Тикәнликниң көйүши

МУСА қойлири үчүн отлақ издәп, узун йол жүрүп Һориб теғиға кәлгән еди. Бу йәрдә, у тикәнликтә от йениватқан болсиму, лекин тикәнликниң көйүп кәтмәйватқанлиғини көрди!

Муса: “Бу ғәлитә ишқу, йеқинирақ берип қарап бақайчу!”, дәп ойлиди. У йеқин кәлгәндә, тикәнликтин бир аваз чиқип: “Бу йәргә йеқин кәлмә, айиғиңни салғин, чүнки сән туруватқан йәр муқәддәстур”, деди. Пәрвәрдигар Йәһва периштәси арқилиқ Мусаға сөз қилған еди. Шуңа, Муса йүзини етивалди.

Андин кейин, Йәһва Худа униңға: “Мән хәлқимниң Мисирда азап-оқубәт тартиватқанлиғини көрдүм. Шуңа, мән уларни қуллуқтин қутқазмақчи. Буниң үчүн, өз хәлқимни Мисирдин елип чиқишқа мән сени әвәтимән”, деди. Йәһва өз хәлқини гөзәл зимин Қананға елип бармақчи болған еди.

Амма, Муса Йәһва Худаға: “Мән қанчилик улуқ адәм едим? Бу ишни қандақму қилалаймән? Лекин, мән барған биләнму, исраиллар маңа: “Сени ким әвәтти?”, десә, ундақта, немә дәймән?”, деди.

Пәрвәрдигар, җавап берип: “Ибраһимниң Худаси, Исһақниң Худаси вә Яқупниң Худаси болған ЙӘҺВА, мени силәргә әвәтти дегин”, деди. Йәһва йәнә: “Бу мениң мәңгүлүк исмим”, деди.

Бирақ, Муса пәйғәмбәр Йәһваға: “Мени Худа әвәтти десәм, улар маңа ишәнмисичу”, деди.

Йәһва Худа Мусадин: “Қолуңдики немә?”, дәп сориди.

Муса: “Таяқ”, дәп җавап бәрди.

Пәрвәрдигар: “Уни йәргә ташла”, дәп буйриди. Муса пәйғәмбәр уни йәргә ташливеди, таяқ иланға айланди. Андин кейин, Алла Йәһва Мусаға йәнә бир мөҗүзә көрсәтти. У Мусаға: “Қолуңни қойнуңға сал”, деди. Муса шундақ қилди. У қолини чиқарғинида, униң қоли худди аппақ қарға охшаш болуп қалған еди! Униң қоли қаримаққа мохо, дәп атилидиған яман кесәл болуп қалған еди. Кейин, Йәһва Мусаға үчинчи мөҗүзини көрситидиған күчни ата қилди. Ахирида, у Мусаға: “Сән мошу мөҗүзиләрни қилғиниңда, исраиллар сени Мениң әвәткәнлигимгә ишиниду”, деди.

Шуниң билән, Муса Йетрониң йениға қайтип келип: “Мениң Мисирға қайтип, уруқ-туққанлиримниң қандақ турғанлиғини көрүшүмгә рухсәт қилғайсиз”, деди. Йетро Мусаға ақ йол тилиди. Муса пәйғәмбәр Мисирға бериш үчүн сәпәргә атланди.