Өлгәндә немә болиду?

Өлүм — у өмүргә қариму-қарши. Өлүм қаттиқ уйқиға охшайду (Йоһан 11:11—14). Өлгәнләр аңлимайду, көрмәйду, сөзлимәйду вә ойлимайду (Вәз 9:5, 10). Ялған дин өлгән адәмләр роһлар дунияда өлгән әвлатлири билән өмүр сүриду дәп үгүтиду. Муқәддәс китап униңға үгәтмәйду.

Өлгәнләр бизгә ярдәм берәлмәйду һәм зиянму кәлтүрәлмәйду. Көплигән адәмләр, өзлириниң ишинишичә, өлгәнләрниң роһиға тәгсун дәп, қурванлиқларни қилиду вә урпи-адәтләрни орунлайду. Бу ишлар Худаға яқмайду, чүнки улар Шәйтанниң ялғанчилиғида асасланған. Бу ишлар билән өлгәнләрниму рази қилиш мүмкин әмәс, чүнки улар һаят әмәс. Бизниң өлгәнләргә баш егишимиз вә улардин қорқушимиз натоғра. Биз пәқәт Худағила ибадәт қилишимиз керәк (Мәтта 4:10).

Өлгәнләр қайтидин яшайду. Йәһвә Худа йәрдики җәннәттә өмүр сүрүш үчүн, өлгәнләрни уйқисидин ойғитиду. Бирақ у мәзгил техи кәлмиди (Йоһан 5:28, 29; Әлчиләр 24:15). Биз адәмни уйқисидин охатқандәк Худа өлгәнләрни өлүмдин охиталайду (Марк 5:22, 23, 41, 42).

Биз өлмәймиз дегән ой-пикир — у Шәйтан Иблис тарқатқан ялғанчилиқ. Шәйтан вә униң җинлири өлгәнләрниң роһи тирик һәм улар адәмләргә ағриқ вә қайғу-һәсрәт елип келиду дегән ойға салиду. Бәзидә Шәйтан адәмләрни чүшләр вә көрүнүшләр билән алдайду. Йәһвә Худа өлгәнләр билән сөзлигән адәмләрни яман көриду (Қанун шәһри 18:10—12).