Gipalig-on sa Paglaom sa Paglahutay sa mga Pagsulay

SUMALA SA GIASOY NI MICHIKO OGAWA

Sa Abril 29, 1969, gitawagan ako sa mga polis. Ang akong bana, si Seikichi, naangol sa usa aksidente sa trapiko ug naospital. Gibilin nako ang akong duha ka batang lalaki sa usa ka higala ug nagdali pag-adto didto. Naparalisar si Seikichi sukad niadto ug wala na gayod maulii sa panimuot. Paasoya ko ninyo bahin sa among pamilya ug kon sa unsang paagi kami nakalahutay.

NATAWO ako sa Pebrero 1940 sa Sanda, duol sa Kobe, Hapon. Si Seikichi ug ako magkaila na sukad kami nagkauban pag-eskuyla sa kindergarten. Naminyo kami sa Pebrero 16, 1964. Ang akong bana hilomon, apan gustoan siyag mga bata. Ngadtongadto, nakabaton kamig duha ka anak nga lalaki, si Ryusuke ug Kohei.

Si Seikichi nagtrabaho sa usa ka kompaniya sa konstruksiyon sa Tokyo, busa human kami maminyo nagpuyo kami sa usa sa mga sikbit-siyudad nga dapit niini. Sa Oktubre sa 1967, giduaw ako sa usa ka batan-ong babaye nga nagpailaila sa iyang kaugalingon ingong magtutudlo sa Bibliya. “Salamat na lang. Total, duna man koy Bibliya,” matod ko.

“Mahimo ba nakong makita ang Bibliya?” siya nangutana.

Gikuha nako ang Bibliya gikan sa among estante sa libro—iya kadto ni Seikichi—ug gipakita kini kaniya. Gipakita niya kanako ang ngalan ni Jehova diha niana. Wala gayod ako mahibalo nga mao kini ang ngalan sa Diyos. Ang babaye, nga nakakita sa akong duha ka gagmayng mga bata, mibasa kanako gikan sa Bibliya: “Bansaya ang bata subay sa dalan nga alang kaniya; bisan kon siya matigulang na siya dili motipas gikan niana.” (Proverbio 22:6) Sa pagkatinuod naghunahuna ako kon sa unsang paagi mapadako nako ang akong mga anak sa malamposong paagi. Busa dihadiha buot kong magtuon sa Bibliya.

Gipasulod nako ang babaye sa lawak, ug nagsugod kami paghisgot gikan sa pulyeto nga “Tan-awa! Ginabag-o Ko ang Tanang Butang.” Ako naghunahuna, ‘Pagkakahibulongan kon kami ingong pamilya makatagamtam ug malipayong kinabuhi!’ Sa dihang si Seikichi mipauli, ako miingon: “Buot kong magtuon sa Bibliya.”

“Mahal, dili kinahanglang maedukar ka pag-ayo,” matod niya. “Tabangan ti ka sa bisan unsa nga buot nimong masayran.” Bisan pa niana, nagsugod ako pagtuon sa Bibliya uban sa mga Saksi ni Jehova kada semana ug sa wala madugay nagsugod sa pagtambong sa ilang mga tigom.

Sinugdanan sa Among mga Pagsulay

Pag-abot namo sa ospital nianang gabhiona sa Abril 1969 nga gihisgotan sa ibabaw, nakurat ako sa pagkasayod nga usa ka higala ni Seikichi, ang bana sa babaye nga gibinlan nako sa akong mga anak, sakay usab sa taksi sa dihang nahitabo ang aksidente. Ang higala sa akong bana namatay usa ka semana sa ulahi.

Nianang gabhiona giingnan ako sa kawani sa ospital nga kontakon si bisan kinsa nga akong gibati nga angayng makigkita kang Seikichi, sanglit wala na laoming mabuhi pa siya. May liki ang punoan sa bagolbagol ug nadaot ang tisyu sa iyang utok. Pagkasunod adlaw ang mga paryente nagdali pag-adto sa ospital gikan sa Kobe.

Usa ka tingog ang dinaliang nagpahibalo sa lawod-spiker sa ospital: “Tanang paryente ni Seikichi Ogawa, palihog duawa dayon siya.” Nagdali kami pag-adto sa intensive care unit ug nagpulipuli sa pagpanamilit kaniya. Apan, ang iyang malisod nga kahimtang gidangtag usa ka bulan. Ang kataposang dayagnosis nagpakita nga kining maong kahimtang molungtad sa dugayng panahon.

Busa si Seikichi gibalhin gikan sa Tokyo ngadto sa Kobe sakay sa ambulansiya, may gilay-on nga mga 650 kilometros. Ako siyang gipagikan ug mipauli sa balay sakay sa bullet train, nga nag-ampo nga mabuhi siya. Pagkagabii na, sa pagkakita kaniyang buhi diha sa ospital sa Kobe, nalipay ako pag-ayo. Nga mihagawhaw ako miingon kaniya, ‘Mahal, milahutay ka gayod!’

