Το Θαύμα της Πτήσεως των Πτηνών

Από τον ανταποκριτή του «Ξύπνα!» στην Αυστραλία

ΕΝΑ πλήθος συγκεντρώθηκε στο Στέρλινγκ Καστλ, στη Σκωτία, για να παρακολουθήση ένα ασυνήθιστο γεγονός. Εκεί, πάνω στη στέγη, βρισκόταν ένας Ιταλός αλχημιστής που είχε ανακοινώσει ότι θα πέταγε μέχρι τη Γαλλία χρησιμοποιώντας ειδικά σχεδιασμένες φτερούγες, καλά εφωδιασμένες με φτερά πουλιών.

Ξεκίνησε! Μα πού προσγειώθηκε; Στη βάσι του πύργου με το κόκκαλο του μηρού του σπασμένο! Έτσι, τέλειωσε μια προσπάθεια του δεκάτου έκτου αιώνος, προσπάθεια μιμήσεως του θαύματος της πτήσεως των πτηνών.

Οι άνθρωποι πάντοτε εντυπωσιάζοντο από το πέταγμα των πουλιών. Πριν από τρεις χιλιάδες χρόνια περίπου, ένας οξυδερκής παρατηρητής του κόσμου που τον περιέβαλλε δήλωσε ότι «τα ίχνη (η οδός, ΜΝΚ) του αετού εις τον ουρανόν» ήσαν τόσο «θαυμαστά» που δεν μπορούσε να τα κατανοήση.—Παροιμ. 30:18, 19.

Πολλά άτομα για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα νόμιζαν ότι αν ο άνθρωπος απλώς είχε φτερά, όπως ένα πουλί, και τα ανεβοκατέβαζε, θα μπορούσε να πετάξη. Όμως, κατά τους τελευταίους δύο αιώνες περίπου, ο άνθρωπος έφθασε στο σημείο να κατανοήση ότι τα πουλιά είναι πολύ πιο θαυμάσια εξωπλισμένα για πτήσι απ’ ό,τι νόμιζε στο παρελθόν. Αυτός ο μοναδικός εξοπλισμός περιλαμβάνει τα φτερά, το σχήμα τους, ειδικευμένους μυς, το σχήμα του σώματος, τη δομή των οστών και, φυσικά την ενστικτώδη ικανότητά τους να χειρίζωνται τους πολλούς και ποικίλους παράγοντες της πτήσεως. Ο άνθρωπος έμαθε πολλά από τα πουλιά και εφεύρε μηχανές που, αδέξια μόνο, μπορούν να μιμηθούν την πτήσι τους, αλλά δεν είναι σχεδιασμένος να πετά όπως εκείνα!

Η Ανάγκη να Πετούν

Ο άνθρωπος, φυσικά, δεν έχει ανάγκη να πετά για να επιβιώση, σε αντίθεσι με τα περισσότερα πουλιά. Τα πουλιά είναι πολύ δραστήρια πλάσματα και γι’ αυτό χρειάζονται μεγάλες ποσότητες τροφής. Επί παραδείγματι, οι καρδιές τους κτυπούν από 200 μέχρι 1.000 φορές το λεπτό και έχουν θερμοκρασία σώματος μεταξύ 102 και 112 βαθμών Φαρενάιτ (39 και 44 βαθμών Κελσίου). Έχει υπολογισθή ότι το κοινό πετροχελίδονο μπορεί να πετά 12 μέχρι 14 ώρες καθημερινά αναπτύσσοντας ταχύτητες 40 μιλίων (65 χιλιομέτρων) την ώρα περίπου κατά τη συνηθισμένη του πτήσι για εξεύρεσι τροφής. Όταν τρέφη το μικρό του, αυτό το πτηνό μπορεί να καλύψη περίπου 600 μίλια (960 χιλιόμετρα) την ημέρα.

