Мән һазир башқиларға ярдәм берәләймән

ӨТМҮШТИКИ ҺАЯТИМ:

Мән Гватемаланиң ғәрбийдики тағлиқ районға җайлашқан Акул дәп атилидиған шәһәрдә туғулдум. Аиләм майя хәлиқиниң ишел қәбилисигә мәнсүп кишиләр еди. Испан тилидин башқа йәнә ана тилимда сөзләп чоң болған едим. Мән туғулған чағда, Гватемалада ички уруш йүз бериватқан еди. Дәһшәтлик уруш 36 жил давам қилди. Бу рәһимсиз урушта ишел хәлқидин нурғун кишиләр һаятидин айрилди.

4 яш вақтимда, 7 яшлиқ акам тепивалған қол гранатиси билән ойнаватқанда, шу граната тосаттин партлап кәтти. Шу паҗиәлик вақиәдә мән қарғу болуп қалдим, акам болса, өлүп кәтти. Шу сәвәп балилиқ чағлирим Гватемала шәһиридики қарғу балиларниң мәктивидә өтти вә у йәрдә әмалар йезиғини (Брайль) оқушни үгәндим. У йәрдики оқутқучилар мениң башқа балилар билән параңлишишимға рухсәт бәрмәтти, шуңа һәммиси мениңдин өзини қачуратти. Өзүмни шунчилик ялғуз һис қилаттим. Шуңа һәр жили өйгә берип, апам билән биллә өткүзидиған икки айлиқ вақитни тәқәзалиқ билән күтәттим. Апам меһрибан аял еди, у дайим маңа көйүнәтти вә көңүл бөләтти. Бәк әпсуски, 10 йешимда апам аләмдин өтти. Бу дунияда бирдин-бир маңа сөйгү-муһәббәт көрситидиған кишидин айрилип қелип азаплинип қан жиғлидим.

11 йешимда өз жутумға қайттим вә өгәй акамниң аилиси билән биллә яшашқа башлидим. Улар қосиғимни ач, учамни кийим-кечәксиз қоймиған болсиму, һис-туйғулиримға һеч ким ярдәм берәлмәтти. Бәзидә: «Немә үчүн апам өлүп кәтти? Немә үчүн мән қарғу болуп қалдим?»— дәп Худадин сораттим. Адәмләр бу Алланиң ирадиси дейишәтти. Шуңа мән Худа шәпқәтсиз, адаләтсиз екән дегән хуласигә кәлгән вә өзүмни өлтүрүвелишни ойлиған едим.

Қарғу болғиним үчүн мән җисманий вә һиссий җәһәттин бәк аҗиз едим. Балилиқ чеғимда бир қанчә қетим җинсий хорлашқа учридим. Бу тоғрилиқ башқиларға һәргиз ейтмай жүрдүм, чүнки һечким буниңға көңүл бөлмәйду дәп ойлаттим. Адәмләр маңа камдин-кам сөз қилатти вә мениңму һеч ким билән параңлашқум кәлмәтти. Мән башқилардин өзүмни қачураттим, чүшкүнлүккә чүшүп қалған едим вә һеч кимгә ишәнмәттим.

МУҚӘДДӘС КИТАП ҺАЯТИМНИ ӨЗГӘРТТИ:

13 йешимда мәктәптә тәнәпүст вақтида бир әр-аял Йәһва гувачилири йенимға кәлди. Бир оқутқучим маңа ичи ағрип, шу әр-аялдин мени йоқлап келишни сориған екән. Улар маңа Муқәддәс китаптин өлүкләр тирилиду вә қарғуларниң көзлири ечилиду дегән вәдиләрни ейтип бәрди (Йәшая 35:5; Йоһан 5:28, 29). Уларниң ейтқанлирини бәк яқтураттим, бирақ адәттә адәмләр билән параң қилмиғач, шу әр-аял билән параңлишиш қийин болди. Улардин өзүмни қачурғинимға қаримастин, улар меһрибанлиқ вә сәвирчанлиқ билән Муқәддәс китаптики һәқиқәтләрни үгитиш үчүн мени йоқлап келишни давамлаштурди. Улар мән яшайдиған шәһәргә келиш үчүн тағдин өтүп 10 киллометрдин көпирәк йол меңишқа тоғра кәлгән еди.

Өгәй акамниң ейтишичә, бу әр-аял пакиз-рәтлик кийингән, лекин анчә бай әмәс кишиләр еди. Амма улар дайим маңа сәмимий қизиқиш көрситип, һәтта кичик соғиларни берип туратти. Уларниң маңа болған яхши муамилисини һис қилип, пәқәт Худаниң һәқиқий хизмәтчилири бундақ ғәрәзсиз ишларни қилиду дәп ойлидим.

