Μια από Μακρού Αναμενόμενη Οικογενειακή Επανένωση

—Όπως το αφηγήθηκε ο Ιν-Μποκ Κιμ στην Κορέα

‘ΜΟΙΑΖΕΙ σαν να καλωσορίζεις κάποιον που επιστρέφει από τους νεκρούς!^’ Η σκέψη αυτή πέρασε από το μυαλό μου, καθώς αγκάλιαζα τη νεότερη αδελφή μου, την Ιν-Σουν, η οποία πίστευα ότι είχε πεθάνει παραπάνω από 30 χρόνια πριν. Συγκινημένοι, κλαίγαμε και οι δυο σαν μικρά παιδιά, όπως τον καιρό που είδαμε για τελευταία φορά ο ένας τον άλλο.

Η επανένωση μας ήταν το αποτέλεσμα ενός προγράμματος που προσφέρθηκε από το Κορεατικό Σύστημα Ραδιοφωνίας, το οποίο με δραματικό τρόπο ξαναένωσε παραπάνω από 11.000 οικογενειακά μέλη που από καιρό ήταν χαμένα το ένα για το άλλο. Αλλά προτού σας πω πώς η αδελφή μου και εγώ ξαναενωθήκαμε, ας ξαναπάμε πίσω στα τραγικά γεγονότα που μας χώρισαν, τόσο εμάς όσο και εκατομμύρια άλλους Κορεάτες.

Πρώιμες Μνήμες

Γεννήθηκα στην παραλιακή πόλη Ινκόν της Κορέας το 1936. Σαν το δεύτερο από τα τρία παιδιά της οικογένειας, πέρασα ευτυχισμένα παιδικά χρόνια. Κατόπιν, ξαφνικά, μας χτύπησε η τραγωδία. Το έτος που ήμουν εννιά ετών, πέθανε η μητέρα μας. Το αμέσως επόμενο έτος πέθανε και ο πατέρας μας επίσης. Τελείως ξαφνικά, φάνηκε, ότι είχαμε απομείνει ορφανά. Η μεγαλύτερη αδελφή μας είχε παντρευτεί μέχρι τον καιρό εκείνο. Έτσι αποφασίστηκε η Ιν-Σουν και εγώ να πάμε να ζήσουμε μαζί με τη μεγαλύτερη αδελφή μας και τον σύζυγο της. Μετακομίσαμε και αρχίσαμε να προσαρμοζόμαστε στη νέα ζωή μας όσο καλύτερα μπορούσαμε.

Μια μέρα, όταν έφτασα σπίτι από το σχολείο, μου είπαν ότι η Ιν-Σουν είχε σταλθεί μακριά για να ζήσει με συγγενείς τού γαμπρού μου σε μια κωμόπολη στην κεντρική Κορέα. Για μένα, ένα αγόρι 13 ετών, αυτό ήταν ένα συντριπτικό χτύπημα. Οι γονείς μου είχαν φύγει από κοντά μου, και τώρα έφυγε και η Ιν-Σουν. Η μεγαλύτερη αδελφή μου με παρηγόρησε, υποσχόμενη ότι, αμέσως μόλις θα τακτοποιούνταν τα πράγματα, θα μπορούσαμε να επισκεπτόμαστε ο ένας τον άλλον. Από εκείνη τη μέρα και μετά αποζητούσα τη στιγμή που θα ήμουν και πάλι μαζί με τη μικρή αδελφή μου. Αλλά η στιγμή εκείνη δεν επρόκειτο να έρθει για ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα—33 χρόνια ακριβώς. Γιατί σε λίγους μόλις μήνες, τον Ιούνιο του 1950, ξέσπασε ο Κορεατικός Πόλεμος.

Η Ερήμωση του Πολέμου

Ο πόλεμος πήρε ένα βαρύ φόρο από όλους. Η παλινδρομική διεξαγωγή τού πολέμου ανάμεσα στο βορρά και στο νότο ερήμωσε όλη τη χώρα. Γύρω στο ένα εκατομμύριο πολίτες σκοτώθηκαν στη Νότια Κορέα, μια σημαντική απώλεια σε μια χώρα κάπου 20 εκατομμυρίων κατοίκων τον καιρό εκείνο. Οι πόλεις και τα χωριά καταστράφηκαν. Οι οικογένειες ξεριζώθηκαν. Οι σύζυγοι άντρες και γυναίκες, οι γονείς, τα παιδιά, οι αδελφοί και οι αδελφές διασκορπίστηκαν. Όλη μας η κοινωνία χωρίστηκε και διασκορπίστηκε.

