Είναι Αυτή η Έξοδος από τη Σύγχυσι;

ΧΩΡΙΣ αμφιβολία, υπάρχει σύγχυσις σχετικά με το πού οδηγείται το ανθρώπινο γένος. Επίσης, εκατομμύρια άνθρωποι, δεν έχουν μια σαφή καθοδήγησι στην προσωπική των ζωή. Ποια είναι η έξοδος από τη σύγχυσι; Τι προοπτική υπάρχει για ένα πραγματικά λαμπρό μέλλον;

‘Μπορούμε πάντα να ελπίζωμε!’ λέγουν μερικοί. ‘Ο άνθρωπος στο παρελθόν κατώρθωσε πάντοτε ν’ αντεπεξέλθη επιτυχώς στις κρίσεις. Γιατί δεν θα το κατορθώση και στην εποχή μας;’ ρωτούν.

Η ελπίδα, φυσικά, είναι καλή. Αλλά, αν δούμε κατά πρόσωπο τα γεγονότα, δεν παρατηρούμε ότι η ανθρώπινη ιστορία υπήρξε ένα σταθερό ρεύμα από ανεκπλήρωτες ελπίδες; Οι εσφαλμένες ελπίδες καταλήγουν μόνο σε αυταπάτες. Μόνον οι γνήσιες ελπίδες, που βασίζονται σε στερεά θεμέλια, μπορούν να μας οδηγήσουν σ’ ένα αξιόλογο μέλλον.

Ώστε είναι αφροσύνη να ελπίζη κανείς τυφλά ότι ‘τα πράγματα θα φτιάξουν με κάποιο τρόπο.’ Χρειάζεται ενέργεια. Αλλ’ αυτή η ενέργεια πρέπει να γίνη προς την ορθή κατεύθυνσι. Αποβλέπουν οι άνθρωποι στην ορθή κατεύθυνσι για λύσεις;

Μπορούν οι Κυβερνήσεις των Εθνών να Δείξουν τον Δρόμο;

Πολλοί άνθρωποι αποβλέπουν στις εθνικές των κυβερνήσεις για να λύσουν τα μεγάλα προβλήματα της ζωής. ‘Πρώτα η πατρίδα μας!’ κραυγάζουν. Η ευημερία και η ασφάλεια του έθνους των, ισχυρίζονται, πρέπει να προέχη από κάθε ξένο ενδιαφέρον. Συχνά αναζητούν μια ισχυρή κυβέρνησι για να αποκαταστήση ‘τον νόμο και την τάξι’ και να καταπνίξη την κοινωνική δυσφορία.

Αλλά μήπως η συγκέντρωσις της προσοχής πρώτα στο έθνος απομάκρυνε κάποια χώρα από τις δύσκολες καταστάσεις της; Τι να λεχθή για όσους ενήργησαν με αυτόν τον τρόπο στο παρελθόν; Πολύ συχνά τα έντονα εθνικιστικά συναισθήματα ωδήγησαν στη δικτατορία. Σκεφθήτε τη Γερμανία κάτω από τη διακυβέρνησι των Ναζί. Η Γερμανία βγήκε από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο σε αθλία κατάστασι. Αλλά κάτω από την ισχυρή εξουσία του δικτάτορος Χίτλερ, η ανάρρωσίς της υπήρξε ταχεία. Νέοι νόμοι αναθεώρησαν ριζικά τα οικονομικά και κοινωνικά συστήματα. Οι επιχειρήσεις προώδευσαν. Η ανεργία έληξε. Αλλά μαζί με όλα αυτά, ο μέσος πολίτης έχασε την ελευθερία του.

Αυτός ο υπερβολικός εθνικισμός απεδείχθη επίσης πολύ δαπανηρός για τον υπόλοιπο κόσμο. Εκατομμύρια ανθρώπων, περιλαμβανομένων και αθώων ιδιωτών, έχασαν τη ζωή τους στις φρικαλεότητες του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Έθνη εγκατελείφθησαν σε ερείπια και έχασαν το μεγαλύτερο μέρος του πλούτου των. Ο υπέρμετρος εθνικισμός δεν βελτίωσε τον κόσμο, ούτε κι αυτή τη Γερμανία.