Κατά βραχέα χρονικά διαστήματα, μερικά πουλιά μπορούν να πετούν αναπτύσσοντας τρομακτικές ταχύτητες. Τα γεράκια είναι γνωστό ότι εφορμούν καθέτως με ταχύτητα 180 μιλίων (290 χιλιομέτρων) την ώρα. Στην Ινδία, ένα είδος πετροχελίδονου χρονομετρήθηκε να πετά με 200 μίλια (320 χιλιόμετρα) την ώρα.

Καθώς ένας παρατηρητής βλέπει ένα πτηνό να πετά με τόση άνεσι, δεν μπορεί παρά να διερωτηθή: Πώς το κάνουν αυτό τα πουλιά; Πώς κατορθώνουν να στέκωνται στον αέρα;

Το Μυστικό της Πτήσεως

Αν και δεν μπορούμε να δούμε τον αέρα που μας περιβάλλει, γνωρίζομε ότι, όταν βρίσκεται εν κινήσει, μπορεί να είναι πολύ ισχυρός. Με μια θύελλα, δένδρα μπορούν να ξερριζωθούν και στέγες να σηκωθούν από τα σπίτια. Ομοίως, ο αέρας που κινείται γύρω από τις ειδικού σχήματος φτερούγες ενός πουλιού παρέχει ανοδική ώθησι αρκετή για να εξουδετερώση την έλξι της βαρύτητος και να εμποδίση το πουλί να πέση στο έδαφος. Χωρίς την επίδρασι του κινουμένου αέρος το πουλί θα έπεφτε στο έδαφος σαν πέτρα.

Η φτερούγα του πουλιού έχει τέτοιο σχήμα ώστε ο αέρας να διανύση μεγαλύτερη απόστασι στο πάνω μέρος της φτερούγας απ’ ό,τι κάτω απ’ αυτήν. Έτσι, ο αέρας πάνω από τη φτερούγα ταξιδεύει γρηγορώτερα για να ‘προλάβη,’ σαν να λέγαμε.

Εξ αιτίας της αυξανομένης ταχύτητος, ο αέρας πάνω από τη φτερούγα είναι «αραιότερος» απ’ τον αέρα κάτω από το σώμα του πουλιού. Ο συμπεπιεσμένος «πυκνότερος» αέρας κάτω από τη φτερούγα, εξασκεί μεγαλύτερη πίεσι και ωθεί το πουλί προς τα πάνω, παρέχοντας έτσι την απαραίτητη ανοδική ώθησι. Κάτι το παρόμοιο συμβαίνει όταν πίνετε με καλαμάκι. Καθώς ρουφάτε στο καλαμάκι, αραιώνετε τον αέρα μέσα στο καλαμάκι. Ο κανονικός αέρας που βρίσκεται έξω απ’ το καλαμάκι είναι τότε «πυκνότερος» και ωθεί το υγρό προς τα πάνω στο καλαμάκι.

Ο αέρας που κτυπά το κάτω μέρος της φτερούγας του πτηνού τείνει επίσης να το σηκώση. Ταυτόχρονα, όμως, το πτηνό πρέπει να χρησιμοποιήση λίγη από τη δύναμί του για να εξουδετερώση τον αέρα που τείνει να το παρασύρη.

Για να σηκωθή στον αέρα, το πουλί συνήθως πηδά στον αέρα κτυπώντας τις φτερούγες του. Εκ πρώτης όψεως, μπορεί να φαίνεται ότι το πουλί τις κτυπά απλώς πάνω κάτω. Αλλά μια πιο προσεκτική εξέτασις αποκαλύπτει ότι αυτό το πέταγμα με το κτύπημα των φτερών είναι πολύ πιο πολύπλοκο. Το πουλί τραβά τις φτερούγες του κάτω και πίσω με τα φτερά σφιχτά κλειστά και τις φτερούγες τεντωμένες, σπρώχνοντας όσο το δυνατόν περισσότερο αέρα. Έπειτα τραβά τις φτερούγες μπροστά και επάνω με τα φτερά χωρισμένα για να επιτραπή η διέλευσις αέρος. Οι φτερούγες επίσης τραβιούνται κοντά στο σώμα ώστε να ελαττωθή στο ελάχιστο η αντίστασις του αέρος.

