Η Μουσική, τα Ναρκωτικά και το Ποτό Ήταν η Ζωή Μου

ΕΙΜΑΙ Ιθαγενής Αμερικανός. Ο πατέρας μου, που πέθανε πριν από τέσσερα χρόνια, ήταν Τσιπίουα, από το νησί Σούγκαρ στο Μίσιγκαν των Η.Π.Α. Η μητέρα μου, από το Οντάριο του Καναδά, ανήκει στα ινδιάνικα έθνη Οτάβα και Οτζίμπουα. Από την πλευρά του πατέρα μου είμαι μέλος της φυλής Σου Σεντ Μαρί των Ινδιάνων Τσιπίουα. Λόγω της επιρροής της Καθολικής ιεραποστολής και των οικοτροφείων, ανατραφήκαμε ως Καθολικοί, πράγμα που σήμαινε ότι παρακολουθούσαμε τη Θεία Λειτουργία κάθε Κυριακή.

Η παιδική μου ηλικία στον καταυλισμό των Ινδιάνων ήταν απλή και ευτυχισμένη. Στα μάτια ενός παιδιού, τα καλοκαίρια φαίνονταν μεγάλα, νωχελικά και ήσυχα. Ζούσαμε σε μια απομακρυσμένη περιοχή—δεν είχαμε τρεχούμενο νερό ούτε τουαλέτες μέσα στο σπίτι, και κάναμε μπάνιο στη λίμνη ή σε μια σκάφη. Παίζαμε έξω. Τα άλογα, οι αγελάδες και τα άλλα ζώα του αγροκτήματος ήταν τα παιχνίδια μας. Τότε ευχόμουν να είναι έτσι όλος ο κόσμος για πάντα.

Δυσκολίες που Αντιμετώπισα Καθώς Μεγάλωνα

Όταν μεγάλωσα και πήγα σε δημόσιο σχολείο, οι επισκέψεις μου στον καταυλισμό ήταν σπάνιες. Το σχολείο, τα αθλήματα και η μουσική άρχισαν να καταλαμβάνουν σχεδόν όλο το χρόνο μου. Ως έφηβος της δεκαετίας του 1960 διαμορφώθηκα από το πνεύμα της εποχής. Όταν έγινα 13 ετών, τα ναρκωτικά και το αλκοόλ ήταν συνηθισμένα πράγματα στη ζωή μου. Ο στασιασμός κατά της κοινωνίας ήταν στη μόδα, και μισούσα ό,τι αντιπροσώπευε το σύστημα. Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί οι άνθρωποι φέρονταν απάνθρωπα ο ένας στον άλλον.

Τότε περίπου, αγόρασα την πρώτη μου κιθάρα. Η οικογένειά μου ήταν οικογένεια μουσικών. Ο πατέρας μου ήταν πιανίστας και χόρευε με κλακέτες, και τα αδέλφια του είχαν και αυτά κλίση στη μουσική. Έτσι όταν συναντιούνταν ο μπαμπάς και οι θείοι μου, παίζαμε ζωηρή μουσική και χορεύαμε όλοι μαζί μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Μου άρεσε πολύ. Σύντομα, έμαθα να παίζω κιθάρα και έγινα μέλος σε ένα συγκρότημα ροκ εν ρολ. Παίζαμε σε σχολικούς χορούς και σε άλλες εκδηλώσεις. Αυτό με οδήγησε σε μπαρ και νυχτερινά κέντρα, πράγμα που φυσιολογικά σήμαινε περισσότερο αλκοόλ και ναρκωτικά. Η μαριχουάνα και οι μεθαμφεταμίνες (σπιντ) ήταν μέρος του τρόπου ζωής μου.

Στρατιωτική Υπηρεσία στο Βιετνάμ

Όταν έγινα 19 ετών, παντρεύτηκα και η γυναίκα μου έμεινε έγκυος. Στην ίδια ηλικία, κατατάχτηκα στο σώμα Πεζοναυτών των Η.Π.Α. Η πίεση ήταν πάνω από τις δυνάμεις μου. Για να την αντιμετωπίσω, ήμουν «φτιαγμένος» από τα ναρκωτικά και το αλκοόλ 24 ώρες το εικοσιτετράωρο.

