Εκατομμύρια Ήδη Ζώντων Ουδέποτε θα Γεννηθούν

Από τον ανταποκριτή του «Ξύπνα!» στη Σουηδία

ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ παιδιών που βρίσκονται τώρα στις μήτρες των μητέρων των ποτέ δεν θα γεννηθούν. Δεν θα έχουν την ευκαιρία να δουν ή να γνωρίσουν τους γονείς των ή ν’ απολαύσουν τη γενετική των και νομική των κληρονομιά. Θα τους αφαιρεθούν τα πάντα. Γιατί; Κυρίως διότι ήλθαν σε ύπαρξι χωρίς να είναι επιθυμητά και αυτοί που δεν τα θέλουν θ’ αποφασίσουν ν’ απαλλαγούν απ’ αυτά. Η εκτέλεσις αυτής της αποφάσεως λέγεται έκτρωσις.

Μολονότι πολλές χώρες δεν κρατούν στατιστικά στοιχεία επί των εκτρώσεων, υπάρχουν ενδείξεις ότι εκατομμύρια «νομίμων» και παρανόμων εκτρώσεων γίνονται στον κόσμο κάθε χρόνο. Περίπου μισό εκατομμύριο «νομίμων» εκτρώσεων έγιναν στις Ηνωμένες Πολιτείες στη διάρκεια του 1971. Στην Τσεχοσλοβακία, Ουγγαρία, Πολωνία και Γιουγκοσλαβία, γίνονται περισσότερες εκτρώσεις από γεννήσεις. Και περίπου 744.000 εκτρώσεις έγιναν από ειδικά διωρισμένους ιατρούς στην Ιαπωνία στη διάρκεια του 1969.

Νόμοι που Νομιμοποιούν τις Εκτρώσεις

Σχεδόν παντού ο αριθμός για τις ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες αυξάνει. Η φωνή σε πολλές χώρες είναι να γίνουν νόμοι που αφήνουν ελεύθερες τις εκτρώσεις. Ένα παράδειγμα είναι η Σουηδία. Με μερικές εξαιρέσεις για ιδιαίτερα σοβαρές περιστάσεις, η παρούσα νομοθεσία στη Σουηδία θεωρεί παράνομες τις εκτρώσεις. Αλλά πολύ περισσότερες γυναίκες ζητούν εκτρώσεις για λόγους άλλους εκτός απ’ αυτούς που επιτρέπει ο νόμος. Χιλιάδες έγκυες γυναίκες πηγαίνουν σε κοντινές χώρες με λιγώτερο αυστηρή νομοθεσία για να κάμουν έκτρωσι. Πολλές άλλες κάνουν παράνομες εκτρώσεις. Αυτό έχει οδηγήσει σε μια πιο φιλελεύθερη εφαρμογή του παρόντος νόμου και γίνονται ολοένα περισσότερες εξαιρέσεις. Όλα αυτά παρέχουν μια βάσι για να ληφθή υπ’ όψιν μια νέα νομοθεσία. Έτσι, το 1965 μια επισήμως διωρισμένη επιτροπή ειδικών στη Σουηδία άρχισε να συντάσση μια έκθεσι, εκθέτοντας προτάσεις για μια τέτοια νέα νομοθεσία. Το 1971 η έκθεσις παρουσιάσθηκε στον Υπουργό Δικαιοσύνης και στο κοινό. Η επιτροπή συνέστησε ότι η κοινωνία θα έπρεπε να προστατεύη την γυναίκα «δίδοντάς της το δικαίωμα να υποστή την επέμβασι όσο το δυνατόν ενωρίτερα και πάντοτε με τη λιγώτερο απαιτητική διαδικασία γι’ αυτήν.»

