যদি আপুনি এখন ঘৰ কিনিব বিচাৰিছে। তেনেহʼলে আপুনি নিজে গৈ ঘৰখনৰ সকলো ভালদৰে চাব। ঠিক সেইদৰে যেতিয়া আমি বাইবেল পঢ়োঁ আৰু অধ্যয়ন কৰোঁ, তেতিয়াও আমি এইদৰে কৰিব পাৰোঁ। যদি আপুনি খৰ-খেদাকৈ ইয়াক পঢ়ে, তেনেহ’লে আপুনি ইয়াৰ কিছুমান কথাহে গ’ম পাব অৰ্থাৎ ‘ঈশ্বৰৰ বচনসমূহৰ আদিকথাহে।’ (ইব্ৰী ৫:১২) আমি এইদৰে কৰিব নিবিচাৰোঁ। আমি এই বিল্ডিঙৰ ভিতৰলৈ যাব বিচাৰোঁ, অৰ্থাৎ ইয়াৰ সৰু সৰু কথাও ভালদৰে বুজিব বিচাৰোঁ। এনেদৰে কৰিবলৈ প্ৰথমে আমি চিন্তা কৰিব লাগিব যে আমি কি কি সত্যতাৰ ওপৰত বিশ্বাস কৰোঁ আৰু সেইবোৰ ভালদৰে বুজিব লাগিব। তাৰ পাছত আমি সেইবোৰ কিয় বিশ্বাস কৰোঁ এয়া জানিবলৈ চেষ্টা কৰিব লাগিব। ইয়াৰ উপৰিও বাইবেলৰ বেলেগ বেলেগ অংশ এটাই আনটোৰ লগত কেনেকৈ জড়িত হৈ আছে তাক জানিবলৈ চেষ্টা কৰিব লাগিব।ঈশ্বৰৰ বাক্যক আৰু ভালদৰে বুজিবলৈ আমাক ইয়াত লিখা গভীৰ কথাবোৰ আৰু সত্যতাবোৰক জনা উচিত। পাঁচনি পৌলে খ্ৰীষ্টান ভাই-ভনীসকলক ঈশ্বৰৰ বাক্য ভালদৰে অধ্যয়ন কৰিবলৈ অনুৰোধ কৰিছিল যাতে তেওঁলোকে ইয়াৰ দীঘল, বহল, দ আৰু ওখৰ বিষয়ে ভালদৰে বুজিব পাৰে। এইদৰে কৰাৰ যোগেদি তেওঁলোকে নিজৰ বিশ্বাস ‘শিপা ধৰাই আৰু বলৱন্ত হৈ’ বিশ্বাসত টিকি থাকিব পাৰিলেহেতেঁন। (ইফি. ৩:১৪-১৯) আমিও এইদৰে কৰা উচিত। w২৩.১০ ১৮-১৯ ¶১-৩

বাইবেলত বহুতো লোকৰ উদাহৰণ দিয়া হৈছে যিসকলে ধৈৰ্য্যৰে কাম কৰিলে। গতিকে ব্যক্তিগত অধ্যয়নৰ সময়ছোৱাত এনে লোকসকলৰ বিষয়ে অনুসন্ধান কৰক আৰু তেওঁলোকৰ পৰা শিকক। যেনে, আপুনি দায়ূদৰ বিষয়ে অধ্যয়ন কৰিব পাৰে। সৰু থাকোঁতেই তেওঁক ৰজা হোৱাৰ বাবে অভিষিক্ত কৰা হৈছিল। কিন্তু ৰজা হ’বলৈ তেওঁ বহু বছৰ অপেক্ষা কৰিবলগীয়া হ’ল। চিমিয়োন আৰু হান্নাই মচীহক চাবলৈ বহু বছৰলৈকে অপেক্ষা কৰিলে আৰু এই সময়ছোৱাত বিশ্বাসী হৈ তেওঁলোকে যিহোৱাৰ সেৱা কৰি থাকিল। (লূক ২:২৫, ৩৬-৩৮) যেতিয়া আপুনি এই ঘটনাবোৰ পঢ়ে, তেতিয়া এই প্ৰশ্নবোৰৰ বিষয়ে চিন্তা কৰক: ‘এই ব্যক্তিজনে কিয় ধৈৰ্য্যৰে কাম কৰিব পাৰিলে? ধৈৰ্য্য ধৰাৰ বাবে তেওঁৰ কি লাভ হ’ল? মই তেওঁৰ দৰে কেনেকৈ হ’ব পাৰোঁ?’ আপুনি সেই লোকসকলৰ বিষয়েও পঢ়িব পাৰে, যিসকলে ধৈৰ্য্যৰে কাম কৰা নাছিল। (১ চমূ. ১৩:৮-১৪) তেওঁলোকৰ বিষয়ে অধ্যয়ন কৰাৰ সময়ত চিন্তা কৰক, ‘এই ব্যক্তিজনে কিয় ধৈৰ্য্যৰে কাম কৰিব নোৱাৰিলে? ইয়াৰ বাবে তেওঁৰ কি পৰিণাম হ’ল?‘ w২৩.০৮ ২৫ ¶১৫

পাঁচনি পিতৰে যিকোনো পৰিস্থিতিত যীচুৰ পাছত চলিবলৈ এৰি দিয়া নাছিল। তেওঁ এজন বিশ্বাসী খ্ৰীষ্টান আছিল। এবাৰ যীচুৱে এনে এটা কথা কৈছিল, যিটো তেওঁৰ শিষ্যসকলে বুজি পোৱা নাছিল। (যোহ. ৬:৬৮) তেতিয়া বহুতো লোকে যীচুৰ পাছত চলিবলৈ এৰি দিলে। তেওঁলোকে যীচুৱে কোৱা কথাৰ অৰ্থ কি তাক জানিবলৈ চেষ্টা নকৰিলে আৰু তাৰ অৰ্থ যীচুৱে বুজাই দিব বুলিও অপেক্ষা নকৰিলে। কিন্তু পিতৰ যীচুৰ বিশ্বাসী হৈ থাকিল। তেওঁ যীচুক এৰি দিয়া নাছিল। তেওঁ জানিছিল যে “অনন্ত জীৱনৰ কথা” যীচুৰ ওচৰতে আছে। যীচুৱে জানিছিল যে পিতৰ আৰু আন পাঁচনিসকলে তেওঁক এৰি দিব। তথাপি যীচুৱে যি কʼলে তাৰ পৰা প্ৰমাণ হʼল যে পিতৰৰ ওপৰত তেওঁৰ সম্পূৰ্ণ বিশ্বাস আছিল। তেওঁৰ ভৰসা আছিল যে পিতৰে অনুতাপ কৰি উভতি আহিব আৰু সদায় তেওঁৰ বিশ্বাসী হৈ থাকিব। (লূক ২২:৩১, ৩২) যীচুৱে এয়াও বুজি পাইছিল যে তেওঁলোকৰ “আত্মা ইচ্ছুক, কিন্তু শৰীৰ দুৰ্ব্বল।” (মাৰ্ক ১৪:৩৮) সেইবাবে, পিতৰে যেতিয়া তেওঁক চিনি পাবলৈ অস্বীকাৰ কৰিছিল, তেতিয়াও যীচুৱে তেওঁক এৰি দিয়া নাছিল। যীচু আকৌ জীৱিত হোৱাৰ পাছত পিতৰক লগ কৰিছিল আৰু সেই সময়ত পিতৰ হয়তো অকলে আছিল। (মাৰ্ক ১৬:৭; লূক ২৪:৩৪; ১ কৰি. ১৫:৫) পিতৰ বহুত দুখত আছিল কিন্তু তেওঁ যীচুক দেখাৰ পাছত তেওঁ হয়তো বহুত উৎসাহিত হʼল। w২৩.০৯ ২২ ¶৯-১০