Με έστειλαν για βασική εκπαίδευση στο Κέντρο Νεοσυλλέκτων του Σώματος Πεζοναυτών στο Σαν Ντιέγκο της Καλιφόρνιας και κατόπιν για προχωρημένη εκπαίδευση πεζικού στο Στρατόπεδο Πέντελτον της Καλιφόρνιας. Εκπαιδεύτηκα και έγινα τηλεφωνητής και ασυρματιστής. Ήταν το τέλος του 1969. Τώρα, θα ερχόταν η πραγματική δοκιμή—υπηρεσία στο Βιετνάμ. Έτσι, σε ηλικία 19 ετών, λίγους μήνες μετά το λύκειο, βρέθηκα να πατάω στο κόκκινο χώμα του Βιετνάμ. Όπως συνέβη με πολλούς Ιθαγενείς Αμερικανούς, ο πατριωτισμός με είχε υποκινήσει να υπηρετήσω παρά τις αδικίες που είχε διαπράξει η κοινωνία εις βάρος όσων ανήκαμε σε αυτή τη μειονότητα.

Η πρώτη μου απόσπαση ήταν στην 1η Αεροπορική Πτέρυγα Μάχης, λίγο έξω από την Ντανάνγκ. Περίπου 50 άντρες—στην πραγματικότητα αγόρια—είχαμε την ευθύνη να χειριζόμαστε τα συστήματα επικοινωνιών του στρατοπέδου. Καλύπταμε την περιοχή από την αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη μεταξύ Βορείου και Νοτίου Βιετνάμ μέχρι περίπου 80 χιλιόμετρα νότια της Ντανάνγκ.

Οι πρόσφυγες συνέρρεαν στην Ντανάνγκ, και συνοικίες με παράγκες ξεφύτρωναν ολόγυρα. Υπήρχαν επίσης πολλά ορφανοτροφεία. Τα μικρά παιδιά που είδα, πολλά από τα οποία ακρωτηριασμένα, μου έκαναν τρομερή εντύπωση. Μου φάνηκε παράξενο που σχεδόν όλα ήταν κορίτσια ή αγοράκια. Σύντομα έμαθα το λόγο. Τα αγόρια από 11 χρονών και πάνω πολεμούσαν. Αργότερα, συνάντησα ένα νεαρό Βιετναμέζο στρατιώτη και τον ρώτησα πόσο χρονών ήταν. «Δεκατεσσάρων», μου απάντησε. Πολεμούσε ήδη τρία χρόνια! Αυτό με συντάραξε. Μου θύμισε το 14χρονο αδελφό μου, μόνο που η απασχόληση του αδελφού μου δεν ήταν να σκοτώνει αλλά να παίζει μπέιζμπολ.

Ενώ υπηρετούσα στους πεζοναύτες, άρχισα να έχω ερωτήματα που χρειάζονταν απαντήσεις. Μια νύχτα, πήγα στην εκκλησία του στρατοπέδου μας. Ο Καθολικός στρατιωτικός ιερέας εκφώνησε ένα κήρυγμα σχετικά με τον Ιησού, την ειρήνη και την αγάπη! Ήθελα να ουρλιάξω. Το κήρυγμά του ήταν εντελώς αντίθετο με τα όσα συνέβαιναν εκεί. Μετά την τελετή τον ρώτησα πώς δικαιολογούσε το γεγονός ότι ήταν Χριστιανός ενώ ταυτόχρονα συμμετείχε σε αυτόν τον πόλεμο. Η απάντησή του; «Στρατιώτη, με αυτόν τον τρόπο πολεμάμε για τον Κύριο». Βγήκα έξω και είπα μέσα μου ότι δεν ήθελα ποτέ ξανά να έχω οποιαδήποτε σχέση με την εκκλησία.

