Βλέπω με τον Ήχο

ΕΔΩ και 30 χρόνια ζω σ’ ένα κόσμο σκότους. Είμαι ένα από τα 30.000 και πλέον άτομα στον Καναδά που έχουν τυφλωθή. Ωστόσο, σήμερα, που μου έχουν αφαιρέσει και τα δύο μάτια μου και δεν βλέπω καθόλου, μου αρέσει να λέγω στους φίλους μου. «Βλέπω τώρα! Βλέπω με τον ήχο!» Θα ήθελα να σας εξηγήσω πώς συνέβη αυτό.

Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος έφθασε στο αποκορύφωμα του. Τα Συμμαχικά στρατεύματα είχαν προχωρήσει από τη Γαλλία στην Ολλανδία και η μάχη της Αμβέρσας εμαίνετο. Σε ηλικία 19 ετών, είχα μεταφερθή από οδηγός-μηχανικός μιας Καναδικής μοίρας πυροβολικού στο πεζικό. Η 1η Νοεμβρίου 1944 ήταν η πρώτη μου μέρα που βρέθηκα στο μέτωπο. Μετά από πέντε μόνο λεπτά, απεδείχθη ότι ήταν και η τελευταία. Η μονάδα μου προχωρούσε κατά μήκος ενός αναχώματος προς την Αμβέρσα όταν, ξαφνικά, ένας όλμος εξερράγη στο πρόσωπο μου.

Όταν ξαναβρήκα τις αισθήσεις μου, παρά το γεγονός ότι ήμουν σοβαρά τραυματισμένος, κατώρθωσα με κάποιον τρόπο να φθάσω πίσω στις δικές μας γραμμές, όπου έπεσα αναίσθητος. Δεκαεπτά μέρες αργότερα ξύπνησα σ’ ένα νοσοκομείο στην Αγγλία σχεδόν τελείως τυφλός. Η όρασις που είχε απομείνει στο αριστερό μου μάτι παρείχε μόνο θολές εικόνες. Το δεξί μου μάτι ήταν τόσο άσχημα τραυματισμένο που έπρεπε ν’ αφαιρεθή. Στο νοσοκομείο έμεινα τρεις μήνες. Σύντομα, η όρασις που υπήρχε ακόμη στο αριστερό μου μάτι εξαφανίσθηκε και βυθίσθηκα σ’ ένα κόσμο σκότους.

Τον Ιούνιο του 1945, όταν τελείωσε ο Ευρωπαϊκός πόλεμος, γύρισα στον Καναδά για ν’ αρχίσω μια καινούργια ζωή χωρίς μάτια. Ήταν επίσης αναγκαίο να μάθω να μιλώ πάλι, διότι η έκρηξις είχε θρυμματίσει το κατώτερο μέρος του προσώπου μου. Οι γιατροί μπόρεσαν να «ανασκευάσουν» τα χαρακτηριστικά μου με πλαστική εγχείρησι, πράγμα για το οποίο είμαι πολύ ευγνώμων.

Είναι παράξενο να είναι κανείς αναγκασμένος να μάθη να ζη μόνο μέσω της Θεόδοτης αισθήσεως της αφής. Είναι πράγματι εκπληκτικός ο τρόπος με τον οποίον τα άκρα των δακτύλων γίνονται τόσο ευαίσθητα, καθώς ο θαυμάσιος μηχανισμός του σώματος προσπαθεί ν’ αντικαταστήση την απώλεια της οράσεως. Δεν χρειάσθηκε πολύς χρόνος να μάθω να περιφέρομαι με το να αγγίζω τα αντικείμενα και, επίσης, να χρησιμοποιώ ένα μεγάλο μπαστούνι. Μόνο το 1974 μπόρεσα ν’ αποκτήσω ένα σκύλο—οδηγό για τους τυφλούς. Αυτός ο σκύλος, η Λήλαντ, απεδείχθη πιστός σύντροφος από τότε.

Μια Αλλαγή Απόψεως

Το 1954 έμαθα κάτι που άλλαξε, όχι μόνο τον τρόπο σκέψεως μου, αλλά ολόκληρο τον τρόπο της ζωής μου. Δύο πολύ ευγενικοί άνθρωποι ήλθαν στην πόρτα μου και, από τον Λόγο του Θεού, την Αγία Γραφή, άρχισαν να μου μιλούν για ένα θαυμάσιο μέλλον για το ανθρώπινο γένος. Έμαθα ότι η βασιλεία του Ιεχωβά Θεού στα χέρια του Υιού του, του Χριστού Ιησού, θ’ απομακρύνη για πάντα από τη γη όλους τους πόνους, τα παθήματα και τη θλίψι που έχει επιφέρει ο πόλεμος, η βία και η καταπίεσις στη διάρκεια των περασμένων 6.000 ετών.