Η κίνησις των φτερούγων παρέχει ανύψωσι καθώς και την προώθησι που χρειάζεται για να εξουδετερώση την «αντίστασι» και ν’ αναπτύξη ταχύτητα. Η κίνησις της φτερούγας του πτηνού μπορεί να συγκριθή με την κίνησι ‘πεταλούδα’ της κολυμβήσεως. Τα χέρια του κολυμβητού περιστρέφονται γύρω απ’ την άρθρωσι του ώμου καθώς τα ρίχνει μπροστά στον αέρα και έπειτα τα ξανατραβά στο νερό. Το πέταγμα, ωστόσο, είναι πολύ πιο πολύπλοκο επειδή περιλαμβάνει την περιστροφή της φτερούγας και τις σχετικές κινήσεις διαφόρων μερών της.

Όσο γρηγορώτερα ταξιδεύει ένα πουλί, τόσο περισσότερη ανύψωσι προκαλείται απ’ τον αέρα που περνά γύρω απ’ τις φτερούγες. Έχει υπολογισθή ότι ένα περιστέρι που απογειώνεται χρησιμοποιεί στην αρχή πενταπλάσια ενέργεια απ’ όση όταν φθάνη σε σταθερή πτήσι.

Στα περισσότερα απ’ τα μεγαλύτερα πουλιά, το αυξανόμενο άνοιγμα των φτερούγων δεν είναι αρκετά μεγάλο για να εξουδετερώση το επιπλέον βάρος και τη μεγαλύτερη αντίστασι, ιδιαιτέρως όταν απογειώνωνται. Έτσι, μερικά απ’ αυτά, όπως ο πελεκάνος, τρέχουν στο έδαφος μερικά μέτρα για ν’ αναπτύξουν ταχύτητα για ανύψωσι. Άλλα, όπως οι γύπες, ανεβαίνουν πάνω σε δένδρα ή φράκτες και έπειτα, πηδώντας, κερδίζουν αρκετή ταχύτητα από την έλξι της βαρύτητος έτσι ώστε οι φτερούγες τους να παρέχουν αρκετή ανύψωσι.

Το βαρύτερο πουλί που μπορεί να πετά είναι ο αυλητής κύκνος, που ζυγίζει 40 πάουντς (18 κιλά). Τα βαριά πουλιά είναι περιωρισμένα ως προς το ποσοστό του κτυπήματος των φτερούγων που μπορούν να πετύχουν, εξ αιτίας της κοπιώδους προσπαθείας που περιλαμβάνεται. Ωστόσο, αυτό δεν περιορίζει την ικανότητά τους να πετούν γιατί είναι πρωταθλητές σε μια άλλη μορφή πτήσεως.

Ανεμοπορία και Ολισθαίνουσα Πτήσις

Τα μεγάλα πουλιά μπορούν να πετούν για ώρες διασχίζοντας μεγάλες αποστάσεις χωρίς σχεδόν καμμιά κίνησι των φτερούγων τους, πράγμα που οφείλεται στο ότι χρησιμοποιούν τα ρεύματα αέρος. Θα μπορούσαμε ν’ αντλήσουμε απ’ την κοινή μας εμπειρία για να εξηγήσουμε τι είναι αυτά τα ρεύματα. Όσες φορές βάζετε το χέρι σας πάνω από κάτι ζεστό, μπορείτε να αισθανθήτε τον θερμό αέρα που ανέρχεται. Παρομοίως, όταν ο ήλιος θερμαίνη τη γη, μερικές περιοχές θερμαίνονται περισσότερο από άλλες, ανάλογα με τη φύσι της επιφανείας. Αυτό κάνει τον αέρα που βρίσκεται πάνω από τις επιφάνειες ν’ ανέλθη και να παραγάγη ένα ισχυρό ρεύμα αέρος, έστω κι αν στο έδαφος τα πάντα μπορεί να εμφανίζωνται τελείως ήρεμα. Αυτά τα ανοδικά ρεύματα, που καλούνται «θερμικά,» είναι φυσαλίδες θερμού αέρος σε σχήμα τηγανίτας και είναι γνωστό ότι φθάνουν σε ύψη 10.000 ποδών (3 χιλιομέτρων).