Όταν τελείωσε η θητεία μου, ήξερα ότι ήμουν τυχερός που ήμουν ζωντανός· αλλά ψυχικά και ηθικά είχα υποφέρει πολύ. Το ότι άκουγα, έβλεπα και μύριζα τον πόλεμο και το θάνατο σε καθημερινή βάση χαράχτηκε βαθιά στη νεαρή διάνοια και στην καρδιά μου. Μολονότι όλα αυτά συνέβησαν πριν από 25 και πλέον χρόνια, στη μνήμη μου φαίνονται σαν χθες.

Αγώνας για Προσαρμογή στη Ζωή του Πολίτη

Όταν επέστρεψα στο σπίτι, άρχισα να αφοσιώνομαι στη μουσική μου καριέρα. Η προσωπική μου ζωή ήταν χάλια—ήμουν παντρεμένος και είχα ένα παιδί, και όμως έπαιρνα μεγάλες ποσότητες ναρκωτικών και αλκοόλ. Η σχέση μου με τη σύζυγό μου χειροτέρεψε, και το αποτέλεσμα ήταν ένα διαζύγιο. Αυτό ήταν πιθανώς το χειρότερο σημείο της ζωής μου. Άρχισα να απομονώνομαι και έβρισκα ανακούφιση στην ύπαιθρο, ψαρεύοντας πέστροφες σε απομακρυσμένες περιοχές της Μινεσότα και του Άνω Μίσιγκαν.

Το 1974 μετακόμισα στο Νάσβιλ του Τενεσί με σκοπό να προωθήσω τη μουσική μου καριέρα ως κιθαρίστας και τραγουδιστής. Έπαιξα σε πολλά νυχτερινά κέντρα, πάντοτε με την ελπίδα να μπω στο κύριο ρεύμα της μουσικής. Αλλά αυτό ήταν τρομερά δύσκολο—υπήρχαν πάρα πολλοί ταλαντούχοι κιθαρίστες που προσπαθούσαν να γίνουν δημοφιλείς.

Ωστόσο, μόλις έφτασα στο σημείο όπου τα πράγματα άρχιζαν να πηγαίνουν καλά και αισθανόμουν ότι ήταν πιθανή η επαγγελματική επιτυχία, συνέβη κάτι που με συγκλόνισε.

Επικίνδυνος Τρόπος Ζωής

Πήγα να δω έναν παλιό γνωστό με τον οποίο είχα επαφές για ναρκωτικά. Με χαιρέτησε στην πόρτα με ένα 12άρι κυνηγετικό όπλο. Ήταν στο γύψο και το στόμα του ήταν κλειστό με σύρματα επειδή είχε σπάσει το σαγόνι του. Μιλώντας μέσα από τα σφιγμένα δόντια του, μου είπε τι είχε συμβεί. Χωρίς να το ξέρω, είχε μπλεχτεί με ένα καρτέλ ναρκωτικών στο Νάσβιλ, και συνέβη να εξαφανιστεί μια μεγάλη ποσότητα κοκαΐνης. Οι βαρώνοι των ναρκωτικών τον κατηγόρησαν. Έστειλαν μπράβους για να τον δείρουν. Του είπαν να επιστρέψει την κοκαΐνη ή να πληρώσει τη λιανική αξία της, 20.000 δολάρια. Όχι μόνο απείλησαν τον ίδιο, αλλά επίσης κινδύνεψε και η γυναίκα του και το παιδί του. Μου είπε ότι δεν ήταν ασφαλές να με δουν μαζί του και ότι ίσως έπρεπε να φύγω. Κατάλαβα τι εννοούσε και έφυγα.

Αυτό το περιστατικό με έκανε να φοβηθώ λίγο για τη ζωή μου. Χωρίς να το καταλάβω, είχα γίνει μέρος ενός βίαιου κόσμου. Οι περισσότεροι από αυτούς που γνώριζα στον κύκλο της μουσικής και των ναρκωτικών οπλοφορούσαν. Ήμουν έτοιμος να αγοράσω ένα 38άρι περίστροφο για τη δική μου προστασία. Κατάλαβα ότι όσο πιο κοντά έφτανα στο κύριο ρεύμα της μουσικής βιομηχανίας, τόσο υψηλότερο τίμημα έπρεπε να πληρώνω. Τότε, λοιπόν, αποφάσισα να φύγω από το Νάσβιλ και σχεδίαζα να πάω στη Βραζιλία για να μελετήσω τη λατινοαμερικάνικη μουσική.

