การเพ่งดูโลก
การจ่ายค่าเมาที่โรงเรียน
การดื่มจัดโดยนักศึกษาวิทยาลัยต้องจ่ายแพงในทุกวันนี้—แม้แต่ท่ามกลางคนเหล่านั้นที่ไม่ดื่มจัด ตามรายงานในยู.เอส. นิวส์ แอนด์ เวิลด์ รีพอร์ต. ในการสรุปผลจากการศึกษา ณ วิทยาลัย 140 แห่งซึ่งตีพิมพ์ใน วารสารแพทยสมาคมแห่งอเมริกา (ภาษาอังกฤษ) วารสารนั้นรายงานว่า 44 เปอร์เซ็นต์ของนักศึกษาวิทยาลัยเป็นคนดื่มจัด—นั่นหมายความว่าเวลาหนึ่งเวลาใดภายในสองสัปดาห์ที่ผ่านมาพวกผู้ชายได้ดื่มรวดเดียวห้าแก้ว และพวกผู้หญิงดื่มสี่แก้ว. สิบเก้าเปอร์เซ็นต์ดื่มจัดบ่อย ๆ พวกเขาได้ดื่มจัดอย่างน้อยสามครั้งในช่วงเวลาเดียวกัน. ในพวกที่ดื่มจัดมีเปอร์เซ็นต์สูงที่ได้รับผลซึ่งเป็นที่คาดหมายได้—พวกเขามีการเมาค้าง, มีเพศสัมพันธ์แบบที่ไม่ได้วางแผนการ, ขาดเรียน, ได้รับบาดเจ็บ, ทำความเสียหายแก่ทรัพย์สิน และอื่น ๆ. แต่นักเรียนคนอื่นก็รับความเสียหายด้วย. ณ โรงเรียนที่มีการดื่มจัด 9 ใน 10 คนของนักเรียนต้องจัดการกับปัญหาที่คนอื่นก่อขึ้นเพราะการดื่ม เช่น การเข้าหาเชิงเพศซึ่งไม่เป็นที่ต้องการ, การเสียหายต่อทรัพย์สิน, การขัดจังหวะการนอนหลับ, และการสบประมาทที่ทำให้ขายหน้า.
การล้างมืออย่างถูกต้อง
แพทย์ทั้งหลายกล่าวว่า กิจปฏิบัติง่าย ๆ คือการล้างมือเป็นประจำ “ช่วยกำจัดแบคทีเรียและไวรัสซึ่งเป็นสาเหตุของหวัด, ไข้หวัด, คออักเสบ, ความผิดปกติของกระเพาะและโรคที่ร้ายแรงกว่าอีก” เดอะ โตรอนโต สตาร์ รายงาน. หนังสือพิมพ์นั้นเสริมว่า “การศึกษา . . . รายหนึ่งโดยนักวิชาการโรคติดต่อนายแพทย์ ฮูลโย โซโต แห่งมอนตรีออลแสดงว่า การล้างมืออย่างถูกต้องสามารถลดการแพร่ของโรคติดต่อจากไวรัสและแบคทีเรียได้มาก—มากถึง 54 เปอร์เซ็นต์สำหรับระบบหายใจส่วนบน และ 72 เปอร์เซ็นต์ของกรณีท้องร่วง.” สมาคมวิชาสาขาเด็กแห่งแคนาดาแนะนำว่า การล้างมืออย่างถูกต้องควรรวมถึงการทำให้มือเปียกใต้น้ำไหล, ถูด้วยสบู่นับจนถึง 30 ล้างใต้น้ำไหลนับจนถึง 5 และในที่สุด เช็ดให้แห้งด้วยผ้าสะอาดที่คนอื่นไม่ใช้หรือกระดาษเช็ดมือหรือเครื่องเป่าให้แห้งที่ทำงานโดยอัตโนมัติ. โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้ที่จัดการกับอาหารในภัตตาคาร, แผงขายฮ็อตดอก, และสวนอาหาร ต้องเอาใจใส่อย่างเข้มงวดต่อการล้างมือ.