Ο όλεθρος του πολέμου δεν άφησε ούτε κι εμάς άθικτους. Ήρθε μήνυμα από συγγενείς ότι η Ιν-Σουν και όλη η οικογένεια στην οποία ζούσε σκοτώθηκαν. Η ειρωνία είναι, όπως έμαθα αργότερα, ότι και σ’ εκείνη είπε ένας από τους γειτόνους μας που είχε φύγει από την περιοχή μας, ότι κι εγώ, επίσης, είχα σκοτωθεί όταν η βάρκα με την οποία φεύγαμε ανατινάχθηκε στον αέρα. Έτσι, επί 33 χρόνια, ο καθένας από μας πίστευε ότι ο άλλος ήταν νεκρός.

Αλλαγές Μετά τον Πόλεμο

Τον Ιούλιο του 1953 ο πόλεμος έφτασε σε ένα αβέβαιο τέλος. Η χώρα προσπάθησε να αναζωογονηθεί από τις στάχτες της. Πέρασα περίπου ενάμιση χρόνο σ’ ένα ορφανοτροφείο, και τελικά με πήρε ένας πλούσιος επιχειρηματίας σπίτι του. Ήθελε να με μεγαλώσει και να με εκπαιδεύσει για να διοικώ την επιχείρηση του. Στο σχολείο τα πήγα καλά, και το μέλλον μου φαινόταν γεμάτο υποσχέσεις. Παρ’ όλ’ αυτά οι σκέψεις μου πάντα βρίσκονταν σε ταραχή. «Γιατί να υπάρχουν τόσο πολλά παθήματα στον κόσμο;» σκεφτόμουν συχνά. «Αν υπάρχει κάποιος Θεός, γιατί επιτρέπει τους πολέμους και πράγματα σαν τους πολέμους; Ποια είναι η σημασία όλων αυτών των πραγμάτων;»

Σύντομα, ενόσω ήμουν ακόμη στο σχολείο, ήρθα σε επαφή με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά και άρχισα να μελετώ τη Βίβλο. Ήταν σαν να άρχισε ένα φως να λάμπει μέσα στη διάνοια και στην καρδιά μου. Τώρα, επιτέλους, βρήκα τις απαντήσεις στις ερωτήσεις μου. Έμαθα από τη Βίβλο το λόγο για τον οποίο υπάρχουν οι πόλεμοι και τα παθήματα, καθώς και τη λύση, η οποία βρίσκεται πολύ κοντά. Αυτό έβαλε ένα τέλος στα σχέδια μου για επαγγελματική καριέρα. Τώρα είχα αποφασίσει να υπηρετήσω τον Θεό αυτό της παρηγοριάς, τον Ιεχωβά. Σύντομα προόδευσα μέχρι το σημείο της αφιέρωσης και του βαφτίσματος. Κατά τον καιρό που ήμουν 20 ετών, διορίστηκα από την Εταιρία Σκοπιά σαν ειδικός σκαπανέας, ολοχρόνιος διάκονος.

Ο πρώτος μου διορισμός ήταν στην περιοχή όπου ζούσε η αδελφή μου όταν ξέσπασε ο πόλεμος. Προσπάθησα πολύ σκληρά να τη βρω, αλλά κανείς δε γνώριζε τίποτα σχετικά με την οικογένεια. Πείστηκα ακόμη περισσότερο ότι θα πρέπει να είναι νεκρή. Τόσο πολλοί άλλοι άνθρωποι είχαν χάσει αγαπημένους τους στον πόλεμο. Κι εγώ, επίσης, θα πρέπει να δεχτώ την πραγματικότητα.