Κάτω από τη βασιλική διακυβέρνησι, όχι μόνο ‘τα ώτα των κωφών θέλουσιν ακούσει και η γλώσσα του μογιλάλου θέλει ψάλλει,’ αλλά και «οι οφθαλμοί των τυφλών θέλουσιν ανοιχθή»! (Ησ. 35:5, 6) Τι λαμπρή προοπτική! Το πιο μεγαλειώδες είναι ότι, σύμφωνα με την υπόσχεσι του Θεού, αυτό θ’ αρχίση να πραγματοποιήται μέσα σ’ αυτή τη γενεά.—Ματθ. 24:7-14, 32-35· Λουκ. 21:28.

Μολονότι, προσδοκώ αυτό το θαυμάσιο νέο σύστημα, κατάλαβα ότι ήταν αναγκαίο να επωφεληθώ όσο το δυνατόν περισσότερο από τις παρούσες συνθήκες. Έτσι, όταν έμαθα ότι ένας Νεοζηλανδός είχε σχεδιάσει ένα μηχάνημα που χρησιμοποιείται τώρα με επιτυχία από πολλούς τυφλούς, απεφάσισα να εξετάσω τις πιθανότητες. Έτσι, έγινα ο πρώτος τυφλός στον Καναδά που εκπαιδεύθηκα στη χρήσι ενός ηλεκτρονικού βοηθήματος για τους τυφλούς. Αυτό το μηχάνημα κατά γράμμα με βοηθεί να «βλέπω με τον ήχο.»

Τι Είναι;

Αν με βλέπατε να περπατώ στον δρόμο φορώντας το μηχάνημα αυτό, θα συμπεραίνατε ότι απλώς φορώ γυαλιά που είναι υπερμεγέθη. Οι τρεις μικρές καλυμμένες οπές που θα βλέπατε είναι οι ανιχνευτές εκπομπής και λήψεως. Ενώ ο κεντρικός κατώτερος ανιχνευτής εκπέμπει, οι άλλοι που βρίσκονται στο πάνω μέρος είναι οι δέκτες. Καθώς ο ανιχνευτής εκπομπής εκπέμπει υψηλής συχνότητος κύματα ήχου από αντικείμενα που βρίσκονται στον δρόμο μου, οι δέκτες λαμβάνουν την ηχώ, η οποία μεταφέρεται ως «μπηπς» στα ακουστικά που περιέχονται στους βραχίονες των γυαλιών μου που είναι παχύτερα από τους συνήθεις και στερεώνονται πίσω από τα αυτιά μου. Ο ένας βραχίων καταλήγει σε μια μονάδα ελέγχου/κουτί ρεύματος που είναι προσαρμοσμένο στη ζώνη μου. Αυτό το κουτί, ελέγχου που έχει το μέγεθος παλάμης, περιέχει, όχι μόνο τις φορτιζόμενες μπαταρίες, αλλά, επίσης, και όλα τον ηλεκτρονικό εξοπλισμό που χρειάζεται, για να λειτουργούν κατάλληλα τα γυαλιά. Για κάθε τέσσερις ώρες χρήσεως, οι μπαταρίες πρέπει να φορτισθούν για 14 ώρες. Μαζί με τον φορτιστή των μπαταριών, όλος αυτός ο εξοπλισμός χωράει σε μια συμπαγή φορητή θήκη που έχει μια λωρίδα για να μεταφέρεται στον ώμο όταν την χρησιμοποιώ.

Πώς Λειτουργεί;

Χωρίς αμφιβολία, θα έχετε δει ένα από τα θαύματα δημιουργίας του Ιεχωβά, τη νυχτερίδα. Αυτό το πλάσμα είναι προικισμένο μ’ ένα άριστο σύστημα ηχητικής εκπομπής και ακοής. Σχετικά με το σύστημα εντοπισμού του, ένας συγγραφεύς είπε: «Οι επιστήμονες υπολογίζουν ότι, το ηχητικό σύστημα της νυχτερίδας είναι ένα δισεκατομμύριο φορές πιο ευαίσθητο και αποτελεσματικό από οποιοδήποτε ραντάρ ή ηχητικό μηχάνημα που έχει κατασκευάσει ο άνθρωπος.»