Pagkinabuhi Uban sa Akong mga Ginikanan

Mipauli ako sa balay sa akong mga ginikanan sa Sanda uban sa akong duha ka anak, diin ang mga bata nagsugod pagtungha sa kindergarten. Mipalit ako ug tinuig nga tiket sa tren paingon sa Kobe, nga mga 40 kilometros ang gilay-on, ug ang akong ugangang babaye ug ako magpulipuli pag-adto sa ospital kada adlaw sa misunod nga tuig. Maghunahuna ako, ‘Maulian kaha si Seikichi sa iyang panimuot karong adlawa? Unsay una niyang isulti kanako? Unsay angay nakong tubag?’ Maghunahuna usab ako, ilabina sa dihang nakakita ako ug malipayong pamilya, ‘Kon maayo pa lang untag lawas si Seikichi, nan ang among mga anak maglipaylipay unta.’ Ang mga luha manglugmaw sa akong mga mata.

Niadtong sayong katuigan, sa dihang mabasa nako sa mantalaan nga ang usa ka tawo naulian sa panimuot human sa pipila ka bulan nga nawad-an sa panimuot, ako maghunahuna nga si Seikichi basin momata usab. Busa kas-a miingon ako sa akong bayaw nga lalaki: “Gusto nako siyang dad-on sa ospital sa amihanan-sidlakang Honshu.” Apan giingnan niya ako nga walay tambal niini, ug gitambagan ko niya sa paggamit sa among salapi alang sa ubang mga membro sa pamilya.

Usa ka Kristohanong ansiyano sa usa sa mga kongregasyon sa mga Saksi ni Jehova sa Kobe nagpuyo duol sa ospital, ug moagi ako sa iyang balay una moduaw kang Seikichi. Kas-a sa usa ka semana ang iyang asawa nagdumala ug pagtuon sa Bibliya uban kanako. Ug ang ilang duha ka anak moduaw sa among lawak sa ospital aron sa paghatod ug audiocassette bahin sa ilang mga tigom sa kongregasyon. Nadasig ug nahupayan ako pag-ayo niining pamilyaha.

Gipalig-on sa Paglaom

Usa ka adlaw niana, usa ka nagapanawng magtatan-aw sa mga Saksi ni Jehova miduaw kanamo sa ospital ug gibasahan ako sa Roma 8:18-25. Sa bahin, kini nag-ingon: “Akong giisip nga ang mga pag-antos karong panahona walay bisan unsa nga bili kon itandi sa himaya nga igapadayag dinhi kanato. . . . Kay kita nahibalo nga ang tanang kalalangan padayong nagaagulo nga tingob ug tingob nga anaa sa kasakit hangtod karon. . . . Dihang makita sa usa ka tawo ang usa ka butang, siya ba magalaom pa niini? Apan kon kita magalaom sa kon unsay wala nato makita, kita padayong nagahulat alang niini uban ang paglahutay.”

Ang paghisgot bahin sa atong Kristohanong paglaom nagpahinumdom kanako nga ang presenteng mga pag-antos gamay ra kon itandi sa kalipay nga gisaad ni Jesus—kinabuhi sa umaabot nga Paraisong yuta. (Lucas 23:43) Ang panaghisgot nakatabang kanako sa pag-atubang sa presenteng mga kahimtang uban ang paglaom ug sa pagpunting sa pagtagad sa umaabot nga mga kahimtang sa mga panalangin sa bag-ong kalibotan.—2 Corinto 4:17, 18; Pinadayag 21:3, 4.

Sa Hunyo 1970, si Seikichi gibalhin ngadto sa usa ka ospital sa Sanda, diin ako ug ang akong mga ginikanan nagpuyo. Pagka-Enero, sa dihang nadawat nako ang papeles nga gipayl sa among abogado nga nagpahayag sa akong bana nga walay mahimo ingong resulta sa aksidente, nasubo ako pag-ayo ug wala makapugong sa akong mga luha. Ang akong ugangan nga babaye subsob nga moingon kanako: “Gikasubo ko, Michiko, sa kalisod nga imong naagoman tungod sa akong anak.” Moingon usab siya: “Maayo pag ako na lang ang naa sa kahimtang ni Seikichi.” Manghilak kaming duha.