Κυριολεκτικά εκατομμύρια άνθρωποι στην Κορέα έχουν περάσει από την ίδια ιστορία όπως κι εγώ. Στο πέρασμα των χρόνων, προσπάθησαν με διάφορους τρόπους να εντοπίσουν τα χαμένα μέλη της οικογένειας τους, αλλά με μικρή επιτυχία. Οι διαφημίσεις στις εφημερίδες, οι αγγελίες στο ραδιόφωνο, δεν αποδείχτηκαν αποτελεσματικές. Ένας λόγος είναι ότι ο πόλεμος κυριολεκτικά εξάρθρωσε τις επικοινωνίες και τα συγκοινωνιακά μέσα του έθνους. Μόνο πρόσφατα κατάφεραν αυτά να ανασυσταθούν. Ένας άλλος λόγος είναι ότι η Νότια Κορέα, η οποία τώρα έχει πληθυσμό πάνω από 40 εκατομμύρια, έχει μονάχα 258 επίθετα οικογενειών. Οι περισσότεροι από τους μισούς ανθρώπους έχουν ένα από τα πέντε κύρια επίθετα—Κιμ, Λη, Παρκ, Τσόι και Τσανγκ—και πολλοί από αυτούς επίσης έχουν το ίδιο πρώτο όνομα.

Ένα Μοναδικό Τηλεοπτικό Πρόγραμμα

Πρόσφατα, ωστόσο, άρχισε κάτι καινούργιο—ένα πρόγραμμα το οποίο αξιοποιεί την τηλεόραση και την τεχνολογία των ηλεκτρονικών υπολογιστών. Το πρόγραμμα προσφερόταν από το Κορεατικό Σύστημα Ραδιοφωνίας, και άρχισε σαν ένα τηλεοπτικό ντοκυμανταίρ για τον Κορεατικό Πόλεμο. Ένα δίωρο τμήμα της εκπομπής για τις οικογένειες που χώρισαν απρόσμενα ξεσήκωσε τέτοια πλημμύρα ερωτήσεων από τους θεατές, ώστε έπρεπε να παραταθεί επί 20 ώρες την πρώτη εκείνη μέρα. Κατόπιν συνεχίστηκε επί 14 ώρες τη μέρα την επόμενη εβδομάδα και τελικά έγινε το εβδομαδιαίο χαρακτηριστικό του τηλεοπτικού σταθμού επί πέντε περίπου μήνες.

Οι άνθρωποι που έψαχναν για χαμένους συγγενείς έρχονταν σε επαφή με τον τηλεοπτικό σταθμό. Κατόπιν τους έδιναν έναν αριθμό και μια συγκεκριμένη ημερομηνία για να εμφανιστούν στην τηλεόραση. Στο μεταξύ, το όνομα τους και άλλες λεπτομέρειες τροφοδοτούνταν σ’ έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή για να διαπιστωθεί αν ταίριαζαν με τα στοιχεία που είχαν δώσει άλλοι που έψαχναν για έναν συγγενή που τους έλειπε. Αν αυτό αποδεικνυόταν ανεπιτυχές, τότε παρουσιάζονταν στην τηλεόραση. Κάθε άτομο εμφανιζόταν στην τηλεόραση κρατώντας μία μεγάλη ταμπέλα που έδειχνε τον αριθμό που του είχαν δώσει και το όνομα του, το όνομα ή τα ονόματα των ατόμων ή του ατόμου που είχε χάσει, την ιδιαίτερη πατρίδα του, τα ονόματα των γονιών τους και οποιεσδήποτε άλλες λεπτομέρειες μπορούσαν να θυμηθούν.

Οι εκπομπές μεταδίδονταν σε όλο το έθνος. Οποιοσδήποτε παρακολουθούσε το πρόγραμμα και αναγνώριζε το άτομο ή τις περιστάσεις, μπορούσε να έρθει σε επαφή με τον σταθμό και να ξαναενωθεί με το άτομο που έβρισκε ακριβώς εκεί μέσα στο στούντιο ενώ τον παρακολουθούσε όλο το έθνος—δάκρυα, κραυγές, εναγκαλισμοί και λοιπά. Άνθρωποι που ζούσαν σε διαφορετικά μέρη της χώρας μπορούσαν να ξαναενωθούν μέσω διπλού συστήματος τηλεόρασης. Σύμφωνα με την Κορεατική εφημερίδα Τσουνγκ Ανγκ Ίλμπο, το πρόγραμμα ξαναένωσε 11.089 άτομα από τα 53.535 που ζήτησαν βοήθεια.

