‘Όταν Είμαι Αδύναμη, Τότε Είμαι Δυνατή’

ΜΕΓΑΛΩΣΑ σε μια μικρή πόλη βόρεια του Σαν Φρανσίσκο της Καλιφόρνιας, στο Πεταλούμα. Η μητέρα μου ήταν κάπως θρησκευόμενη, αλλά ο πατέρας μου δεν συμπαθούσε τη θρησκεία. Εγώ πάντοτε πίστευα σε έναν δημιουργό—απλώς δεν ήξερα ποιος ήταν.

Καθώς μεγάλωνα, ήμουν ευτυχισμένο παιδί. Πόσο ωραίες αναμνήσεις έχω από εκείνες τις ανέμελες μέρες! Δεν φανταζόμουν τότε ότι μέσα στο σώμα μου συνέβαιναν πράγματα τα οποία θα μου στερούσαν μεγάλο μέρος της ελευθερίας μου. Το 1960, την τελευταία χρονιά μου στο λύκειο, θυμάμαι ότι έλεγα στην καλύτερη φίλη μου για τον πόνο που είχα σε μερικά δάχτυλα.

Τα πόδια μου σύντομα άρχισαν να πονάνε τόσο ώστε η μητέρα μου με πήγε σε ένα νοσοκομείο στο Σαν Φρανσίσκο, όπου έμεινα περίπου έξι μέρες. Τότε ήμουν 18 χρονών, και τα αποτελέσματα των εξετάσεων έδειξαν ότι είχα ρευματοειδή αρθρίτιδα. Άρχισα ενέσεις θειοθειικού χρυσονατρίου, κατόπιν πρεδνιζόνης και κατόπιν ενέσεις ενός άλλου είδους κορτιζόνης. Συνολικά, έπαιρνα αυτά τα φάρμακα 18 χρόνια, και κάθε φορά μείωναν τον πόνο για λίγα χρόνια αλλά έπειτα σταδιακά έπαυαν να φέρνουν αποτελέσματα, και έπαιρνα το επόμενο. Δεν μπορούσα να αγνοήσω το διαρκή πόνο και άρχισα να ψάχνω απεγνωσμένα ένα διαφορετικό είδος ιατρικής βοήθειας. Έχω βρει μερικές εναλλακτικές θεραπείες που με έχουν βοηθήσει κάπως. Ευτυχώς, τώρα δεν πονάω τόσο όσο πονούσα όταν η ασθένεια εξελισσόταν πιο επιθετικά στο σώμα μου.

Κάποια μέρα το 1975, ο γιος μου βρήκε τυχαία ένα ημερολόγιο που κρατούσε η μητέρα μου για εμένα όταν ήμουν μωρό. Διαπίστωσα ότι όταν ήμουν έξι μηνών, ένας γιατρός είχε αρχίσει να μου κάνει ακτινοθεραπεία για το διογκωμένο θύμο αδένα μου. Πιστεύω ότι η ακτινοθεραπεία που μου έκαναν όταν ήμουν μωρό ίσως είναι ο λόγος για τον οποίο βρίσκομαι σε αυτή την κατάσταση σήμερα. Αν αυτό είναι αλήθεια, πόσο τρομερό λάθος ήταν εκείνο!

Παντρεύτηκα το 1962. Το 1968, κατά τα πρώτα στάδια της ασθένειάς μου, ο σύζυγός μου, ο Λιν, και εγώ εργαζόμασταν στο αρτοποιείο που είχαμε. Σηκωνόμασταν στις 4 το πρωί, και ο σύζυγός μου έφτιαχνε τη ζύμη και κατόπιν μερικές φορές κοιμόταν στα σακιά με το αλεύρι ενώ το ψωμί ήταν στο φούρνο. Το κόβαμε φέτες και το πακετάραμε, και έπειτα ο Λιν έκανε διανομή. Κάποια φορά ένας ασφαλιστής πέρασε από το αρτοποιείο και μας μίλησε για την υποσχεμένη Βασιλεία του Θεού. Μας άρεσαν τα όσα ακούσαμε, αλλά ήμασταν πολύ απασχολημένοι. Η πελατεία μας αυξανόταν, και επωμιστήκαμε ακόμη περισσότερη κοσμική εργασία. Προς μεγάλη μας χαρά, ένα άλλο αρτοποιείο αγόρασε την επιχείρησή μας! Ο Λιν άρχισε να εργάζεται για αυτούς, και εγώ έπιασα δουλειά σε ένα κομμωτήριο. Ωστόσο, καθώς επιδεινωνόταν η αρθρίτιδα, μπορούσα να εργάζομαι μόνο τρεις μέρες την εβδομάδα και τελικά χρειάστηκε να σταματήσω εντελώς.

