Өтүп кетиш һейтиниң мәнаси

12:5—7, 12, 13, 24—27

Онинчи җазадин аман қелиш үчүн исраиллар Йәһваниң көрсәтмилиригә қулақ селиши муһим еди (Чқ 12:28). 14-нисан күниниң кечисидә аилиләр өз өйидә җәм болуши керәк болған. Улар бир яшлиқ қоза яки өшкини боғузлап, униң қенини ишикниң түврүгигә вә ишикниң үстүнки қисмиға сүркиши лазим еди. Исраиллар пүтүн мални отта кавап қилип, уни алдирап йәветиши керәк еди. Һечким әтигәнликкичә өз өйидин чиқмаслиғи зөрүр болған (Чқ 12:9—11, 22).

Итаәтчан болғанлиғимиз бүгүнки күндә бизни қандақ қоғдайду?