Η εφημερίδα Δη Κορέα Τάιμς της 16ης Αυγούστου 1983 ανέφερε: «Ποτέ πριν στην ιστορία του δεν έχυσε ο Κορεατικός λαός τόσο πολλά δάκρυα χαράς αυθόρμητα και ταυτόχρονα. Ποτέ πριν στα 5.000 χρόνια της Κορεατικής ιστορίας δεν δοκίμασε ολόκληρος ο πληθυσμός το συναίσθημα της ενότητας και της αδελφικότητας, καθώς οι χιλιάδες των αδελφών τους ξαναενώνονταν με δάκρυα με τους χωρισμένους συγγενείς τους».

Μια Απίστευτη Επανένωση

Βλέποντας τις συγκινητικές αλλά ευτυχισμένες επανενώσεις στην τηλεόραση, ακόμη και ανάμεσα σε συγγενείς που από καιρό πίστευαν πως ήταν νεκροί, οι παλιές αναμνήσεις ξεσηκώθηκαν μέσα μου. Ήταν δυνατόν η Ιν-Σουν να ζει ακόμη; Έπρεπε να προσπαθήσω, έστω και μια φορά μόνο ακόμη, να τη βρω. Πήγα στον τηλεοπτικό σταθμό και έβαλα τα ονόματα μας και άλλες λεπτομέρειες στον ηλεκτρονικό υπολογιστή. Μου έδωσαν μια ημερομηνία για να βγω στην τηλεόραση ένα μήνα αργότερα. Κατόπιν πήγα σπίτι—και περίμενα.

Πέντε μέρες προτού εμφανιστώ στην τηλεόραση, μου έκαναν ένα τηλεφώνημα από το σταθμό. Μου είπαν ότι η αδελφή μου είχε εντοπιστεί και ότι θα έπρεπε να έρθω στο στούντιο για να την συναντήσω. Όσο κι αν φαινόταν απίστευτο, είχε πάει κι αυτή στο σταθμό για να δώσει το όνομα της στον ηλεκτρονικό υπολογιστή την ίδια ακριβώς μέρα που είχα πάει και εγώ.

Στο δρόμο προς τον σταθμό οι παλιές αναμνήσεις πλημμύρισαν τη διάνοια μου. Άρχισα να αισθάνομαι αμήχανος. Το μόνο που θυμόμουν ήταν ένα μικρό κορίτσι 11 ετών. Θα μπορούσα να την αναγνωρίσω τώρα; Πώς θα μπορούσα να γνωρίζω με βεβαιότητα ότι επρόκειτο για την αδελφή μου; Εάν δεν ήταν αυτή, τότε θα ξαναζούσα όλες τις παλιές λύπες και τις επώδυνες αναμνήσεις για το τίποτα.

Όταν μας έφεραν μαζί, η Ιν-Σουν με αναγνώρισε αμέσως. Αλλά εγώ ήμουν ανήσυχος και εκνευρισμένος. Το να συναντάς κάποιον που αγαπάς, αλλά που επί 33 χρόνια είσαι σίγουρος ότι ήταν νεκρός, δεν είναι εύκολο πράγμα, το λιγότερο που μπορεί να πει κανείς. Ήταν αληθινά η Ιν-Σουν; Πώς μπορούσα να είμαι βέβαιος; Αφού συζητήσαμε για λίγο, αποφασίσαμε να επισκεφθούμε την ιδιαίτερη πατρίδα μας το Ινκόν, γύρω στα 40 χιλιόμετρα (25 μίλια) μακρύτερα, όπου ζει η μεγαλύτερη αδελφή μου.