Πολλά Ερωτήματα, Λίγες Απαντήσεις

Παρά τις αρνητικές μου εμπειρίες με τη θρησκεία, είχα ισχυρή επιθυμία να λατρεύω τον Θεό. Και μου είχαν μείνει πολλά ερωτήματα αναπάντητα. Έτσι άρχισα να αναζητώ την αλήθεια. Πήγα σε διάφορες μικρότερες θρησκευτικές ομάδες αλλά έμεινα ανικανοποίητος. Θυμάμαι μια εκκλησία στην οποία πήγα, στη Μινεσότα. Ο ιερέας συντόμευσε το κήρυγμα επειδή εκείνη τη μέρα έπαιζε η ομάδα ποδοσφαίρου Μινεσότα Βίκινγκς. Μας παρότρυνε όλους να πάμε στο σπίτι και να προσευχηθούμε να νικήσουν οι Βίκινγκς! Σηκώθηκα και βγήκα έξω. Ο αφελής τρόπος σκέψης που συνδέει τον Θεό με τα ασήμαντα αθλήματα με ενοχλεί μέχρι σήμερα.

Ενώ εργαζόμουν στο Ντελούθ της Μινεσότα, κάποιος φίλος άφησε το περιοδικό Σκοπιά στο διαμέρισμά μου. Διάβασα την ανάλυση που είχε για το 24ο κεφάλαιο του Ματθαίου, και μου φάνηκαν όλα αληθινά. Με έκανε να σκεφτώ: ‘Ποιοι είναι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά; Ποιος είναι ο Ιεχωβά;’ Τις απαντήσεις τις βρήκα τελικά το 1975. Ο ίδιος φίλος μού έδωσε το βιβλίο Η Αλήθεια που Οδηγεί στην Αιώνιο Ζωήa και μια Αγία Γραφή.

Εκείνο το βράδυ διάβασα το βιβλίο. Στο τέλος του πρώτου κεφαλαίου, ήξερα ότι είχα βρει την αλήθεια. Ήταν σαν να είχε αφαιρεθεί ένα πέπλο από το νου μου. Τελείωσα το βιβλίο, και την επομένη πήγα απέναντι σε κάποιους γείτονες που ήταν Μάρτυρες του Ιεχωβά και τους ζήτησα να μελετήσουν την Αγία Γραφή μαζί μου.

Εγκατέλειψα τα σχέδια που έκανα να πάω στη Βραζιλία και άρχισα να παρακολουθώ τις συναθροίσεις στην Αίθουσα Βασιλείας. Με τη βοήθεια του Ιεχωβά, έκοψα μεμιάς τα ναρκωτικά και το αλκοόλ, και έτσι ελευθερώθηκα από μια εξάρτηση που είχε κρατήσει 12 χρόνια. Μέσα σε λίγους μήνες, συμμετείχα στη διακονία από σπίτι σε σπίτι.

Ωστόσο, είχα να αντιμετωπίσω ένα πρόβλημα. Ποτέ δεν είχα κρατήσει μια σταθερή εργασία, και η ιδέα και μόνο τού να δεσμευτώ σε ένα πρόγραμμα μου φαινόταν αποκρουστική. Τώρα έπρεπε να γίνω υπεύθυνο άτομο, επειδή μια κοπέλα ονόματι Ντέμπι άρχισε να μπαίνει για δεύτερη φορά στη ζωή μου. Παλιότερα βγαίναμε ραντεβού· αλλά εκείνη πήγε στο κολέγιο για να γίνει δασκάλα και εγώ ακολούθησα τα σχέδιά μου να γίνω μουσικός. Τώρα δέχτηκε και εκείνη τη Βιβλική αλήθεια και πλησιάσαμε ξανά ο ένας τον άλλον. Παντρευτήκαμε, και κατόπιν το 1976 βαφτιστήκαμε ως Μάρτυρες του Ιεχωβά στο Σου Σεντ Μαρί, στο Οντάριο του Καναδά. Αργότερα, αποκτήσαμε τέσσερα παιδιά—τρία αγόρια και ένα κορίτσι.