Εκείνη την περίοδο, μια Μάρτυρας του Ιεχωβά περνούσε τακτικά από το σπίτι και μου έδινε τα περιοδικά Σκοπιά και Ξύπνα! Πάντοτε της έδινα κάποια συνεισφορά και έπαιρνα τα περιοδικά, νομίζοντας ότι της έκανα χάρη. Αφού έφευγε, τα άφηνα μέρες στο ράφι χωρίς να τα ανοίξω, και έπειτα κάποιος από εμάς πάντοτε τα πετούσε. Αυτό ήταν πολύ άστοχο, επειδή τώρα εκτιμούμε την πνευματική τους αξία. Τότε, όμως, τα θρησκευτικά ζητήματα δεν φαίνονταν και πολύ σημαντικά.

Συναίσθηση της Πνευματικής μας Ανάγκης

Ένα απόγευμα, καθώς συζητούσαμε με τον άντρα μου, λέγαμε πως θα πρέπει να υπάρχει κάτι περισσότερο στη ζωή από το φαγητό, τον ύπνο και τη σκληρή εργασία. Αρχίσαμε να αναζητούμε την πνευματικότητα που έλειπε από τη ζωή μας. Στραφήκαμε σε μια μικρή εκκλησία που βρισκόταν πάνω στο δρόμο μας, αλλά δεν βρήκαμε την πνευματική ανύψωση που προσδοκούσαμε. Τα μέλη της εκκλησίας μιλούσαν κυρίως για τα τοπικά τους προβλήματα.

Η Μάρτυρας που έφερνε τα περιοδικά ερχόταν επί ένα χρόνο περίπου, αλλά η συνήθειά μου δεν άλλαξε ώσπου τελικά διάβασα το τεύχος του Ξύπνα! 8 Οκτωβρίου 1968 (8 Μαρτίου 1969, στην ελληνική), με τίτλο «Είναι Αργότερα από όσο Νομίζετε;» Μου άρεσαν αυτά που διάβασα, και, ευτυχώς, είχαν την ίδια επίδραση και στο σύζυγό μου. Αρχίσαμε να μελετούμε και να ρουφάμε την αλήθεια σαν σφουγγάρια. Δεν χορταίναμε να μαθαίνουμε όλα τα υπέροχα πράγματα. Το 1969 βαφτιστήκαμε.

Καθώς περνούσε ο καιρός, δυσκολευόμουν να σηκώνομαι και να κάθομαι, ακόμα δε περισσότερο να περπατάω. Έπρεπε να σπρώχνω τα γόνατά μου για να λυγίσουν ώστε να μπαινοβγαίνω στο αυτοκίνητο. Είχα μάθει να ζω με τους περιορισμούς και τον πόνο που με έκανε να κλαίω πολλές φορές. Όταν είχα κλάψει, διόρθωνα το μακιγιάζ μου και φεύγαμε για τις συναθροίσεις ή για την υπηρεσία αγρού. Περπατούσα από πόρτα σε πόρτα όσο άντεχα. Προσπαθούσα να βγαίνω στην υπηρεσία αγρού μία ή δύο φορές την εβδομάδα, ώσπου η ακαμψία και ο πόνος που ένιωθα στα γόνατα και στα πόδια μου το έκαναν αυτό αδύνατον. Συχνά φοβόμουν μήπως πέσω και δεν μπορέσω να σηκωθώ. Με βοηθάει το να μιλάω στον Ιεχωβά. Μερικές φορές στρέφομαι ένθερμα σε Εκείνον με πολλά δάκρυα στα μάτια.