Μήπως ο ισχυρός εθνικισμός εβελτίωσε τα πράγματα σε άλλες χώρες; Έλυσε τα προβλήματα της Σοβιετικής Ενώσεως; Έλυσε τα προβλήματα εκείνων των χωρών που τα τελευταία χρόνια έγιναν ανεξάρτητες, όπως στην Αφρική; Στη Σοβιετική Ένωσι τα οικονομικά και τα οικογενειακά τους προβλήματα, καθώς επίσης και η κατάπνιξις της προσωπικής ελευθερίας, απαντούν, Όχι. Στην Αφρική, οι μανιώδεις φυλετικές διαμάχες, η φτώχεια και οι διάφορες δικτατορίες απαντούν, Όχι.

Έτσι, πολλοί σκεπτόμενοι άνθρωποι αντιλαμβάνονται ότι, στην πραγματικότητα, ο εθνικισμός δεν αποτελεί τον τρόπο που θα λύση τα σοβαρά προβλήματα του ανθρώπου. Γνωρίζουν από την ιστορία ότι κατά κανόνα, έθνη ανυψώνονται και χάνονται, άλλα ότι κανένα είδος ανθρωποποίητης κυβερνήσεως δεν ανταποκρίθηκε ποτέ στις ανάγκες ολοκλήρου του λαού της.

Τι θα Λεχθή για μια Ανθρωποποίητη Παγκόσμια Κυβέρνησι;

Εφόσον τα παγκόσμια προβλήματα γίνονται διαρκώς μεγαλύτερα, πολλοί συμμερίζονται την άποψι του Βρεταννού ιστορικού Άρνολντ Τόυνμπη, ο οποίος είπε:

«Τα στρατηγικά και τα υγειονομικά προβλήματα της ανθρωπότητος είναι παγκόσμια και επείγοντα· δεν είναι δυνατόν να λυθούν από τις τοπικές κυβερνήσεις των κρατών. Απαιτούν την ίδρυσι μιας παγκοσμίου εξουσίας που να διαθέτη εξαιρετική δύναμι.»

Αλλά είναι ρεαλιστικό να αναμένωμε ότι κάθε έθνος θα παραδώση εσκεμμένως την κυριαρχία του σ’ αυτήν την παγκόσμια κυβέρνησι; Το έχουν κάμει ποτέ; Όχι, διότι το πνεύμα του εθνικισμού είναι πολύ ισχυρό. Αυτός είναι ο λόγος που ο Τόυνμπη προειδοποίησε: «Για να επιβίωση το ανθρώπινο γένος, απαιτείται πολιτική ενότης, αλλά η παρούσα διάθεσις της ανθρωπότητος γίνεται όλο και περισσότερο διαιρετική.»

Ακόμη κι αν τα έθνη δεχθούν και μεταβιβάσουν τα εθνικά των συμφέροντα σε μια παγκόσμια ανθρώπινη κυβέρνησι, μήπως αυτό σημαίνει ότι θα φθάσουν στη ρίζα των προβλημάτων τους; Φαίνεται λογικό να πιστεύωμε ότι οι ανθρώπινοι ηγέτες, που έχουν αποτύχει να λύσουν τα προβλήματα του έθνους των, θα επιτύχουν κάτι καλύτερο αν συνδυάσουν τις προσπάθειες τους; Μπορεί μια συγκέντρωσις προσωπικών αποτυχιών ν’ αποτελέση κάποια πραγματική βάσι για τη λύσι παγκοσμίων προβλημάτων;

Αλλά και πάλι, πολλοί άνθρωποι δεν ενδιαφέρονται καθόλου για το τι μπορεί να γίνη σε παγκόσμια κλίμακα. Η πρωταρχική τους ανησυχία αφορά περισσότερο τον οικογενειακό τους κύκλο.

Επιδίωξις Ιδιοτελών Συμφερόντων

Η μεγάλη πλειονότης των ανθρώπων ενδιαφέρονται πάρα πολύ για τα ιδιοτελή των συμφέροντα. Ακολουθούν μια πορεία που θα τους αποδώση τις μεγαλύτερες υλικές ανέσεις και έτσι ελπίζουν να έχουν και την οικονομική ασφάλεια.

