Σάντα Λουτσία—Το Νησί των Δίδυμων Κορυφών
Από τον ανταποκριτή του «Ξύπνα!» στη Σάντα Λουτσία
ΈΝΑ από τα πιο γοητευτικά νησιά των Δυτικών Ινδιών είναι η Σάντα Λουτσία—ένας όγκος από όρη που ανυψώνονται καθέτως από τη θάλασσα, με τις κορυφές τους να χάνωνται μέσα στην ομίχλη. Αυτό που είναι το πιο ορεινό νησί από τα προσήνεμα νησιά, είναι γνωστό για το μοναδικό φυσικό χαρακτηριστικό του, τις δίδυμες Κορυφές. Αυτές είναι δύο γιγαντιαίες βραχώδεις πυραμίδες που υψώνονται απότομα, πάνω από τη θάλασσα. Γεμάτες βλάστησι, οι δίδυμες κορυφές είναι η κάθε μια 2.400 πόδια ψηλές και είναι εντελώς αποχωρισμένες απ’ όλα τα άλλα γειτονικά όρη. Για πολύν καιρό οι ναυτικοί χρησιμοποιούσαν ως σταθμό το νησί αυτό που για περισσότερο από δυο αιώνες αποτελούσε το πεδίον πολλών μαχών μεταξύ των Γάλλων και των Άγγλων.
Η Σάντα Λουτσία, στην πραγματικότητα, έχει αλλάξει χέρια όχι λιγώτερο από δεκατέσσαρες φορές. Ήταν κάτω από τη Βρεττανική κατοχή από το 1803. Σήμερα η Σάντα Λουτσία είναι ένα αυτοκυβερνώμενο κράτος μέλος των Ηνωμένων Κρατών των Δυτικών Ινδιών, και συνεργάζεται με τη Βρεττανία. Αλλά η Γαλλική επίδρασις είναι ακόμη καταφανής. Ο επισκέπτης εύκολα διακρίνει τη Γαλλική επίδρασι στη γλώσσα και στα ονόματα, που είναι ανακατωμένα με τα Αγγλικά. Επί παραδείγματι, το Λόντοντερυ είναι ένα χωριό πάνω στους λόφους που βρίσκονται πίσω από την Ανς ντε λα Ριβιέρ Ντορέ, και οι κορυφές ονομάζονται γαλλικά Γκρο Πιτόν και Πετί Ριτόν.
Μολονότι τα Αγγλικά είναι η επίσημη γλώσσα, η πατουά, μια εκφραστική Γαλλική διάλεκτος, χρησιμοποιείται συχνά στην καθημερινή συνομιλία. Δεν είναι μια γραπτή γλώσσα, αλλά είναι εκπληκτικό πώς η πατουά κατώρθωσε να επιζήση. Μολονότι μερικοί κάτοικοι δείχνουν μια ελαφρά έχθρα στην πατουά, επειδή φοβούνται ότι θα χαλάση τα Αγγλικά των παιδιών, μόνο λίγοι άνθρωποι στο νησί δεν ξέρουν να τη μιλούν.
Είναι αλήθεια ότι η πατουά έχει την τάσι να επιδρά στα Αγγλικά, ιδίως όταν πρόκειται για ιδιωματισμούς. Επί παραδείγματι, ένας πολύ κοινός χαιρετισμός είναι «κουμό γέι;» Η απάντησις πάντοτε είναι «μβουέ λα, τη μπβουέ.» Αν μεταφρασθή κατά λέξιν, σημαίνει περίπου, «Τι κάνεις;» «Είμαι εδώ, λίγο καλά.» Έτσι, συχνά στις συζητήσεις, όταν κάποιος ρωτάη Αγγλικά, «Τι κάνεις;» η απάντησις είναι «Είμαι εδώ.» Ένας άλλος κοινός ιδιωματισμός είναι «Καμ, λετ μι τελ γιου δατ.» Είναι επομένως εύκολο ν’ αντιληφθή κανείς ότι η Αγγλική έχει ένα ξεχωριστό ύφος.
