পাঁচনি পিতৰে যিকোনো পৰিস্থিতিত যীচুৰ পাছত চলিবলৈ এৰি দিয়া নাছিল। তেওঁ এজন বিশ্বাসী খ্ৰীষ্টান আছিল। এবাৰ যীচুৱে এনে এটা কথা কৈছিল, যিটো তেওঁৰ শিষ্যসকলে বুজি পোৱা নাছিল। (যোহ. ৬:৬৮) তেতিয়া বহুতো লোকে যীচুৰ পাছত চলিবলৈ এৰি দিলে। তেওঁলোকে যীচুৱে কোৱা কথাৰ অৰ্থ কি তাক জানিবলৈ চেষ্টা নকৰিলে আৰু তাৰ অৰ্থ যীচুৱে বুজাই দিব বুলিও অপেক্ষা নকৰিলে। কিন্তু পিতৰ যীচুৰ বিশ্বাসী হৈ থাকিল। তেওঁ যীচুক এৰি দিয়া নাছিল। তেওঁ জানিছিল যে “অনন্ত জীৱনৰ কথা” যীচুৰ ওচৰতে আছে। যীচুৱে জানিছিল যে পিতৰ আৰু আন পাঁচনিসকলে তেওঁক এৰি দিব। তথাপি যীচুৱে যি কʼলে তাৰ পৰা প্ৰমাণ হʼল যে পিতৰৰ ওপৰত তেওঁৰ সম্পূৰ্ণ বিশ্বাস আছিল। তেওঁৰ ভৰসা আছিল যে পিতৰে অনুতাপ কৰি উভতি আহিব আৰু সদায় তেওঁৰ বিশ্বাসী হৈ থাকিব। (লূক ২২:৩১, ৩২) যীচুৱে এয়াও বুজি পাইছিল যে তেওঁলোকৰ “আত্মা ইচ্ছুক, কিন্তু শৰীৰ দুৰ্ব্বল।” (মাৰ্ক ১৪:৩৮) সেইবাবে, পিতৰে যেতিয়া তেওঁক চিনি পাবলৈ অস্বীকাৰ কৰিছিল, তেতিয়াও যীচুৱে তেওঁক এৰি দিয়া নাছিল। যীচু আকৌ জীৱিত হোৱাৰ পাছত পিতৰক লগ কৰিছিল আৰু সেই সময়ত পিতৰ হয়তো অকলে আছিল। (মাৰ্ক ১৬:৭; লূক ২৪:৩৪; ১ কৰি. ১৫:৫) পিতৰ বহুত দুখত আছিল কিন্তু তেওঁ যীচুক দেখাৰ পাছত তেওঁ হয়তো বহুত উৎসাহিত হʼল। w২৩.০৯ ২২ ¶৯-১০

যি কোনোৱে ঈশ্বৰৰ ওপৰত বিশ্বাস কৰে, ঈশ্বৰে তেওঁলোকৰ পাপ ঢাকি দিয়ে। তেওঁ তেওঁলোকৰ পাপ সম্পূৰ্ণৰূপে ক্ষমা কৰে আৰু সেইবোৰৰ পুনৰ হিচাপ নলয়। (গীত ৩২:১, ২) এইদৰে তেওঁলোকৰ বিশ্বাসৰ বাবে ঈশ্বৰে তেওঁলোকক নিৰ্দোষী আৰু ভাল ব্যক্তি বুলি ভাবে। যিহোৱা ঈশ্বৰে অব্ৰাহাম, দায়ূদ আৰু আন বিশ্বাসী সেৱকসকলক ভাল ব্যক্তি বুলি কʼলে। কিন্তু তেওঁলোকেও অসিদ্ধ আছিল আৰু তেওঁলোকৰ পৰাও ভুল হৈছিল। তথাপিও তেওঁলোকৰ বিশ্বাসৰ বাবে ঈশ্বৰে তেওঁলোকক ভাল ব্যক্তি বা নিৰ্দোষী বুলি গণ্য কৰিলে। বিশেষকৈ, সেই লোকসকলৰ তুলনাত যিসকলে তেওঁৰ ওপৰত বিশ্বাস কৰা নাছিল। (ইফি. ২:১২) পাঁচনি পৌলে ৰোমীয়া নামৰ নিজৰ চিঠিখনত বুজালে যে যিসকলে ঈশ্বৰৰ ওপৰত বিশ্বাস কৰে, তেওঁলোকে ঈশ্বৰৰ বন্ধু হʼব পাৰে। অব্ৰাহাম আৰু দায়ূদেও ঈশ্বৰৰ বন্ধু হʼব পাৰিলে। কাৰণ তেওঁলোকে ঈশ্বৰৰ ওপৰত বিশ্বাস কৰিছিল। ঠিক সেইদৰে, আজি আমিও যদি ঈশ্বৰৰ ওপৰত বিশ্বাস কৰোঁ, তেনেহʼলে আমি তেওঁৰ বন্ধু হʼব পাৰিম। w২৩.১২ ৩ ¶৬-৭

আজি সকলো খ্ৰীষ্টানৰ ওচৰত যিহোৱাক বলিদান দিয়াৰ এটা বিশেষ সুযোগ আছে। আমি ঈশ্বৰৰ ৰাজ্যত কামত নিজৰ সময় আৰু সঁজুলি ব্যৱহাৰ কৰিব পাৰোঁ আৰু বহুত পৰিশ্ৰম কৰিব পাৰোঁ। যেতিয়া আমি যিহোৱাক আটাইতকৈ উত্তম বলিদান দিওঁ, তেতিয়া আমি দেখুৱাওঁ যে আমি তেওঁৰ উপাসনা কৰিবলৈ যি বিশেষ সুযোগ পাইছোঁ, তাৰ প্ৰতি আমি বহুত কৃতজ্ঞ। পাঁচনি পৌলে উপাসনাৰ লগত জড়িত এনে কিছুমান কামৰ বিষয়ে কৈছিল, যিবোৰ কৰাটো আমাৰ সকলোৰে বাবে অতি গুৰুত্বপূৰ্ণ। (ইব্ৰী ১০:২২-২৫) যেনে, যিহোৱালৈ প্ৰাৰ্থনা কৰা, নিজৰ আশাৰ বিষয়ে সকলোৰে আগত ঘোষণা কৰা, মণ্ডলীৰ সভাবোৰত গোট খোৱা আৰু ‘দিন যিমান ওচৰ হোৱা দেখোঁ, সিমান অধিককৈ পৰস্পৰক উদগোৱা।’ এই সকলো কাম কৰাটো অতি গুৰুত্বপূৰ্ণ। সেইবাবে, প্ৰকাশিত বাক্য কিতাপৰ শেষত যিহোৱাৰ এজন স্বৰ্গদূতে দুবাৰ এই কথা কৈছিল ‘ঈশ্বৰক প্ৰণিপাত কৰা।’ (প্ৰকা. ১৯:১০; ২২:৯) গতিকে যিহোৱাৰ মহান লাক্ষণিক মন্দিৰৰ বিষয়ে যিবোৰ কথা শিকিলোঁ, সেইবোৰ কেতিয়াও নাপাহৰোঁ আৰু আমি আমাৰ মহান ঈশ্বৰ যিহোৱাৰ উপাসনা কৰাৰ যি বিশেষ সুযোগ পাইছোঁ সেয়াও নাপাহৰোঁ। w২৩.১০ ২৯ ¶১৭-১৮