প্ৰভুৰ সন্ধ্যা ভোজ

১. দ-য়া-লু পি-তা হে যি-হো-ৱা,

এই বি-শেষ প-বি-ত্ৰ স-ন্ধ্যা!

নি-স্তা-ৰৰ সেই ৰা-তি, স্ম-ৰণ ক-ৰোঁ আ-জি,

দে-খু-ৱা-লা প্ৰেম যে তু-মি।

মে-ৰৰ উ-ছ-ৰ্গাত বি-শ্বাস ৰা-খি,

তো-মাৰ লো-কে হয় মু-ক-লি;

শ-তি-কাৰ পা-ছ-তে, যী-চু-ৱে দি-লে প্ৰাণ,

আ-মাৰ বা-বে দি-লে ব-লি-দান।

২. ৰু-টি, দ্ৰা-ক্ষা-ৰ-সৰ এই পা-ত্ৰ,

স্ম-ৰণ ক-ৰাই ত্যা-গৰ মূ-ল্য।

মু-ক্তি-প-ণৰ এই দাম,

পু-ত্ৰৰ সেই ব-লি-দান,

মৃ-ত্যু-লৈ-কে নি-ষ্ঠাত থা-কি;

দি-লা আ-শা জী-ৱ-নৰ তু-মি,

মূ-ল্য-ৱান হʼ-লোঁ যে আ-মি;

তো-মাৰ দ-য়াৰ বা-বে

পা-লোঁ আ-মি উ-দ্ধাৰ,

হʼ-লোঁ মৃ-ত্যুৰ প-ৰা যে মু-ক্ত।

৩. যাঃ তু-মি মা-তি-লা যে আ-মাক,

ক-ৰোঁ কে-নে-কৈ অ-স্বী-কাৰ।

আ-ছোঁ পা-পত ডু-বি, দি-লা

পু-ত্ৰক তু-মি,

দে-খু-ৱা-লা প্ৰেম যে তো-মাৰ;

ধ-ন্য-বাদ হে যি-হো-ৱা তো-মাক,

ক-ৰি-লা পু-ত্ৰৰ ব-লি-দান;

এ-কে-ল-গে চ-লি যী-চুৰ সৈ-তে আ-মি,

পাওঁ যা-তে চি-ৰ-কা-লৰ জী-ৱন।