Ήμασταν Όμηροι σε Εξέγερση στις Φυλακές

ΠΕΡΙΠΟΥ στις τρεις το απόγευμα, το Σάββατο 30 Μαρτίου 1996, ο Εντγκάρντο Τόρες, ο Ρουμπέν Σεϊμπέλ και εγώ πήγαμε στη Φυλακή Υψίστης Ασφαλείας Σιέρα Τσίκα, στην επαρχία του Μπουένος Άιρες της Αργεντινής. Αυτό το υπερπλήρες φρούριο είχε σχεδιαστεί για 800 κρατούμενους, αλλά στέγαζε 1.052 καταδικασμένους εγκληματίες. Τα εγκλήματά τους κυμαίνονταν από ληστεία μέχρι πολλούς φόνους. Βρεθήκαμε εκεί ως επισκέπτες.

Για τον Εντγκάρντο και τον Ρουμπέν, αυτή ήταν μια από τις πολλές σαββατιάτικες επισκέψεις σε αυτή την ξακουστή φυλακή. Ως πρεσβύτεροι στην τοπική εκκλησία των Μαρτύρων του Ιεχωβά, πήγαιναν τακτικά εκεί για να εκφωνούν εβδομαδιαίες Γραφικές ομιλίες σε περίπου 15 κρατούμενους. Για εμένα, ως περιοδεύοντα επίσκοπο, αυτή ήταν μια σπάνια ευκαιρία, επειδή ποτέ δεν είχα διεξαγάγει κάποια συνάθροιση σε φυλακή.

Η φυλακή έχει 12 πτέρυγες κελιών οι οποίες είναι κατασκευασμένες σε σχήμα βεντάλιας. Όταν μπήκαμε στις εγκαταστάσεις, είδαμε από μακριά τέσσερις κρατούμενους να μας χαιρετούν με ενθουσιασμό. Αυτοί είχαν προοδεύσει στη Γραφική μελέτη τους ως το σημείο να γίνουν αβάφτιστοι κήρυκες των καλών νέων της Βασιλείας του Θεού. Γρήγορα μας οδήγησαν στην πτέρυγα 9, όπου θα διεξήγαμε τη συνάθροιση. Εκεί, είχαν βάψει ένα δωμάτιο και είχαν βάλει κουρτίνες, δίνοντάς του αξιοπρεπή εμφάνιση.

Αρχίζει η Εξέγερση

Κάτι, όμως, δεν πήγαινε καλά. Παρόντες ήταν μόνο 12 κρατούμενοι ενώ συνήθως ήταν 15. Όλοι αναρωτιόμασταν γιατί. Η συνάθροιση άρχισε όπως συνήθως, με ύμνο και προσευχή. Έπειτα από λίγα λεπτά, μας τρόμαξε ο ήχος δυνατών πυροβολισμών τους οποίους ακολούθησαν ριπές πολυβόλων. Κατόπιν ακούσαμε φωνές και ουρλιαχτά. Μόλις είχε αρχίσει εξέγερση στις φυλακές!

Μερικοί κουκουλοφόροι κρατούμενοι οπλισμένοι με αυτοσχέδια μαχαίρια όρμησαν στο δωμάτιο όπου είχαμε τη συνάθροιση. Έμειναν έκπληκτοι που μας βρήκαν εκεί—τρεις επισκέπτες! Γρήγορα μας οδήγησαν μέσα από ένα διάδρομο γεμάτο καπνούς. Εκεί καίγονταν στρώματα, οι κρατούμενοι έτρεχαν προς όλες τις κατευθύνσεις και ένας τραυματισμένος φρουρός βρισκόταν στο πάτωμα. Ο πύργος των φρουρών που βρισκόταν στο κέντρο της φυλακής ήταν τυλιγμένος στις φλόγες από μια αυτοσχέδια βόμβα. Μας πήραν έξω και μας ανάγκασαν να σταθούμε σε απόσταση περίπου 50 μέτρων από τον κύριο φράχτη. Ακριβώς μπροστά μας, βλέπαμε αστυνομικούς και φρουρούς της φυλακής έξω από το φράχτη να μας σημαδεύουν με τα όπλα τους. Μερικοί κρατούμενοι κρύβονταν πίσω μας και είχαν βάλει τα μαχαίρια τους στο λαιμό μας. Μας χρησιμοποιούσαν ως ανθρώπινες ασπίδες.