Το ηλεκτρονικό μου βοήθημα λειτουργεί με την ίδια ηχητική ή ηχοβοληστική αρχή. Ο ανιχνευτής πομπός στο μηχάνημα μου εκπέμπει ηχητικούς παλμούς υψηλής συχνότητος σε απόστασι 20 ποδών (6 μέτρων) στον χώρο που με περιβάλλει. Οι δέκτες έχουν μια ελαφρά κλίσι, ο ένας προς τα αριστερά και ο ένας προς τα δεξιά. Επομένως, ο αντανακλώμενος ήχος είναι δυνατώτερος είτε στο δεξί μου αυτί είτε στο αριστερό μου, πράγμα το οποίο εξαρτάται από την πλευρά στην οποία βρίσκεται το αντικείμενο σε σχέσι με την πορεία μου. Αντικείμενα από τα οποία εκπέμπονται οι ηχητικές δονήσεις όλα αποστέλλουν διαφορετικούς τόνους στα ακουστικά μου. Παραδείγματος χάριν, ο χαλκός αναδίδει τον οξύ δυνατό ήχο, ενώ ο ήχος από ένα άτομο που βρίσκεται κοντά μου είναι υπόκωφος. Ο ήχος του ξύλου είναι πιο απαλός από τον ήχο του γυαλιού. Οι ποικιλίες των τόνων με βοηθούν να «βλέπω» τι είναι μπροστά μου—ένα κλαδί δένδρου, ένα χαλύβδινο στύλο, ένα τοίχο από τούβλα, μια ξύλινη ή γυάλινη πόρτα, ένα άτομο ή ένα αυτοκίνητο.

Καθώς αποκτώ περισσότερη δεξιοτεχνία στη χρήσι αυτής της συσκευής μπορώ ακόμη να διακρίνω τι είδους δένδρο μπορεί να βρίσκεται στον δρόμο μου, είτε είναι πεύκο, έλατο, σκλήθρα ή απλώς ένας φράκτης. Έτσι, το ηλεκτρονικό μου βοήθημα μού μεταδίδει πληροφορίες που δεν θα μπορούσα να τις λάβω αν χρησιμοποιούσα ένα μακρύ μπαστούνι ούτε μέσω του σκύλου μου. Ωστόσο, δεν μπορώ να χρησιμοποιήσω αυτό το μηχάνημα ανεξάρτητα από τα άλλα δύο βοηθήματα. Χρειάζομαι ακόμη το σκύλο μου, τη Λήλαντ, ο οποίος με βοηθεί να εντοπίζω τις τρύπες και τα ανοίγματα ή όταν κατεβαίνω σκάλες. Παρ’ όλα αυτά, ο συνδυασμός του σκύλου μου και του ηλεκτρονικού μου βοηθήματος έχει οπωσδήποτε διευρύνει την ευκινησία μου και έφερε, ως αποτέλεσμα, ένα πιο σίγουρο και ασφαλές βάδισμα.

Εκπαίδευσις και Οδηγίες

Επειδή εμείς οι άνθρωποι δεν έχομε τις ενστικτώδεις ικανότητες της νυχτερίδας, το τυφλό άτομο που χρησιμοποιεί ένα ηλεκτρονικό βοήθημα χρειάζεται πολλή εκπαίδευσι για να μπορή να ερμηνεύη τη «γλώσσα» αυτής της συσκευής σωστά. Το Τορόντο ήταν ο τόπος όπου έλαβα τη διαρκείας τεσσάρων εβδομάδων εκπαίδευσι μου. Η δασκάλα μου ήταν ένα από τα 100 σχεδόν άτομα που εκπαιδεύθηκαν στη διάρκεια των περασμένων τριών ετών να διδάσκουν τέτοια μαθήματα στην Αυστραλία, στη Βρεταννία, στις Ηνωμένες Πολιτείες και στον Καναδά. Μέχρι τώρα, 400 αόμματα άτομα, περιλαμβανομένων και παιδιών, έχουν διδαχθή να «βλέπουν με τον ήχο.»