เหตุใดเด็ก ๆ ยอมแพ้ยาเสพย์ติด
“เราจะป้องกันได้อย่างไรไม่ให้ลูก ๆ ของเราไปพัวพันกับยาเสพย์ติดและแอลกอฮอล์ และเพราะเหตุใดเด็ก ๆ บางคนพบว่าง่ายกว่าที่จะ ‘เพียงบอกว่าไม่’ เมื่อเทียบกับคนอื่น? คำถามเหล่านี้ถูกยกขึ้นมาในนิตยสารบิดามารดา (ภาษาอังกฤษ) ซึ่งพบคำตอบที่มีทางเป็นไปได้จากการศึกษาที่ดำเนินโดยนักค้นคว้า ณ มหาวิทยาลัยแอริโซนา สหรัฐอเมริกา. การศึกษาครั้งนี้ตรวจสอบเด็ก ๆ เกือบ 1,200 คนในชั้นที่หกและเจ็ด และได้เพ่งเล็งไปยังปัจจัยเสี่ยงสิบประการซึ่งสงสัยกันว่ามีอิทธิพลผลักดันให้เด็ก ๆ ใช้ยาเสพย์ติดและแอลกอฮอล์อย่างผิด. ปัจจัยสำคัญที่สุดสองอย่างซึ่งบ่งชี้ถึงโอกาสที่จะเป็นผู้ใช้ยาเสพย์ติดคือ “การรับผลกระทบจากความกดดันของเพื่อนวัยเดียวกันโดยง่าย และการมีเพื่อนที่ใช้แอลกอฮอล์หรือยาเสพย์ติด.” อีกด้านหนึ่ง กลุ่มที่ทำการศึกษาพบว่า ความสำเร็จทางวิชาการอาจมีบทบาทในการป้องกัน—คงเพราะเป็นการส่งเสริมความภูมิใจในศักดิ์ศรีของตนและแทบจะไม่ส่งเสริมมิตรภาพกับผู้ใช้ยาเสพย์ติด.
ลูกกำพร้าเอดส์ในโรมาเนีย
ในโรมาเนีย 93 เปอร์เซ็นต์ของกรณีติดเชื้อ HIV ที่ทำให้เป็นเอดส์เกิดขึ้นท่ามกลางเด็ก ๆ อายุต่ำกว่า 12 ขวบ ผู้สื่อข่าว โร๊กซานา ดัสกาลู แห่งสำนักข่าวรอยเตอร์รายงาน. เธอให้ข้อสังเกตว่า เด็ก ๆ ที่มีเชื้อ HIV ซึ่งมีจำนวนหนาแน่นที่สุดในยุโรปพบที่เมืองท่าคอนสตานซา ที่นั่นเคยมีเด็กดังกล่าว 1,200 คน ที่ตายแล้วมี 420 คน. ครึ่งหนึ่งของเด็กเหล่านี้รับเชื้อโดยการถ่ายเลือดและจากการใช้กล้องฉีดยาที่ไม่ได้ฆ่าเชื้อ ก่อนระบบปกครองเก่าได้ล้มในปี 1989. เลือดที่ปนเปื้อนด้วยเอดส์นั้นส่วนใหญ่ขายโดยกลาสียากจนและถูกส่งตรงไปยังโรงพยาบาลและสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า. รายงานนั้นให้ข้อสังเกตว่า ในสถานรับสงเคราะห์เด็กที่ติดเชื้อ HIV ความสำเร็จ “ไม่ได้วัดกันโดยอัตราอยู่รอดแต่ด้วยวิธีที่เด็ก ๆ ใช้เวลาในวันเหล่านั้นก่อนจะตายและพวกเขาเผชิญหน้ากับความตายอย่างไร.” เจ้าหน้าที่คนหนึ่งที่ทำงานในสถานสงเคราะห์กล่าวว่า “เราไม่ปล่อยให้เด็ก ๆ ตายแต่ลำพังในเตียงของเขา. นางพยาบาลจะอุ้มเด็กนั่งในเก้าอี้โยกและโยกเขา.”
สภาพอับจนของคนยากไร้
คนจนในชนบททั่วโลกตกอยู่ในความทุกขเวทนา ตามรายงานของการประชุมสุดยอดระดับโลกเพื่อการพัฒนาทางสังคม ซึ่งเป็นการประชุมสหประชาชาติที่จัดขึ้นในโคเปนเฮเกน ประเทศเดนมาร์ก เมื่อไม่นานมานี้. มีการรายงานที่การประชุมสุดยอดว่า มากกว่าหนึ่งพันล้านคนอยู่ในสภาพยากจนข้นแค้นและมากกว่าครึ่งในจำนวนนั้นหิวโหยทุกวัน. ปัจจัยเอื้ออำนวยต่อปัญหานั้นคือการว่างงาน. การกะประมาณจำนวนของผู้คนทั้งสิ้นที่ไม่มีงานทำหรือทำงานไม่เต็มที่มีมากถึง 800 ล้านคน. สรุปแล้ว ราว ๆ 30 เปอร์เซ็นต์ของกองกำลังแรงงานทั้งหมดที่ว่าจ้างได้ไม่ถูกว่าจ้างอย่างมีประสิทธิภาพ. ในระหว่าง 1,100 ล้านถึง 1,300 ล้านคนอยู่ด้วยรายได้ต่ำกว่า 25 บาทต่อวัน. การไม่รู้หนังสือ ซึ่งทำให้ปัญหาร้ายแรงยิ่งขึ้น ก่อความข้องขัดใจแก่ 905 ล้านคน. จำนวนของพวกเขาไม่ลดลงง่าย เด็ก ๆ 130 ล้านคนไม่ไปโรงเรียนทั้ง ๆ ที่มีคุณสมบัติ และจำนวนของพวกเขาคาดว่าจะเพิ่มเป็น 144 ล้านคนพอถึงปี 2000.