Ωστόσο, δεν μπορούσα πάντοτε να καταφεύγω στα δάκρυα. Όσοι πάσχουν από ρευματοειδή αρθρίτιδα μπορεί επίσης να έχουν ξηροφθαλμία. Υπήρξαν περιπτώσεις που η ξηρότητα ήταν τόσο έντονη ώστε δυσκολευόμουν να διαβάσω. Όταν συνέβαινε αυτό, άκουγα τις κασέτες της Αγίας Γραφής. Συχνά περπατούσα με τα μάτια κλειστά επειδή όταν κουνούσα τα βλέφαρά μου γδέρνονταν τα μάτια μου. Θα μπορούσα να τυφλωθώ. Μερικές φορές έπρεπε να βάζω τεχνητά δάκρυα στα μάτια μου κάθε πέντε λεπτά. Ακόμη χειρότερα, έπρεπε να βάζω αλοιφή στα μάτια μου και να τα κρατάω κλεισμένα με γάζες επί πέντε ή έξι μέρες ώσπου να βελτιωθούν. Το να παραμένει κάποιος ευγνώμων δεν είναι εύκολο όταν παλεύει με μια μακροχρόνια ασθένεια της οποίας οι συνέπειες λογικά δεν αναμένεται να αντιστραφούν στο παρόν σύστημα.

Το 1978 αναγκάστηκα να αρχίσω να χρησιμοποιώ αναπηρική καρέκλα. Αυτή η απόφαση ήταν δύσκολη. Το ανέβαλλα όσο μπορούσα, αλλά δεν είχα πλέον επιλογή. Ήξερα ότι θα ερχόταν αυτή η μέρα, αλλά έλπιζα ότι πρώτα θα ερχόταν ο νέος κόσμος του Θεού. Ο Λιν αγόρασε μια ψηλή περιστρεφόμενη καρέκλα με πέντε ροδάκια. Με αυτήν, μπορούσα να κινούμαι μέσα στο σπίτι.

Απογοητευόμουν όταν ήθελα να φτάσω κάτι, επειδή δεν μπορούσα να απλώσω πολύ το χέρι μου και δεν μπορούσα να πιάσω αρκετά καλά με τα λυγισμένα και στραβά δάχτυλά μου. Έτσι λοιπόν, χρησιμοποιούσα ένα ραβδί με λαβίδα. Με αυτό, μπορώ να πιάνω πράγματα από το πάτωμα, να ανοίγω ένα ντουλάπι και να βγάζω ένα πιάτο ή να παίρνω κάτι από το ψυγείο. Καθώς αποκτώ νέες επιδεξιότητες με αυτό το ειδικό ραβδί, μπορώ να κάνω μερικές δουλειές στο σπίτι. Μπορώ να μαγειρεύω, να πλένω πιάτα, να σιδερώνω και να διπλώνω ρούχα και να σφουγγαρίζω. Καμαρώνω κάπως καθώς βελτιώνονται οι ικανότητές μου, και χαίρομαι που μπορώ ακόμη να φροντίζω για μερικές από τις ανάγκες του σπιτιού. Ωστόσο, τώρα χρειάζομαι ώρες για να κάνω αυτά που κάποτε έκανα μέσα σε λίγα λεπτά.

Μαρτυρία Μέσω Τηλεφώνου

Πήρε καιρό, αλλά τελικά βρήκα το θάρρος να προσπαθήσω να δώσω μαρτυρία μέσω τηλεφώνου. Δεν πίστευα ότι θα τα κατάφερνα, αλλά τώρα στ’ αλήθεια το απολαμβάνω και είχα μερικά καλά αποτελέσματα. Προς μεγάλη μου έκπληξη, μοιάζει σαν να πηγαίνεις από πόρτα σε πόρτα, με την έννοια ότι μπορώ να μιλάω στους ανθρώπους για τον Ιεχωβά και τους σκοπούς του.

Μια από τις παρουσιάσεις που χρησιμοποιώ αρχίζει ως εξής: «Γεια σας, ο κύριος ——; Είμαι η κυρία Μάας. Συζητώ σύντομα με τους ανθρώπους, και αν έχετε λίγα λεπτά, μπορούμε να μιλήσουμε; (Η συνηθισμένη απάντηση είναι: «Για ποιο πράγμα;») Είναι τρομερό να βλέπουμε αυτά που συμβαίνουν στον κόσμο σήμερα, έτσι δεν είναι; (Αφήνω χρόνο να σχολιάσει.) Θα ήθελα να σας διαβάσω μια Γραφική σκέψη που μας δίνει πραγματική ελπίδα για το μέλλον». Έπειτα διαβάζω την Κυριακή Προσευχή και πιθανώς το εδάφιο 2 Πέτρου 3:13. Έχω αναθέσει μερικές επισκέψεις σε άλλες Χριστιανές αδελφές ή στον Λιν για να καλλιεργήσουν το ενδιαφέρον, εφόσον εγώ δεν μπορώ να το κάνω αυτό.