Στο δρόμο μας προς τα εκεί, αρχίσαμε να ξαναθυμόμαστε τις παιδικές μας μέρες. Συζητήσαμε για το σπίτι μας στο Χιούαπγιουνγκ Ντονγκ, ένα τομέα τού Ινκόν. Θυμηθήκαμε ότι το σπίτι μας είχε μια μαύρη γαλβανισμένη τσίγκινη οροφή. Όταν έβρεχε το βράδι, ήταν τόσο τρομακτικός ο ήχος από τις σταγόνες της βροχής που χτυπούσαν στην οροφή, ώστε πηδούσαμε στο κρεβάτι και κρυβόμαστε κάτω από τα σκεπάσματα μαζί. Θυμηθήκαμε πώς ένας γείτονας μας, το σπίτι του οποίου είχε επίσης γαλβανισμένη οροφή, αλλά βαμμένη κόκκινη, έχασε όλα τα μαλλιά του εξαιτίας τυφοειδούς πυρετού, και πώς σύντομα μετά απ’ αυτό η μητέρα μας έπαθε κι αυτή την ίδια ασθένεια και πέθανε.

Οι αναμνήσεις αυτές με έπεισαν, πέρα από κάθε αμφιβολία, ότι αυτή πράγματι ήταν η νεότερη αδελφή μου, την οποία έψαχνα. Δάκρυα χαράς ανέβηκαν στα μάτια μας. Δεν μπορούσαμε πια να συγκρατήσουμε τον εαυτό μας. Μαζί κλάψαμε για την χαρούμενη επανένωση μας.

Μεγαλύτερη Χαρά Μπροστά Μας

Η χαρά μου έχει μεγαλώσει ακόμη περισσότερο από τη συνάντηση μας εκείνη τη μέρα. Τώρα η Ιν-Σουν έχει αρχίσει να μελετάει τη Βίβλο. Κι αυτή επίσης θα φτάσει να γνωρίσει το λόγο για όλα τα παθήματα που υπάρχουν στον κόσμο και αυτό που πρέπει να κάνει για να περιληφθεί στον μεγαλειώδη σκοπό που έχει ο Ιεχωβά Θεός για όλους εκείνους που τον αγαπούν και τον υπακούνε.

Ενώ χιλιάδες έχουν δοκιμάσει την ανείπωτη χαρά τού να ξαναενώνονται με τα μέλη της οικογένειας τους που είναι χαμένα από πολύ καιρό, υπάρχουν ακόμη εκατομμύρια που δεν μπορούν να το πετύχουν αυτό. Μερικοί λένε ότι γύρω στα δέκα εκατομμύρια άνθρωποι χωρίστηκαν από την οικογένεια τους από τα σύνορα που μπήκαν ανάμεσα στη Βόρεια και στη Νότια Κορέα. Χωρίς να επιτρέπονται καθόλου οι επικοινωνίες με την άλλη άκρη των συνόρων, πολλοί δεν γνωρίζουν καν αν οι συγγενείς τους στο άλλο μέρος είναι νεκροί ή ζωντανοί.

Γι’ αυτούς και άλλους σαν κι αυτούς, ωστόσο, υπάρχει μια ελπίδα. Η Βίβλος μάς λέει ότι σύντομα η Βασιλεία του Θεού στα χέρια του Ιησού Χριστού θα εξαλείψει κάθε πολιτικό και άλλο όριο που κρατάει τους ανθρώπους χωρισμένους. (Δανιήλ 2:44) Τότε επίσης θα εκπληρωθεί η υπόσχεση του Ιησού που είναι καταγραμμένη στο Ιωάννης 5:28, 29: «Μη θαυμάζετε τούτο· διότι έρχεται ώρα, καθ’ ην πάντες οι εν τοις μνημείοις θέλουσιν ακούσει την φωνήν αυτού, και θέλουσιν εξέλθει». Τι καιρός αγαλλίασης θα είναι τότε! Γιατί τότε, επιτέλους, θα πραγματοποιηθεί η από μακρού αναμενόμενη οικογενειακή επανένωση όλων των ανθρώπων.

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 19]

Επί 33 χρόνια ο καθένας μας πίστευε ότι ο άλλος ήταν νεκρός

[Εικόνα στη σελίδα 20]

Οι άνθρωποι που έψαχναν για τους χαμένους συγγενείς εμφανίστηκαν μ’ αυτόν τον τρόπο στην τηλεόραση