Το Ολικό Αποτέλεσμα

Η ΓΗ και το ανθρώπινο σώμα είναι θαύματα κατασκευής. Μπορούν να υποστούν πολλά πλήγματα κι’ εντούτοις να επιζήσουν. Υπάρχει όμως και όριο.

Ίσως ένας μόνο από τους πολλούς παράγοντες που ανεφέρθησαν προηγουμένως δεν θα μπορούσε να είναι μοιραίος στο άμεσο μέλλον. Αλλ’ αν λάβωμε υπ’ όψιν το σύνολο των επιδράσεων στις οποίες υπόκεινται η γη και η επ’ αυτής ζωή, η τάσις προς το μοιραίον είναι καθαρή σαν κρύσταλλο.

Η Βλάβη στο Ανθρώπινο Σώμα

Αν είχατε ένα ευαίσθητο εξάρτημα μηχανής, θα μπορούσε να μη καταστραφή αν ρίχνατε μέσα του ένα κόκκο άμμου. Τι θα συνέβαινε όμως αν ρίχνατε συνεχώς άμμο και χαλίκια στη μηχανή; Θα ήταν μόνο ζήτημα χρόνου έως ότου καταστραφή τελείως και παύση να εργάζεται.

Ο ερευνητής του καρκίνου Δρ. Γουίλλιαμ Ε. Σμιθ είπε ότι η εισαγωγή όλων των ποικίλων δηλητηρίων στον ανθρώπινο οργανισμό «δεν διαφέρει από το να ρίχνωμε ένα σωρό βίδες στην πιο ευαίσθητη γνωστή μηχανή.»

Η τεραστία αύξησις των χρονίων ασθενειών δείχνει ότι οι άνθρωποι σ’ όλο τον κόσμο επηρεάζονται όσο ποτέ προηγουμένως. Ο Δρ. Στέφεν Έυρες, ένας ειδικός επί των πνευμόνων, είπε σθεναρά σ’ ένα δημοσιογράφο: «Μην αμφιβάλλετε ότι το να ζη κανείς σε μια μολυσμένη περιοχή, είναι σαν να αφαιρή χρόνια από τη ζωή του. . ..Ενώ συζητούμε και ερευνούμε, το πρόβλημα χειροτερεύει και πολλοί άνθρωποι αρρωσταίνουν από εμφύσημα, καρκίνο του πνεύμονος, βρογχίτιδα και άλλες ασθένειες του αναπνευστικού συστήματος.»

Η βλάβη στα ζώα εξ αιτίας της μολύνσεως του περιβάλλοντος από τον άνθρωπο είναι ήδη καταφανής. Οι Τάιμς της Νέας Υόρκης αναφέρουν: «Τώρα, περισσότερα από 800 πτηνά και θηλαστικά απειλούνται με εξάλειψι.» Σας ενδιαφέρει αυτό; Θα έπρεπε. Διότι όταν τα ζώα, τα πτηνά και τα ψάρια δεν μπορούν να ζήσουν πλέον σ’ ένα περιβάλλον, τότε αυτό είναι ένα σαφές σημάδι ότι ούτε και ο άνθρωπος μπορεί να ζήση πια σ’ αυτό.

Απώλεια της Χαράς

Ίσως να μη παρατηρή κανείς τη βαθμιαία απώλεια της σωματικής υγείας, της ενεργητικότητος ή της χαράς της ζωής. Αλλά σήμερα πάρα πολλοί άνθρωποι, ίσως κι’ εσείς επίσης, παραπονούνται ότι είναι διαρκώς κουρασμένοι, ότι αισθάνονται πόνους και πιέσεις. Τον περισσότερο καιρό φαίνονται σαν να σέρνωνται στη ζωή. Η ζωτικότης και η χαρά της ζωής δεν φαίνεται να υπάρχουν πια.

Μερικές αυθεντίες αποδίδουν πολλά απ’ αυτά κατ’ ευθείαν στο πρόβλημα της μολύνσεως. Οι επίσημοι της πόλεως της Νέας Υόρκης για το πρόβλημα της μολύνσεως είπαν: «Εκτός από τον θάνατο και τις πιο δραματικές μορφές ασθενείας, η μόλυνσις μπορεί να προκαλέση υπερβολική κόπωσι, ερεθιστικότητα, πονοκέφαλο και έντασι.» Και ασφαλώς έτσι φαίνεται πως είναι τα πράγματα.

Ακόμη και αν τα σώματά μας και η γη μπορούσαν να ανθέξουν επ’ άπειρον στα πλήγματα που υφίστανται, είναι αλήθεια αρκετό το να παρατείνη κανείς μόνον τη ζωή; Τι θα πούμε για τη γενική ποιότητα της ζωής; Το βρίσκετε ευχάριστο ν’ αναπνέετε αέρα που γνωρίζετε ότι είναι μολυσμένος, να τρώτε τροφή που γνωρίζετε ότι έχει βομβαρδισθή με χημικές ουσίες και να πίνετε νερό που ίσως να μην είναι τελείως καθαρό;

Το βρίσκετε ευχάριστο να περπατάτε σε μια πόλι γεμάτη καπνιά με τις «τσιμεντένιες ζούγκλες της,» τη βιασύνη, το συνωστισμό και την ακαθαρσία της; Ή το βρίσκετε πιο απολαυστικό να περπατάτε κατά μήκος μιας καθαρής ακτής, σ’ ένα ήσυχο δάσος, ή έξω στον καθαρό αέρα και στη λιακάδα μιας εξοχικής περιοχής; Η απάντησις είναι προφανής.

Ναι, η γενική εικόνα της αυξανομένης μολύνσεως επηρεάζει αναμφισβήτητα την ποιότητα της ζωής. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν την απολαμβάνουν αρκετά και η υγεία πολλών βλάπτεται. Ακόμη χειρότερο, η μόλυνσις θέτει σε κίνδυνο τη ζωή επάνω σ’ αυτή τη γη ολοκληρωτικά.

Αλήθεια, η εικόνα είναι συγκλονιστική. Αλλά πώς έφθασε σ’ αυτό το κατάντημα;