Γιατί οι Γυναίκες Θέλουν τις Εκτρώσεις

Στις υπό ανάπτυξιν χώρες η φτώχεια, η ασθένεια και ο υπερπληθυσμός είναι οι κύριοι παράγοντες στην επιθυμία για εκτρώσεις. Αλλά στη Σουηδία και άλλες τεχνικώς πιο προοδευμένες χώρες, οι προσωπικές συνθήκες είναι ο κυριώτερος παράγων στην επιθυμία για εκτρώσεις. Μπορεί να είναι σωματική αδυναμία, αποστροφή προς τα παιδιά, φόβος του τοκετού, προχωρημένη ηλικία, μικρή ηλικία, βιασμός, απιστία ενός των συζύγων, εμπόδιο στη μόρφωσι, άγνωστος πατέρας ή μερικοί πιθανοί πατέρες, πίεσις από τους γονείς, ντροπή και τα όμοια. Η λεγομένη σεξουαλική επανάστασις, με τις ελεύθερες σεξουαλικές σχέσεις και το πρώιμο σεξουαλικό ξύπνημα μεταξύ των νέων, έχει οδηγήσει σε μια τεράστια αύξησι για ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες, ιδιαίτερα έξω από τον γάμο. Αυτό, επίσης, έχει αυξήσει την απαίτησι να γίνουν πιο εύκολες οι εκτρώσεις.

Εν τούτοις, το πρόβλημα της ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης δεν λύνεται απλώς με τη νομιμοποίησι των εκτρώσεων. Η έκτρωσις δεν είναι απλώς μια άλλη μορφή αντισυλληπτικού. Είναι μια λεπτή επέμβασις στο ανθρώπινο σώμα, που απαιτεί κρεββάτια νοσοκομείου, επιδέξιους χειρούργους, νοσοκομειακό προσωπικό, ιατρική περίθαλψι, εργαλεία και, βεβαίως, χρήματα. Το αποτέλεσμα της εκτρώσεως είναι ο φόνος του εμβρύου και μπορεί επίσης να τραυματίση και τη μητέρα σωματικώς και διανοητικώς.

Μέθοδοι Εκτρώσεως

Η διαστολή και απόξεσις (Δ και Α) είναι μια μέθοδος που χρησιμοποιείται σε εκτρώσεις στην αρχή της κυήσεως, όταν το έμβρυο δεν είναι μεγαλύτερο από δώδεκα εβδομάδες. Η ασθενής υφίσταται αναισθησία και ο τράχηλος της μήτρας διευρύνεται με μεταλλικά εργαλεία. Κατόπιν ο χειρούργος «ξύνει» το εσωτερικό της μήτρας με ένα ξέστρον, ένα εργαλείο σαν φτυάρι, μέχρι να βγη το έμβρυο. Πιθανές επιπλοκές από αυτή την επέμβασι περιλαμβάνουν μεγάλη απώλεια αίματος, μόλυνσι και διάτρησι της μήτρας. Η επέμβασις μπορεί επίσης να οδηγήση σε διανοητικές διαταραχές, στειρότητα και επιπλοκές σε μια μελλοντική κύησι.

Η αναρρόφησις ή απορρόφησις διά κενού παίρνει σταθερά τη θέσι της αποξέσεως στις εκτρώσεις των πρώτων εβδομάδων. Πρώτα διευρύνεται ο τράχηλος. Κατόπιν ο χειρούργος εισάγει έναν πλαστικό σωλήνα. Αυτός ο σωλήνας συνδέεται με μια αντλία κενού, η οποία όταν τίθεται σε λειτουργία απορροφά το έμβρυο, τον πλακούντα και τις μεμβράνες. Η επέμβασις μπορεί να συνοδεύεται από απόξεσι με ένα μικρό ξέστρον για να εξασφαλισθή η πλήρης αφαίρεσις του εμβρυακού και του πλακουντίου ιστού. Οι επιπλοκές, μολονότι λιγώτερο σοβαρές με τη μέθοδο της αναρροφήσεως, είναι παρόμοιες με αυτές της διαστολής και αποξέσεως.