Και Άλλοι Όμηροι

Πέντε ώρες αργότερα, μετά τη δύση του ήλιου, οι αρχηγοί της εξέγερσης επέτρεψαν σε ένα γιατρό να μπει στη φυλακή για να περιθάλψει τους τραυματίες. Τον κράτησαν και αυτόν όμηρο. Τελικά, περίπου στις εννιά το βράδυ, μας πήγαν στο νοσοκομείο της φυλακής. Εκεί συναντήσαμε μια ομάδα φρουρών οι οποίοι επίσης κρατούνταν όμηροι. Τώρα οι στασιαστές χρησιμοποιούσαν όλους τους ομήρους, με βάρδιες, ως ανθρώπινες ασπίδες.

Έπειτα από λίγο, οι στασιαστές επέτρεψαν σε μια γυναίκα δικαστή και στο γραμματέα της να τους συναντήσουν, σε μια απόπειρα να επιλύσουν ειρηνικά το πρόβλημα. Αλλά η κρίση κλιμακώθηκε όταν οι κρατούμενοι αναίσχυντα τους πήραν και αυτούς ομήρους.

Γίνονταν σποραδικές συγκρούσεις όλη τη νύχτα. Προσπαθήσαμε να κοιμηθούμε, αλλά φαινόταν ότι μόλις κλείναμε τα μάτια μας, μας ξυπνούσε μια δυνατή κραυγή. Κατόπιν, τις πρώτες πρωινές ώρες, ήρθε ξανά η σειρά μας να σταθούμε ως ζωντανές ασπίδες.

Η Βία Κλιμακώνεται

Την Κυριακή 31 Μαρτίου, τη δεύτερη μέρα της εξέγερσης, η κατάσταση επιδεινώθηκε. Οι αρχηγοί δεν μπορούσαν να συμφωνήσουν στα αιτήματά τους. Αυτό δημιούργησε ατμόσφαιρα οργής και βίας. Ομάδες στασιαστών ξέσπασαν σε βιαιοπραγίες, καταστρέφοντας και καίγοντας τα πάντα στο πέρασμά τους. Οι παλιές διαφωνίες λύθηκαν με τη βία και το φόνο. Ορισμένοι κρατούμενοι που αρνήθηκαν να συμμετάσχουν στην εξέγερση εκτελέστηκαν. Μερικούς από τους σκοτωμένους τους έκαψαν στο φούρνο του αρτοποιείου.

Μέσα στη φυλακή κυκλοφορούσαν κάθε είδους φήμες και αντικρουόμενες απόψεις σχετικά με την απελευθέρωσή μας. Εμείς οι όμηροι περνούσαμε συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα. Κάπου κάπου μας επέτρεπαν να δούμε τις ειδήσεις στην τηλεόραση. Έκπληκτοι βλέπαμε πόσο απείχαν από την πραγματικότητα τα ρεπορτάζ της τηλεόρασης. Ήταν αποθαρρυντικό.

Πώς αντιμετωπίσαμε τη δυσκολία; Επικεντρωθήκαμε στην προσευχή, στην ανάγνωση της Αγίας Γραφής και στη μετάδοση των Γραφικών υποσχέσεων για ένα ευτυχισμένο μέλλον στους άλλους. Αυτό ήταν το κλειδί για τη συναισθηματική μας δύναμη στη διάρκεια της δοκιμασίας.

Τη Δευτέρα, οι αρχηγοί της εξέγερσης συμφώνησαν να αρχίσουν διαπραγματεύσεις με τις αρχές. Φάνηκε ότι πλησίαζε το τέλος της εξέγερσης. Οι στασιαστές χρησιμοποιούσαν τον Εντγκάρντο και μερικούς φρουρούς της φυλακής ως ασπίδες όταν ξέσπασαν πυροβολισμοί μεταξύ μερικών κρατουμένων. Στη σύγχυση που ακολούθησε, οι αστυνομικοί, υποθέτοντας ότι γινόταν εκτέλεση των ομήρων, άρχισαν να πυροβολούν. Ο Εντγκάρντο σώθηκε από τον καταιγισμό των πυροβολισμών, αλλά μερικοί από τους αιχμάλωτους φρουρούς όχι.