ไฟจราจรสำหรับสัตว์หรือ?
เป็นเวลานานมาแล้วที่สัตว์ข้ามถนนอาจเป็นอันตรายต่อทั้งคนขับรถยนต์และสัตว์. วารสารธรรมชาติเทร์ โซวาช แห่งฝรั่งเศสรายงานว่า เนื่องด้วยอุบัติเหตุจำนวนมากเกิดขึ้นจากสัตว์ที่ข้ามถนนในป่าเวลากลางคืน เจ้าหน้าที่เทคนิคจากสำนักงานป่าไม้แห่งชาติของฝรั่งเศสได้ค้นพบเรื่องที่น่าแปลก. สัตว์จะหยุดเมื่อเห็นไฟแดง! การทดลองได้แสดงว่า ความถี่ของไฟแดงทำให้สัตว์ชะงักงันชั่วขณะหนึ่ง. ตามถนนในป่าของฝรั่งเศสมีการติดตั้งกระจกสะท้อนสีแดงซึ่งรับแสงจากไฟหน้ารถยนต์ที่แล่นมา แต่แทนที่จะสะท้อนแสงกลับไปสู่ผู้ขับรถ แสงจะถูกสะท้อนเข้าป่า. ก่อนจะกระโจนสู่ถนน พวกสัตว์จะรอจนกว่าแสงหายไป.
ความหวังใหม่ สำหรับคู่สมรสที่ไม่มีบุตร
เทคนิคใหม่ทางการแพทย์ช่วยคู่สมรสที่ไม่มีบุตรเอาชนะการเป็นหมัน สำนักข่าวฟราส เพรส รายงาน. เทคนิคนี้ซึ่งริเริ่มใช้ในเดนมาร์ก. ใช้เข็มแก้วที่บางที่สุดเพื่อวางสเปอร์มตัวเดียวบนไข่ภายในตัวผู้หญิง. แม้ว่าเทคนิคนี้ต้องใช้ความชำนาญและความพิถีพิถันมาก (สเปอร์มตัวหนึ่งวัดได้เพียงสองในพันส่วนของมิลลิเมตร ไข่หนึ่งฟองวัดได้หนึ่งในสิบของมิลลิเมตร) วิธีนี้ประสบผลสำเร็จ. ข้อได้เปรียบที่เพิ่มเข้ามาคือกระบวนการนี้เกิดขึ้นภายในร่างกายของผู้หญิงและใช้สเปอร์มของสามีแทนสเปอร์มของผู้บริจาคนิรนาม—ดังนั้นจึงหลีกเลี่ยงปัญหาที่ละเอียดอ่อนทางศีลธรรมและศาสนา. เนื่องจากสเปอร์มที่ด้อยคุณภาพเป็นเหตุของการเป็นหมันในหนึ่งส่วนสามของคู่สมรสที่ไม่มีบุตร แพทย์คนหนึ่งที่ใช้วิธีการนี้จึงรู้สึกว่า หลายคู่อาจมีความหวังใหม่ที่จะเริ่มครอบครัว.
แผ่นดินในบริเตนเป็นพิษ
เมื่อไม่นานมานี้ กระทรวงกลาโหมแห่งบริเตนยอมรับว่า ตนเป็นเจ้าของที่ดินหลายแปลงซึ่งปนเปื้อนด้วยมลพิษเกี่ยวกับอาวุธถึงขนาดที่ทรัพย์สินเหล่านั้นไม่อาจขายได้เลย วารสารนิวไซเยนติสต์ รายงาน. กระทรวงนั้นเป็นเจ้าของที่ 3,400 แปลงในบริเตนซึ่งมีพื้นที่รวม 1,513,538 ไร่. สองส่วนสามถูกใช้เป็นสนามซ้อมและสนามเป้า. เนื่องจากการตัดงบประมาณทหาร กระทรวงนี้จึงต้องขายที่ดินบางส่วนแต่ดูเหมือนไม่ทราบว่าจากทรัพย์สินเหล่านั้นมีมากน้อยแค่ไหนที่เป็นมลพิษเกินกว่ามนุษย์จะอาศัยอยู่ได้. คิดกันว่าอย่างน้อยพื้นที่แปดแห่งปนเปื้อนด้วยลักษณะการปล่อยรังสีจากสีที่เปล่งแสงซึ่งเคยใช้ในเข็มทิศทหารและหน้าปัดต่าง ๆ. สนามเป้าหลายแห่งเรี่ยราดไปด้วยลูกกระสุนที่ยังไม่ระเบิด. และเข้าใจว่าอย่างน้อยที่ดินแปลงหนึ่งปนเปื้อนด้วยวัตถุระเบิดที่มีก๊าซมัสตาดจากสงครามโลกครั้งที่หนึ่งซึ่งมีการกำจัดอย่างไม่ถูกต้องเมื่อปี 1918.