Για να καλύψω τις ανάγκες της οικογένειάς μου, άνοιξα ένα κατάστημα μουσικών οργάνων και παρέδιδα μαθήματα αυτοσχεδιασμού τζαζ και κιθάρας. Επίσης είχα ένα μικρό στούντιο ηχογραφήσεων και μερικές φορές έπαιζα σε κέντρα. Έπειτα, εντελώς αναπάντεχα, παρουσιάστηκαν ευκαιρίες για να επιστρέψω στο δημοφιλή επαγγελματικό κόσμο της μουσικής. Μου ζήτησαν τρεις φορές να συμμετάσχω σε δίσκους διάσημων καλλιτεχνών. Να η μεγάλη ευκαιρία—μάλιστα, η τρίτη μέσα σε δύο χρόνια. Μου έδωσαν τη δυνατότητα να πάω στο Λος Άντζελες της Καλιφόρνιας για να παίξω με ένα γνωστό συγκρότημα της τζαζ. Αλλά ήξερα πως αυτό θα σήμαινε ότι θα ξανάρχιζα τα συχνά ταξίδια, τις συναυλίες και τις ηχογραφήσεις. Σκέφτηκα αυτή την προσφορά περίπου πέντε δευτερόλεπτα και είπα με σεβασμό: «Όχι, ευχαριστώ». Η ανάμνηση και μόνο του τρόπου ζωής που είχα στο παρελθόν, με τα ναρκωτικά, το αλκοόλ και τον κίνδυνο από κακοποιούς, με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι δεν άξιζε τον κόπο. Η νέα Χριστιανική ζωή μου με τη σύζυγό μου και τα παιδιά μου ήταν πολύ πιο σπουδαία για εμένα.

Επί αρκετά χρόνια εργάστηκα ως μηχανικός ήχου για εκπαιδευτικά προγράμματα και ντοκιμαντέρ που προβάλλονταν στο κανάλι PBS (Δημόσια Ραδιοτηλεοπτική Υπηρεσία). Η τωρινή εργασία μου περιλαμβάνει το συντονισμό των τηλεπικοινωνιών στον Καταυλισμό Χόπι για ένα πανεπιστήμιο στη βόρεια Αριζόνα.

Επιστρέφω στο Λαό Μου

Έχουν περάσει είκοσι χρόνια από τότε που αφιερώθηκα στον Ιεχωβά Θεό. Επίσης εδώ και είκοσι χρόνια έχω έναν ευτυχισμένο γάμο. Η Ντέμπι, ο γιος μας Ντίλαν, 19 ετών, και η κόρη μας Λέσλι, 16 ετών, είναι όλοι στην ολοχρόνια υπηρεσία. Μάλιστα, ο Ντίλαν τώρα υπηρετεί στο συγκρότημα εκτύπωσης του αγροκτήματος της Εταιρίας Σκοπιά στο Γουόλκιλ της Νέας Υόρκης. Τα δυο μικρότερα αγόρια μας, ο Κέισι, 12 ετών, και ο Μάρσαλ, 14 ετών, πρόσφατα αφιερώθηκαν στον Ιεχωβά και βαφτίστηκαν.