Ang akong amahan mag-awhag kanako sa pagpangitag bug-os-panahong trabaho, apan determinado akong moatiman kang Seikichi. Bisan tuod morag walay panimuot, mosanong siya sa kainit ug kabugnaw ug naapektahan sa mga paagi sa pag-atiman. Buot ni Papa nga magminyo ko pag-usab, apan akong naamgohan nga ang pagbuhat niana dili angayan, sanglit buhi pa man ang akong bana. (Roma 7:2) Human niadto, sa dihang si Papa mahubog siya moingon: “Inigkamatay nako akong iuban si Seikichi.”

Sa akong dakong kalipay, usa ka kongregasyon ang naporma sa Sanda sa 1971. Unya, sa Hulyo 28, 1973, nakapasimbolo ako sa akong pahinungod ngadto kang Jehova pinaagi sa pagpabawtismo sa tubig. Panahon kini sa internasyonal nga kombensiyon sa mga Saksi ni Jehova sa Osaka Expo Grounds.

Sa ulahing bahin sa 1973, ang akong anak nga si Kohei nataptan ug acute nephritis ug naospital sulod sa lima ka bulan. Ang akong amahan naospital usab tungod sa tesis. Busa sa Enero 1, 1974, akong giduaw ang akong amahan, akong bana, ug akong anak sa tulo ka lainlaing mga ospital. Sa ma-Dominggo sa dihang moduaw ako kang Kohei uban sa akong kinamagulangang anak, si Ryusuke, ako magtuon sa librong Pagpatalinghog sa Dakong Magtutudlo uban kanila. Human niana, si Ryusuke ug ako motambong sa tigom sa Kobe ug mamauli nga may malipayong kasingkasing.

Mapasalamaton gayod ako niadtong mitabang sa pag-atiman kang Seikichi. Determinado akong makig-ambit sa kahibalo sa Bibliya kanila. Human mamatyi ang usa ka tig-atiman ug manghod nga babaye tungod sa usa ka sunog, misanong siya sa dihang akong gipakita kaniya ang kahibulongang paglaom sa pagkabanhaw nga gisaad sa Bibliya. (Job 14:13-15; Juan 5:28, 29) Usa ka pagtuon sa Bibliya ang nasugdan uban kaniya sa ospital, ug ngadtongadto siya nabawtismohan, sa kombensiyon sa 1978.

Akong mga Anak, Usa ka Tuboran sa Kalipay

Ang pagmatuto sa akong mga anak nga walay tabang sa akong bana maoy usa ka hagit, apan pagkamagantihon niini! Ako silang gitudloan ug hustong mga pamatasan ug kahangawa sa mga pagbati sa uban. Sa dihang si Ryusuke tres anyos pa lamang, mangayo siyag pasaylo kon wala siya magbinuotan, nga moingon: “Ma, pasayloa ko.” Si Kohei may pagkarebelyoso, nga maglagot usahay kon akong badlongon. Kas-a miligid pa gani siya nga naghilak atubangan sa usa ka tindahan sa dihang may gusto siyang paliton. Apan mangatarongan ko niya, nga magpakitag pagbati ug pagpailob. Ngadtongadto, nahimo siyang masinugtanon, buotan nga bata. Nakatabang kini sa pagkombinsir kanako nga ang Bibliya mao gayod ang Pulong sa Diyos.—2 Timoteo 3:15-17.

Sa dihang si Ryusuke tersero anyo na sa hayskul, iyang gisaysay sa mga magtutudlo kon nganong dili siya mahimong magpabansay sa judo ug karate. (Isaias 2:4) Usa ka adlaw niana, mipauli siya gikan sa eskuylahan nga malipayon kaayo tungod kay sa usa ka miting uban sa ubay-ubayng mga magtutudlo, nakatubag siya sa ilang mga pangutana.

Ang maayong pakighugoyhugoy diha sa kongregasyon nakatabang kaayo sa akong mga anak. Ang Kristohanong mga ansiyano subsob nga magdapit kanila sa panihapon ug maglakip kanila sa ilang mga pagtuon sa Bibliya maingon man sa mga lulinghayaw. Dihay mga kahigayonan usab alang sa makapahimuot nga pakig-uban, lakip na sa pagsalmot sa lainlaing mga esport. Gisimbolohan ni Ryusuke ang iyang pagpahinungod kang Jehova pinaagi sa pagpabawtismo sa tubig sa 1979, ug si Kohei nabawtismohan pagkasunod tuig.

Among Bug-os-Panahong Ministeryo

Kas-a panahon sa pagduaw sa usa ka nagapanawng magtatan-aw, ako siyang giingnan nga buot nakong magpayunir, sumala sa pagtawag sa bug-os-panahong mga ministro sa mga Saksi ni Jehova. Tungod kay nianang panahona ang akong mga sirkumstansiya maghimo sa maong lakang nga dili-maalamon, maluloton niya akong gipahinumdoman sa panginahanglan sa pagmatuto sa akong mga anak nga lig-ong nakasukad sa kamatuoran sa Bibliya. “Ang hinungdanong butang,” matod niya, “mao ang paghupot ug espiritu sa pagpayunir.” Busa nag-oksilyare payunir ako, nga nakig-ambit niining kalihokana uban sa akong mga anak panahon sa ilang bakasyon sa eskuylahan. Kining maong kalihokan nakatabang ug dako kanako sa paghupot sa kalipay ug kalinaw sa hunahuna samtang nag-atiman kang Seikichi.