Με το πέρασμα των ετών, είχα πολλές καλές συζητήσεις και μπόρεσα να στείλω βιβλιάρια, περιοδικά και βιβλία στα άτομα που έδειξαν ενδιαφέρον. Μερικοί άρχισαν να μελετούν την Αγία Γραφή από τηλεφώνου. Μια κυρία με την οποία μίλησα είπε ότι πίστευε πως θα αρκούσε να μελετάει μόνη της. Αλλά έπειτα από αρκετές συζητήσεις, δέχτηκε να έρθει στο σπίτι μας για Γραφική μελέτη, επειδή της είχα μιλήσει για τις περιστάσεις μου.

Κάποια άλλη φορά που έκανα τηλεφωνήματα, ένας αυτόματος τηλεφωνητής έδωσε ένα νέο νούμερο. Μολονότι πάντοτε έκανα τοπικά τηλεφωνήματα, και αυτό δεν ήταν τοπικό, κάτι με ώθησε να τηλεφωνήσω. Αφού μιλήσαμε λίγο, η κυρία η οποία απάντησε στο τηλέφωνο είπε ότι αυτή και ο σύζυγός της ήθελαν να έρθουν σε επαφή με άτομα που είναι πραγματικοί Χριστιανοί. Έτσι πήγαινα με τον Λιν στο σπίτι τους, περίπου μία ώρα απόσταση, για να μελετήσουμε μαζί τους.

Εξακολουθώ να βρίσκω χαρά και ευτυχία μιλώντας σε άλλους για τον Ιεχωβά και την υπόσχεση που έχει δώσει για νέους ουρανούς και νέα γη, όπου θα κατοικεί δικαιοσύνη. Πρόσφατα, μια γυναίκα με την οποία μιλάω αρκετούς μήνες μού είπε: «Όποτε σου μιλάω, καταλαβαίνω ότι αποκτώ περισσότερη γνώση». Ξέρω ότι η γνώση που μεταδίδω στους άλλους οδηγεί σε αιώνια ζωή και δίνει χαρά η οποία μπορεί να ακτινοβολεί ακόμη και από μια παραμορφωμένη εξωτερική εμφάνιση σαν τη δικιά μου. Μερικές φορές μπορώ να κάνω περισσότερα στην υπηρεσία από άλλες φορές, αλλά εύχομαι να μπορούσα να κάνω περισσότερα, πολύ περισσότερα πάντοτε! Ξέρω πως ο Ιεχωβά γνωρίζει τις περιστάσεις όλων και πως εκτιμάει ό,τι μπορούμε να κάνουμε, όσο λίγο και αν φαίνεται αυτό. Συχνά σκέφτομαι το εδάφιο Παροιμίαι 27:11: «Υιέ μου, γίνου σοφός και εύφραινε την καρδίαν μου, δια να έχω τι να αποκρίνωμαι προς τον ονειδίζοντά με», και θέλω να είμαι μία από αυτούς που αποδεικνύουν τον Σατανά ψεύτη.

Το να παρευρίσκομαι στις συναθροίσεις είναι πάντοτε ενθαρρυντικό, μολονότι είναι δύσκολο να πηγαίνω. Ο Ιεχωβά έχει κάνει τόσες υπέροχες προμήθειες για να τρεφόμαστε καλά από πνευματική άποψη και θέλω να επωφελούμαι πλήρως από αυτές. Πόσο χαιρόμαστε που τα δυο παιδιά μας έχουν κάνει την αλήθεια κτήμα τους! Η κόρη μας, η Τέρι, έχει παντρευτεί έναν καλό αδελφό, και έχουν τέσσερα παιδιά τα οποία υπεραγαπώ. Πόσο συγκινούμαστε όταν βλέπουμε ότι και τα εγγόνια μας αγαπούν τον Ιεχωβά! Ο γιος μας, ο Τζέιμς, και η σύζυγός του, η Τιούζντεϊ, έχουν επιλέξει να υπηρετούν τον Ιεχωβά στο Μπέθελ του Μπρούκλιν, στα παγκόσμια κεντρικά γραφεία των Μαρτύρων του Ιεχωβά, στη Νέα Υόρκη.