Ένας άλλος τρόπος με τον οποίο παράγεται ένα ρεύμα είναι όταν ο άνεμος προσκρούη σ’ ένα λόφο ή ένα βουνό. Ο άνεμος ανεβαίνει τη ράχη του βουνού και αυτή η κίνησις του αέρος συνεχίζεται και μετά την κορυφή του βουνού.

Όταν ένα πουλί συναντήση ένα ανοδικό ρεύμα αέρος που ανέρχεται με ταχύτητα μεγαλύτερη απ’ αυτή με την οποία θα κατερχόταν το πουλί μπορεί ν’ αφήση να μεταφερθή απ’ αυτό, κάνοντας συνήθως κύκλους για να σταθή στον ανερχόμενο αέρα. Οι απλωμένες φτερούγες «πιάνουν» το ρεύμα σαν πανί. Έτσι, τα πουλιά μπορούν να κερδίζουν ύψος χωρίς καμμιά προσπάθεια. Αυτός ο τύπος πτήσεως ονομάζεται «ανεμοπορία.»

Άμεση σχέσι μ’ αυτήν έχει και η ολισθαίνουσα πτήσις, κατά την οποία το πουλί κατέρχεται με τις φτερούγες του απλωμένες και όλες τις επιφάνειες εκτεταμένες για να ελαττώση την ταχύτητα της καθόδου. Τα καλύτερα ανεμόπτερα μπορούν να διανύουν απόστασι 20 φορές μεγαλύτερη από το ύψος από το οποίο αρχίζουν να κατεβαίνουν.

Τα πουλιά που ανεμοπορούν, όπως οι γύπες, οι γλάροι, οι πελεκάνοι, τα γεράκια και οι αετοί, μπορούν να διανύσουν τεράστιες αποστάσεις με πολύ μικρή προσπάθεια, ανεβαίνοντας μ’ ένα ανοδικό ρεύμα και έπειτα ανεμοπορώντας μέχρις ότου συναντήσουν ένα άλλο. Με τις κινήσεις των φτερούγων, μπορούν απλώς να αιωρούνται στο ίδιο ύψος μέσα στο ανοδικό ρεύμα ή να μεταβάλλουν την ανεμοπορία τους σε ολισθαίνουσα πτήσι μέσα σε μια στιγμή. Μερικές ποικιλίες πτηνών μπορούν να ταξιδεύσουν μ’ αυτό τον τρόπο με ταχύτητες 30 έως 50 μιλίων (48 ως 80 χιλιομέτρων) την ώρα για το μεγαλύτερο διάστημα της ημέρας, διατηρώντας έτσι την ενέργειά τους. Συνήθως, μπορεί κανείς να διακρίνη πότε τα πουλιά χρησιμοποιούν αυτόν τον τύπο πτήσεως, διότι για λίγο κάνουν κύκλους καθώς ανεβαίνουν για να καταλήξουν σε μια μακρά ευθεία ολισθαίνουσα πτήσι.

Πουλιά όπως η διομήδεια (κοινώς άλμπατρος) είναι ειδικά στον χειρισμό των δυνατών τους φτερούγων ενώ πετούν πάνω απ’ τον ωκεανό. Με τον άνεμο πίσω του, ο άλμπατρος αρχίζει μια μεγάλη ολισθαίνουσα πτήσι προς την επιφάνεια του νερού, συγκεντρώνοντας ταχύτητα. Λίγα μέτρα μόλις από το νερό, γυρίζει στον αέρα και ανυψώνεται απ’ αυτόν, κερδίζοντας ύψος αλλά χάνοντας ταχύτητα. Έπειτα γυρίζει και αρχίζει πάλι τον κύκλο. Ρυθμίζοντας τις αποστάσεις που διανύονται σε κάθε μέρος αυτού του κύκλου, το πουλί μπορεί να ταξιδεύση στην κατεύθυνσι της αρεσκείας του. Μ’ αυτή την τεχνική, ο βασιλικός άλμπατρος επί παραδείγματι, μπορεί να ταξιδεύση με ταχύτητα 50 ως 70 μιλίων (80 ως 110 χιλιομέτρων) την ώρα επί αρκετό χρονικό διάστημα. Η μόνη προσπάθεια που απαιτείται είναι ότι το πουλί πρέπει να κρατά τις φτερούγες του ανοιγμένες και κατά καιρούς να τις κτυπά μια ή δυο φορές.

