«Меһир-муһәббәтниң Худаси» биз билән биллә (Кор. 2-х. 13:11). У һәрқайсимизға шәхсән көңүл бөлиду. Униң меһир-муһәббити «бизни қоршайду» (Зәб. 32:10). Йәһваниң сөйгү-муһәббити һәққидә қанчилик көп чоңқур ойланғансири, У бизгә интайин көңүл бөлидиғанлиғини вә Униңға техиму йеқинлашқанлиғимизни көрүп йетәләймиз. Биз Униңға ич бағримизни төкүп, Униң меһир-муһәббитигә муһтаҗ екәнлигимизни очуқ ейталаймиз. Чүнки Худа бизни чоқум чүшинидиғанлиғиға вә ярдәм беришкә һәрқачан тәйяр екәнлигигә ишинимиз (Зәб. 145:19). Йәһва Худаниң меһир-муһәббити худди соғ бир күндә көйүп турған отқа охшаш, бизни җәлип қилиду. Униң сөйгү-муһәббити бәк күчлүк болсиму, ана меһригә охшаш назук. Һаятиңизниң һәрбир саһасида Йәһва Худаниң сөйгү-муһәббитини һис қилиш немә дегән зор бәхит! Шуңа, Зәбур язғучисиға охшаш, чин қәлбимиздин «мән Йәһва Худани яхши көримән» дәп ейтайли! (Зәб. 116:1). w24.01 31-б., 19, 20-абз.

Һәзрити Әйса кишиләргә Худаниң исми Йәһва дәп ейтиштин көпирәк ишларни қилған. Әйса тәлим бәргән йәһудийлар аллиқачан Худаниң исмини биләтти. Бирақ Худани чүшәндүрүштә Әйса өзи башламчи болған (Йоһ. 1:17, 18). Мәсилән, Ибраний Язмиларда Йәһваниң рәһим-шәпқәтлик вә көйүмчан Худа екәнлиги ашкарә қилинған (Чиқ. 34:5—7). Әшу һәқиқәтни Әйса Мәсиһ адашқан оғул вә униң атиси һәққидики мисални ейтқинида, ениқ көрситип бәргән. Товва қилған оғли «техи жирақта болғанда», атиси униң алдиға жүгрәп чиқип, уни қучақлап, чин қәлбидин кәчүргәнлигини оқуғинимизда, Йәһваниң рәһим-шәпқити вә көйүмчанлиғини көз алдимизға кәлтүрәләймиз (Луқа 15:11—32). Бундақ тәсвирләр арқилиқ Әйса өз Атисиниң есил пәзиләтлирини чүшәндүргән. w24.02 10-б., 8, 9-абз.

Йәһва азап-оқубәт чәккәнләргә тәсәлли берип, җенини арам тапқузиду. Рәһим-шәпқәтлик болуп, башқиларға тәсәлли бериштә Йәһвани қандақ үлгә қилалаймиз? Ундақ қилишниң бир усули — бәзи гөзәл пәзиләтләрни йетилдүрүш. Бу қайси пәзиләтләр? Һәр күни бир-биримизгә сөйгү-муһәббәт көрситип, давамлиқ «тәсәлли беришимизгә» немә ярдәм бериду? (Сал. 1-х. 4:18). Биз қериндашларға ич ағритип, уларни яхши көрүп, меһрибан болушимиз керәк (Кол. 3:12; Пет. 1-х. 3:8). Бу пәзиләтләр бизгә қандақ ярдәм бериду? Биз қериндашларға һисдашлиқ қилип, уларға сәмимий көйүнсәк, улар қийинчилиқларға учриғанда тәсәлли бәрмәй туралмаймиз. Худди Әйса ейтқандәк, «адәмниң қәлбидә немә толуп ташқан болса еғиздин шу чиқиду. Яхши адәм өз яхши ғәзнисидин яхши нәрсиләрни чиқириду. Яман адәм яман ғәзнисидин яман нәрсиләрни чиқириду» (Мәт. 12:34, 35, КТ). Муһтаҗлиқта қалған қериндашлиримизға илһам-мәдәт бериш — уларға сөйгү-муһәббитимизни көрситишиниң муһим бир йоли. w23.11 10-б., 10, 11-абз.