Мән Брайль йезиғида нәшир қилинған материалларниң ярдимидә Муқәддәс китапни тәтқиқ қилип үгәндим. Гәрчә әқлим билән үгәнгәнлиримни чүшәнсәмму, қәлбимдә бәзи нәрсиләрни қобул қилиш тәс болған. Мәсилән, Худаниң маңа көңүл бөлидиғанлиғиға вә қериндашларниң худди Худа көрсәткәндәк, маңа сөйгү-муһәббәт көрситидиғанлиғиға ишәнмәттим. Мән баштин өткүзгән азап-оқубәтләргә Йәһваниң немә үчүн вақитлиқ йол қоюватқанлиғини чүшәнгән, бирақ Уни көйүмчан Ата сүпитидә қобул қилиш маңа қийин болған еди.

Муқәддәс китаптин алған билимләр аста-аста һаятқа болған көзқаришимни өзгәртти. Мәсилән, Худаниң азап чәккән инсанларға чоңқур һисдашлиқ қилидиғанлиғи һәққидә биливалдим. Қопал муамилигә дуч кәлгән хизмәтчилири һәққидә Худа мундақ дәп ейтқан: «Мән хәлқимниң Мисирдики дәрдини көрдүм.... Униң қанчилик азаплиниватқинини Мән билимән» (Чиқиш 3:7). Мән Йәһваниң көрсәткән меһир-шәпқитини чүшинип йәткәч, һаятимни Униңға беғишлашни қарар қилдим. 1988-жили чөмдүрүлүштин өтүп, Йәһва гувачиси болдум.

Чөмдүрүлүштин өтүп, бир жилдин кейин Эскуинтла шәһиригә йенида әмаларни тәрбийләш курсиға оқушқа чүштүм. У йәрдики ақсақаллардин бири мениң өз жутумда яшаватқанда, җамаәт жиғилишлириға қатнишиш үчүн мениң қанчилик җапа тартидиғанлиғимдин хәвәр тапқан. Сизгә ейтсам, әң йеқин җамаәт мән билән Муқәддәс китап үгинишини өткүзгән Йәһва гувачилири яшайдиған тағниң арқисида еди вә мәндәк көзи көрмәс кишигә сәпәр қилиш бәк қийин еди. Бу ақсақал маңа ярдәм бериш үчүн Эскуинтла шәһиридә мени өз өйидә турғузушқа вә жиғилишларға қатнишишимға ярдәм беришкә тәйяр болған Гувачиларни тапти. Шу күндин башлап та һазирғичә улар маңа өз аилә әзасидәк ғәмхорлуқ қилип кәлмәктә.

Етиқатдашлар маңа сәмимий меһир-муһәббитини қандақ көрсәткәнлиги һәққидә йәнә көп мисалларни кәлтүрүшкә болиду. Уларниң маңа қилған яхшилиқлирини мени Худаниң һәқиқий хизмәтчилириниң арисида екәнлигимгә ишәндүрди (Йоһан 13:34, 35).

ҺАЯТИМ ҚАНДАҚ ӨЗГӘРДИ?

Әнди мән өзүмни керәксиз вә үмүтсиз һис қилмаймән. Һазир мәналиқ һаят кәчүриватимән. Йәһва гувачилириниң толуқ вақитлиқ хизмәтчиси сүпитидә мән Муқәддәс китапқа асасланған тәлим бериш ишиға қатнишиватимән. Өз аҗизлиқлиримға әмәс, бәлки башқиларға Муқәддәс китаптики қиммәтлик һәқиқәтләрни үгитишкә көпирәк диққәт ағдуруватимән. Униңдин башқа, мән җамаәттә ақсақал болуп хизмәт қилиш вә көпчиликниң алдида Муқәддәс китапқа асасланған нутуқларни ейтиш вә һәтта чоң жиғилишларда, йәни миңлиған кишиләр алдида нутуқларни ейтиш шан-шәрипигә егә болдум.

2010-жили мән Сальвадор шәһиридә өткүзүлгән «Хизмәт маһаритини ашуруш мәктивидә» (һазир «Падишалиқ вәз ейтқучилири үчүн мәктәп» дәп атилиду) оқушни тамамлидим. Бу мәктәп мени җамаәттики мәсъулийәтлиримни яхширақ орунлашқа тәйярлиди. Бундақ тәлим-тәрбийиләрни елип, Йәһва мени қанчилик қәдирләйдиғанлиғини вә яхши көридиғанлиғини һис қилдим. Шундақла У Өз ишини орунлаш үчүн һәрқандақ инсанни тәрбийиләп тәйярлалайдиғанлиғини чүшәндим.

Әйса пәйғәмбәр: «Бәрмәк алмақтинму зор бәхит»,— дәп ейтқан (Әлчиләр 20:35, ҺЗ). Бүгүнки күндә мән өзүмни һәқиқәтән бәхитлик дәп ейталаймән вә илгири бу мүмкин әмәс болуп көрүнгән болсиму, әнди башқиларға ярдәм берәләймән.