จากผู้อ่านของเรา
มนุษย์น้ำแข็งแห่งแอลป์ ผมเพิ่งอ่านจบเรื่อง “ความลึกลับของมนุษย์น้ำแข็งแห่งแอลป์.” (8 พฤษภาคม 1995) ผมต้องยอมรับว่าตอนแรกเมื่อได้รับ ผมไม่คิดว่าตัวเองจะชอบเรื่องนั้นเลย. แต่ผมกลับพบว่าบทความนั้นน่าสนใจอย่างยิ่ง! ผมหยั่งรู้ค่าวิธีที่บทความนั้นแสดงให้เห็นว่าทัศนะตามที่มักจะเชื่อกันเกี่ยวกับ “มนุษย์โบราณ” นั้นไม่ถูกต้อง.
เจ. เอส., สหรัฐ
หัวเรื่องที่สะดุดตาช่วยผมในการจำหน่ายวารสารเล่มหนึ่งกับผู้ชายคนหนึ่งที่ผมพบบนรถไฟ. สัปดาห์ต่อมาผมพบเขาอีกครั้งและเขาบอกว่า บทความนั้นเป็น “การเขียนที่มีคุณภาพสูง” และมีการคลี่คลายเรื่องเป็นอย่างดี. เขารับวารสารหอสังเกตการณ์ ฉบับล่าสุด.
จี. ซี., ญี่ปุ่น
ภาวะหมดระดู ในชุดบทความของคุณเรื่อง “การเข้าใจดีขึ้นเรื่องภาวะหมดระดู” (8 มีนาคม 1995) คุณพูดถึงการใช้ “น้ำมันพืชหรือน้ำมันผลไม้ น้ำมันวิตามินอี และเยลหล่อลื่น” เป็นวิธีการแก้ความแห้งฝ่ายสตรี. ในฐานะที่เป็นนักเรียนพยาบาลใกล้จะสำเร็จการศึกษา ดิฉันรู้สึกว่าต้องบอกว่า การหล่อลื่นที่อาศัยน้ำมันพืชและน้ำมันผลไม้เป็นสื่อสำหรับการเติบโตของแบคทีเรีย. ด้วยเหตุนี้ สารหล่อลื่นที่ละลายในน้ำได้จึงดีกว่า.
เอช. ดับเบิลยู., สหรัฐ
เราหยั่งรู้ค่าที่ได้รับข้อมูลใหม่นี้.—บ.ก.
เมื่ออายุ 45 ปี ดิฉันเริ่มมีปัญหากับอาการร้อนวูบวาบ. ดิฉันทนอาการนี้เป็นปี ๆ โดยไม่รับยาอะไรเลย. เพราะเหตุนี้ ดิฉันจึงร้องไห้เพราะรู้สึกถึงความเอาใจใส่ด้วยความรักซึ่งประจักษ์ในบทความของคุณ. บทความนั้นช่วยดิฉันให้เข้าใจถึงภาวะหมดระดูดีขึ้นและได้ตอบคำถามของดิฉันหลายข้อ.
เอส. ที. บี. เอ., บราซิล
หนุ่มสาวแต่งงาน ขอบคุณสำหรับบทความ “หนุ่มสาวถามว่า . . . แต่งงานเร็วเกินไป—เราจะประสบผลสำเร็จไหม?” (8 พฤษภาคม 1995) ในฐานะผู้ปกครองของประชาคม พวกเรานัดกันที่จะไปให้คำแนะนำแก่หนุ่มสาวคู่หนึ่งซึ่งกำลังประสบวิกฤตการณ์ในสายสมรส. ผมรู้สึกแปลกใจมากเมื่อฉบับนี้มาถึง. เรื่องพอดีกับสิ่งที่ต้องการเพื่อช่วยเหลือหนุ่มสาวคู่นี้! เราได้พิจารณาบทความนี้ทั้งหมดรวมทั้งข้อคัมภีร์ที่ยกมาอ้าง.
เอ็ม. ซี., บราซิล
การผัดวันประกันพรุ่ง บทความเรื่อง “การผัดวันประกันพรุ่ง—ตัวขโมยเวลา” (8 เมษายน 1995) เขียนมาในแนวที่เป็นประโยชน์และขบขัน. ขณะที่อ่านอยู่ ผมหัวเราะกับตัวเองเพราะผมมีนิสัยที่ไม่ดีชอบผัดวันประกันพรุ่งในเรื่องฝ่ายวิญญาณ.
เอฟ. บี. เอช., บราซิล
ดิฉันเป็นคนผัดวันประกันพรุ่งเรื้อรังตลอดส่วนใหญ่ของชีวิตดิฉัน จึงนับว่านี่เป็นข้อมูลที่เหมาะกับเวลา. บทความนั้นเขียนดีและดิฉันตั้งใจนำข้อมูลนั้นไปใช้เพื่อช่วยจัดเวลาดีกว่านี้. บ่อยครั้งดิฉันอยากเขียนจดหมายขอบคุณสำหรับบทความต่าง ๆ และไม่เคยทำสักที. เดี๋ยวนี้ดิฉันทำสำเร็จแล้ว!
เอ็ม. เอช., สหรัฐ
เมื่อดิฉันพลิกดูวารสารเล่มนั้นดิฉันสังเกตเห็นบทความนี้. ดิฉันอ่านคำนำโดยคิดว่าจะอ่านส่วนที่เหลือของบทความภายหลัง. แต่ถ้อยคำขึ้นต้นบอกว่า “หยุดก่อน! อย่าเพิ่งวางบทความนี้ลง!” เดี๋ยวนี้ดิฉันตระหนักว่าตัวเองได้ยอมต่อการถูกขโมยเวลาเนื่องด้วยการผัดวันประกันพรุ่ง.
เอ. อี., อิตาลี
ผมเป็นช่างตัดเสื้อและการผัดวันประกันพรุ่งเคยเป็นวิธีดำเนินชีวิตของผม. ผมละเลยการจดรายการสิ่งที่ต้องทำ, การมอบงานให้คนอื่นตามเวลา, และการวางแผนสำหรับการถูกขัดจังหวะ. แต่เดี๋ยวนี้ผมได้เรียนที่จะเอาคำแนะนำของคุณไปใช้และกำลังชื่นชมกับผลตอบแทน.
เอส. เอ็น., ไนจีเรีย
งูสวัด ดิฉันได้อ่านบทความของคุณเรื่อง “งูสวัด—การรับมือกับความปวด.” (8 พฤษภาคม 1995) สามวันต่อมาดิฉันเกิดผื่นบนผิวหนังซึ่งคล้ายกับคำพรรณนาเกี่ยวกับงูสวัดในบทความของคุณ. ดิฉันไปหาหมอและบอกเขาว่า ดิฉันคิดว่าตัวเองอาจเป็นงูสวัด. ดังที่คาดคิด เขาบอกดิฉันว่า “ไปสอนชั้นเรียนได้”—การวิจัยโรคของดิฉันถูกต้อง! เนื่องจากโรคนี้ถูกค้นพบในระยะแรก หมอบอกว่า ดิฉันจะไม่ต้องทนรับความเจ็บปวดมากอย่างที่คนไข้ที่เป็นงูสวัดส่วนใหญ่ต้องรับ. ขอบคุณสำหรับบทความของคุณ!
เค. บี., สหรัฐ