Η μέθοδος της ενέσεως χρησιμοποιείται μετά τη δωδεκάτη εβδομάδα της κυήσεως. Στη Δανία, και τη Μεγάλη Βρεττανία γίνονται ενέσεις φαρμακευτικού σάπωνος (utus paste). Σε άλλες χώρες χρησιμοποιείται μια παρόμοια ένεσις διαλύσεως άλατος 20 τοις εκατό μέχρι τη δεκάτη έκτη ή δεκάτη εβδόμη εβδομάδα της κυήσεως.

Μετά απ’ αυτό το στάδιο εγκυμοσύνης μια άλλη μέθοδος ενέσεως χρησιμοποιείται ευρέως. Ο χειρούργος εισάγει μια μακρυά κοίλη βελόνη είτε στο υπογάστριο κάτω από τον ομφαλό είτε μέσω του κολεού και του τραχήλου στη μητρική κοιλότητα και αφαιρεί λίγο από το αμνιακό υγρό που περιβάλλει το έμβρυο. Κατόπιν εισάγει αργά την αντίστοιχη ποσότητα διαλύσεως άλατος. Αντί άλατος μερικοί γιατροί χρησιμοποιούν γλυκόζη ή Φορμολίνη. Η διάλυσις φονεύει το έμβρυο και προκαλεί συσπάσεις τοκετού, συνήθως δώδεκα έως σαράντα οκτώ ώρες μετά την ένεσι. Το έμβρυο αποβάλλεται με τον ίδιο τρόπο όπως στον φυσικό τοκετό.

Η πιθανότης επιπλοκών σ’ αυτή την μορφή εκτρώσεως είναι μεγαλύτερη από αυτές που γίνονται στα πρώτα στάδια της εγκυμοσύνης. Μπορεί να παραμείνη πλακούντιος ιστός. Μπορεί να προκληθή μόλυνσις. Συχνά αυτές οι επιπλοκές συνοδεύονται από πυρετό και αιμορραγία. Σε μερικές περιπτώσεις ένα μέρος από τη διάλυσι άλατος περνάει στο κυκλοφοριακό σύστημα της γυναίκας. Αυτό μπορεί να οδηγήση σε σπασμούς και θρόμβωσι.

Η εκτέλεσις εκτρώσεως με καισαρική τομή, υστεροτομία, είναι παρόμοια με την επέμβασι που γίνεται όταν μια γυναίκα δεν μπορή να γεννήση ένα πλήρως ανεπτυγμένο έμβρυο με τον φυσικό τρόπο. Η ασθενής υφίσταται αναισθησία και κατόπιν ο χειρούργος κάνει μια τομή μέσω του κατωτέρου υπογαστρίου στη μήτρα. Κατόπιν το έμβρυο και ο πλακούς αφαιρούνται από τη μήτρα.

Αυτός ο τρόπος εκτρώσεως περιλαμβάνει μεγαλύτερους κινδύνους από την ένεσι της διαλύσεως άλατος. Σ’ αυτήν, η ουλή στη μήτρα μπορεί ν’ ανοίξη σε κάποιον φυσικό τοκετό αργότερα. Γι’ αυτό πολλοί γιατροί πιστεύουν ότι οι μελλοντικοί τοκετοί πρέπει να γίνωνται με καισαρική τομή.

Άλλοι Κίνδυνοι και Επιβλαβή Αποτελέσματα

Άσχετα με το στάδιο της εγκυμοσύνης, μια μοιραία απώλεια αίματος είναι πιθανή σε κάθε επέμβασι εκτρώσεως. Γι’ αυτόν το λόγο «νόμιμες» εκτρώσεις ακόμη και στην αρχή της εγκυμοσύνης γίνονται σε καλά εξωπλισμένα νοσοκομεία. Εκεί καθορίζεται εκ των προτέρων η ομάς αίματος της γυναίκας, και φιάλες αίματος βρίσκονται εν αναμονή για επείγουσες μεταγγίσεις.

Μετά από έκτρωσι μια γυναίκα μπορεί να γίνη στείρα. Ένας από τους πολλούς λόγους γι’ αυτό είναι η μετεγχειρητική φλεγμονή των σαλπίγγων.