Πριν από τρία χρόνια δεχτήκαμε την πρόσκληση να μετακομίσουμε εκεί που η ανάγκη για Χριστιανικό κήρυγμα ήταν μεγαλύτερη και ήρθαμε στο Κιμς Κάνιον, της Αριζόνας, για να υπηρετήσουμε ανάμεσα στους Ινδιάνους Ναβάχο και Χόπι. Είμαι πρεσβύτερος στην εκκλησία. Χαίρομαι να ζω ξανά ανάμεσα σε Ιθαγενείς Αμερικανούς. Λόγω της αντίθεσης που παρουσιάζει ο εδώ πολιτισμός και οι συνθήκες διαβίωσης σε σύγκριση με το μέσο αμερικανικό προάστιο, έχουμε την αίσθηση ότι βρισκόμαστε σε ιεραποστολικό έργο. Αφήσαμε ένα μεγάλο, άνετο σπίτι για να έρθουμε να ζήσουμε—έξι άτομα—σε ένα πολύ μικρότερο λυόμενο σπίτι. Η ζωή εδώ είναι πιο δύσκολη. Πολλά σπίτια δεν έχουν υδραυλική εγκατάσταση, παρά μόνο εξωτερικές τουαλέτες. Μερικές οικογένειες ταξιδεύουν χιλιόμετρα μέσα στο χειμώνα για να βρουν ξύλα και κάρβουνα. Το νερό το παίρνουν από κοινοτικά πηγάδια. Υπάρχουν πολλοί χωματόδρομοι που δεν αναφέρονται στο χάρτη. Όταν ήμουν παιδί στον καταυλισμό, όλα αυτά τα θεωρούσα εύκολα. Τώρα, η οικογένειά μου και εγώ καταλαβαίνουμε πόση σκληρή εργασία και δυνάμεις χρειάζονται για να γίνουν απλώς και μόνο οι αναγκαίες δουλειές της καθημερινής ζωής.

Μολονότι οι καταυλισμοί ανήκουν στη δικαιοδοσία των Ινδιάνων, ωστόσο υπάρχουν τα ίδια προβλήματα τα οποία πλήττουν όλες τις κυβερνήσεις—εσωτερικές διαμάχες, ευνοιοκρατία, έλλειψη κονδυλίων, καταχρήσεις χρημάτων, ακόμη και έγκλημα ανάμεσα στους υπευθύνους και ανάμεσα στους ηγέτες. Οι Ινδιάνοι αντιμετωπίζουν τις μάστιγες του αλκοολισμού, των ναρκωτικών, της ανεργίας, της βίας στο σπίτι και των γαμήλιων και οικογενειακών προβλημάτων. Μερικοί κατηγορούν ακόμη τους λευκούς για την τωρινή τους κατάσταση, αλλά οι λευκοί υφίστανται τα ίδια δεινά. Ωστόσο, παρά την πίεση που δέχονται από την οικογένεια, τους φίλους και τα μέλη της φυλής τους, πολλοί Ιθαγενείς Αμερικανοί ανταποκρίνονται στο Βιβλικό εκπαιδευτικό έργο των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Διακρίνουν ότι η φιλία με τον Θεό αξίζει κάθε τίμημα. Πολλοί ταξιδεύουν συνολικά πάνω από 240 χιλιόμετρα για να παρακολουθήσουν τις Χριστιανικές συναθροίσεις. Χαιρόμαστε που μεταδίδουμε τα καλά νέα της Βασιλείας του Θεού στους Ναβάχο και στους Χόπι.

Αποβλέπω στη μέρα που η διακυβέρνηση του Ιεχωβά θα ‘καταστρέψει εκείνους που καταστρέφουν τη γη’ και που όλη η υπάκουη ανθρωπότητα θα ζει μαζί ειρηνικά και αρμονικά σαν μια ενωμένη οικογένεια. Τότε η ζωή θα είναι όπως την ήθελα όταν ήμουν ένα αγοράκι Τσιπίουα στον Καναδά. (Αποκάλυψη 11:18· 21:1-4)—Όπως το αφηγήθηκε ο Μπάρτον Μακ Κέρτσι.

[Υποσημειώσεις]

[Εικόνα στη σελίδα 13]

Αναζητούσα απαντήσεις στα ερωτήματά μου σχετικά με τον Θεό

[Εικόνες στη σελίδα 15]

Πάνω: Η οικογένειά μου και, στα αριστερά, ένας φίλος Ναβάχο

Κάτω: Το λυόμενο σπίτι μας κοντά στην Αίθουσα Βασιλείας