মৃদুভাৱ বা কোমল স্বভাৱৰ হোৱাটো দুৰ্বলতা নহয়। কাৰণ কোনো কঠিন পৰিস্থিতিত নিজকে নিয়ন্ত্ৰণত ৰাখিবলৈ শক্তিৰ প্ৰয়োজন হয়। মৃদুভাৱ বা কোমলতা পবিত্ৰ শক্তিৰ ফলৰ এটা ভাগ হয়। (গালা. ৫:২২, ২৩) বাইবেলত যি গ্ৰীক শব্দৰ অনুবাদ মৃদুভাৱ কৰা হৈছে, সেই শব্দ প্ৰায় এনে বনৰীয়া ঘোঁৰাৰ ক্ষেত্ৰত ব্যৱহাৰ কৰা হয়, যাক নিয়ন্ত্ৰণত থাকিবলৈ শিকোৱা হৈছে। চিন্তা কৰক, এটা বনৰীয়া ঘোঁৰা শান্ত হৈ থাকিবলৈ শিকিছে। যদিও সি শান্ত হৈ আছে, তথাপি এতিয়াও সি শক্তিশালী। গতিকে, আমি কি কৰিব পাৰোঁ যাতে কোমল স্বভাৱ আমাৰ শক্তি হৈ পৰে? আমি এয়া নিজৰ শক্তিৰে কৰিব নোৱাৰোঁ। ইয়াৰ বাবে আমি যিহোৱাৰ পৰা পবিত্ৰ শক্তি বিচাৰিব লাগিব যাতে আমি অন্তৰত ভাল গুণ বঢ়াব পাৰোঁ। বহুতো ভাই-ভনীয়ে এইদৰেই কৰিলে। যেনে, লোকসকলে তেওঁলোকৰ লগত তৰ্ক কৰোঁতে তেওঁলোকে শান্ত হৈ থাকিল আৰু আন লোকসকলৰ ওপৰত ইয়াৰ ভাল প্ৰভাৱ পৰিলে।—২ তীম. ২:২৪, ২৫. w২৩.০৯ ১৫ ¶৩

পাঁচনি যোহনে এটা দৰ্শনত দেখিছিল যে ২৪ জন প্ৰাচীনে স্বৰ্গত যিহোৱাৰ উপাসনা কৰিছে। তেওঁলোকে যিহোৱাৰ প্ৰশংসা কৰি এইদৰে কৈছিল, “তুমিয়েই প্ৰশংসা, সমাদৰ আৰু পৰাক্ৰম পোৱাৰ যোগ্য।” (প্ৰকা. ৪:১০, ১১) বিশ্বাসী স্বৰ্গদূতসকলৰ ওচৰতো যিহোৱাৰ প্ৰশংসা কৰাৰ বহুতো কাৰণ আছে। তেওঁলোকে স্বৰ্গত যিহোৱাৰ লগত থাকে, সেইবাবে তেওঁক ভালদৰে জানে। যিহোৱাই যি কাম কৰে, তাৰ পৰা তেওঁলোকে বুজি পাই যে তেওঁ কেনেধৰণৰ ঈশ্বৰ হয় আৰু তেওঁৰ কি কি গুণ আছে। সেইবাবে, তেওঁলোকে যিহোৱাৰ প্ৰশংসা কৰে। (ইয়ো. ৩৮:৪-৭) যিহোৱালৈ প্ৰাৰ্থনা কৰাৰ সময়ত আমিও তেওঁৰ প্ৰশংসা কৰিব পাৰোঁ আৰু তেওঁক জনাব পাৰোঁ যে তেওঁৰ কি কথা আমাক ভাল লাগে আৰু কিয়। এয়া আমি কেনেকৈ কৰিব পাৰোঁ? বাইবেল অধ্যয়ন কৰাৰ সময়ত আমি চিন্তা কৰিব পাৰোঁ যে যিহোৱাৰ কি গুণ আৰু কোনটো কথা আমাক ভাল লাগে। (ইয়ো. ৩৭:২৩; ৰোম. ১১:৩৩) তাৰ পাছত যেতিয়া আপুনি প্ৰাৰ্থনা কৰিব, তেতিয়া সেই বিষয়ে তেওঁক জনাওক আৰু প্ৰশংসা কৰক। ইয়াৰ উপৰিও চিন্তা কৰক যে যিহোৱাই আপোনাৰ বাবে আৰু বিশ্বজুৰি ভাই-ভনীসকলৰ বাবে কি কি কৰিছে।—১ চমূ.২:১, ২. w২৩.০৫ ৩-৪ ¶৬-৭

ঈশ্বৰৰ লোকসকলে ১৯১৯ চনত মহা-বাবিলৰ পৰা মুকলি হʼল। সেই বছৰতে ‘বিশ্বাসী বুদ্ধিমান দাসক’ নিযুক্ত কৰা হʼল। এয়া একেবাৰে সঠিক সময় আছিল। ‘পবিত্ৰ আলি’ অলপতে খোলা হʼল! এই দাসে নিজৰ কাম আৰম্ভ কৰিলে আৰু এই পবিত্ৰ আলিত গৈ থাকিবলৈ নম্ৰ মনৰ লোকসকলক আদৰণি জনাবলৈ ধৰিলে। (মথি ২৪:৪৫-৪৭; যিচ. ৩৫:৮) অতীতত যিহোৱাৰ বিশ্বাসী লোকসকলে “পবিত্ৰ আলি” তৈয়াৰ কৰিবলৈ যি পৰিশ্ৰম কৰিছিল, তাৰ বাবে এই পথত চলা নতুন লোকসকলে যিহোৱা আৰু তেওঁৰ উদ্দেশ্যৰ বিষয়ে বহুতো কথা শিকিব পাৰিলেহেঁতেন। (হিতো. ৪:১৮) তেওঁলোকে যিহোৱাৰ মানদণ্ডৰ অনুসৰি নিজৰ জীৱনত সাল-সলনি কৰিব পাৰিলেহেঁতেন। কিন্তু তেওঁৰ লোকসকলে এদিনতে সকলোবোৰ সাল-সলনি কৰিব বুলি যিহোৱাই আশা কৰা নাছিল। তেওঁ জানে এনে কৰিবলৈ সময়ৰ প্ৰয়োজন, সেইবাবে তেওঁ লাহে লাহে তেওঁলোকৰ চিন্তাধাৰা শুধৰণি কৰে। চিন্তা কৰকচোন, এনে এক সময় হʼব, যেতিয়া আমি সকলোৱে নিজৰ কামৰ পৰা যিহোৱাৰ মন আনন্দিত কৰিব পাৰিম! যিদৰে এখন ৰাস্তাক একেৰাহে মেৰামতি কৰি থকাৰ প্ৰয়োজন হয়। ঠিক সেইদৰে ১৯১৯ চনৰ পৰা ‘পবিত্ৰ আলিত’ একেৰাহে কাম চলি আছে যাতে নম্ৰ মনৰ লোকসকলে মহা-বাবিলৰ পৰা ওলাই আহি এই পথত গৈ থাকিব পাৰে। w২৩.০৫ ১৭¶১৫; ১৯ ¶১৬