Αλλ’ αυτός ο υλιστικός τρόπος ζωής που ακολουθείται πρόθυμα από πάρα πολλούς ανθρώπους, έχει ελαττώσει τα προβλήματα του ανθρώπου; Κυττάξτε μερικά αποτελέσματα.

Υπάρχουν τώρα όλο και περισσότερα ελλείμματα σε πολλούς από τους φυσικούς πόρους της γης. Γιατί; Διότι οι άνθρωποι βγάζουν με σταθερό ρυθμό από τη γη όλο και περισσότερους απ’ αυτούς τους πόρους για να κατασκευάσουν τα είδη που απαιτούν οι καταναλωταί.

Ταυτοχρόνως, αυτό είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία της «βιομηχανικής κοινωνίας.» Μολονότι αυτή έφερε μερικά οφέλη, έκαμε εκατομμύρια ανθρώπους να υποφέρουν με τις πληκτικές εργασίες συναρμολογήσεως σε θορυβώδη και πολυπληθή εργοστάσια, με ελάχιστες πιθανότητες να κάμουν κάποτε κάτι διαφορετικό. Συχνά πηγαίνουν κι επιστρέφουν από τις εργασίες των οδηγώντας το αυτοκίνητο τους μέσα από καπνισμένη ομίχλη που καίει τα μάτια και τον λαιμό, σε συνωστισμένους αυτοκινητοδρόμους, από τους οποίους πολλοί είναι γεμάτοι απορρίμματα. Οι ακτές, που κάποτε ήσαν γραφικοί τόποι αναπαύσεως, θεωρούνται τώρα επικίνδυνες εξ αιτίας της μολύνσεως.

Επίσης η επιθυμία για υλικά πράγματα και οι διαρκώς αυξανόμενες τιμές κάνουν πολλούς άνδρες και γυναίκες να κάνουν πρόσθετη εργασία για ν’ αποκτήσουν περισσότερα χρήματα. Αλλ’ οι οικογένειες βρίσκονται σε απόγνωσι επειδή παραμελούνται. Ένας αυξανόμενος αριθμός από απογοητευμένες συζύγους στρέφονται στον αλκοολισμό. Παιδιά, τα οποία δεν λαμβάνουν κατάλληλη φροντίδα, αισθάνονται ότι υπάρχει ένα ‘χάσμα γενεάς’ κι έτσι τραβούν τον δρόμο τους και στρέφονται πολλές φορές στα ναρκωτικά και στην ανηθικότητα.

Αλλά τα ναρκωτικά προξενούν αναπηρίες και θάνατο. Ο αχαλίνωτος αλκοολισμός και τα επιδημικά αφροδίσια νοσήματα, που είναι συνέπειες της ανηθικότητος, παίρνουν ένα φοβερό φόρο. Ο ρυθμός της ζωής έχει γίνει πάρα πολύ ταχύς, ώστε δεν αφήνει περιθώριο για πραγματική αναψυχή. Οι απογοητεύσεις και οι πιέσεις παίρνουν όλο και μεγαλύτερο φόρο με πνευματικές διαταραχές, καρδιακές ασθένειες και άλλες παθήσεις. Και οι περισσότερες απ’ αυτές προκύπτουν από τη φρενιτιώδη επιδίωξι υλικών πραγμάτων.

Μήπως οι Θρησκείες του Κόσμου Έχουν την Απάντησι;

Πολλοί άνθρωποι σήμερα έχουν εκείνο που ένας Καναδός καθηγητής απεκάλεσε «έναν εξαιρετικό πνευματικό πόθο να βρουν εξήγησι.»