Επειδή το χτύπημα των φτερούγων απαιτεί μεγάλα ποσά ενεργείας, τα μεγάλα πουλιά χρησιμοποιούν την ανεμοπορία και την ολισθαίνουσα πτήσι όποτε μπορούν. Χρησιμοποιούν το κτύπημα των φτερούγων μόνο για να κινηθούν από κλαδί σε κλαδί και για να ενισχύσουν την απογείωσί τους. Αυτά τα πουλιά χτυπούν τις φτερούγες τους μόνο μία έως τρεις φορές το δευτερόλεπτο, ενώ τα περισσότερα ωδικά πτηνά τις κτυπούν δυο φορές γρηγορώτερα. Ένα κολίμπρι, με μήκος δύο ίντσες (5 εκατοστά) και με βάρος μόνο ένα δέκατο της ουγγιάς (3 γραμμάρια) κτυπά τις φτερούγες του από 60 έως 70 φορές το δευτερόλεπτο. Μπορεί να αιωρήται σαν το ελικόπτερο και είναι το μόνο πουλί που μπορεί να πετά προς τα πίσω.

Η Τέχνη της Στροφής και της Προσγειώσεως

Ο έλεγχος που έχουν τα πουλιά όταν είναι στον αέρα είναι εκπληκτικός. Μπορούν να στρίψουν κτυπώντας τη μια φτερούγα πιο γρήγορα απ’ την άλλη. Αυτό κάνει επίσης τη φτερούγα ν’ ανυψωθή, καθιστώντας το πουλί ικανό να στρίψη με μεγάλη ακρίβεια. Τα φτερά της ουράς, επίσης, παίζουν ρόλο σ’ αυτό. Επί πλέον, συντελούν στην παροχή ισορροπίας και ενεργούν σαν φρένο, όποτε χρειάζεται. Ο τρόπος με τον οποίο εφορμούν τα πουλιά αποφεύγοντας με ελιγμούς τα κλαδιά καθώς και τις συγκρούσεις μεταξύ τους, δείχνει ότι είναι αληθινά αριστοτέχνες του αέρος.

Όσον αφορά την προσγείωσι, τα πουλιά κατέχουν όλα τα ουσιώδη στοιχεία για να επιτελέσουν σχεδόν απίστευτες προσγειώσεις. Ένα πουλί πρέπει να υπολογίση το ύψος, την ταχύτητα και την κατεύθυνσι καθώς και τυχόν ρεύματα αέρος, έτσι ώστε να μη χτυπήση σκληρά στο έδαφος ή να γκρεμισθή κατά την προσγείωσι. Μερικά βαρύτερα πουλιά πρέπει να τρέξουν λίγα μέτρα για να κρατήσουν την ισορροπία τους.

Τα πουλιά χρησιμοποιούν επιδέξια τις φτερούγες και τις ουρές τους για να ελαττώνουν ταχύτητα και να ελέγχουν την προσγείωσι και να είναι ικανά να κατέβουν σ’ ένα κλαδί με τέτοιο τρόπο ώστε ελάχιστα να το ταράξουν. Αυτό είναι ένας μεγάλος ακροβατικός άθλος, αν σκεφθή κανείς την ταχύτητα με την οποία πλησιάζει το πουλί το σημείο προσγειώσεως. Μερικές φορές τα πουλιά κτυπούν τις φτερούγες τους αντίθετα στην κατεύθυνσι πτήσεως για να μειώσουν γρηγορώτερα την ταχύτητά τους.

