญญาณของเรา.
จงหนุนกำลังใจซึ่งกันและกัน
4 เมื่อเปาโลได้เขียนจดหมายถึงชาวโรมัน ท่านได้พูดว่าท่านมีความปรารถนาที่จะพบพวกเขา. ทำไมล่ะ? ก็เพื่อที่จะให้ของประทานฝ่ายวิญญาณบางอย่างเพื่อพวกเขาจะ “ได้ดำรงมั่นคงอยู่.” (โรม 1:11) ท่านไม่รู้สึกพอใจกับการที่เพียงแต่ส่งจดหมายถึงพวกเขา เขียนเรื่องราวที่จะให้พวกเขาอ่าน แต่ท่านรู้สึกว่าการคบหาสมาคม เป็นสิ่งสำคัญ ถูกแล้ว เป็นสิ่งจำเป็น เนื่องจากท่านได้กล่าวต่อไปว่า “เพื่อ . . . จะได้หนุนใจซึ่งกันและกัน.” (โรม 1:12) แม้แต่เปาโลซึ่งเป็นอัครสาวกคนหนึ่งยังได้สำนึกถึงความต้องการของท่านที่จะได้การหนุนกำลังใจโดยการคบหาสมาคมแบบคริสเตียน.
5 ในลักษณะอย่างเดียวกัน ณ การประชุมต่าง ๆ ของเรา เราควรกระตุ้นซึ่งกันและกันที่จะรักและทำการงานที่ดี. การยิ้มแย้มอย่างเป็นกันเองและการทักทายอย่างอบอุ่นมีผลกระทบที่ดีต่อคนอื่น ๆ. การออกความเห็นที่เสริมสร้าง ส่วนที่ได้มีการเตรียมตัวอย่างดีในระเบียบวาระ การเห็นความก้าวหน้าอื่น ๆ ทางฝ่ายวิญญาณ และเพียงแต่การได้อยู่ท่ามกลางพี่น้อง ณ ที่การประชุมต่าง ๆ เป็นการหนุนกำลังใจได้อย่างมาก. แม้ว่าเราเหนื่อยในตอนสิ้นสุดของวัน โดยปกติเราจะพบว่า เรารู้สึกดีขึ้นมากหลังจากเข้าร่วมการประชุม. มิตรภาพแบบคริสเตียนและความรักที่พี่น้องของเราแสดงออกต่อเราจะหนุนกำลังใจเราที่จะ “วิ่งแข่งด้วยความเพียรพยายาม ตามที่ได้กำหนดไว้สำหรับเรา.” (เฮ็บ. 12:1, ฉบับแปลใหม่) โดยการฟังอย่างตั้งใจต่อพระคำของพระเจ้า เราสามารถได้รับการเตรียมตัวที่จะยึดมั่นกับการประกาศแก่สาธารณะเกี่ยวกับความหวังของเราโดยไม่หวั่นไหว. แท้จริง มีพระพรมากมายที่มาจากการอยู่ ณ การประชุม.
6 เดี๋ยวนี้ยิ่งกว่าแต่ก่อน เราต้องยึดมั่นยิ่งขึ้นในความเชื่อของเราและกระตุ้นคนอื่น ๆ ให้รักและกระทำการดี. เราต้องขยันขันแข็งในความเพียรพยายามของเราที่จะเข้าร่วมการประชุมต่าง ๆ ของประชาคมทุก ๆ รายการ. เราไม่ต้องการที่จะตกเข้าสู่ปกติวิสัยหรือนิสัยของการละทิ้งการประชุมร่วมกัน. เราควรออกความเพียรพยายามด้วยจิตสำนึกที่จะหนุนกำลังใจและช่วยเหลือคนอื่นรวมทั้งผู้เข้าร่วมการประชุมอนุสรณ์ ให้อยู่ ณ การประชุมต่าง ๆ เป็นประจำ. ในวิธีนี้ เราจะแสดงให้เห็นความรักของเราต่อคนอื่น ๆ และการหยั่งรู้ค่าของเราต่อการประชุมต่าง ๆ ของคริสเตียน.