Αλλά διαρκώς μειώνεται ο αριθμός εκείνων που καταφεύγουν στις πατροπαράδοτες θρησκείες καθώς αναζητούν να ικανοποιήσουν αυτή την ανάγκη. Γιατί; Διότι βρίσκουν τις θρησκείες σε διαφωνία, με διχασμένες γνώμες όσον αφορά τα μεγάλα ζητήματα. Μερικοί κληρικοί αμφισβητούν κι αυτή ακόμη την ύπαρξι του Θεού. Οι μεταβαλλόμενοι κανόνες σχετικά με το τι είναι ορθό και τι εσφαλμένο προσθέτουν στο αίσθημα ότι ο κόσμος έχει χάσει τα στηρίγματά του και γίνεται σαν ένα πλοίο χωρίς πηδάλιο.

Επί παραδείγματι, το 1971 πολλοί Καθολικοί επίσκοποι στις Ηνωμένες Πολιτείες ζητούσαν να τερματισθή ο πόλεμος στην Ινδοκίνα, υποστηρίζοντας ότι ήταν ένας ‘ανήθικος πόλεμος’. Αλλ’ ενωρίτερα, εκκλησιαστικοί ηγέτες είχαν εκφρασθή διαφορετικά. Ο Καρδινάλιος Σπέλμαν, απεκάλεσε τα στρατεύματα των Ηνωμένων Πολιτειών που απεστάλησαν στο Βιετνάμ «στρατιώτες του Χριστού» και είπε ότι το να μάχεται κανείς για οτιδήποτε άλλο «λιγώτερο από τη νίκη, είναι ακατανόητο.» Σοβαρά θέματα όπως είναι η αγαμία των κληρικών και ο έλεγχος των γεννήσεων, παραμένουν άλυτα μεταξύ των Καθολικών ιδιαιτέρως δε μεταξύ των μελών του κλήρου. Γι’ αυτόν τον λόγο, πολλοί ειλικρινείς Καθολικοί βρίσκονται σε σύγχυσι και δεν έχουν εμπιστοσύνη στην καθοδήγησι της Εκκλησίας.

Οι εκκλησίες των Διαμαρτυρομένων έχουν συγκλονισθή από κοινωνικά ζητήματα στα τελευταία χρόνια. Ενώ μερικές εκκλησίες έχουν αποδεχθή τη φυλετική ενότητα, άλλες εκκλησίες του ιδίου θρησκεύματος δεν το έκαμαν. Μερικές εκκλησίες υποστηρίζουν ριζοσπαστικές ‘αριστερίζουσες’ κινήσεις για κοινωνικές αλλαγές, ενώ άλλες της ιδίας θρησκείας τις καταδικάζουν. Οι συνήθεις λαϊκοί, που έχουν καταληφθή από αλληλοσυγκρουόμενες απόψεις, βρίσκονται σε σύγχυσι και αισθάνονται αηδία.

Εκείνο που επεδείνωσε την παραζάλη των είναι ότι ένας διαρκώς αυξανόμενος αριθμός από εκκλησιαστικούς ηγέτες δικαιολογούν τις εξωγαμιαίες σεξουαλικές σχέσεις, όπως επίσης και τη μοιχεία.

Παραδείγματος χάριν, ένας Διαμαρτυρόμενος εφημέριος στο Κολλέγιο Βάσαρ είπε ότι ‘μια πλήρης ζωή μπορεί να επιτευχθή καλύτερα όταν ο άνδρας—και η σύζυγός του, επίσης—είναι ελεύθεροι να έχουν εξωσυζυγικές σχέσεις [μοιχεία], όχι κρυφά, αλλ’ εν γνώσει του άλλου μέλους, και με τη συγκατάθεσί του.’—Κάρεντ Μέντικαλ Ρηπόρτς, τεύχος Ιανουαρίου 1970.

Επίσης, διαρκώς περισσότεροι κληρικοί δικαιολογούν την ομοφυλοφιλία. Ένα άρθρο γραμμένο από τον κληρικό του Σαν Φρανσίσκο Ρ. Γ. Κρόμεϊ στο εβδομαδιαίο περιοδικό της Επισκοπελιανής Εκκλησίας Δη Λίβινγκ Τσαίρτς, λέγει: «Δεν υπάρχει καμμιά σεξουαλική πράξις που ν’ αποτελή στην ουσία αμαρτία. . . . Πιστεύω επίσης ότι δυο άνθρωποι του ιδίου φύλου μπορούν να εκφράζουν μεταξύ των την αγάπη τους και να εμβαθύνουν αυτή την αγάπη με σεξουαλικές σχέσεις [ομοφυλοφιλία].»