Ένας Επίγειος Παράδεισος Μέσω της Δύναμης του Ιεχωβά

Προσπαθώ να θυμάμαι την υπέροχη υπόσχεση που έδωσε ο Ιεχωβά για μια παραδεισένια γη. Ακόμη και τώρα, υπάρχουν άφθονα δημιουργήματά του τα οποία απολαμβάνουμε. Μου αρέσουν τα όμορφα ηλιοβασιλέματα. Χαίρομαι με την ποικιλία των λουλουδιών και το άρωμά τους. Μου αρέσουν πολύ τα τριαντάφυλλα! Δεν μπορώ να βγαίνω από το σπίτι πολύ συχνά, αλλά όταν τα καταφέρνω, απολαμβάνω τη ζεστασιά του ήλιου. Κλείνω τα μάτια μου και βλέπω ένα όμορφο τοπίο στα βουνά, με την οικογένειά μου να διασκεδάζει σε ένα ανοιχτό λιβάδι γεμάτο αγριολούλουδα. Ένα ρυάκι κελαρύζει, και υπάρχει άφθονο, ζουμερό, γλυκό καρπούζι για όλους! Όταν μπορώ, ζωγραφίζω εικόνες με πράγματα τα οποία με βοηθούν να σκέφτομαι τον υποσχεμένο επίγειο Παράδεισο που θα έρθει. Ενώ ζωγραφίζω, φαντάζομαι ότι βρίσκομαι εκεί. Γνωρίζω ότι ο Ιεχωβά μπορεί να κάνει πραγματικότητα τις πολύτιμες εικόνες που φυλάω στο μυαλό μου.

Μου αρέσει να θυμάμαι το εδάφιο Ιακώβου 1:12. Αυτό λέει: «Ευτυχισμένος είναι ο άνθρωπος που εξακολουθεί να υπομένει δοκιμασία, επειδή, όταν γίνει επιδοκιμασμένος, θα λάβει το στεφάνι της ζωής, το οποίο υποσχέθηκε ο Ιεχωβά σε εκείνους που συνεχίζουν να τον αγαπούν». Ο Παύλος παρομοίασε την πάθηση την οποία είχε με ‘άγγελο του Σατανά που τον χαστούκιζε συνεχώς’. Προσευχήθηκε στον Ιεχωβά να απομακρύνει την αναπηρία του, αλλά του ειπώθηκε ότι η δύναμη του Θεού τελειοποιούνταν στην αδυναμία του. Έτσι η επιτυχία του Παύλου παρά την αδυναμία του ήταν απόδειξη ότι είχε πάνω του τη δύναμη του Θεού. Ο Παύλος είπε: «Όταν είμαι αδύναμος, τότε είμαι δυνατός». (2 Κορινθίους 12:7-10) Νιώθω ότι τα λίγα που μπορώ να κάνω τώρα παρά τους περιορισμούς μου τα καταφέρνω μόνο μέσω της δύναμης του Θεού που είναι πάνω μου.

Ο Ιωάννης κατέγραψε μια αφήγηση που με ενθαρρύνει πραγματικά. Μιλάει για έναν άντρα που ήταν κατάκοιτος σε ένα φορείο 38 χρόνια. Αυτός, μαζί με άλλους αρρώστους, ξάπλωνε γεμάτος ελπίδα δίπλα σε μια δεξαμενή, επιθυμώντας πάρα πολύ να αναζωογονηθεί στο νερό. Δεν μπορούσε να φτάσει το νερό, το οποίο νόμιζε ότι θα τον γιάτρευε. Κάποια μέρα ο Ιησούς τον είδε και τον ρώτησε: «Θέλεις να γίνεις υγιής;» Με τι δάκρυα χαράς θα απαντούσα σε αυτή την ερώτηση! «Ο Ιησούς τού είπε: ‘Σήκω, πάρε το φορείο σου και περπάτα’». (Ιωάννης 5:2-9) Είμαστε πολλοί που ανυπομονούμε να ακούσουμε ένα τέτοιο κάλεσμα!—Όπως το αφηγήθηκε η Λουρέτα Μάας.

[Εικόνα στη σελίδα 24]

Φαντάστηκα ένα παιδί που αγαπούσε τους ανθρώπους, και να, εδώ, αυτό το κορίτσι που διασχίζει χαρούμενο ένα λιβάδι

[Εικόνα στη σελίδα 25]

Όταν είχα ευχάριστη διάθεση, οραματίστηκα ένα παράτολμο αγόρι πάνω σε ξυλοπόδαρα, με το σκύλο του ανάμεσα

[Εικόνες στη σελίδα 26]

Συγκεντρώνω τους αριθμούς των τηλεφώνων για υπηρεσία αγρού

Παίρνω τηλέφωνο