Давутниң падиша болуши

САУЛ Давутни тутушқа йәнә урунди. У әң яхши 3000 әскәрни таллап, Давутни издәшкә атланди. Давут бу ишлардин хәвәр тепип, Саул вә униң әскәрлириниң кечини өткүзүш үчүн тиккән лагерини күзүтүшкә пайлақчиларни әвәтти. Андин Давут, өзигә әгәшкән икки кишидин: “Қайсиңлар мән билән Саулниң лагериға барисиләр?”, дәп сориди.

Абишай: “Мән баримән”, дәп җавап бәрди. Абишай Давутниң ачиси Зеруйәниң оғли еди. Саул вә униң әскәрлири ухлаватқанда, Давут билән Абишай аваз чиқармай аста лагерьға кирди. Улар Саулниң баш тәрипигә қоюлған нәйзә билән су ичидиған суданни елип чиқип кәтти. Кишиләрниң һәммиси уйқиға кәткәч, һеч ким уларни көрмиди вә аяқ тивишини аңлимиди.

Қараңа, Давут билән Абишайға! Һазир улар Саулниң лагеридин чиқип, тағ чоққисидики бехәтәр җайға йетип барди. Давут вақирап, Исраил қошуниниң сәркәрдисигә: “Абнер, немә үчүн ғоҗайиниң падишани қоғдимайсән? Қара! Униң нәйзиси билән судини қени?”, деди.

Саул уйқидин охинип, Давутниң авазини аңлап тониди. У: “Сән Давутму?”, дәп сориди. Саул билән Абнерниң пәстә турғанлиғини көрдиңизму?

Давут: “Шундақ, ғоҗайиним падиша”, дәп Саулға җавап қайтурди. Давут соал сорап: “Немә үчүн мени мундақ қоғлайсән? Мән қандақ яманлиқ қилдим? Падишаниң нәйзиси бу йәрдә. Бир адәмни әвәткин, буни елип кәтсун”, деди.

Саул: “Мән хата қилдим, мән ахмақлиқ иш қилдим”, дәп тоғра қилмиғанлиғини етирап қилди. Шуниң билән, Давут кетип қалди, Саулму өйигә қайтип кәтти. Амма, Давут өз-өзигә: “Чоқум бир күни, Саул мени өлтүриду. Мән филистинликләрниң дөлитигә қечип беришим керәк”, деди. Һәм у шундақ қилди. Давут филистинликләрни алдап, өзиниң һазир улар тәрәпкә өткәнлигигә, уларни ишәндүрди.

Узун өтмәй, филистинликләр Исраилға қарши уруш қилди. Саул вә Йонатан һәр иккиси җәңдә өлди. Уларниң өлүми Давутни бәкму азаплиған еди. Шуңа, у кишини тәсирләндүридиған бир шеирни йезип оқуди: “Әй қериндишим Йонатан, сән үчүн чәктим һәсрәт. Сән, мән үчүн едиңғу, шунчә бәк қәдирлик!”.

Униңдин кейин, Давут Исраилниң Һиброн дегән шәһиригә қайтип кәтти. Саулниң оғли Ишбошетни падиша болушқа таллиғанлар билән Давутниң падиша болушини халайдиғанлар оттурисида уруш болди. Бирақ, ахирида Давутниң адәмлири ғалибә қилди. Давут падиша болғанда, 30 яшта еди. У Һибронда йәттә йерим жил һөкүмранлиқ қилди. Давут шу вақитларда егә болған оғуллиридин бир қанчисиниң исми Амнон, Абсалом вә Адонияһ еди.

Кейин, Давут вә униңға әгәшкәнләр Йерусалим дегән гөзәл шәһәрни егилиди. Давутниң ачисиниң йәнә бир оғли Йоаб, җәңдә қошунға башчилиқ қилған еди. Шуңа, Давут уни мукапатлап, қошунниң сәркәрдиси қилип бәлгүлиди. Мана һазир Давут Йерусалим шәһиридә һөкүмранлиқ қилишни башлиди.