Εν τούτοις η Αγία Γραφή απαγορεύει κατηγορηματικά την πορνεία, τη μοιχεία και την ομοφυλοφιλία. Ο Λόγος του Θεού λέγει ότι οι άνθρωποι, που επιδίδονται σ’ αυτά τα πράγματα, είναι άξιοι θανάτου.—Ρωμ. 1:24-32· 1 Κορινθ. 6:9, 10.

Επί πλέον, εκατομμύρια άνθρωποι έχουν στραφή σε πράγματα όπως είναι η αστρολογία, τα τραπεζάκια Ουίγια, οι τελετουργίες της μαύρης μαγείας, ακόμη και η λατρεία του Διαβόλου. Εν τούτοις, κανένα απ’ όλα αυτά τα πράγματα δεν έδειξε τον τρόπο για να βρουν οι άνθρωποι αληθινή ειρήνη και ασφάλεια. Αντιθέτως, όπως λέγει ένας διευθυντής σχολείου στο Βανκούβερ της Βρεταννικής Κολομβίας, αυτά τα πράγματα είναι ακριβώς «μια άλλη μέθοδος για να γκρεμίση έναν τυφλό στην πραγματικότητα.»

Πού Μπορείτε να Στραφήτε με Εμπιστοσύνη;

Υπάρχει κάτι στο όποιο ν’ αποβλέπη κανείς μ’ εμπιστοσύνη για να καθοδηγήση τη ζωή του ορθά; Ποιος μπορεί να μας δείξη τη σωστή κατεύθυνσι που να εγγυάται τη μελλοντική μας ευτυχία;

Υπάρχει μια Παροιμία στην Αγία Γραφή που λέγει: «Όπου δεν υπάρχει όρασις, ο λαός διαφθείρεται.» (Παροιμ. 29:18) Αυτή η υγιής αρχή αποδεικνύεται αληθινή στις ημέρες μας. Χωρίς μια καθαρή δράσι του μέλλοντος, χωρίς μια αποκάλυψι για καθοδήγησι, οι εσφαλμένες προσπάθειες του ατελούς ανθρώπου ωδήγησαν σε περισσότερες ταραχές, αιματοχυσίες, ανηθικότητα και στενοχώριες.

Ναι, το ανθρώπινο γένος χρειάζεται οπωσδήποτε δράσι—για να διακρίνη που κατευθύνεται και ποια είναι η ορθή πορεία που πρέπει να λάβη. Το ανθρώπινο γένος χρειάζεται ειδική καθοδήγησι που δεν μπορεί να τη δώση αφ’ εαυτού του. Από που τότε πρέπει να έλθη αυτή η καθοδήγησις; Μπορεί να έλθη από μια πηγή μεγαλύτερη από τον άνθρωπο. Πρέπει να έλθη από τον Δημιουργό του ανθρωπίνου γένους, τον Ιεχωβά Θεό. Μόνον αυτός γνωρίζει με βεβαιότητα που ακριβώς βαδίζει αυτός ο κόσμος και τι θα οδηγήση σ’ ένα κόσμο απηλλαγμένο από αποθαρρυντικές ταραχές.

Γι’ αυτό τον λόγο οι μάρτυρες του Ιεχωβά πιστεύουν ότι η απάντησις στο ερώτημα «Πού βαδίζει αυτός ο κόσμος;» θα βρεθή στην Αγία Γραφή και στις προφητείες της. Σε διακόσιες και πλέον χώρες της γης, εκατομμύρια άνθρωποι μελετούν τώρα την Αγία Γραφή μαζί τους. Μεταξύ των πραγμάτων που αυτοί οι άνθρωποι άκουσαν και εξήτασαν, είναι η σημασία μιας συγκεκριμένης χρονολογίας της εποχής μας—το έτος 1914. Τι σχέσι μπορεί να έχη αυτή η χρονολογία με την εποχή μας και την ελπίδα σας για το μέλλον;