Μόλις ένας επισκέπτης μπη στην πρωτεύουσα, την Καστρίς, διακρίνει αμέσως ότι όλα τα σπίτια έχουν μετάλλινες στέγες, πολλές από τις οποίες είναι βαμμένες κόκκινες. Αυτό δημιουργεί μια πραγματική αντίθεσι με την πράσινη βλάστησι που περιβάλλει τα περισσότερα σπίτια. Από μακρυά μπορεί κανείς ν’ ακούση τη μουσική μιας μπάντας που παράγει ωραίες μελωδίες με όργανα κατασκευασμένα από άχρηστα βαρέλια λαδιού.
Κάποτε η Σάντα Λουτσία ήταν ένα νησί παραγωγής «σακχαροκαλάμου,» αλλά τώρα οι μπανάνες αποτελούν την κυρία πηγή του εισοδήματος. Χρειάζονται εννέα μήνες ως ένα έτος για ν’ αναπτυχθή ένα μπανανόδενδρο από δένδρο του φυτωρίου και να παράγη ένα τσαμπί μπανάνες. Κατόπιν κόβουν το δένδρο αλλά φροντίζουν να μη καταστρέψουν την παραφυάδα [παραβλάσταρο], η οποία αναπτύσσεται, διότι, με τον καιρό κι αυτή επίσης θα παραγάγη ένα τσαμπί μπανάνες.
Πολλοί από τους νησιώτες γνωρίζουν αρκετά πράγματα. Εν τούτοις, μερικά πρόσωπα γνωρίζουν μόνο τον απομονωμένο κόσμο στον οποίο ζουν. Δεν τους απομονώνει μόνο το νερό από τον υπόλοιπο κόσμο αλλά και οι συνήθειες και οι παραδόσεις. Ενώ μερικοί είναι σε θέσι ν’ αφηγηθούν όλες τις λεπτομέρειες της προσφάτου ιστορίας, άλλοι δεν έχουν ίσως ποτέ ακούσει για τον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο και πολλοί δεν γνωρίζουν ούτε ποιοι πολέμησαν σ’ αυτόν. Σε ωρισμένες περιοχές επιδίδονται στην Ομπεάχ (μαγεία και μαντεία), μερικοί μάλιστα ισχυρίζονται ότι είναι δυνατόν να συνεργασθούν με τον Διάβολο για να βοηθήσουν στην προσωπική πρόοδο ενός ατόμου.
Για πολλούς η μέρα αρχίζει στις πέντε το πρωί, και τρέχουν για να τακτοποιήσουν τις υποθέσεις των προτού ανατείλη ο ήλιος—μεταφέροντας κάτι στο κεφάλι τους, περπατώντας ξυπόλυτοι μ’ ένα μαχαίρι στο χέρι τους. Η δεκαοκτώ ιντσών λάμα του χρησιμεύει για ό,τι μπορείτε να φαντασθήτε—για το βοτάνισμα του κήπου μέχρι το καθάρισμα ενός ψαριού. Παρά το πρωινό ξύπνημα, η ζωή σ’ αυτό το ωραίο νησί δεν είναι τόσο αγχώδης όσο σε μερικά μεγαλύτερα κέντρα. Κατά κανόνα, τα σπίτια είναι απλά επιπλωμένα και στο γεύμα μπορεί να προσφέρουν ένα πιάτο ρύζι, αρτόκαρπο, μπανάνα, κόκκινα φασόλια και ψάρι τόννο.
Αυτό το νησί των διδύμων Κορυφών, με την πλούσια, πράσινη τροπική βλάστησι και τις βαθιές, καλοκαλλιεργημένες πεδιάδες, είναι πραγματικά μια ευχαρίστησις στο μάτι και ένα μέρος όπου πολλοί άνθρωποι είναι ακόμη ευχαριστημένοι μόνο με τις στοιχειώδεις ανάγκες της ζωής.