Ikaw ba’y Mapagpatawad?

SI Bill at ang kaniyang 16-na-taóng-gulang na anak, si Lisa, ay nahihirapang magkasundo. Ang kanilang maliliit na di-pagkakaunawaan ay madalas na humahantong sa sigawan. Sa wakas, ang igtingan ay umabot hanggang sa puntong si Lisa ay pinalayas.a

Lumipas ang panahon, natanto ni Lisa na siya ang may kasalanan at siya’y humingi ng tawad sa kaniyang ama. Subalit sa halip na patawarin si Lisa sa kaniyang naging mga pagkakamali, ang kaniyang amang nagagalit ay tumanggi na makipagpayapaan sa kaniya. Akalain mo! Ayaw niyang magpakita ng awa sa kaniyang sariling anak!

Daan-daang taon na ang lumipas nang isang taong walang kapintasan ang hinatulang mamatay dahil sa isang krimen na hindi niya ginawa. May mga saksing nagbigay ng bulaang patotoo, at ang pulitikal na mga opisyal ay tumangging maggawad ng katarungan. Ang taong iyon na walang sala ay si Jesu-Kristo. Mga ilang saglit bago siya namatay, siya’y nanalangin sa Diyos: “Ama, patawarin mo sila, sapagkat hindi nila nalalaman ang kanilang ginagawa.”​—Lucas 23:34.

Si Jesus ay saganang nagpatawad, mula sa kaniyang puso, at ang kaniyang mga alagad ay hinihimok na tularan siya sa bagay na ito. (Efeso 4:32) Gayunman, tulad ni Bill, marami ang walang-pusong ayaw magpatawad. Papaano ka naman kung tungkol sa bagay na ito? Ikaw ba ay handang magpatawad sa iba pagka sila’y nagkasala sa iyo? At kumusta naman ang tungkol sa malulubhang kasalanan? Kailangan bang patawarin din ang mga ito?

Ang Pagpapatawad Ay Isang Hamon

Ipagpalagay na nating hindi laging madali ang pagpapatawad. At sa mapanganib na mga panahong ito, lalong dumarami ang mga suliranin sa ugnayan ng mga tao. Malimit nang punô ng mga kaigtingan at mga kagipitan lalo na ang buhay pampamilya. Matagal nang sinabi ng Kristiyanong apostol na si Pablo na ang gayong mga kalagayan ay iiral sa “mga huling araw.” Sinabi niya: “Ang mga tao ay magiging maibigin sa kanilang sarili, mga maibigin sa salapi, mga mapagmapuri-sa-sarili, mga palalo, . . . mga walang pag-ibig sa kabutihan, mga mapagkanulo, mga matigas ang ulo, mga mapagmalaki.”​—2 Timoteo 3:1-4.

Kung gayon, di-maiiwasan na tayong lahat ay nakaharap sa mga kagipitan na sumusubok sa ating kakayahan na magpatawad sa iba. Isa pa, nakikipagpunyagi rin tayo sa atin mismong sarili. Ganito ang hinanakit ni Pablo: “Ang mabuti na nais ko ay hindi ko ginagawa, subalit ang masama na hindi ko nais ang siyang aking isinasagawa. Ngayon, kung ang hindi ko nais ang siyang ginagawa ko, ang nagsasagawa nito ay hindi na ako, kundi ang kasalanan na tumatahan sa akin.” (Roma 7:19, 20) Kaya naman, marami sa atin ang hindi mapagpatawad na gaya ng ibig natin. Tutal, ang minanang di-kasakdalan at kasalanan ay may malakas na impluwensiya sa ating lahat, anupat kung minsan ay inaalis sa atin ang pagkamadamayin sa mga kapuwa tao.

Nang himukin na patawarin ang isa na nakagawa sa kaniya ng maliit na pagkakamali, isang babae ang tumugon: “Walang sinuman ang karapat-dapat sa pagpapatawad.” Kung mamalasin ang gayong pangungusap ay waring malamig, walang-damdamin, mapangutya pa nga. Gayunman, kung susuriin, makikita natin na isinisiwalat nito ang pagkasiphayo na nadarama ng maraming tao pagka sila’y nakaharap sa isang sanlibutan na minamalas nila bilang mapag-imbot, walang-malasakit, at mapanganib. Ganito ang sabi ng isang lalaki: “Pagsasamantalahan ka lamang ng mga tao pagka pinatawad mo sila. Para kang tinatapak-tapakan.”

Hindi nga kataka-taka, kung gayon, na ang paglinang ng isang saloobing mapagpatawad ay mahirap sa mga huling araw na ito. Gayunman, hinihimok tayo ng Bibliya na magpatawad nang may kabaitan. (Ihambing ang 2 Corinto 2:7.) Bakit tayo dapat maging mapagpatawad?

[Talababa]