Θαυμαστά Σχεδιασμένα

Το ότι τα πουλιά είναι σχεδιασμένα για να πετούν γίνεται πολύ εμφανές όταν κυττάξωμε τη δομή των οστών τους καθώς και την κάλυψί τους. Το ανώτερο μέρος τους προσαρμόζει στην άρθρωσι του ώμου και το κάτω μέρος τους αποτελείται από δύο οστά. Εξ αιτίας του τρόπου με τον οποίο είναι συνδεδεμένα τα οστά τους, κινούνται ελεύθερα πάνω κάτω και μπορούν ακόμη και να στρίβουν. Το στέρνο του πουλιού δεν είναι επίπεδο, όπως το δικό μας, αλλά έχει σχήμα όμοιο με καρίνα πλοίου. Αυτό παρέχει μια μεγάλη περιοχή για την προσκόλλησι και στις δύο πλευρές του στέρνου των ειδικευμένων και εξαιρετικά ισχυρών μυών της πτήσεως.

Τα ίδια τα οστά είναι ιδανικά σχεδιασμένα. Είναι κυρίως σωλήνες με λεπτά τοιχώματα ή, στην περίπτωσι των μεγαλυτέρων πουλιών, είναι λεπτά στηριγμένα στο εσωτερικό. Το αποτέλεσμα είναι ότι τα οστά παρέχουν ελαφρά κι ωστόσο εξαιρετικά ισχυρή στήριξι. Επί παραδείγματι, ο σκελετός ενός ταχυπέτου (φρεγάτας) που έχει άνοιγμα φτερών επτά ποδών (δύο μέτρων) μπορεί να ζυγίζη μόνο τέσσερις ουγγιές (113 γραμμάρια). Τα μεγαλύτερα οστά περιέχουν επίσης θυλάκους με αέρα. Αυτοί οι θύλακοι είναι βοηθητικοί ή συμπληρωματικοί των πνευμόνων και, όταν υπάρχη ανάγκη, παρέχουν μια επί πλέον προμήθεια οξυγόνου για το υψηλό επίπεδο δραστηριότητος ενός πουλιού.

Τα φτερά, επίσης είναι ένα θαύμα σχεδιασμού. Ένα πουλί μπορεί να έχη από 2.000 έως 6.000 φτερά. Κάθε φτερό είναι εφωδιασμένο με εκατοντάδες τρίχες που διακλαδίζονται από ένα κούφιο τόξο, και κάθε τρίχα έχει εκατοντάδες τριχίτσες που διακλαδίζονται ανάμεσα σε πολλά ακόμη πιο λεπτά αγκιστροειδή κύτταρα. Υπολογίζεται ότι ένα φτερό έξη ιντσών (15 εκατοστών) ενός περιστεριού έχει περίπου 990.000 τριχίτσες και εκατομμύρια κυττάρων. Όλα αυτά συμπλέκονται για να παράσχουν μια πολύ αποτελεσματική αεροστεγή επιφάνεια που είναι ελαφριά, διατηρεί θερμότητα και είναι υδατοστεγής. Τα φτερά ακόμη προσθέτουν μια αρκετά αυξημένη επιφάνεια φτερούγων με πολύ λίγο επιπρόσθετο βάρος.

Υπάρχουν τρεις κύριοι τύποι φτερών. Τα μεγαλύτερα, τα πρωτεύοντα, βρίσκονται γύρω από τις άκρες της φτερούγας και είναι πολύ σπουδαία για το πλευρικό πηδαλιούχημα καθώς και για την πτήσι με το κτύπημα των φτερών. Τα πρωτεύοντα φτερά στα αρπακτικά πτηνά παρουσιάζουν ένα πλάτος μικρότερο κατά το ήμισυ. Αυτά τα πουλιά προφανώς μπορούν ν’ ανέλθουν έτσι στον αέρα με μια πιο κάθετη γωνία επειδή μπορούν να κάνουν καλύτερη χρήσι των φυσικών ρευμάτων αέρος. Τα δευτερεύοντα φτερά είναι προσκολλημένα στο κάτω μέρος του βραχίονος και τα φτερά του τρίτου είδους στο ανώτερο μέρος. Αυτοί οι τύποι των φτερών παίζουν σπουδαίο ρόλο στην πτήσι.