Sa kataposan, sa Septiyembre 1979, nakaarang ako sa pag-anib sa grupo sa mga regular payunir. Sa Mayo 1984, mga usa ka tuig human migraduwar sa hayskul, si Ryusuke nagpaenrol usab ingong payunir. Si Kohei miduyog kaniya sa payunir nga buluhaton sa Septiyembre 1984. Busa, kaming tulo nakatagamtam niining matanga sa bug-os-panahong ministeryo. Samtang hinumdoman nako ang kapin sa 20 ka tuig nga pagpayunir, nga niining panahona nabatonan nako ang pribilehiyo nga makatabang sa ubay-ubayng tawo sa pag-alagad kang Jehova, akong gibati nga kining maong kalihokan nakatabang sa pagpalig-on kanako latas sa akong mga pagsulay.

Si Ryusuke miboluntaryo sa pagtukod sa educational hall nga sikbit sa Kansai Assembly Hall. Sa ulahi nag-alagad siya sulod sa pito ka tuig ingong tig-atiman sa Hyogo Assembly Hall. Karon, ingong Kristohanong ansiyano sa haduol nga kongregasyon sa Kobe, iya akong giatiman. Sukad sa 1985, si Kohei nagboluntaryo sa sangang buhatan sa mga Saksi ni Jehova sa Ebina.

Gipalig-on sa Daghang Panalangin

Sulod sa daghang tuig makadaghan akong moadto sa ospital kada semana aron duawon si Seikichi ug ligoon siya. Ako siyang giatiman dugang pa sa pag-atiman sa regular nga tig-atiman. Sa Septiyembre 1996, human sa 27 ka tuig diha sa mga ospital, si Seikichi mipauli aron mopuyo sa among balay, uban sa tabang sa usa ka tig-atiman. Makakaon siyag likidong pagkaon nga ipaagi sa tubo nga isuksok sa ilong. Bisan tuod nagpiyong gihapon siya, mosanong siyag diyutay kon duna kamiy isulti kaniya. Masakitan akong magtan-aw kang Seikichi niining kahimtanga, apan napalig-on ako sa maanindot nga paglaom sa umaabot.

Sa wala pa mopauli si Seikichi, nagpasaka ako sa usa ka nagapanawng magtatan-aw ug sa iyang asawa, ug busa sa usa ka tuig lima kami nga nagpuyo sa among medyo gamay nga balay. Wala gayod nako handurawa nga magkaipon kami pag-usab ni Seikichi, ug nagpasalamat ako kang Jehova tungod niini. Sulod sa daghang tuig dako ang akong tinguha nga mobuka ang mga mata ni Seikichi, apan karon gitinguha na lang nako nga matuman ang kabubut-on ni Jehova.

Ako matinud-anong makaingon: “Ang panalangin ni Jehova—mao kana ang makapadato, ug siya walay idugang nga kasakit uban niana.” (Proverbio 10:22) Bisan tuod ang malipayong kinabuhi uban sa himsog nga Seikichi wala magdugay, gipanalanginan ako ug duha ka anak nga lalaki nga ‘nahinumdom sa atong Dakong Maglalalang.’ Tungod niini mapasalamaton kaayo ako!—Ecclesiastes 12:1.

Sa pagkakaron, gusto kong mopadayon sa pagpayunir—sa ingon makatabang sa uban nga makakaplag ‘sa tinuod nga kinabuhi’—ug, sa samang higayon, makahatag kang Seikichi ug mahigugmaong pag-atiman. (1 Timoteo 6:19) Ang akong kasinatian nagtudlo kanako nga tinuod ang mga pulong sa salmista: “Itugyan ang imong palas-anon kang Jehova, ug siya magasapnay kanimo. Dili gayod niya itugot nga matarog ang matarong.”—Salmo 55:22.

[Hulagway sa panid 13]

Akong bana ug ako uban kang Ryusuke

[Hulagway sa panid 13]

Si Seikichi uban sa among duha ka anak nga lalaki, unom ka bulan una pa ang aksidente

[Hulagway sa panid 15]

Gipanalanginan kami ug duha ka anak nga lalaki, si Ryusuke ug Kohei (sa ibabaw), kinsa ‘nahinumdom sa atong Dakong Maglalalang’