Ένα τυφλό άτομο χρειάζεται να γνωρίζη σε τι απόστασι βρίσκεται από αντικείμενα τα οποία μπορεί να συναντήση στον δρόμο του. Έτσι, οι πρώτες ασκήσεις που μου έκαναν ωνομάζοντο «ασκήσεις Εντάσεως—Αποστάσεως.» Αυτές ήσαν οι πιο σπουδαίες, διότι αν δεν καταλάβη κανείς τη σχέσι μεταξύ «Εντάσεως—Αποστάσεως» είναι αδύνατον να χρησιμοποιή το ηλεκτρονικό του βοήθημα αποτελεσματικά. Έμαθα σύντομα πώς εκφράζεται η απόστασις ενός αντικειμένου που βρίσκεται μπροστά μου μέσω της εντάσεως του αντανακλωμένου ήχου. Όσο πιο μακρυά βρίσκεται το αντικείμενο, τόσο πιο μεγάλη είναι η έντασις του ήχου. Καθώς πλησιάζω, η έντασις του ήχου χαμηλώνει έως ότου, σε απόστασι ενάμισυ ποδός (0,46 μέτρα) σταματά. Αυτό για μένα σημαίνει «ΣΤΟΠ».

Μετά τα πράγματα άρχισαν να γίνωνται ακόμη πιο περίπλοκα. Έστησαν στύλους για διάφορες ασκήσεις. Σε μια περίπτωσι, έπρεπε να βγαίνω και να μπαίνω ανάμεσα σε 10 στύλους που ήσαν τοποθετημένοι σε μια σειρά έως ότου μπορέσω να το κάνω χωρίς ν’ αναποδογυρίζω κανένα από τους στύλους. Σε στύλους που ευρίσκονται σε παράλληλες σειρές, μπορούσες εύκολα να πέσης επάνω τους αν παρεξέκλινες ακόμη και μια ίντσα (2,5 εκατοστά) από την κεντρική γραμμή. Για να δυσκολέψη ακόμη περισσότερο τα πράγματα, η δασκάλα μια φορά έθεσε ένα στύλο ακριβώς μπροστά μου στη διάρκεια αυτής της ασκήσεως, αλλά εγώ σταμάτησα εγκαίρως. Τοποθέτησαν τρεις στύλους σ’ ένα τρίγωνο, έτσι ώστε εγώ βρισκόμουν ακριβώς σε απόστασι 15 ποδών (4,6 μέτρων) από κάθε στύλο. Η δυσκολία για μένα ήταν να περπατήσω έως ότου φθάσω σε κάθε στύλο, να τον αγγίξω με τα χέρια μου και, κατόπιν, να επιστρέψω στην αρχική μου θέσι. Τι τρομερό λάθος—αντί να φθάσω στο στύλο, παρεξέκλινα κατά 18 ίντσες (46 εκατοστά) απ’ αυτόν!

Οι πιο προχωρημένες ασκήσεις με έφεραν έξω στους πολυσύχναστους δρόμους του Τορόντο. Η δασκάλα μου, που προχωρούσε πίσω μου, φορούσε ένα μηχάνημα που της επέτρεπε ν’ ακούη τους ομοίους ήχους που κατεγράφοντο στο ηλεκτρονικό μου βοήθημα. Τώρα αντιλήφθηκα περισσότερο την πραγματική αξία της εκπαιδεύσεως μου με τους στύλους. Οι αντανακλώμενοι ήχοι προήρχοντο από πολύ πιο στερεά αντικείμενα, όπως από στύλους τηλεφώνου και ηλεκτρικού, καθώς επίσης και από ταχυδρομικά κιβώτια, παρκαρισμένα οχήματα και πεζούς. Εκτός του ότι έπρεπε να τα αποφύγω, έπρεπε ν’ αναγνωρίσω κάθε αντικείμενο. Με υπομονή, η δασκάλα μου με ωδήγησε μέσα απ’ αυτό το καλειδοσκόπιο των ήχων και άρχισα να «βλέπω» τα πράγματα πιο καθαρά.

Με τον καιρό έμαθα να διακρίνω τις προσόψεις των καταστημάτων και τις εισόδους των. Ήμουν σε θέσι να μετρώ τις εισόδους των καταστημάτων σ’ ένα τετράγωνο. Για να δοκιμάσουν την επιδεξιότητα μου, μου είπαν να μπω σε μια τράπεζα που ευρίσκετο αρκετές εισόδους πιο πέρα από το άκρο ενός τετραγώνου. Ξεκίνησα θαρραλέα και έστριψα εκεί που νόμιζα ότι ήταν η τράπεζα. Προχώρησα μ’ εμπιστοσύνη σ’ αυτό που φαινόταν το ταμείο και—ΜΠΑΜ!—λάμπες αξίας 400 δολλαρίων σ’ ένα κατάστημα επίπλων έπεσαν με ήχο στο πάτωμα! Ευτυχώς, η ζημιά εκαλύφθη πλήρως από την ασφάλεια. Από τότε, όπως θ’ αντιλαμβάνεσθε, έγινα πολύ πιο προσεκτικός.