Ο Θάνατος Φαίνεται Απειλητικά Κοντά

Έφεραν όλους τους ομήρους σε μια στέγη για να δείξουν στις αρχές ότι ήμασταν ακόμη ζωντανοί. Αλλά οι αστυνομικοί συνέχισαν να πυροβολούν. Αυτό εξόργισε τους στασιαστές. Όλοι άρχισαν να φωνάζουν ταυτόχρονα. Μερικοί ούρλιαζαν: «Σφάξτε τους ομήρους! Σφάξτε τους!» Άλλοι παρακαλούσαν: «Όχι ακόμη! Ας περιμένουμε!» Ο θάνατος φαινόταν απειλητικά κοντά. Ο Ρουμπέν και εγώ κοιταχτήκαμε σαν να λέγαμε: ‘Στο επανιδείν στο νέο κόσμο’. Τότε και οι δύο κάναμε μια σιωπηλή προσευχή. Αμέσως, νιώσαμε μια εσωτερική γαλήνη και ειρήνη διάνοιας, η οποία, υπό αυτές τις περιστάσεις, θα μπορούσε να προέρχεται μόνο από τον Ιεχωβά.—Φιλιππησίους 4:7.

Ξαφνικά, οι αστυνομικοί σταμάτησαν να πυροβολούν, και ένας από τους αρχηγούς της εξέγερσης ματαίωσε την εκτέλεσή μας. Διέταξε τον νεαρό φυλακισμένο που με κρατούσε να με βάλει να βαδίζω πέρα δώθε στη στέγη, ως προειδοποίηση για την αστυνομία. Ήταν τρομερά νευρικός. Ακριβώς εκείνη τη στιγμή, κατάφερα να αρχίσω μια συζήτηση που μας ηρέμησε και τους δύο. Εξήγησα ότι τα ανθρώπινα παθήματα τα προξενούσε ο Σατανάς και οι δαίμονές του και ότι σύντομα ο Ιεχωβά Θεός θα έθετε τέλος σε όλα αυτά τα παθήματα.—Αποκάλυψη 12:12.

Όταν μας ξαναπήγαν στο νοσοκομείο της φυλακής, διαπιστώσαμε ότι πολλοί από τους ομήρους είχαν πανικοβληθεί. Προσπαθήσαμε να τους μεταδώσουμε την πίστη μας στις υποσχέσεις του Ιεχωβά. Τους μιλήσαμε για τη βασισμένη στη Γραφή πίστη μας για ένα μέλλον στον Παράδεισο στη γη. Μερικοί από τους ομήρους άρχισαν να επικαλούνται τον Ιεχωβά με το όνομά του. Ο γιατρός έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον και έκανε αρκετές συγκεκριμένες ερωτήσεις. Αυτό οδήγησε σε μια μακροσκελή Γραφική συζήτηση με βάση το βιβλίο Γνώση που Οδηγεί στην Αιώνια Ζωή.

Εορτασμός της Ανάμνησης

Η Τρίτη, η τέταρτη μέρα της αιχμαλωσίας μας, ήταν η επέτειος του θανάτου του Ιησού Χριστού. Εκείνη τη μέρα εκατομμύρια Μάρτυρες του Ιεχωβά και ενδιαφερόμενα άτομα σε όλο τον κόσμο θα συναθροίζονταν για να γιορτάσουν αυτό το γεγονός υπακούοντας στην εντολή του Ιησού. (Λουκάς 22:19) Και εμείς κάναμε διευθετήσεις για να γιορτάσουμε την Ανάμνηση.

Διαλέξαμε μια γωνία του δωματίου για να έχουμε ησυχία. Δεν υπήρχε άζυμο ψωμί ούτε κόκκινο κρασί για να χρησιμοποιήσουμε ως εμβλήματα. Αλλά οι τρεις μας χαρήκαμε ψέλνοντας ύμνους στον Ιεχωβά, προσευχόμενοι και ανασκοπώντας τη Βιβλική αφήγηση για την τελευταία νύχτα του Ιησού καθώς και άλλα γεγονότα γύρω από το θάνατό του. Νιώθαμε πολύ κοντά στις οικογένειές μας και στους πνευματικούς αδελφούς και αδελφές μας καθώς εκείνοι γιόρταζαν την Ανάμνηση ταυτόχρονα σε όλη τη χώρα.

Η Δοκιμασία Τελειώνει

Ατμόσφαιρα έντασης, φόβου και αγωνίας επικρατούσε τις επόμενες τέσσερις μέρες. Εντούτοις, παρηγορηθήκαμε από τα πολλά γράμματα συγγενών και φίλων, τα οποία οι κρατούμενοι μας επέτρεψαν να λάβουμε. Σε κάποια περίπτωση, μάλιστα, μας άφησαν να επικοινωνήσουμε τηλεφωνικά με τις οικογένειές μας. Πόσο αναζωογονητικό ήταν να ακούμε τη φωνή τους και να διαβάζουμε τις εκφράσεις της αγάπης και του ενδιαφέροντός τους!