Μια έκτρωσις συνεπάγεται επίσης σ’ ένα βαθμό διανοητική ταλαιπωρία, που είναι μια πολύ σοβαρή συνέπεια. Μια έγγυος γυναίκα γνωρίζει ότι είναι υπεύθυνη για τη συνεχιζόμενη ζωή ενός άλλου ανθρωπίνου πλάσματος. Είναι φυσικό γι’ αυτήν να σκέπτεται το παιδί που αναπτύσσεται. Συνεπώς, αν αναγκασθή να ζητήση από κάποιον να φονεύση το έμβρυο, αυτό προξενεί μια σοβαρή διανοητική έντασι επάνω της, επειδή είναι αντίθετο προς τη μητρική αγάπη. Μπορεί να προσπαθή να πείση τον εαυτό της ότι ένα έμβρυο έξη, δώδεκα ή δεκαέξη εβδομάδων δεν είναι ακόμη ένα πραγματικό παιδί και ότι πάντα θα μπορή να κάμη ένα άλλο παιδί. Εν τούτοις, γνωρίζει ότι υπάρχει η πιθανότης ποτέ να μη μπορέση να γεννήση άλλο παιδί, και γνωρίζει καλά ότι είναι αδύνατο να γεννήση πάλι το ίδιο παιδί.

Σχετικά με την ίδια την έκτρωσι πολλές γυναίκες υφίστανται διανοητική έντασι. Η αναμονή από την ένεσι άλατος μέχρι την επακολουθούσα αποβολή είναι σοβαρή δοκιμασία για ένα σημαντικό αριθμό γυναικών. Η γυναίκα πρέπει πρώτα να αισθανθή τον φόνο του εμβρύου και κατόπιν να λάβη ενεργό μέρος στη σκληρή διαδικασία του τοκετού.

Σ’ ένα νοσοκομείο στη Σουηδία παρετηρήθησαν οι αντιδράσεις γυναικών που υπέστησαν έκτρωσι με τη διάλυσι άλατος. Μερικές εξεφράσθησαν ως ακολούθως: «Όταν εισήγαγαν τη διάλυσι άλατος, ήξερα ότι δεν μπορούσα πια να γυρίσω πίσω.» «Πήγα στην τουαλέττα και έγινε η αποβολή. Έπρεπε να πιάσω το έμβρυο μόνη μου.» «Αισθάνθηκα ότι κάτι βγήκε από μέσα μου και όταν τράβηξα τα σκεπάσματα είδα το έμβρυο.» «Ήταν φοβερό.» «Ούτε τα μισά δεν υποφέρει μια γυναίκα όταν γεννά ένα παιδί.»

Ακόμη και χρόνια μετά από μια έκτρωσι μια γυναίκα αισθάνεται το συναισθηματικό τραύμα. Γράφει η επιμελήτρια της κλινικής Ναομί Λάιτερ: «Ποτέ δεν ξεχνά την εγκυμοσύνη, τον πανικό και την έκτρωσι. Συχνά αισθάνεται κατάθλιψι, μερικές φορές ένοχη.» Η Ναομί Λάιτερ παρατηρεί επίσης: «Έχω δει γυναίκες οι οποίες δέκα πέντε χρόνια μετά την έκτρωσι είχαν αισθήματα λύπης και τύψεων, γιατί τώρα ήσαν στην εμμηνόπαυσι και χωρίς παιδιά.»—Ιατρικό Περιοδικό της Πολιτείας της Νέας Υόρκης, 1 Δεκεμβρίου 1972.

Αν η έκτρωσις είναι δοκιμασία για πολλές γυναίκες, είναι επίσης δοκιμασία για πολλούς χειρούργους, νοσοκόμες και άλλα μέλη του ιατρικού προσωπικού. Μερικές εκτρώσεις γίνονται πολύ αργά και τα έμβρυα είναι δυνατά και υγιή όταν βγαίνουν. Υπήρξαν περιπτώσεις που βρέφη αποβολής ανέκτησαν δυνάμεις μόνα των σε σακκούλες απορριμμάτων δίπλα σε κλιβάνους αποτεφρώσεως των νοσοκομείων. Ιδιαίτερα η καταστροφή ζωντανών εμβρύων οδηγεί σε σύγκρουσι της συνειδήσεως. Νοσοκόμες έχουν εγκαταλείψει το επάγγελμά των για να μην καταρρεύσουν τελείως. Σε μερικές περιπτώσεις βρέθηκαν στον πειρασμό να δώσουν σε μεγάλα ζωντανά έμβρυα τη δυνατότητα να επιζήσουν παρέχοντάς τους ιδιωτική περίθαλψι.