Θαύμα ή Τυφλή Σύμπτωσις;

Μια σύντομη εξέτασις σχετικά με την πτήσι των πτηνών κάνει κάποιον να σταθή και να σκεφθή. Ο άνθρωπος μπόρεσε να μιμηθή μερικές απόψεις της πτήσεως των πτηνών μετά από δεκάδες χρόνια εντατικού σχεδιασμού, πειραματισμού και νοήμονος αναλύσεως. Ωστόσο, πρέπει να βασίζεται σε πολύπλοκα όργανα για να κάνη αυτό που τα πουλιά κάνουν ενστικτωδώς. Αν και ο άνθρωπος μπορεί να παράγη ανεμόπτερα και τώρα υπερηχητικά ‘τζετ,’ αποδείχθηκε ανίκανος να μιμηθή το χτύπημα των φτερούγων που μπορεί να παράγη και ώθησι και ανύψωσι. Πώς θα μπορούσε να είχε προέλθει η πτήσις των πτηνών, που εξαρτάται από τόσο πολλούς παράγοντες;

Μερικοί ισχυρίζονται ότι τα πουλιά εξελίχθηκαν με κάποιο τρόπο από τα ερπετά, καθώς τα λέπια μετετράπησαν σιγά σιγά σε φτερά. Υποδεικνύουν απολίθωμα ενός αρχαίου πτηνού, του Αρχαιοπτέρυγος, που είχε δόντια και μια μακριά οστεώδη ουρά, και ισχυρίζονται ότι αυτό είναι ο «ελλείπων κρίκος.» Ωστόσο, ένας αριθμός αποφασιστικών σημείων αγνοείται. Τα ερπετά είναι ψυχρόαιμα και συχνά βραδυκίνητα, ενώ τα πουλιά είναι θερμόαιμα κι απ’ τα πιο δραστήρια πλάσματα στη γη. Η πτήσις εξαρτάται από πολλούς συντονισμένους παράγοντες που πρέπει να εμφανίζωνται τον ίδιο χρόνο.

Είναι αξιοσημείωτο ότι ο Αρχαιοπτέρυξ είχε ήδη ανεπτυγμένες φτερούγες, τέλεια καλυμμένες με φτερά (και όχι λέπια εξελισσόμενα σε φτερά) και είχε πόδια ειδικά για κούρνιασμα. Οι σχετικές αναλογίες του κεφαλιού και της θήκης του εγκεφάλου είναι ίδιες με τον άλλων πτηνών και είναι τελείως διαφορετικές απ’ εκείνες των ερπετών. Έτσι, ο Αρχαιοπτέρυξ δεν εξελίχθηκε από ερπετό σε πτηνό.

Σίγουρα η ικανότης για πτήσι δεν μπορεί ν’ αποδοθή σε απλή σύμπτωσι. Η στοχαστική μελέτη παρέχει πειστική μαρτυρία ότι η πτήσις των πουλιών είναι θείας προελεύσεως. Το κάθε τι σχετικά με τα πουλιά—το αεροδυναμικό σώμα τους, οι μακριές, ελαφρές φτερούγες, η ειδική δομή των οστών και το απαραίτητο ένστικτο να χειρίζωνται την πολυπλοκότητα της πτήσεως, υποδεικνύει ένα νοήμονα Σχεδιαστή πολύ ανώτερο απ’ τον άνθρωπο. Ναι, η απόδοσις τιμής για το θαύμα της πτήσεως των πτηνών πρέπει να κατευθύνεται σ’ Αυτόν, τον Ιεχωβά Θεό.—Ψαλμ. 148:1, 7, 10.

[Διάγραμμα στη σελίδα 21]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

κινούμενος αέρας

ανύψωσις

αντίστασις

βαρύτης

Οι δυνάμεις που ασκούνται στη φτερούγα ενός πουλιού

[Διάγραμμα στη σελίδα 22]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

θερμικό ανοδικό ρεύμα

ολισθαίνουσα πτήσις

θερμικό ανοδικό ρεύμα