Το Σάββατο, την όγδοη μέρα της αιχμαλωσίας μας, οι στασιαστές κατέληξαν σε συμφωνία με τις αρχές. Μας είπαν ότι την επομένη θα μας άφηναν ελεύθερους. Την Κυριακή 7 Απριλίου, στις 2:30 το μεσημέρι, μάθαμε τα νέα: «Ετοιμαστείτε να φύγετε!» Οι κρατούμενοι οργάνωσαν μια ‘τιμητική φρουρά’ για να μας συνοδεύσει στην ελευθερία! Καθώς φεύγαμε από το νοσοκομείο, ο εκπρόσωπος των αρχηγών της εξέγερσης πλησίασε τον Εντγκάρντο και είπε: «Αδελφέ, με εντυπωσίασε πολύ η διαγωγή σας. Σου υπόσχομαι ότι στο εξής θα παρακολουθώ τις συναθροίσεις που κάνετε το Σάββατο στη φυλακή. Θα συνεχίσετε να κάνετε συναθροίσεις ακόμη και ύστερα από ό,τι έγινε, έτσι;» Ο Εντγκάρντο χαμογέλασε και απάντησε: «Φυσικά!»

Μια έκπληξη μας περίμενε έξω. Μόλις βγήκαμε από το κτίριο, όλοι οι κρατούμενοι ξέσπασαν σε χειροκροτήματα προς τιμή μας. Με αυτόν τον τρόπο ήθελαν να δείξουν ότι λυπούνταν για ό,τι είχε συμβεί. Ήταν μια συγκινητική στιγμή. Αναμφίβολα η Χριστιανική διαγωγή μας τις προηγούμενες εννέα μέρες τους είχε εντυπωσιάσει όλους, προς δόξα του Ιεχωβά.

Έξω από το φράχτη της φυλακής, συναντήσαμε τις οικογένειές μας και περίπου 200 πνευματικούς αδελφούς και αδελφές μας. Αγκαλιάζαμε ο ένας τον άλλον νιώθοντας μεγάλη ανακούφιση. Είχαμε επιζήσει! Ένας από τους ομήρους πλησίασε τη σύζυγό μου και της είπε: «Νομίζω ότι ο Ιεχωβά άγγιξε την καρδιά μου και θέλει να τον υπηρετήσω».

Ο Εντγκάρντο, ο Ρουμπέν και εγώ μάθαμε με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο ότι ο Ιεχωβά μπορεί να στηρίξει τους υπηρέτες του, ακόμη και κάτω από τις χειρότερες αντιξοότητες. Νιώσαμε πόσο θαυμάσιο είναι να προσεύχεσαι στον Ιεχωβά και εκείνος να σε ακούει. Όπως ο ψαλμωδός, μπορούμε να πούμε: ‘Θέλω σε μεγαλύνει, Ιεχωβά· διότι συ με ανύψωσας, και δεν εύφρανας τους εχθρούς μου επ’ εμέ. Ιεχωβά ο Θεός μου, εβόησα προς σε, και με εθεράπευσας. Ιεχωβά, ανεβίβασας εξ άδου την ψυχήν μου· μ’ εφύλαξας την ζωήν, δια να μη καταβώ εις τον λάκκον’. (Ψαλμός 30:1-3)—Όπως το αφηγήθηκε ο Νταρίο Μαρτίν.

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 19]

Μερικοί κουκουλοφόροι κρατούμενοι οπλισμένοι με αυτοσχέδια μαχαίρια όρμησαν στο δωμάτιο όπου είχαμε τη συνάθροιση

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 20]

Οι στασιαστές χρησιμοποιούσαν τον Εντγκάρντο και μερικούς φρουρούς της φυλακής ως ασπίδες

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 21]

Οι κρατούμενοι οργάνωσαν μια ‘τιμητική φρουρά’ για να μας συνοδεύσει στην ελευθερία!

[Εικόνα στη σελίδα 18]

Οι τρεις επισκέπτες διάκονοι (από αριστερά προς τα δεξιά): Εντγκάρντο Τόρες, Ρουμπέν Σεϊμπέλ και Νταρίο Μαρτίν