Η Γραφική Άποψις

Παρ’ όλους τους κινδύνους και τις αποκρουστικές πλευρές της εκτρώσεως, υπάρχουν εκείνοι που δικαιώνουν αυτή την πράξι. Αλλά μπορεί κάποιος να ρωτήση: Αν είναι κακό να φονεύωνται νεογέννητα βρέφη, δεν είναι το ίδιο κακό να φονευθή ένα βρέφος που αναπτύσσεται στη μήτρα; Αν είναι σωστό να προσπαθούμε να διατηρήσωμε τη ζωή προώρων βρεφών σε θερμοκοιτίδες, δεν είναι σωστό να προσπαθούμε να διατηρήσωμε την ζωή ενός εμβρύου στη μήτρα;

Ο Δημιουργός της ζωής, ο Ιεχωβά Θεός, θεωρεί τη ζωή ιερή. Η εσκεμμένως προκληθείσα έκτρωσις είναι μια εγκληματική πράξις στα όμματα του Θεού. Ο νόμος του προς τον Ισραήλ, επί παραδείγματι, προστάτευε τη ζωή ενός αγεννήτου βρέφους. Αν μια έγκυος γυναίκα, σε μια πάλη μεταξύ ανδρών, υφίστατο μοιραίο ατύχημα στο έμβρυο, έπρεπε να δοθή ζωή αντί ζωής.—Έξοδ. 21:22-25.

Η συχνότης των εκτρώσεων σήμερα συνδέεται επίσης με το ότι οι άνθρωποι αγνοούν και άλλους νόμους του Θεού. Οι άνθρωποι θέλησαν τη λεγομένη ελεύθερη ηθική και έλαβαν τα ανεπιθύμητα αποτελέσματα—ανεπιθυμήτους συζύγους, ανεπιθύμητες ασθένειες και ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες. Στην προσπάθειά τους ν’ αποφύγουν τις συνέπειες με τον εύκολο τρόπο, θέλουν πιο εύκολα διαζύγια, πιο εύκολη ιατρική περίθαλψι και λιγώτερη αυστηρή νομοθεσία. Αλλ’ αυτό δεν τους έχει γλυτώσει από επιπρόσθετες τραγικές συνέπειες. Η μόνη λύσις στην τραγική ηθική κατάστασι σήμερα για έναν άνδρα και μια γυναίκα είναι ν’ αγαπούν ο ένας τον άλλον κάτω από τα δεσμά του γάμου, σχεδιάζοντας λογικά την ζωή τους μαζί και υπακούοντας πιστά στον Θεό και Δημιουργό τους.

[Εικόνες στη σελίδα 9]

«Η ΕΚΤΡΩΣΙΣ ΙΣΩΣ ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΝΗ ΜΕΘΟΔΟΣ ΠΟΥ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙΤΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΣΤΟΝ ΕΛΕΓΧΟ ΤΩΝ ΓΕΝΝΗΣΕΩΝ ΣΗΜΕΡΑ.»—Η.Ε. Τμήμα Πληθυσμού

Μερικές εκτρώσεις γίνονται μετά την εικοστή εβδομάδα. Στις δεκαοκτώ εβδομάδες αυτό είναι το ζωτικό πλάσμα που καταστρέφεται

Πολλές εκτρώσεις γίνονται στις είκοσι εβδομάδες της κυοφορίας ή ενωρίτερα. Στις ένδεκα βδομάδες αυτό είναι το πλάσμα που καταστρέφεται