Ένα από τα πιο δύσκολα μέρη της εκπαιδεύσεως μου περιελάμβανε ένα γύρο μέσα σ’ ένα μεγάλο κατάστημα. Αυτό ήταν πράγματι για μένα μια δοκιμή σε συνδυασμό με το ηλεκτρονικό μου βοήθημα και τη Λήλαντ. Ήταν σαν να βρισκόμουν σ’ ένα πραγματικό λαβύρινθο. Έπρεπε ν’ ανακαλύψω την τοποθεσία και το πλάτος των πάγκων και των διαδρόμων και να πω επίσης στη δασκάλα μου από ποια πλευρά μου περνούσαν οι άνθρωποι. Ανέβηκα από τις σκάλες στον δεύτερο όροφο, όπου η δασκάλα εσκεμμένα προσπάθησε να με κάνη να χάσω την αίσθησι του προσανατολισμού μου. Τελικά, ήλθε η ώρα να επιστρέψω στον δρόμο, να βρω την αρχική μας είσοδο και να την περάσω τόσο γρήγορα ώστε η ουρά της Λήλαντ να μην πιασθή στην περιστρεφόμενη πόρτα! Για να τελειώση η εκπαίδευσις αυτής της ημέρας, καθίσαμε σ’ ένα σταθμό του υπογείου σιδηροδρόμου και η δασκάλα μου μ’ έβαλε να μετρώ τους ανθρώπους που ανέβαιναν και κατέβαιναν από τα τραίνα. Πράγματι, δύσκολες ασκήσεις! Ωστόσο, απέδειξαν πραγματική την αξία του ηλεκτρονικού βοηθήματος και ανέπτυξαν την εμπιστοσύνη μου να κινούμαι μ’ αυτό. Όλ’ αυτά μ’ έκαναν επίσης ν’ αντιληφθώ πόσο οξεία είναι η αίσθησις της ακοής, ώστε να μπορή να ξεχωρίζη ήχους μ’ αυτόν τον τρόπο!

Φυσικά, τίποτα δεν μπορεί ν’ αντικαταστήση το θεόδοτο δώρο της οράσεως που βοηθεί τους ανθρώπους να βλέπουν όλα τα χρώματα και την ομορφιά με την οποία ο στοργικός Δημιουργός προίκισε το περιβάλλον μας. Ωστόσο, είμαι συγκινημένος με τις νέες προοπτικές «οράσεως» που έχουν ανοιχθή ενώπιον μου μέσω του ηλεκτρονικού μου βοηθήματος. Όταν το άκουσα για πρώτη φορά, πράγματι εντυπωσιάσθηκα. Στη διάνοια μου ήλθε το ερώτημα; Θα μπορούσε πιθανόν να με βοηθήση να γίνω ένας καλύτερος διαγγελεύς του θαυμάσιου αγγέλματος της Βασιλείας του Θεού τώρα; Αυτό το ερώτημα απαντήθηκε πλήρως με όλη την εκπαίδευσι που έλαβα στο κέντρο της πόλεως και στις κατοικημένες περιοχές του Τορόντο. Είναι τώρα πολύ πιο εύκολο να εκτελώ την ιερή μου υπηρεσία στον Ιεχωβά πηγαίνοντας από σπίτι σε σπίτι με το θαυμάσιο «ευαγγέλιον της βασιλείας.» (Ματθ. 24:14) Αυτός ήταν και ο κυριώτερος λόγος για τον οποίο έμαθα να «βλέπω με τον ήχο.»—Από συνεργάτη.

[Πλαίσιο/Εικόνα στη σελίδα 17]

Ένας πομπός αποστέλλει υψηλής συχνότητος ήχο, ο οποίος αντανακλάται καθώς προσπίπτει πάνω και συλλαμβάνεται από μικρόφωνα

Όσο πιο κοντά είναι το αντικείμενο, τόσο πιο μικρή θα είναι η έντασις του ήχου

Δέκτες

Πομπός